ลืม...จนได้เรื่อง [2]

จากที่เคยเล่าไว้ในบล็อก"ลืม...จนได้เรื่อง" ปรากฏว่ายังมีวีรกรรมต่อเนื่องมาอีก

จากที่เคยเล่าว่าลืมเติมเงินโทรศัพท์ซึ่งมีผลทำให้เน็ตกลายเป็นเน็ตเต่าในบัดดล ผมก็เลยคิดจะแก้ไขให้เน็ตวิ่งเร็วรี่เหมือนเดิม โดยการนำเบอร์ทรูมูฟเบอร์ใหม่ไปลงทะเบียนอีกครั้ง

ตอนแรกว่าจะไปหาเบอร์สวย ๆ แถวข้างทาง (มีมาแจกมั่ง ขายถูก ๆ มั่งเยอะแยะไปหมด) แต่บังอิญมีเพื่อนใจดีอนุญาตให้นำเบอร์ของเขามาลงทะเบียนได้

ผมจึงไม่รอช้าจัดการลงทะเบียนใช้ซูเปอร์อินเตอร์เน็ตใหม่อีกครั้งด้วยเบอร์ทรูมูฟของเพื่อน

โทรศัพท์มือถือทรูมูฟจะมีโปรโมชั่นใช้ค่าโทรศัพท์บ้านหรือค่าอินเตอร์เน็ต ค่ายูบีซีมาเป็นโบนัสโทรฟรีได้ เรียกว่า All together bonus ใช้แทนค่าโทรได้นาทีละ 1 บาท

ระหว่างที่ผมลงทะเบียนระบบก็แจ้งเตือนว่าการลงทะเบียนซูเปอร์อินเตอร์เน็ตนี้ไม่สามารถใช้ร่วมกับโบนัสที่ว่านั้นได้ และถามว่าต้องการยกเลิกหรือไม่

ผมก็คิดว่าผมยกเลิกไปตั้งนานแล้วนี่นา ระบบนี่บ๊อง ๆ นะ ยกเลิกไปแล้วยังมาถามอีก

คิดได้ดังนั้นแล้ว ผมก็กดตอบว่าโอเคไป

ผมลืมไปว่าที่ผมยกเลิกไปนั้นมันเป็นโทรศัพท์ผม แต่นี่มันเป็นโทรศัพท์เพื่อน

เพื่อนมีโบนัสเหลืออยู่ 900 กว่าบาท ควรจะโทรฟรีได้อีก 900 กว่านาที 900 กว่านาทีที่ว่าก็เลยหายไปในพริบตา ยังไม่รวมถึงที่ไม่อาจใช้โบนัสได้อีกต่อไป แม้จะชำระค่าบริการต่าง ๆ ของทรูอีกก็ตาม

ขอโทษเพื่อนผู้ใจดีไว้นะที่นี้ด้วย ขอโทษจริง ๆ

อ้อ ตอนนี้เน็ตผมกลับมาเร็วเหมือนเดิมแล้วแหละ แต่ต้องเสียค่าปรับ 300 บาท เพราะลงทะเบียนเป็นครั้งที่ 2

วีรกรรมเรื่องลืม ๆ ของผมยังไม่หมดเพียงแค่นี้ ระยะหลัง ๆ การลืมของผมมักจะควบคู่ไปกับการสูญเสียซะด้วย

วันรุ่งขึ้นจากวันที่เล่าให้ฟังเมื่อกี้ ผมหยุดงาน (ไม่ได้ลืมไปทำงานนะครับ แต่ตอนกลางคืนผมเกิดอาการล้มแล้วล้มอีก แถมยังลุกไม่ขึ้น ตามที่เคยเล่าให้ฟังแล้วในบล็อก"ก็แค่ล้มแล้วลุกไม่ได้"วันรุ่งขึ้นก็เลยหยุดงาน)

ความโชคร้ายเกิดขึ้นเมื่อผมออกจากห้อง พอปิดประตูปั๊บได้ยินเสียงลูปบิดดังกริ๊ก ผมก็นึกออกทันทีว่าผมลืมกุญแจอีกแล้ว

เรื่องลืมกุญแจนี่ผมลืมบ่อยจึงไม่ค่อยประมาท เมื่อก่อนที่ทำงานอยู่ใกล้บ้าน ผมซ่อนลูกกุญแจไว้ที่โต๊ะทำงานชุดหนึ่ง แต่ตอนนี้ที่ทำงานอยู่ไกลบ้านไปหน่อย ผมก็เลยไม่ได้ซ่อนกุญแจไว้ที่ทำงาน

แต่ก็ใช่ว่าผมจะประมาทนะครับ เพราะผมฝากลูกกุญแจไว้ที่เพื่อน 1 ชุด เวลามีปัญหาก็โทรบอกเพื่อน เมื่อก่อนผมกับเพื่อนทำงานที่เดียวกัน แต่เดี๋ยวนี้ต่างคนต่างย้ายก็เลยทำงานคนละที่

แต่ทีนี้ผมก็ใช้บริการเพื่อนไปแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ไม่นานผมก็ลืมกุญแจครั้งหนึ่ง ตอนเย็นหลังเลิกงานผมนัดเจอเพื่อนที่ห้าง ให้เพื่อนเลี้ยงหนังรอบนึง แล้วขอกุญแจมา ลูกกุญแจชุดนั้นจึงยังอยู่กับผมนี่เอง

แน่นอนมันอยู่ในห้องเหมือนกุญแจของผมนั่นแหละ

ผมจึงต้องเรียกช่างให้มาเปลี่ยนลูกบิดให้ โชคดีที่ผมซื้อลูกบิดสำรองเอาไว้ชุดหนึ่งตั้งแต่เมื่อ 2 ปีก่อน เพราะเคยคิดจะเปลี่ยนลูกบิดแต่ยังไม่ได้เปลี่ยนสักที

เสียค่าบริการให้ช่างไป 50 บาท ผมก็ได้เปลี่ยนลูกบิดตามที่ตั้งใจไว้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว

ทุกวันนี้ผมยังคงลืมได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายทุกวัน อย่างน้อย ๆ ก็ลืมกินยาล่ะ บางทีก็ไม่ถึงกับลืมไปเลย แค่ยามื้อเช้ากินตอนบ่าย ยามื้อกลางวันกินตอนเย็น ยามื้อเย็นกินก่อนนอน บางทีก็นอนไปแล้วค่อยนึกขึ้นได้

นอกจากนี้ก็แค่ ยาที่กินเม็ดเดียว แต่ผมกินไป 2 เม็ด ส่วนยาที่ต้องกิน 2 เม็ด พอหมดแผงแล้วมันกลับยังเหลืออยู่เม็ดนึง เป็นยานินจาหลบเก่งซะอย่างนั้น

เวลานอนผมยังลืมเลยนะ ที่นอนไม่หลับสักทีเพราะมัวแต่ลืมตาอยู่ 55+


ปล. คืนนี้กินยานอนหลับไป ไม่ยักกะทำให้ง่วง แต่ดันทำให้เหงาแทน




เพลง : ลืม
ศิลปิน : เบิร์ดกับฮาร์ท

Create Date : 31 ตุลาคม 2550 Last Update : 31 ตุลาคม 2550 1:00:19 น. Counter : 1914 Pageviews.		37 comments
Share Tweet