bloggang.com mainmenu search
:: ปลายทางแห่งความคิด 12 ::



:: ปลายทางแห่งความคิด 12 ::


เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า












111

ความหงุดหงิด
เหมือนหนามแหลมคม
มันไม่เพียงทิ่มตำคนอื่น
แต่ยังทิ่มตำตนเองอีกด้วย





112

เมื่อหยุดยืนเบื้องหน้าขุนเขา
ตัวฉันเป็นเพียง
ฝุ่นผงในจักรวาล





113

เมื่อคลื่นกระแทกหาด
มันได้ฟาดอัตตาของฉัน
จนดับลับหายไปกับคลื่นทะเล





114

เสียงของความเงียบ
พิพากษาความตายอันเย็นเยียบ
ยิ่งเงียบเสียง
ยิ่งได้ยินเสียงของความเศร้า
ดังชัดเจนและกู่ร้องมิสุดสิ้น
ความทรมานมิได้จบลงที่ความตาย
และการจากพราก
แต่นานนับเนื่องกว่านั้น
ตราบนิรันดร





115

เมื่อคิดจะจับปลาใหญ่
ใจอย่าโลภหมายในปลาเล็ก
เพราะจะทำให้ปลาทั้งหมดหลุดมือ





116

เงาสะท้อน
ยอกย้อนความจริง
ความลวงตบตาชีวิต
สิ่งที่เห็น ไม่ใช่สิ่งที่เชื่อ
และความเชื่อนั้น...
อาจลวงใจ





117

เสื่อมสลายมลายคืน
ตื่นฟื้นจากหลับใหล
ต้นไม้ที่รอดพ้นจากการหักโค่น
มีเพียงไม้ล้มลุกที่ลู่ลม
คนผู้นอบน้อมถ่อมตน
ย่อมไม่มีใครคิดร้ายทำลายขวัญ





118

รอยยิ้มที่จริงใจ
ละลายความโกรธเกลียด





119

ยิ้มและร้องไห้
เปลวไฟในสายฝน
ความรักที่ทั้งสุขและทุกข์
ลมหนาวพัดไป
ลมร้อนพัดมา





120

ความสุข
คือ การนั่งอยู่ตรงกลาง
ท่ามกลางวงล้อมของความทุกข์
แต่ไม่ถูกความทุกข์นั้นทำร้ายใจ



























Create Date :15 มกราคม 2558 Last Update :15 มกราคม 2558 5:49:31 น. Counter : 1586 Pageviews. Comments :25