ความพอใจในชีวิต ฉันนั่งคิดถึงชีวิตของตัวเอง ในความคิดคำนึงฉันบอกตัวเองว่าฉันพอใจในชีวิตของตัวเองที่เป็นอยู่ขณะนี้ ครั้งหนึ่งฉันเคยคาดหวัง ทุกๆการให้ฉันคาดหวัง เมื่อไม่สมหวังไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือคนในครอบครัว ฉันก็เป็นทุกข์ นั่งร้องไห้บ้างนั่งเสียใจจนโกรธคนๆนั้นไปเลยก็มี โดยที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าฉันโกรธคงเป็นเพราะฉันโตเป็นผู้ใหญ่ รู้จักคิดมากขึ้น รู้จักมองตัวเองมากขึ้นเข้าใจโลกมากขึ้น ทำให้ฉันกลับมาคิดว่า...ทำไมฉันต้องมานั่งเสียใจในการที่ใครๆไม่สามารถสนองในสิ่งที่ฉันต้องการได้ไปทุกเรื่อง ความจริงน่าจะเป็นว่า หากฉันอยากให้ด้วยความเต็มใจ ก็ควรหยุดเพียงเท่านั้นและในความเป็นจริง ไม่มีใครตอบสนองฉันไปได้ทุกเรื่องในสิ่งที่ฉันต้องการเพราะมีหลากหลายเหตุผลที่ฉันควรยอมรับด้วยว่า..เขาอาจจะไม่ว่างในขณะนั้น เขาอาจจะมีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่สามารถบอกได้ เขาอาจจะไม่อยากไปแต่เกรงใจที่จะปฏิเสธมากมายหลายเหตุผล นั่นทำให้ฉันเรียนรู้ว่า ฉันต้องรู้จักยอมรับความคิดของคนอื่นเช่นกัน การคิดอย่างนี้ทำให้ฉันเป็นสุข ฉันสามารถยอมรับการปฏิเสธจากคนอื่นได้ ฉันมีเพื่อนหลากหลายที่สามารถช่วยเหลือฉันในยามที่ฉันร้องขอ ซึ่งไม่ใช่เป็นการร้องขอที่บ่อยนัก ทุกครั้งที่ฉันให้ ฉันมักจะบอกใครๆว่า ไม่ต้องคิดเกรงใจว่าต้องมาตอบแทนอะไร เพราะถ้าฉันไม่อยากให้แม้เพียงน้ำใจ ใครก็ไม่สามารถเอามันจากฉันไปได้ ฉันไม่อยากให้ใครรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ เพราะไม่มีใครเป็นเจ้าบุญนายคุณใคร ฉันมักจะบอกทุกคนอย่างนี้เสมอ เวลาที่ใครให้อะไรในสิ่งที่ฉันไม่ได้ร้องขอ ให้เพราะฉันอยู่ในความคิดคำนึงของเขา ให้เพราะอยากตอบแทนฉันบ้างในสิ่งที่เขาพึงมี ฉันยังรู้สึกเกรงใจ บางครั้งฉันหยุดให้ไปเลยก็มี เพราะฉันไม่อยากรับอะไรจากใคร ฉันพอใจเท่าที่ฉันมี พอใจในความสุขที่มีและอยากแบ่งปันให้คนอื่นบ้างเท่านั้นเอง   Create Date : 09 มกราคม 2550 4 comments Last Update : 9 มกราคม 2550 7:17:32 น. Counter : 714 Pageviews. Share Tweet

สิ่งที่ทำให้อาร์ตต้องเสียใจอยู่เรื่อยๆ นั่นคือการไม่ได้ซึ่งสิ่งที่ต้องการ สิ่งที่อาร์ตต้องการจากคนรอบตัวไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรอาร์ตต้องการแค่ "ความเสมอต้นเสมอปลาย" เท่านั้นเอง แต่เมื่อคนบางคนให้ไม่ได้ หรือละเลยที่จะให้ มันก็เหมือนบางอย่างในชีวิตมันขาดไป หายไป อาร์ตก็จะเบ๋งๆ หงอยๆ แล้วก็พยายามทำใจคิดว่าเขาคงไม่ว่าง ...ทั้งๆ ที่อาร์ตคิดไปก่อนแล้วแหละว่าเออ.. เรามันคงไม่สำคัญหรอก เขาคงไม่ได้นึกถึงเราหรอก อะไรทำนองนี้ ทั้งที่จริงๆ แล้ว เมื่อเราพิจารณาย้อนกลับไปดีๆ ทำใจนิ่งๆ ค่อยๆ คิด จะเห็นว่าแต่ละคนต่างก็มีความสำคัญต่อคนอื่นๆ ในรูปแบบต่างๆ กัน เพียงแต่ว่าเราอาจจะเป็นคนแรกที่เขานึกถึงเมื่อมีความทุกข์ ไม่ใช่คนแรกที่เขานึกถึงเพื่อจะแชร์ความสุขด้วยกัน - -แต่นั่นคงไม่ใช่เรื่องไร้ความหมาย   โดย: อาร์ตค่ะ - - งงป่าว ยาวไปป่าวพี่แม่น้องนิก IP: 124.120.7.176 9 มกราคม 2550 7:47:42 น.

แม่ปุ๊ก็เคยเป็นหนักเลยค่ะ ตอนสมัยเรียน ม.ปลายเลยเถิดมาถึงสมัยเรียนมหาลัย เป็นทุกข์มากค่ะ คิดมาก เก็บมาคิดไปหมด ทำไมเค้าพูดแบบนี้ทำแบบนี้กับเรา เป็นเรื่องเพื่อนล้วน ๆ ค่ะ (ดีนะที่ยังไม่ริรักใครในสมัยเรียนไม่งั้นคงอาการคงสาหัส) แล้วอยู่มาวันนึงก็คิดขึ้นมาได้เองแล้วก็หยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่ตรงนั้นเลยค่ะ บอกได้เลยว่าตั้งแต่นั้นมาเริ่มรู้สึกพอใจกับชีวิตมากขึ้นทุกวัน แล้วก็เริ่มตักตวงแต่ความสุขค่ะ แม่ปุ๊เจทแลกทีใช้เวลาราว 7 วันค่ะพี่แมว โดยเฉพาะสามวันแรกจะอาการค่อนข้างหนัก ส่วนใหญ่จะเป็นในช่วงบ่ายค่ะ จะพยายามออกข้างนอกไปเดินดูนู่นดูนี่ถึงจะเบลอ ๆ ไปบ้างก็ยังดีกว่าอยู่ในบ้านไม่งั้นมีหวังงีบยาวค่ะ แต่บางทีไปอยู่ที่บ้านคุณทวดนั่งนิ่งนาน ๆ ไม่ไหวก็จะของีบสักนิดค่ะ แฮ่ะ ๆ ในรูปที่เคนเนธถ่ายกับซานต้านั่นกำลังยิ้มเลยนะคะ เพราะพนักงานเค้าเอาของเล่นมาหลอกล่อพอดี เคนเนธไม่กลัวซานต้าค่ะแต่ร้องเพราะว่าไม่ยอมให้อุ้มนั่ง ไม่ยอมอยู่นิ่งน่ะค่ะ   โดย: Lauderdale By The Sea 9 มกราคม 2550 8:26:19 น.

โดย: fontor 9 มกราคม 2550 8:27:52 น.

อาร์ต ถ้าอาร์ตไม่มีคุณลักษณะของความเข้มแข็ง เพื่อนก็คงไม่คิดถึงอาร์ตคนแรกหรอก เวลาที่เขาทุกข์ อาร์ตอย่าไปน้อยอกน้อยใจเลย ชีวิตมันไม่ได้มีอยู่แค่นี้ ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เข้ามา ทดสอบใจเรา คบเพื่อนฝูงต้องทำใจค่ะ ใครจะชวนไม่ชวน พี่ๆก็ไม่ค่อยสนใจหรอก ไม่น้อยใจ เพราะ หลากเหตุผลที่เขาจะคิด เผลอๆเขาก็อาจจะ คิดแทนอาร์ตให้แล้วก็ได้ เลยมองข้ามความรูสึกของอาร์ตไป อย่างพี่ใครก็อาจจะคิดว่าชีวิตอยู่ดีมีสุข ไม่มีใครห่วง แต่ในความสุขเราก็โหยหา ความห่วงใยนะ แต่ก็นั่นแหละ จะไปบังคับ ใครให้ห่วงใยได้ล่ะเนาะ ต่างคนต่างมีชีวิต ที่ต้องดิ้นรน เราอาจจะเป็นหนึ่งในคนที่เขา คิดแทนเราว่า..เรามีความสุข..ก็เป็นได้ อาร์ตมองออกมั๊ยจ๊ะ ไม่ใช่เพื่อนไม่แคร์ แต่เพื่อนคิดแทนเราว่าเราอาจจะไปกับแฟน หรือเราอาจจะไม่ชอบไปในสถานที่นี้ หรือไปแล้วเขาคิดแทนว่าเราอาจจะไม่มันส์ที่จะไปทำนองนี้แหละ แต่พอทุกข์มันวิ่งหาเรา คนแรก ทีอย่างนี้ไม่ต้องคิดแทนกันเลย เพราะรู้ดีแก่ใจว่า ไอ้อาร์ตมันช่วยได้ ........................ แม่ปุ๊ แม่ปุ๊อายุยังน้อย ก็แค่อาทิตย์เดียว แก่ตัวมาอย่างพี่ ใช้เวลานานกว่าจะหาย เจ็ทแล๊ก ล่าสุดสองอาทิตย์แน่ะค่ะ เข็ดเลย เบลอมาก พี่ต้องกะเวลาไว้ให้ดีทั้งขาไปและขากลับ ไม่งั้นเที่ยวไม่สนุกและกลับมาก็ตื่นตีสองทุกวัน   โดย: แม่น้องนิก IP: 4.232.144.100 9 มกราคม 2550 10:55:13 น.