bloggang.com mainmenu search
:: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 17 ::

:: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 17 ::

เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า


















เพียงไม่กี่เดือนเรื่องราวในชีวิตของไป่จิงเหวินพลิกผันเปลี่ยนแปลงไปมาอย่างไม่น่าเชื่อ
ชะตาชีวิตเดี๋ยวร้ายเดี๋ยวดี เดี๋ยวก้าวหน้าเดี๋ยวตกต่ำ
ฟ้าดินเลือกส่งบททดสอบหนักหนาสาหัสรุนแรงมาทดสอบความเป็นคนกล้าใจแกร่งของเขามิหยุดหย่อน
บัดนี้ไป่จิงเหวินบรรลุวิทยายุทธ์สุดยอดสูงขึ้นไปอีกขั้น
กวาดตามองไปทั่วทั้งแผ่นดินเห็นจะมีเพียงนักรบหนุ่มเตมูบูจินเท่านั้นที่พอจะรับมือกับเขาได้


“หยดน้ำสามหยดรวมเป็นหนึ่ง !”


ประโยคเดียวที่กงเป่ยต้าซือตะโกนลงมาขณะทดสอบเพลงยุทธ์
ทำให้เขาตระหนักรู้ในความจริงแห่งชีวิตอีกครั้ง
หลังจากเคยรู้สึกคล้ายกันเช่นนี้มาแล้วครั้งหนึ่งขณะฝึกฝนวิชามังกรพยัคฆ์บูรพาภายในถ้ำบนเทือกเขาคุนลุ้น


สรรพสิ่งในโลกล้วนผันแปรอยู่ตลอดเวลา หาได้มีสิ่งใดดำรงอยู่โดยไม่เปลี่ยนแปลง
ทุกสิ่ง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ไม่มีอะไรเป็นของเราอย่างแท้จริงเลย ยิ่งสำเร็จวิทยายุทธ์ขั้นสูง
ไป่จิงเหวินยิ่งเห็นความเรียบง่าย ความนอบน้อมถ่อมตน ว่าเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง
จิตมารร้ายแต่เดิมในตัวสูญสลายไปจนหมดสิ้น เขาไม่ได้คิดนึกถึงฝีมืออันเก่งกาจ
หรือปณิธานอันยิ่งใหญ่ใดใดอีกต่อไป หากแต่อยากเป็นเพียงคนธรรมดา
ใช้วิชาความรู้ที่มีคอยช่วยเหลือคนอื่นซึ่งกำลังตกทุกข์ได้ยาก
อยากใช้ชีวิตเรียบง่ายตามป่าตามเขา ตัดขาดจากโลกและเรื่องราววุ่นวายในยุทธภพ


กงเป่ยต้าซือเรียกเขาเข้าพบเมื่อวันก่อน ท่านได้สนทนาธรรมด้วยความเมตตา

“เจ้าไม่ใช่ลาโง่อีกแล้วจิงเหวิน หากแต่เป็นมังกรพยัคฆ์ผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกร
จิตใจของเจ้าแปรเปลี่ยนจากจิตมารกลายเป็นจิตเทพ
นับต่อแต่นี้ย่อมไม่หวั่นไหวในความชั่วทั้งปวงที่จะเข้ามาทดสอบจิต
ขอเพียงเจ้าตั้งมั่นในศีล สมาธิ ปัญญา ย่อมไม่มีภัยร้ายแรงอันใดจะทำอันตรายต่อเจ้าได้
ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากสืบสานปณิธานของไคหมิงต้าซือ นั่นย่อมเป็นเหตุผลส่วนตัวของเจ้า
ข้าไม่คิดบีบบังคับให้เจ้าต้องฝืนใจทำ จงหาคำตอบอันเปิดกว้างให้กับชีวิต
จงพิจารณาทุกสิ่งด้วยจิตตื่นรู้ที่เจ้ามี ข้าไม่มีบทเรียนใดถ่ายทอดให้เจ้าอีกแล้ว
นอกจากขออวยพรให้เจ้าโชคดี”


ไป่จิงเหวินคล้ายมีถ้อยคำมากมายในใจอยากเอ่ย แต่ครั้นพอได้ฟังถ้อยคำของกงเป่ยต้าซือ
เขากลับมิอาจเอื้อยเอ่ยวาจาใดออกมาได้อีกแม้แต่คำเดียว
น้ำตาไหลพรากด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณของอาจารย์
ไป่จิงเหวินก้มคารวะกราบลาพระอาจารย์ บอกลาเสี่ยวเป่า
แล้วใช้วิชาตัวเบาอันล้ำเลิศเหาะเหินจากวัดลงมายังหมู่บ้านเบื้องล่าง



...........................................




จิ้นเซียงกงตื่นเต้นดีใจเมื่อได้พบไป่จิงเหวินอีกครั้ง
บัดนี้บ้านช่องทรุดโทรมได้รับการปรับปรุงซ่อมแซมจนแลดูน่าอยู่น่าอาศัยขึ้นมาก
หลานสาวของจิ้นเซียงกงคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
จิ้นเซียงกงแนะนำหลานสาววัยกำดัดของตนให้ไป่จิงเหวินรู้จักอย่างเป็นทางการอีกครั้ง

“หลินไต้ทักทายพี่จิงเหวินเสียสิ เขาเป็นผู้มีบุญคุณกับลุงอย่างยิ่งเลย
ถ้าไม่ได้เขาช่วยเหลือ ลุงคงถูกประหารชีวิตไปแล้ว”

“คารวะพี่จิงเหวิน” หญิงสาวบ้านป่าย่อตัวโค้งคำนับ ยิ้มด้วยความขวยเขิน

“มิต้องเกรงใจหรอกน้องหลินไต้” ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นกิริยาเอียงอายของสาวเจ้า


จิ้นเซียงกงสอบถามเรื่องราวความเป็นไปเป็นมาระหว่างที่ไป่จิงเหวินขึ้นเขาไปฝึกวิชากับกงเป่ยต้าซือ
เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ลุงหลานทั้งสองฟังโดยไม่ปิดบัง
ทั้งคู่ถึงกับอุทานด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด
อดดีใจไปด้วยไม่ได้เมื่อรู้ความว่าไป่จิงเหวินได้ฝึกวิชาตัวเบาจนสำเร็จ

“แล้วเจ้าจะคิดอ่านประการใดต่อไปล่ะ ?” จิ้นเซียงกงถาม

ใช่...เขาควรคิดอ่านประการใดต่อไป ตอนนี้ไม่มีคำตอบในใจเลย
จะขึ้นเหนือหรือลงใต้ จะทำอะไรต่อ กอบกู้บ้านเมืองตามคำสั่งอาจารย์
หรือหลีกลี้หนีหายไปจากยุทธภพ ใช้ชีวิตเรียบง่ายกลางป่าเขา ฯลฯ

“ข้าเองยังมิรู้หนทางเลยท่านลุง ว่าจะทำอะไรต่อไปดี !”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าอยู่พักด้วยกันกับข้าที่นี่ไปก่อน ห้องหับยังพอมีเหลือ ค่อย ๆ คิดหาทางขยับขยาย
ข้าเองคงไม่ไปไหนแล้ว ขอยึดที่นี่เป็นเรือนตาย”

จิ้นเซียงกงบอกเล่าความในใจด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจนไป่จิงเหวินรู้สึกผิดสังเกต

พูดยังมิทันจบความ ธนูดอกหนึ่งพุ่งปักเข้าลำคอของจิ้นเซียงกงอย่างแม่นยำจนขาดใจตายในทันที !
หลินไต้กรีดร้องออกมาสุดเสียง ห่าเกาทัณฑ์พุ่งทะลุเข้ามาในบ้านเป็นจำนวนมาก
ไป่จิงเหวินโคจรพลังปัดป่ายลูกธนูจนหักกระเด็น คว้ามือหลินไต้พานางกระโจนหลบไปด้านหลัง

เสียงตะโกนก้องดังขึ้น

“ไป่จิงเหวินนักโทษประหาร อย่าได้คิดหนี จงมอบตัวกับทางการซะ
บัดนี้เจ้าถูกล้อมไว้หมดทุกด้านแล้ว”

ไป่จิงเหวินใช้สติค่อย ๆ ครุ่นคิดวิธีหลบหนี
ลำพังตัวเขาคนเดียวหาใช่เรื่องยากในการทะลวงผ่านด่านทหารที่รายล้อม
แต่นี่มีดรุณีน้อยอย่างหลินไต้ด้วย พลาดพลั้งขึ้นมา
นางอาจต้องพลอยบาดเจ็บรับเคราะห์ เขาหันไปพูดกับหลินไต้ว่า

“เจ้ากอดข้าไว้แน่น ๆ นะ หลับตาซะ อะไรจะเกิดขึ้น จงอย่าได้เปิดตามอง”

หลินไต้ทำตามอย่างว่าง่าย ขึ้นขี่หลังไป่จิงเหวินและหลับตาสนิทด้วยความกลัว


ธนูเพลิงถูกยิงเข้ามาเป็นจำนวนมาก หวังเผาคนที่อยู่ในบ้านทั้งเป็น
ไป่จิงเหวินกระโดดขึ้นด้วยวิชาตัวเบา ใช้ฝ่ามือซัดไปที่หลังคาบ้านจนทะลุโหว่เป็นช่องกว้างพอดีตัว
เขาดีดตัวสูงขึ้นไปอย่างไม่น่าเชื่อ
มองลงมาเห็นทหารซ่งราว 50 คนกำลังล้อมบ้านของจิ้นเซียงกงพร้อมอาวุธครบมือ
หลินไต้หลับตาปี๋มิอาจล่วงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้แต่เกาะหลังไป่จิงเหวินแน่นโดยมิคลายอ้อมกอด
ไป่จิงเหวินกระโดดลอยตัวเหยียบศีรษะทหารซึ่งกำลังตื่นตะลึงในวิชาตัวเบาอันล้ำเลิศของเขา
แล้วก้าวเดินเหินลอยไป ราวกับเดินอยู่บนพื้นดิน
จากนั้นใช้วิชาตัวเบากระโจนถีบต้นไม้เพียงสองสามครั้ง
ก็หายลับตาไปอย่างรวดเร็ว ทหารทั้งหมดทำได้เพียงยืนตื่นตะลึง มิอยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองมองเห็น !!!



...............................................




วิชาตัวเบาของเขาทำให้รอดพ้นการจับกุมได้อย่างเหลือเชื่อ หลินไต้ร่ำไห้สงสาร
จิ้นเซียงกงซึ่งเพิ่งรอดพ้นจากการถูกประหารบั่นหัว แต่สุดท้ายกลับต้องเสียชีวิตภายในบ้านของตนเอง
ไป่จิงเหวินได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เหตุใดทางการจึงรู้ที่ซ่อนตัวของเขากับจิ้นเซียงกง
อาจเป็นเพราะมีหนอนบ่อนไส้ในราชสำนัก เป็นไส้ศึกของทางการคอยแจ้งข่าว

เขาเดินออกไปหากล้วยป่ามาได้หวีหนึ่ง ยื่นให้หลินไต้กินประทังความหิว
สาวน้อยหยุดสะอื้นแล้ว เขามั่นใจว่าทหารของทางการไม่อาจตามมาถึงที่นี่ได้อย่างแน่นอน
เนื่องจากไม่มีเส้นทางสัญจรโดยสะดวก เมื่อกินอิ่มเรียบร้อย เขาบอกหลินไต้ว่าจะพานางไปส่งที่หมู่บ้าน
แต่ต้องดูลาดเลาให้ดีเสียก่อนว่ามีทหารซ่งยังตรึงกำลังอยู่ในพื้นที่หรือไม่

ทั้งสองเดินลัดเลาะป่าลึกมาเรื่อย ๆ ช่วงหนึ่งไป่จิงเหวินเดินนำหน้า
ใช้สองมือช่วยดึงเถาวัลย์ทิ้ง เปิดทางให้หลินไต้เดินได้สะดวกขึ้น
มิคาดคิด มีดในมือนางกลับปักทิ่มลงกลางหลังของไป่จิงเหวินเต็มแรง !!!
ใบมีดบิดงอผิดรูปในทันที คมมีดมิอาจระคายผิวของไป่จิงเหวินได้
หลินไต้ทำสีหน้าตกใจสุดชีวิต ทรุดตัวลงร่ำไห้ กล่าวคำขอโทษมิหยุดปาก

“ข้าขอโทษพี่จิงเหวิน ข้าขอโทษท่านด้วย” นางร้องระงมอย่างคนเสียสติ

ไป่จิงเหวินมิได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย มิได้ถือโทษโกรธเคืองหลินไต้ที่ลอบทำร้าย

"เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้ ?” เขาถามนางตามตรง

“ก่อนพี่จะกลับมาหนึ่งวัน ทหารซ่งตามมาถึงหมู่บ้าน เพราะรู้ว่านี่เป็นบ้านเกิดของท่านลุง
ทหารซ่งจับแม่ข้าเป็นตัวประกัน ข่มขู่ให้ข้ากับท่านลุงร่วมมือกันสังหารพี่
แต่ท่านลุงไม่ยอมทำตาม จึงถูกทหารซ่งสังหาร พวกมันคงกะฆ่าพวกเราทุกคนอยู่แล้ว
ข้ากลัวแม่จะเป็นอะไรไป จึงคิดสังหารท่านพี่ในชั่ววูบ ข้าต้องขอโทษท่านพี่จริง ๆ”

ไต้หลินเล่าไปร้องไห้สะอึกสะอื้นไป ไป่จิงเหวินได้แต่ปลอบใจนาง
ไม่ถือโทษโกรธเคืองอันใด ห่วงแต่ความปลอดภัยของท่านป้า
มิรู้ป่านนี้ชะตากรรมของคนในหมู่บ้านจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

“ข้าว่าเรารีบกลับไปที่หมู่บ้านกันดีกว่า ถ้ารู้ความจริงนี้ตั้งแต่แรก
ข้าคงเลือกสู้กับทหารให้แตกหัก ไม่คิดพาเจ้าหนีมาเช่นนี้อย่างแน่นอน”


ทั้งสองตัดสินใจเร่งรุดเดินกลับมายังหมู่บ้าน ช่วงไหนหนทางยากลำบาก
เขาก็อุ้มนางกระโดดด้วยวิชาตัวเบา ทำให้การเดินทางรวดเร็วขึ้นมาก
ไม่นานนักก็เดินลุมาถึงหมู่บ้าน ภายในหมู่บ้านเงียบเชียบราวป่าช้า
มีกลุ่มควันไฟลอยอ้อยอิ่งกระจายไปทั่ว ไป่จิงเหวินรู้สึกสังหรณ์ใจ
สถานการณ์ดูเลวร้ายกว่าที่คาดคิดไว้มาก ทั้งสองเร่งรุดเดินไปสำรวจดูตามบ้านเรือนต่าง ๆ
เกือบทุกหลังถูกไฟเผาผลาญ ชาวบ้านนอนล้มตายเกลื่อนกราด
เด็กและคนชราก็ไม่วายเว้นนอนเสียชีวิตอย่างน่าเวทนา

หลินไต้รีบวิ่งไปที่บ้านตัวเอง เสียงกรีดร้องดังขึ้นสุดเสียง
แม่ของเธอถูกฆ่าตายอย่างน่าสงสาร นอนร่างเปลือยเปล่าอยู่ในห้องนอน
ทหารซ่งนอกจากโหดร้ายยังมีจิตใจเลวทรามกระทำการล่วงเกินหญิงสาวทุกคนในหมู่บ้านอย่างหื่นกระหาย
โดยไม่เลือกว่าจะเป็นเด็กหรือคนชรา


ไป่จิงเหวินรู้สึกโกรธจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่ เขาประคองร่างหลินไต้ให้ลุกขึ้นมา
ใช้ผ้าห่มคลุมร่างให้หญิงชรา จากนั้นจุดไฟเผาบ้านทิ้ง ทำพิธีศพอย่างเรียบง่าย


หลินไต้อยู่ในอาการโศกเศร้าเหลือแสน ทั้งหมู่บ้านเหลือเธอเพียงคนเดียว
ไป่จิงเหวินพาเธอไปส่ง ฝากฝังให้อยู่อาศัยกับกงเป่ยต้าซือและเสี่ยวเป่าไปก่อนเพื่อความปลอดภัย
ทหารซ่งไม่มีทางตามขึ้นมาถึงวัดแห่งนี้ได้ หรือถึงขึ้นมาได้
ก็ไม่มีทางทำร้ายท่านอาจารย์ได้อย่างแน่นอน

กงเป่ยต้าซือรับปากจะดูแลหลินไต้ให้ปลอดภัย เมื่อวางใจในเรื่องนี้
ไป่จิงเหวินอำลาทุกคนเพื่อเดินทางไปตามล่าทหารชั่วซึ่งก่อการทำเข็ญชาวบ้านตาดำ ๆ

เพราะแค้นนี้ต้องถูกชำระ คนชั่วต้องถูกลงทัณฑ์ !!!




ความเดิมจากตอนที่แล้ว



ตอนที่ 1    ตอนที่ 2    ตอนที่ 3    ตอนที่ 4

ตอนที่ 5    ตอนที่ 6    ตอนที่ 7    ตอนที่ 8

ตอนที่ 9    ตอนที่ 10    ตอนที่ 11    ตอนที่ 12

ตอนที่ 13    ตอนที่ 14    ตอนที่ 15    ตอนที่ 16
 
Create Date :31 สิงหาคม 2562 Last Update :31 สิงหาคม 2562 6:35:30 น. Counter : 4133 Pageviews. Comments :21