ลงรูปแต่พองามนะคะ ลงมากไปเครื่องม้นอาจจะโหลดช้า เรามาฟังเรื่องกันเลยดีกว่า

วันแรกที่ออกเดินทางไปเยี่ยมพ่อสามี ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมนึ่งข้าวเหนียวทอดหมูไปกินระหว่างทางในวันแรกของการเดินทาง เพราะระหว่างทางนั้นมันเต็มไปด้วยเขา ป่า ที่พักริมทางและรถ ที่จะหาอะไรกินอย่างที่อยากนั้นอย่าฝัน ครั้นจะกินแม๊คโดนัลทุกมื้อก็..เลี่ยนตายแน่นอน ชีวิตไม่ได้เกิดมาเพื่อสนองขนมปัง เนื้อบดซะด้วยสิ

นั่งในรถไป..ก็เสริฟข้าวเหนียวหมูให้คนขับบ้าง ลูกบ้าง กินขนมบ้าง ชวนคนขับคุยเป็นระยะๆ กันไม่ให้สามีเบื่อเผื่อจะคิดว่าไม่ได้เอาเมียไปด้วย ครั้นจะพูดมากไป คนขับอาจจะถีบตกรถหรือไม่ก็...แกล้งขับอัดก๊อปปี้ให้ลืมโลกก็ได้ใครจะรู้(เนอะ) วันนั้น..ฉันรู้ดีว่าเขาต้องเบื่อ เพราะพี่ฝนแกเล่นตกกันตั้งแต่เช้า ตกบ้างหยุดบ้างเป็นครั้งคราว แน่นอนว่า..ถนนลื่นและอากาศหนาวจนเราไม่สามารถจะออกนอกรถตอนแวะพักได้ อย่างนี้จะไม่ได้ทั้งคนขับและคนนั่งเบื่อได้อย่างไร

แล้วก่อนที่จะออกเดินทางกัน เจ้าเอ็ม..มันให้เราดูดวง คะยั้นคะยอ(ใช่มั๊ยนะ)ว่าพี่ดูเหอะ ดูหน่อยน่า เจ้าเอ็ม วัยรุ่นวัยร้ายเค้าเป็นหมอดูไพ่ยิบซี ชอบดูเรื่องความรักซะมาก แต่วัยเรามันพ้นวัยรักซะแล้วน่ะ เอ็มมันเลยดูดวงชีวิตให้ ไอ้เราก็กลัวความแม่นของมัน ไม่ค่อยได้ดูหรอกแม้ว่าน้องจะดูฟรีให้ก็ตาม แต่ความที่เจ้าเอ็มคะยั้นคะยอก็เอาซะหน่อยวะ ได้เรื่องเลย...เอ็มมันบอกอะไรที่ดีๆให้หมด เสียแต่ว่า..พี่..ระวังอุบัติเหตุหรือคนในครอบครัวจะเป็นอะไร(ทำนองนี้) เราก็คิดไปโน่น(ล่วงหน้าเลย)ว่า..กูตายแน่คราวนี้ กลัวตายขึ้นมาซะงั้น นั่งรถไปว่าจะไม่พูดมากแล้วนะ แต่ก็..ปากมากคอยเตือนสามีไปตลอดทางว่า..ขับรถช้าๆ ยังไงก็ถึง เลทบ้างไม่เป็นไร ปลอยภัยเป็นพอ ดีเท่าไหร่เขาไม่ถีบตกรถน่ะ

วันแรกเราไปถึงที่โมเต็ลในเมืองที่อยู่ทางตอนเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนีย ทางที่ไปน่ะไม่มีโรงแรมหรูให้เช่าพัก มันจะมีก็แต่โมเต็ลเล็กๆ สำคัญเลยคุณสามีเธอต้องหาที่พักที่มันมีร้านกาแฟสตาร์บั๊คไว้กินตอนเช้า เราก็เลยต้องพักที่เมืองเล็กๆแห่งนี้ทุกครั้งที่ไปและกลับเพราะเราคุ้นเคยกับมัน คุณสามีเธอให้เหตุผลว่า..คนอเมริกันไม่กินกาแฟตอนเช้าไม่ได้(เวอร์ซะ)

นอนพักกันแบบเหนื่อยอ่อน รุ่งเช้าเราพากันขับต่อเพื่อเข้าเขตรัฐโอเรกอน ช่วงนี้จะเป็นหุบเขาซะมาก เราขับขึ้นเขาลงเขาเป็นระยะ ฝนก็ตกจนน้ำกลายเป็นหิมะ ยิ่งบนภูเขาสูงด้วยแล้ว..หิมะต้องลง ฉันก็คิดว่าสามีจะเอาโซ่ใส่ล้อไปด้วยเพื่อความปลอดภัย ปล่าวเลย..เธอไม่ได้เอาไป เธอบอก..ไฮเวย์สายห้าน่ะ หิมะไม่คลุมหรอก ดันรู้ดีไปกว่าธรรมชาติซะอีก เราก็..กลัวตายเพราะหิมะมันคลุมถนนอยู่บางๆ ขับเร็วได้ที่ไหน เผลอๆรถลื่นไถลกลับบ้านเก่าเอาง่ายๆ งานนี้..ไม่ธรรมดาเล๊ย ให้ตายเหอะ ดีว่าก่อนไปฉันเดาว่าต้องมีหิมะแน่ๆ เลยเอาถุงมือ ผ้าพันคอ หมวกเตรียมไปให้ตัวเองกับลูกเรียบร้อย สามีน่ะช่างเหอะ พี่แกเกิดเมืองหนาว ถ้าจะหนาวตายก็ช่างปะไร ตัวใครตัวมัน เอาตัวเรารอดไว้ก่อนเป็นดี โตๆกันแล้วน่ะ

เราขับกันไประหว่างทาง..เห็นหิมะคลุมเขา คลุมไหล่ทาง พื้นถนนไม่คลุมเท่าไหร่เพราะรถขับไปมาละลายน้ำแข็งไปบ้าง แต่เราก็ขับเร็วไม่ได้ กระทั่งเราขับผ่านเขา ตรงนี้แหละที่หมอกลงจนมองไม่เห็นทาง จากขับ 70 ไมล์ต่อชั่วโมง เราลดลงทันทีเหลืออยู่ 50 เพราะทางมันโค้งซะมาก แล้วจู่ๆผ่อนความเร็วลงเนี่ย คนไม่ได้ขับอย่างฉันก็กลัวไปว่า ไอ้รถคันหลังที่มันไม่กลัวตายมันจะขับมาชนท้ายเรา..เฮ้อ..จินตนาการไปได้ซะขนาดนั้น พอคุณสามีกับลูกชายเห็นหิมะ ดันเกิดตื่นเต้นกันขึ้นมา สองคนพ่อลูกพูดกันว่าแวะมั๊ย เราเป็นเมียเป็นแม่เนี่ยยังไม่ได้ตอบเลยนะว่าเราอยากออกนอกเส้นทางหรือปล่าว จู่ๆ มีทางออกเห็นๆ พี่แกดันขับรถออกนอกไฮเวย์กระทันหันแบบยังไม่ทันได้ลดความเร็วซะด้วยสิ

งานนี้อ่ะ..ปร้าดดดดด! รถลื่นไถล เล่าแล้วแค้นที่ทำอะไรไม่ปรึกษาเจ้าแม่อย่างเรา รถลื่นไถลไม่ตายก็ดีเท่าไหร่ คนนั่งใจหายแว๊บไปแล้วด้วย พี่แกดันเรียกหาพี่..ชิท..เข้าให้อีก แล้วพี่แกเสริมด้วยคำว่า..ผมไม่น่าออกนอกเส้นทางเลย แล้วจะไปทางไหนล่ะเนี่ย...(อ้าว..พี่) แล้วเราจะรู้มั๊ยน่ะ กลัวตายก็กลัวตาย โมโหก็โมโห จะออกนอกเส้นทางก็ไม่บอก แล้วหมอกคลุมซะขนาดนั้น ทางออกอยู่ไหนก็มองไม่เห็น ฉันน่ะ..นึกภาพตัวเองเป็นนางเอกหนังที่ตายกลางหุบเขายังไงยังงั้นเลย ทั้งๆที่หน้าตาก็ไกลนางเอกอยู่มากนะ

โชคดีเราเห็นรถคันนึงจอดอยู่ ก็เอาวะไปจอดใกล้มันละกัน รถคันนี้มันก็จอดพาลูกเล่นหิมะ เอาเป็นว่าไม่ได้ตายเดี่ยวแล้วฉัน ยังไงซะมันก็ตายด้วย ที่สำคัญไว้มันออกไปทางไหนเราก็มองๆมันไว้ พื้นถนนคลุมไปด้วยหิมะ ฉันยังสงสัยว่า เราจะขับผ่านมันออกไปได้มั๊ยเท่านั้น เราถ่ายรูปไว้เพราะไหนๆก็มาถึงมันแล้วนี่ ถ่ายรูปมันไปงั้นแหละ ไหนๆก็หลงดงหิมะแล้วไง ครั้นไม่ถ่ายรูปไว้ก็จะดูเหมือนโง่ แต่ถ่ายไปก็หนาวจับใจดีจริงๆ มืองี้แข็งไปหมด จมูกก็เย็น หนาวจนปวดหัว อยากจะกลับขึ้นไฮเวย์จับใจ แต่ก็ต้องรอลูกที่เห่อหิมะ ตอนออกรถเพื่อขับเข้าถนนใหญ่ กว่าจะขับเข้าเส้นทางได้ ก็ถอยหน้าถอยหลังอยู่นาน เพราะล้อมันลื่น เราต่างคนต่างเงียบ เงียบเพราะความกลัว ไม่ใช่อะไรเลย

เราขับรถกันไปด้วยความเร็วบ้าง ช้าบ้าง ตามแต่พื้นผิวและอากาศจะอำนวย พอขับเข้าเขตชายฝั่งโอเรกอน เส้นทางมันเปิดเส้นเดียว เพราะเขาอยากคงความงามของเส้นทางไว้ ไม่ได้ตัดไม้ทำลายป่าทำถนนให้กว้างหลายเลนอย่างบ้านเรา เราสี่คนเหนื่อยอ่อนกับการขับทางไกลในฤดูหนาว กระทั่งเราถึงบ้านพัก คืนนั้นฉันทำข้าวไข่เจียว หุงข้าวเช็ดน้ำ ใช่มั๊ยนะ..แบบที่ใส่หม้อตั้งเตาน่ะ แล้วทำหมูผัดพริกหยวก ทำพริกขี้หนูน้ำปลา(สุดยอด) อดอยากไม่ได้กินข้าวมาสองสามมื้อ ราวกับจะตาย ดีที่พกทุกอย่างไปด้วย คนไทย..ไม่ได้กินข้าวก็รู้ๆกันอยู่ ขนมปัง อาหารฝรั่งที่ให้เลิศแค่ไหน ใครๆก็เห่อกัน ท้ายสุดเราก็ต้องหันกลับมาเป็นตัวตนของเราอยู่ดี

คืนนั้น แม้จะเงียบเหงากินข้าวท่ามกลางสายฝนพรำ แต่เราก็มีความสุขที่ได้มาถึงที่พักอย่างปลอดภัย

Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2552 1:04:40 น.		21 comments
Counter : 727 Pageviews.
Share Tweet