bloggang.com mainmenu search
:: ปลายทางแห่งความคิด 11 ::



:: ปลายทางแห่งความคิด 11 ::


เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า














101

ไม่มีใครทำให้เราอิ่มท้องได้
มีแต่ต้องเคี้ยวกลืนข้าวด้วยตัวเราเอง
ไม่มีใครพาเราไปส่งถึงจุดหมายได้
มีแต่ต้องเดินด้วยขาของเราเอง
ไม่มีใครทำให้เรารู้ได้
มีแต่ต้องศึกษาและลงมือทำด้วยตัวเอง
ไม่มีใครทำให้เราเป็นอะไรได้
มีแต่เราต้องเป็นสิ่งนั้นด้วยตัวเอง
ไม่มีให้ทำเราทำสุขหรือทุกข์ได้
มีแต่ความคิดของเราเท่านั้นที่สร้างสุขทุกข์ขึ้นมา

สุข-ทุกข์ไม่มีจริง
มีแต่สิ่งที่เราสร้างขึ้นมาจากความคิด

ถ้ารู้ทันความคิด
โอกาสติดสุข จมทุกข์ก็น้อยลง

เมื่อรู้ทันความคิดของตัวเอง
ก็จะใช้ชีวิตได้ตามความเป็นจริง






102

แบกแล้วหนัก
ทำไมไม่รู้จักวาง

เหินห่าง
ทำไมไม่รู้จักใกล้

มีอยู่
ทำไมไม่รู้จักใส่ใจ

สูญเสียไป
ทำไมไม่รู้จักปลง

ทุกข์มากแค่ไหน
วันหนึ่งก็คลาย

บาดเจ็บเพียงใด
แผลแห้งแผลหาย

ยิ่งใหญ่แค่ไหน
สุดท้ายวางวาย

ไม่มีใครหนีพ้นความตาย
ไปได้แม้เพียงสักคน






103

หยดน้ำ
ระเหยไปสู่สิ่งที่มันจากมา
กำเนิดจากที่ใด
สุดท้ายเมื่อถึงเวลาจากไกล
ก็ไหลย้อนกลับไปสู่ต้นธารที่จากมา






104

ราชสีห์
ย่อมไม่กลัวเกรงเสียงเห่าของสุนัข
แต่ในบางครั้ง
การยอมฟังเสียงที่ตนเองรำคาญ
อาจทำให้ได้พบความจริงบางอย่างที่ซ่อนอยู่
ในถ้อยคำร้ายๆและไม่เป็นความจริง
อาจมี “ความจริง” บางอย่างที่เราอาจหลงลืมไป





105

เสียงไฟในกองฟืนดังปะทุ
ไอร้อนคุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง
ไม่มีหรอกคนที่หมดไฟ
มีแต่คนที่ยอมจำนนต่อโชคชะตาชีวิต





106

ทำวันนี้ให้ดีที่สุด
เพื่อให้สิ่งที่ดีที่สุด
หยุดอยู่ในความทรงจำของเรา
ตลอดไป






107

เหตุใดใยชายตาบอดคนนั้น
จึงยังคงมองเห็น
.
..
...

เขาตาบอดข้างเดียว






108

ความทรมาน
ทำให้เราผ่านความร้าวรานด้วยความเจ็บปวด
ชีวิตที่ซวดเซเพพัง
เพราะเราไปนั่งอยู่ท่ามกลางกองทุกข์
ยิ่งนั่งนาน ยิ่งนำความเศร้ามาเคล้าคลุก
ทุกข์จึงทับท่วมโถมโหมชีวี

ยิ่งเศร้านานความร้าวรานก็ยิ่งเพิ่ม
ยิ่งหยอดเสริมเติมต่อยิ่งท้อถอย
ยิ่งวนคิดบิดเพี้ยนยิ่งเลื่อนลอย
ยิ่งไม่ปล่อยใจยิ่งจมระทมทุกข์

จงเดินออกมาจากความทุกข์
ปลุกตัวเองให้ตื่นฟื้น
ฝันร้ายให้ผ่านไปในข้ามคืน
ขอจงตื่น คืนสู่ ความเป็นจริง

ไม่มีทุกข์ใดที่ผ่านไปไม่ได้
ถ้าใจยังสู้ --- สู้สุดใจฝัน
ลุกขึ้นเดินต่อด้วยก้าวสั้นสั้น
ขอเพียงใจมั่น อย่าพรั่นสิ่งใด

เกิดตายแค่ครั้ง กลัวไปทำไม
ผิดพลาดกันได้ เรื่องธรรมดา
ความทุกข์เหล่านั้น แค่ผงเข้าตา
เมื่อมันผ่านมา --- ย่อมผ่านไป

คนกล้า ไม่กลัวความท้อ
ต่อให้พ่ายแพ้ --- ไม่ยอมถอย
สู้สุดใจ แม้สูงสุดสอย
ไม่มัวรอคอย ก้าวเดินต่อไป

ใช่ ---
ความทรมาน
ทำให้เราก้าวผ่านความร้าวรานด้วยความเจ็บปวด
แต่ชีวิตที่เคยซวดเซอาจกลับเหหัน
ล้มแล้วลุกปลุกใจให้พลิกผัน
เปลี่ยนวันฝันร้ายกลายกลับดี

ล้มแล้วลุกปลุกใจให้พลิกผัน
เปลี่ยนทุกความฝันให้กลายเป็นจริง !!!!







109

เมื่อกวีจับปากกา
และหยิบกระดาษขึ้นมา
เขาไม่เพียงเขียนแต่สิ่งที่คิด
แต่ยังต้องคิดในสิ่งที่เขียน
หากตัวอักษรเหล่านั้น
มิได้ทำงานอย่างเต็มคุณค่า
ชะตะกรรมของมัน
คือ กระดาษเปื้อนหมึก !!!
และรอเวลาที่จะถูกขยำทิ้งไปอย่างไม่ใยดี






110

มองไม่ได้เดิน
เดินไม่ได้มอง
อันตรายพอกัน !!!































Create Date :14 มกราคม 2558 Last Update :14 มกราคม 2558 5:48:33 น. Counter : 1134 Pageviews. Comments :31