คอมเม้นท์ จากพี่คนหนึ่ง..ที่เม้นท์ลงในตอนที่ฉันเขียนเกี่ยวกับการตัดนวนิยายในนิตยสารให้เพื่อนรุ่นพี่ได้อ่านแต่ถูกเขี่ยลงไปในกล่องแบนซะเฉย

เผอิญตอนนี้ฉันกำลังวุ่นวายใจซะด้วย
กำลังคิดหาวิธีการที่จะดับมันน่ะแหละ แต่ไม่อยาก
ดับแบบโหด ฉันรู้ตัวเองดีว่าทำได้ แต่มันคงไม่
ยุติธรรมกับอีกคนที่ไม่..แม้แต่จะรู้เรื่องเพราะฉัน
ไม่ได้พูดได้บอก หรือแม้แต่จะถามให้หายข้องใจ
พอเจอคอมเม้นท์ที่ถูกแบนทำให้ฉันใจเย็นลงได้บ้าง

พี่คนนี้เขียนเล่าว่า..เขาเสียดายนิตยสารที่ฉันตัด
และเลย..เล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักสองปีมาแล้ว
ที่เพื่อนของเธอ เกิดอกหักรักคุด พี่คนนี้ได้ซื้อหนังสือ
ส่งไปให้สามเล่มด้วยกัน ด้วยหวังว่าหนังสือของเธอ
จะช่วยปลอบให้เพื่อนหายเศร้าใจได้

ฉันมองออกแหละ..ว่าพี่เขาใส่ความรักความห่วงใย
ผ่านลงไปในหนังสือทั้งสามเล่ม..แต่สิ่งที่เธอได้รับก็คือ
การหายเงียบของเพื่อน..และเมื่อเธอถามไปคำตอบที่ได้
คือ..ได้รับ..แต่ไม่..แม้แต่จะกล่าวคำขอบคุณกับสิ่งที่ได้รับ
ไม่พูดถึงเรื่องหนังสือ และเชื่อแน่ว่าไม่ได้อ่าน
พี่เขาเล่าความรู้สึกให้ฉันฟังว่า...

วูบแรก..เธอหน้าแตกที่เขาไม่ใส่ใจสักกะนิด
วูบสอง..โคตร(พี่เขาเขียนว่า โคตะระ)เสียดายหนังสือจับใจ นอนไม่หลับไปหลายเดือน
วูบสาม..ตัดออกจากกองมรดกทางใจไปเลย

พี่เขาจบด้วยคำพูดที่ว่า...

ไม่ได้บอกว่าตัวเองคิดดีทำดี อีกคนไม่ดี
แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ

ก็ขอบคุณค่ะพี่ที่เล่าให้ฟังอย่างให้ข้อคิด..เพราะสำหรับ
แม่น้องนิก ถ้าตัดใครออกจากมรดกทางใจเมื่อใด ก็ต่างคนต่างไป ให้เขาเดินไปตามทางที่เขาต้องการได้อย่างเต็มที่ ความรัก ความห่วงใยที่เรามีให้ใครแล้วเขาไม่เห็นค่า
มันก็เหมือนความคิดที่สวนทางกัน บางทีมันก็ไม่จำเป็น
ต้องพูดหรือต้องถามเพื่อตอกย้ำกับตัวเองเนาะ
เพราะมันสามารถเห็นได้ ด้วยการปฏิบัติ มันก็เพียงพอ
ที่จะตัด บางครั้งคนเราก็ชอบความจอมปลอม ชอบวิ่งตาม
หาความรักที่จอมปลอม ทั้งๆที่มีความรักที่แท้จริงอยู่ข้างตัว..น่าเสียดายแทนเพื่อนพี่จริงๆ ดีใจแทนพี่ด้วยที่ไม่ต้อง
คุยกับคนโง่ซ้ำซาก

Create Date : 27 เมษายน 2550
Last Update : 27 เมษายน 2550 0:04:21 น.		13 comments
Counter : 785 Pageviews.
Share Tweet