bloggang.com mainmenu search
:: ปลายทางแห่งความคิด 17 ::



:: ปลายทางแห่งความคิด 17 ::


เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า













159



:: บทกวีจากจิตวิญญาณที่สิ้นเสียง ::



มีทั้งคนที่ชอบและคนที่รัก
มีทั้งคนที่แตกหักและชิงชัง
ตัวเราคือศูนย์กลางแห่งความเจ็บปวด
ที่ถูกโคจรท่ามกลางความเศร้าและภาพลวงตา


ใครเกลียดเรา
ยังไม่น่าเศร้าเท่ากับเราต้องเกลียดตอบ


ความชิงชังคลั่งแค้นในใจเรา
แบ่งแยกเรา แบ่งแยกเขา
แล้วเฝ้าค้นหาความแตกต่างเพื่อแตกแยก



ฉันเขียนบทกวี
เขียนจากจิตวิญญาณที่สิ้นเสียง

ความรักยังกู่ร้องก้องเสียง
เพื่อเพรียกหาใครสักคนเพื่อให้ได้รัก
และเป็นคนที่ถูกรัก


ส่วนความเกลียดโกรธนั้น
ส่งเสียงอึกทึกท่ามกลางความเงียบ
เป็นพายุร้ายท่ามกลางฟ้าอันสงบเงียบ


ฉันอยากจะลืมมัน.






160

สัตว์ร้ายในตัวถูกปลุกให้ตื่น
ด้วยอคติและความเกลียดชัง
ท่ามกลางเสียงก่นด่าตะโกน
เรากำลังร่วมกันก่อสงครามในความคิด
และผลิตความรุนแรงสาดใส่กัน
ในนามของผู้ที่มีทัศนคติและความคิดเห็นที่ไม่ตรงกัน






161

ความรัก
เหมือนการได้นั่งมองดูดอกไม้ดอกหนึ่ง
ซึ่งกำลังผลิบานอย่างช้าๆ
ตามลำดับขั้นตอน....

ความรักที่ดี
คือการไม่เข้าไปแทรกแซง
หรือเร่งรัดให้ดอกไม้ดอกนั้นผลิบาน
แต่ปล่อยให้ดอกไม้ได้ผลิบานและเติบโตไปตามวัย
ตามธรรมชาติ และตามความงามที่แท้จริงของมัน





162

ความรัก
ไม่ได้ทำลายความกลัว
แต่ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ความกลัว
มอบความรักที่ตนเองมีอยู่ให้ไปทีละนิดทีละน้อย
จนความกลัวค่อยๆเปลี่ยนแปลงตนเอง
และกลายเป็นความรักเฉกเช่นเดียวกันในที่สุด





163

เมื่อเธอเกลียดเขา
เธอกำลังเกลียดตัวเอง
เมื่อเธอรักใคร
เธอกำลังรักตัวเอง
ตราบใดที่ยังมีเขามีเรา
ยังแบ่งเขาแบ่งเรา
ยังมีการแบ่งแยก
ความรักและความเกลียดชัง
ก็จะเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา




164

ไม่ใช่ความเจ็บปวด
ที่ทำให้เราเศร้ากับชีวิต
การไม่ได้เรียนรู้อะไรจากความเจ็บปวดนั้นต่างหาก
ที่เป็นเรื่องเศร้าที่แท้จริง






165

จุดจบของชีวิต
ไม่ได้สิ้นสุดลงตรงความตาย
แต่คือวินาทีที่เรามองไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง






166

ความตายไม่ใช่จุดจบ
แต่คือจุดเริ่มต้นของทุกเรื่องราว






167

จุดจบของจุดจบ
ไม่ใช่ความตาย
แต่คือการมองไม่เห็นคุณค่าของชีวิต
และการมองไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง





168

ด้วยความเกรงใจ
ฉันเดินอ้อมหลบผีเสื้อตัวนั้น
ซึ่งกำลังเกาะอยู่บนพื้นอย่างนิ่งสงบงัน





169

ความรักไม่เคยหายไป
มีแต่ความทรงจำที่สาบสูญ
ความคิดถึงยังคงอยู่
มีแต่นาฬิกาแห่งความโหยหาที่พร่าเลือน





170

ความเศร้าอย่างยิ่งยวด
ก่อคลื่นความทุกข์อย่างลึกล้ำ
ยิ่งดิ้นรนเข้าไปใกล้
เหมือนว่ายิ่งถูกทำให้ถอยห่าง
ยิ่งอยากถอยห่าง กลับยิ่งถลำลึก
และเจ็บปวดมิรู้คลาย
































Create Date :21 มกราคม 2558 Last Update :21 มกราคม 2558 5:40:10 น. Counter : 1460 Pageviews. Comments :50