คิดถึงความหลัง
ฉันยังจำได้ถึงความหลัง ตอนที่ย้ายจากเมืองไทยมาอยู่แอลเอใหม่ๆ เราทั้งครอบครัวมากันแบบกระเป๋าคนละใบ เราต้องไปเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่ ฉันอยู่บ้านเลี้ยงลูกที่ยังเล็ก ส่วนสามีไปทำงานนอกบ้าน ความรู้สึกเงียบเหงาที่ไม่มีเพื่อนบ้าน และต้องอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ที่เหมือนกล่อง ทำให้ฉันไม่คุ้นเคยกับสภาพอย่างนี้
เราอยู่อพาร์ทเม้นท์ได้ปีเศษ ฉันก็บอกสามีว่าฉันอยากมีบ้าน ฉันอึดอัดที่จะอยู่ในกล่องไปนานๆ เขาก็ดีใจหาย เมื่อเราสะสมเงินได้ก้อนหนึ่งที่พอจะดาวน์บ้านได้ เราก็เริ่มหาบ้าน และถูกใจบ้านหนึ่งซึ่งเป็นบ้านหลังแรกในอเมริกาของเรา จำได้ถึงตอนที่ต้องย้ายเข้าไปอยู่บ้านว่า เรามีที่นอนผืนหนึ่ง เสื้อผ้า ทีวี ไมโครเวฟ และเครื่องครัวทั้งหลายเท่านั้น ฉันไม่มีกระทั่งตู้เย็นที่จะใส่อาหาร ไม่มีเตาทำอาหาร ไม่มีเครื่องซักผ้า ใครมาเห็นบ้านฉันตอนนั้นคงเวทนาน่าดู เมื่อเทียบกันแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงของนอกกายที่จะหาซื้อเมื่อไหร่ก็ได้ เมื่อมีเงินพอ แต่ทว่าอิสระทางใจที่ฉันได้รับจากการได้อยู่ในบ้านของตัวเองนั้นมันมีค่ามากกว่า และมากพอที่ทำให้ฉันนอนหลับสบาย ไม่ต้องกังวลกับการที่ลูกจะวิ่งเล่น หรือเสียงดังรบกวนใคร
เราเริ่มทะยอยซื้อของใช้ที่จำเป็นเข้าบ้าน แต่กว่าจะได้มาแต่ละชิ้นก็ใช้เวลาพอสมควร เพราะฉันไม่ชอบมีหนี้นัก ฉันต้องมั่นใจว่า มีเงินซื้อสดน่ะแหละถึงได้ถอยมันเข้าบ้าน ฉันค่อยๆจัดการชีวิตอย่างระมัดระวังจนกลายเป็นนิสัยที่รู้จักประหยัด ว่าสิ่งไหนควรซื้อสิ่งไหนควรคอยไปก่อน เพราะถ้าฉันเกิดปัญหาเรื่องเงิน ไม่มีใครที่จะช่วยฉันได้นอกจากตัวฉันเอง
ทุกวันนี้ฉันมีความเป็นอยู่อย่างสุขสบาย มีครอบครัวที่อบอุ่น ฉันกับสามีมักจะคุยถึงความหลังครั้งที่เรายังไม่มี(แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้รวยหรอก) แม้ว่ามันจะดูหดหู่ที่จะพูดถึง แต่ทว่ามันได้ย้ำเตือนให้เราสองคนคิดถึงสิ่งที่เราสองคนอดทนฟันฝ่ามาด้วยกันจนกระทั่งมีวันนี้ ความรักแบบหนุ่มสาวอาจจะค่อยๆลดปริมาณลง เหลือไว้เพียงแต่ความรู้สึกของเพื่อนแท้ที่เคียงบ่าเคียงไหล่กันไปในเส้นทางของชีวิต
| Create Date : 28 มีนาคม 2549 |
| Last Update : 28 มีนาคม 2549 8:13:41 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 635 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [