วันนี้ช่วงบ่าย ฉันต้องออกไปช๊อบปิ้ง
ซื้อข้าวปลาอาหารมาเก็บตุนไว้ในบ้าน
ลูกนิกไม่อยากไปด้วย เพราะเธอเริ่มโต
และมักจะขออยู่ที่บ้าน ตามกฏหมายนั้น
เราไม่สามารถทิ้งให้นิกอยู่บ้านคนเดียวได้
แต่ฉันลักไก่..เพราะอยากลองดูว่า
จะเชื่อใจลูกได้หรือไม่ ไม่กี่ครั้งที่ผ่านมา
ก็ไม่มีปัญหาอะไร

แต่วันนี้..เมื่อออกนอกบ้าน
ฉันเห็นแล้วว่า แอนโทนี่แอบสังเกตุว่า
ฉันไม่ได้พานิกไปด้วย
ฉันรู้ว่า..แอนโทนี่มันเดาได้แน่ว่านิกอยู่บ้าน
อาจจะมาเคาะประตูให้นิกออกไปเล่น
แต่ฉันก็อยากดูใจลูกเหมือนกันว่า..จะรักษาสัญญา
ที่ให้ไว้กับแม่ได้หรือไม่ ที่จะไม่เปิดประตู
รับใครก็ตามที่มาเคาะ
ฉัน..ไม่..แม้แต่จะเดินกลับมาบอกย้ำนิก
ไม่..แม้แต่จะโทร...คิดว่า
เรารีบไปรีบกลับ..เดี๋ยวเป็นอันรู้กันว่าจะเกิดอะไรขึ้น

รีบไปรีบกลับในเวลาไม่เกินชั่วโมง..
เพียงจอดรถหน้าบ้านได้ปุ๊บ
ภาพที่ฉันเห็นก็คือ..นิกรีบวิ่งเข้าบ้าน
ฮวนนิโต้ปั่นจักรยานหนี
แอนโทนี่วิ่งกางเกงแทบหลุด แล้วนึกขึ้นได้ว่า
ตัวเองลืมเลโก้ไว้หน้าบ้านฉัน
ก็เลยต้องรีบวิ่งกลับไปเอาใหม่
ในที่สุดก็หนีไม่ทัน
เลยกล้อมแกล้มว่า..ผมเล่นกับนิกได้มั๊ยครับ?

คำตอบสุดท้ายก็คือ..ไม่...
แล้วฉันก็ปิดประตูใส่หน้าทันที
โมโหนิกสุดขาดใจดิ้น..ของที่ไปช๊อบปิ้งไม่ต้องเก็บ..
ฉันเดินไปที่ห้องลูกที่ซ่อนตัวอยู๋
เรียกนิกออกมา..ให้มาคุยกับแม่..
เจ้านิกไม่ได้พูดด้วยซ้ำไป เพียงเห็นหน้าแม่
ร้องไห้ออกมาก่อนที่แม่จะอ้าปากถาม..
ฉันถามลูกว่า...ร้องทำไม?..
แม่ยังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำไปนะ..
ออกมาพูดกับแม่ที่ห้องอลีนาเดี๋ยวนี้เลย

ท่ามกลางเสียงสะอึกสะอื้นของลูกที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉัน..
ฉันพยายามใจเย็นพูดกับลูกว่า
ก่อนแม่จะออกบ้านไป แม่พูดกับนิกไว้ว่าไง..
นิกจำได้มั๊ย แม่ขอไม่ให้เปิดประตูให้ใคร
แล้วทำไมนิกไม่รักษาคำพูด เพียงเรื่องแค่นี้
แม่ยังไว้ใจนิกไม่ได้ แล้วโตขึ้นนิกจะเป็นอย่างไร
นิกอายุเก้าขวบแล้วนะ แม่ทิ้งนิกไว้ที่บ้าน
เพราะแม่อยากรู้เหมือนกันว่า ลูกของแม่
เป็นผู้ชายที่รู้จักรักษาสัญญาหรือไม่
ซื่อสัตย์ต่อพ่อแม่หรือไม่..นี่..แม่ก็ได้รู้คำตอบแล้ว

นิกร้องไห้...ตอบฉันว่า..ก็นิกกลัวไม่มีเพื่อนเล่น..
ฉันสวนกลับทันทีว่า..
แม่ไม่ได้พูดถึงการมีเพื่อนหรือไม่มีเพื่อนเล่น
แม่กำลังพูดถึงความไว้วางใจ
ที่แม่วางลงในมือของนิก แล้วแม่ไม่ได้มัน
นิกทำให้พ่อแม่เสียใจ เข้าใจมั๊ย!

ฉันถามลูกว่าแอนโทนี่มาเคาะประตูแล้วพูดว่าอะไร..
นิกบอกว่า เขาเรียกผมแล้วบอกว่า..
ออกมาเล่นกันแป๊บนึงเอง ก่อนแม่ยูมา..
ฉันต้องสอนลูกว่า แอนโทนี่เขาหลอกนิก
ให้ออกไปเล่นกับเขา แล้วนิกก็ยอมตาม
แม่ไม่สนใจหากมันจะหลอกพ่อแม่มัน
แต่สำหรับนิก..แม่แคร์ แม่อยากให้นิก
เป็นคนที่รักษาสัญญา

ฉันก็เลยลงโทษลูก
ด้วยการไม่ให้เล่นกับใครทั้งบ่ายนั้น เจ็บใจก็เจ็บใจ
สงสารลูกก็สงสาร แต่ถ้าไม่ทำโทษเลย
ลูกก็จะไม่เรียนรู้ คนที่ทำผิดก็ควร
ได้รับโทษ ใช่มั๊ยล่ะ..นิกก็ยอมรับผลนั้นแต่โดยดี

สิ่งหนึ่งที่ฉันมองเห็นใจตัวลูกคือ การยอมรับผิด
และคำขอโทษอย่างจริงใจ
นิกเดินเข้าไปหาพ่อเขา บอกว่า..
แด๊ดครับ ผมขอโทษครับ แล้วผมจะไม่ทำมันอีก
ฉันแอบดีใจลึกๆนะ ที่ครั้งนี้ลูกรู้จักขอโทษพ่อ
แล้วสัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีก
เพราะทุกๆครั้งที่นิกทำผิด
ฉันต้องบอกให้ลูกไปขอโทษพ่อเขา

แม้ลูกจะไม่รับผิดชอบในสัญญาที่ให้ไว้กับแม่
แต่ฉันก็ได้เห็นความรับผิดชอบในอีกด้านหนึ่ง
และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็น..นิกขอโทษพ่อ

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2550 8:07:45 น.		7 comments
Counter : 858 Pageviews.
Share Tweet