:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 208 ::


โจทย์ --- ชีวิตพอเพียง

ผู้คิดโจทย์ --- อาจารย์สุวิมล






:: ชีวิต – พอ – เพียง ::

ภาพและคำ : กะว่าก๋า









ชีวิตอันเรียบง่ายย่อมพอเพียงต่อการดำรงชีวิต
เหมือนกับสุรัญดาราผู้ยอมทิ้งมรดกนับล้านบาท
แล้วหนีตามสัญชัยชายหนุ่มผู้ยากจนข้นแค้นซึ่งเป็นชายที่เธอรักสุดหัวใจ
จากสาวชาวกรุง สุรัญดาราเลือกมุ่งไปตั้งรกรากยังเมืองชายขอบ
มือที่เคยนุ่มนิ่มกลับหยาบกร้านเพราะต้องจับจอบเสียมทำไร่ทำสวนตากแดดตากลมตลอดทั้งวัน
สัญชัยไม่ได้เป็นชายที่มีความรู้ความอ่าน เขามีเพียงหน้าตาหล่อเหลา
และคารมหวานออดอ้อนยวนใจ สุรัญดาราจึงหลงรักเขาหัวปักหัวปำ
ถึงขั้นทิ้งอนาคตที่สดใสรุ่งโรจน์ ยอมมาตกระกำลำบากอยู่กลางป่ากลางดอยเช่นนี้



แต่ละวันผ่านไปอย่างยากลำบากและแสนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า
ไม่นานนักผลิตผลแห่งความรักความใคร่ก็เกิดก่อกำเนิดในกายของหญิงสาว
ท้องแรกทำให้สุรัญดาราแพ้ท้องอย่างหนัก เธอกินอะไรไม่ได้เลยจนร่างกายผ่ายผอม
สัญชัยพยายามทำอาหารสุดกำลังเท่าที่จะมีปัญญาสรรหา แต่ไม่ว่าจะเป็นอาหารชนิดใด
สุรัญดาราก็ไม่อาจกลืนลงคอได้เลย กินกลืนลงไปเท่าใด ก็ขย้อนขยอกออกมาเพียงนั้น
จนวันหนึ่งเธอฝันประหลาดในกลางดึก
สุรัญดาราฝันว่าตัวเองจับงูจงอางตัวใหญ่ได้ด้วยมือเปล่า
จากนั้นก็ฟาดงูกับเสาเรือนจนมันตาย และเธอก็กินซากงูอย่างเอร็ดอร่อย
เมื่อตื่นขึ้นในตอนเช้าตรู่ เธอเล่าความฝันให้สัญชัยฟัง

“น้องอยากกินงู ! ปกติแค่เห็นน้องก็กรีดร้องรุดหนีแล้วนี่นา” สัญชัยทำเสียงประหลาดใจ

“ใช่ค่ะพี่สัญชัย แต่ตอนนี้น้องอยากกินงูมากเหลือเกิน พี่ช่วยหางูให้น้องกินหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิ...แถวบ้านเรางูเยอะจะตายไป เดี๋ยวพี่จะรีบไปหามาให้น้องกิน”

พูดจบสัญชัยก็หยิบพร้าและด้ามจอบดุ่มเดินออกจากกระท่อม
เดินลัดเลาะไปยังป่าดงดิบท้ายสวนซึ่งเป็นป่ารกครึ้ม หายไปราวชั่วโมงเศษ
เขาก็เดินกลับมาพร้อมถุงกระสอบขนาดใหญ่ สัญชัยตะโกนเรียกเมียรักที่นอนหลับอยู่ในกระท่อม

“มาเร็ว ๆ มาดูสิ ว่าพี่เอาอะไรมาฝากน้อง”

สุรัญดารารีบลุกเดินลงมาจากกระท่อม กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาสัญชัย
ร่างกายผ่ายผอมของเธอกลับดูมีชีวิตชีวาอย่างไม่น่าเชื่อ
สัญชัยเปิดปากถุงกระสอบออกมา ร่างที่หล่นผลั๊วะลงมา
คือ งูจงอางตัวเขื่อง ความยาวเกือบ 2 เมตรครึ่ง !!!
สุรัญดาราตาลุกวาว เผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยความหิวโหย

“พี่สัญชัยน่ารักที่สุดเลย ฉันขอกินมันเลยนะพี่” พูดขาดคำเธอก็เอามือคว้าซากงูขึ้นมา
แล้วกัดงูกิน โดยไม่ต้องปรุงรสชาติแต่อย่างใด

“น้อง --- มันมีพิษรึเปล่า !!!” สัญชัยถามด้วยความห่วงใย
สุรัญดารายิ้มพร้อมคราบเลือดงูที่เปรอะไปทั้งริมฝีปาก

“พิษงูมันทำอะไรฉันไม่ได้หรอกจ้ะพี่” พูดจบเธอก็กัดเนื้องูดิบ ๆ กร้วม ๆ ด้วยความเอร็ดอร่อย

จากวันนั้น....สัญชัยต้องจำใจรับหน้าที่เป็นคนล่างูโดยไม่อาจขัดขืน
เขาต้องเข้าป่าเพื่อหางูเป็น ๆ มาให้เมียสาวกินทุกวัน
เธอไม่กินอาหารอย่างอื่นที่เขาทำเลย นอกจากกินงูเป็น ๆ เท่านั้น
ถ้าหางูจงอางไม่ได้ งูอะไรเธอก็กิน โชคดีที่ทั้งคู่อาศัยอยู่ในป่า
จึงมีงูมากพอจะจับหามาเป็นอาหาร บางวันเขาหางูได้มากกว่าห้าหกตัว
เขาเก็บมันไว้ในตุ่ม จากนั้นจึงค่อยจับออกมาวันละตัวให้เมียรักได้กิน





วันเวลาผ่านไป ท้องของสุรัญดาราค่อย ๆ ใหญ่ขึ้น ๆ
มันโป่งพองอย่างน่ากลัว เส้นเลือดสีดำปูดโปนไปทั่วหน้าท้อง
สัญชัยเองรู้สึกแปลกใจ แต่ด้วยความที่เขาเองไม่เคยมีลูก
จึงไม่รู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับลูกและเมียของตัวเอง
ทุกวันเขายังคงเข้าป่าเพื่อหางูมาเป็นอาหารให้เธอกิน
สุรัญดาราใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้อง นอนหลับทั้งวัน
ตื่นมานั่งเหม่อในตอนกลางคืน ซึ่งเป็นเวลาที่สัญชัยหลับใหลไปแล้ว
ด้วยความอ่อนเพลียจากการทำสวนทำไร่มาตลอดทั้งวัน



คืนนั้นเอง สุรัญดารารู้สึกถึงท้องที่โป่งพองขึ้น มันใหญ่มากจนเธอลุกนั่งไม่ได้
เส้นเลือดสีดำเข้มไหลลามจากหน้าท้องและพุง ไปสู่เต้านมทั้งสอง
เธอรู้สึกร้อนวูบวาบตามหน้าตามตัว ร้อนเหมือนร่างกายถูกไฟเผาลน

“พี่สัญชัย....ช่วยด้วย...พี่” เสียงของเธอขาดเป็นห้วง ๆ อย่างแผ่วเบา
แต่มันเพียงพอที่จะทำให้สัญชัยตื่น เขารีบลุกขึ้นมาจุดไต้ เมื่อยกขึ้นส่องดู
เขาตกใจแทบสิ้นสติ ท้องของสุรัญดาราใหญ่โตเหมือนจะปริแตก
มันค่อย ๆ ขยายใหญ่อย่างไม่หยุด แขนขาหน้าตาของเธอบวมพอง
เนื้อตัวกลายเป็นสีเข้ม เส้นเลือดสีดำปูดโปนไปทั่วร่าง ไม่เว้นแม้แต่ใบหน้า
ร่างที่นอนอยู่แข็งเกร็งและสั่นเทิ้ม เหมือนเธออยากพูดอะไรออกมาแต่ลิ้นจุกอยู่ในลำคอ

“สุรัญดารา สุรัญดารา น้องเป็นอะไร !!!” เขาตะโกนร้องด้วยความตกใจ
มือไม้สั่น ประสาทเขม็งเกลียว สติกระเจิดกระเจิง
เขาไม่รู้เลยว่าจะช่วยเมียรักได้อย่างไร



“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” สุรัญดารากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ผิวหนังบริเวณหน้าท้องคล้ายถูกมีดคม ๆ กรีด มันปริแยกออกมาทางแนวตั้ง
ตั้งแต่ใต้เนินนมจนถึงหัวหน่าว แล้วท้องก็แตกระเบิดออกมา
เศษชิ้นเนื้อ อวัยวะภายในและเลือด กระจายปลิวไปทั่วห้อง
เลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด
สัญชัยตกใจแทบสิ้นสติ ไต้ในมือส่องแสงวอมแวม บางขณะเหมือนจะวูบดับ
ทั้งที่ในตอนนั้นไม่มีลมพัดมาในเรือนแม้แต่นิดเดียว
ร่างของสุรัญดารานอนแน่นิ่ง สภาพศพน่าอนาถใจยิ่งนัก
แต่สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่า คือ ช่องรอยแตกตรงหน้าท้อง
กลับมีสิ่งหนึ่งกำลังเขยื้อนขยับออกมา มันค่อย ๆ เลื้อยผ่านกองเลือด
แลบลิ้นเลียปากอย่างน่ากลัว ดวงตาสีแดงเข้มคล้ายว่าอาฆาตมาดร้ายต่อทุกชีวิตที่อยู่เบื้องหน้า
มันค่อย ๆ ยกหัวชูคอ แผ่แม่เบี้ยอย่างท้าทาย
สัญชัยตกใจจนไต้ในมือพลัดหล่นลงไปที่ฟากไม้ไผ่ ไฟลุกไหม้โหมรุนแรงอย่างรวดเร็ว
แล้วพระเพลิงก็มอดไหม้เผาทุกอย่างเป็นจุณในเวลาไม่กี่นาที
นี่คือบทเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมแห่งชีวิต
นี่คือ ความตายที่ไม่เคยรู้จักคำว่าเพียงพอ !!!!


























[ เรื่องราวย้อนหลัง ]