~-~ อย่างไรก็กรุงเทพฯเนอะ ~-~
เมื่อวันเสาร์เดินทางไป กทม มา ไป กทม ทีไร ไมเกรน เรียกพี่เรียกป้าทุกที ร้อนสุด ๆ แถมคนก็เยอะ... นี่ขนาดโตมาจากที่นั่นนะ ทำไมพอเข้าไปมันถึงได้เวียนเฮด ขนาดนั้นก็ไม่รู้
นัดเจอกับเจ้ายี ตอน บ่ายกว่า แต่รถมันดันพา ไปส่งที่ อนุเสาวรีย์ เลยต้องนั่งรถย้อนกลับมาอีก ร้อนสุด ๆ เซ็งอีกต่างหาก ไปเดินหาอุปกรณ์ทำเทียนอ่ะ ได้นะ แถมยังได้ นี่มาอีก
นี่อีกภาพ
จ๊าบมะ นักดนตรีข้างถนน แต่ดูดีชะมัด แต่ส่งที่ดูดีกว่าจ๊าบ นั่นก็คือ เสียงแซ็กโซโฟน อ่ะที่มันพาให้เราหยุดเดิน และฟัง เพลงรักหวาน ๆ มันบรรเลงขึ้น ในตอนที่คนกำลังมากมายและ อากาศกำลังร้อนสุด ๆ ไปแอบยืนดูอยู่ตั้งนาน ก็ไม่ได้แอบสักเท่าไร ยืนมันโต้ง ๆ นี่แหละ ตอนแรกกะไปถ่ายรูป สาวน้อยสีไวโอลิน ด้วยอีกคนแต่ไปไม่ทัน เฮ้ออออ...
ไปสำรวจแผงหนังสือด้วยเพราะหนังสือวางแระ
เง่มมๆๆ เค้าว่าขายดีอ่ะ คนเขียนหน้าบาน คนไปด้วยบานกว่า อิอิ
วันรุ่งขึ้นไปจัดการชีวิตกับการหาซื้อ แฮนดี้ไดร์ฟ อ่ะ เพราะกลัวว่าไอ้เจ้าคอมพี่บ้าน มันจะไม่สบายไม่รู้ตัว แล้วงานจะหายหมดอีก บ่ายก็หันหัวกลับไปทำ เวิร์คชอปที่ สนพ. เจอพี่ดวงตะวัน ขอบอกว่าน่ารักมาก ๆ ไม่นึกว่าจะน่ารักขนาดนี้ ที่ สนพ ของรับประทานเพียบ แต่คุณนัทกับคุณนก และพี่หมออรพิม ทานกันมาเสียอิ่มแย้วอ่ะ เลยแตะกันมะค่อยลง วันนี้โดนคำถามโลกแตกของพี่ บก ว่า ...ทำไมเขียนเรื่องรักได้หวานมั่กๆๆๆ... ไอ้นัทตอบมะถูกเลย เพราะไม่เคยคิดว่าตัวเอง เขียนได้หวานขนาดนั้นอ่ะ... (ส่วนมากถ้าพระเอกไม่ตายนางเอกก็เดี้ยงจะถนัดกว่า) อีกคำถาม... ...ทำไมตั้งชื่อเรื่องได้เพราะ.... ก็เจอคำไหนสวย ๆ หรือปิ๊ง ๆ ก็จดไว้ แล้วก็เอามาผสม ๆ กันก็เท่านั้น อีกอย่าง เราเป็นคนแปลกทีเริ่มเขียนหนังสือ จากการตั้งชื่อตัวละครก่อน หรือไม่ก็ชื่อเรื่องก่อน แล้วค่อยตามด้วยพล็อต มันก็จะขยายความคิดของเรา ออกไปเอง มะได้คิดมากอะไรเลย เฮ้ออออ...
เลิกงานก็เกือบหกโมง ก็ไปต่อกับพวกเจ้าจ๊ะ เจ้าผึ้ง แง่มมมๆๆ คราวนี้มีคนบางคนแนะนำคนบางคนว่า "แฟนนู๋" เอิ๊กๆๆ ขำ ๆ ขึ้นไปคราวก่อนยังใช้คำว่า "เพื่อนโจ๊ก" อยู่เลย 555
ไปคราวนี้เปลี่ยนสถานภาพ แบบรวดเร็ว อิอิ กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบตีสอง หกโมงเช้าวันจันทร์ โดนทุบประตูเรียก เสด็จพ่อนั่นเอง กลัวกลับไปเบิกตังค์ค่าแรงลูกน้องไม่ทัน อิชั้นก็หอบสังขาร ง่วงนอนสุดๆ ออกจากบ้านตอน หกโมงยี่สิบ ...โปรดจำไว้ว่า..... การขึ้นรถไฟฟ้ามหานครตอนเช้าตอนเช้าเป็นที่คิดผิดมหันต์ เพราะมันทั้งแน่น ทั้งคนเยอะ และที่สำคัญ ไอ้นัทเมาคนเยอะ เจอแล้วจะอ้วก ไม่รู้ไปติดอาการนี้มาจากไหน แต่ก็ยังอุตส่าห์ไปจนถึงที่จอดรถตู้ที่ หน้า รพ ราชวิถี จนได้ แล้วก็หลับๆๆๆๆ มาตลอดทาง จนถึงบ้านแล้วก็ ออกไปทำงานต่ออ่ะดิ... แง่มมมมม..
ปล. คิดถึงทุกคนคร้าบบบ
Create Date : 06 มิถุนายน 2548 |
|
7 comments |
Last Update : 7 มิถุนายน 2548 22:57:46 น. |
Counter : 721 Pageviews. |
|
|
|
อิอิ..
ไม่เห็น มี แถวๆ นี้ น๊า...