ลาแล้วนะ...อาชีพราชการ (4)

เรื่องราวก่อนหน้า
ลาแล้วนะ...อาชีพราชการ [1] | [2] | [3]

---

มาเล่าต่อครับ เมื่อวานหายไปวันนึง เพราะไข้ขึ้น ชักไม่แน่ใจว่าพออกจากราชการแล้วจะไปรอดหรือเปล่า เพราะกระหม่อมบางเหลือเกิน 55+

เล่าต่อครับ

พอผมได้รับข้อความของเธอผมก็โมโหสิครับ อะไรกันวะ โทรมาถามถึงเวลากลับบ้าน แต่ดันมาโกรธด้วยเรื่องผมเห็นแก่ตัวเพราะไม่ยอมให้ไปใช้เน็ต แต่ตอนที่โทรมาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลยนี่นา

ผมก็เลยส่งข้อความกลับไปประมาณว่า อะไรกันหนักหนาวะ กำลังเครียดอยู่ อยากไปงานศพปู่ก็ไม่ได้ไป เพราะมีงานตอนเย็น คุณยังจะมาอะไรอีกเนี่ย ผมจำข้อความจริง ๆ ไม่ได้ แต่ก็ประมาณนี้แหละ จุดสำคัญคือมีคำว่า "วะ" อยู่ด้วย

คราวนี้เป็นเรื่องหนักเข้าไปอีก เพราะเธอส่งข้อความกลับมาประมาณว่า เอาความถ่อยของคุณไปใช้กลับครอบครัวคุณเถอะ อย่าเอามาใช้กับชั้น

ผมอ่านแล้วยิ่งโมโหครับ เออ ถึงกูจะถ่อย แต่กูก็...แต่กูก็...แต่กูก็อะไรวะ เออกูมันถ่อย แต่คุณมันไร้เหตุผล

ความถ่อยที่เธอยกให้เป็นคุณสมบัติเฉพาะครอบครัวของผมนั้น ตอนหลังเธอก็เอาไปใช้เหมือนกันแหละ

ผมไม่ได้ส่งข้อความกลับไป เพราะไม่ชอบทำสงคราม massages กับใคร ยึดคติ พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง

แต่ผลจากการนิ่ง ทำให้ผมเสียมากกว่าตำลึงทองมากมายนัก

เย็นวันนั้น ผมออกไปช่วยเด็กในชุมชนทำพรีเซ็นเทชั่นที่จะต้องใช้ในงานประกวดทูบีนัมเบอร์วันในวันรุ่งขึ้นด้วยจิตใจที่ขุ่นมัว จะหนีไปไม่มาช่วยก็ไม่ได้ เพราะเป็นชุมชนที่ผมดูแลอยู่ โชคดีที่ลากเพื่อนไปช่วยด้วยอีกหลายคน เพื่อนร่วมงาน 2 คน เปิดตัวเป็นแฟนกันหลังจากคืนนั้นไม่นาน และยังเป็นแฟนกันมาถึงทุกวันนี้ แต่กับผมนี่ตรงกันข้ามเลย เพราะหลังจากวันนั้น ผมกับแฟนเก่าไม่สามารถกลับมาคืนดีกันได้อีก

คืนนั้นกว่าจะเสร็จงานก็ประมาณ 5 ทุ่ม ระหว่างเดินไปขึ้นไปรอรถผมนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย รู้สึกงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอโกรธผม ทำไมเธอไม่บอกผมว่าจะขอมาใช้อินเตอร์เน็ตที่ห้อง ทำไมต้องให้ผมตีความเอาเองการถามถึงเวลากลับบ้านนั่นหมายถึงการขอมาใช้อินเตอร์เน็ต ทำไมเธอไม่บอกผมว่าอยากมาใช้อินเตอร์เน็ต เพราะแม้ผมจะกลับบ้านดึกแค่ไหน เธอก็มีกุญแจที่สามารถเปิดเข้าห้องผมได้อยู่แล้ว ถึงแม้ผมจะยังไม่กลับห้อง เธอก็สามารถเข้ามาใช้อินเตอร์เน็ตในห้องผมได้อยู่แล้ว

จิตใจผมฟุ้งซ่านมาก นึกเกลียดงานที่ทำอยู่ ถ้าผมทำงานอื่นผมก็คงได้มีความสุขที่ได้ช่วยเหลือเธอด้วยการให้ใช้อินเตอร์เน็ต ผมมีความสุขจริง ๆ นะถ้าได้มีโอกาสได้ช่วยเหลือเธอ ก็เหมือนกับตอนที่เธอเอ่ยปากขอให้ผมกู้เงินแทนเธอนั่นแหละ

ก่อนหน้านี้เธอช่วยเหลือผมไว้เยอะ ตอนที่ผมป่วยนอนโรงพยาลบาลอยู่เกือบเดือนก็มีเธอคอยช่วยเหลือดูแลผมอยู่ตลอด ผมเคยบอกเธอว่า คนในโลกนี้ นอกจากแม่แล้ว คนที่ดีกับผมมากที่สุดคือเธอ ซึ่งผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

นอกจากจะเกลียดงานที่ทำแล้ว ผมยังรู้สึกเกลียดทูบีนัมเบอร์วันด้วย ปีนึงมีตั้ง 365 วัน ทำจำเพาะเจาะจงต้องจัดประกวดเอาในวันพรุ่งนี้ด้วย ปีต่อมาเพื่อนบอกให้ไปช่วยทำพรีเซ็นเทชั่นโครงการนี้อีก ผมรู้สึกเครียดมาก และฝืนใจตัวเองเป็นที่สุด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันย้อนมาทำร้ายผมทุกปี

คืนนั้นมันดึกมากแล้ว มีรถเมล์แค่ 1 สาย 2 สายก็ไม่รู้ที่ยังแล่นผ่านถนนเพชรเกษมในเวลาเช่นนี้ ผมรอรถเมล์อยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจนั่งแท็กซี่กลับบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น ต้องพาเด็ก ๆ ไปประกวดทูบีนัมเบอร์วันตั้งแต่เช้า แต่ชุมชนที่เราส่งเข้าเป็นตัวแทนเข้าประกวดยังไม่มีดีพอที่จะชนะการประกวดได้

เรื่องที่เล่ามาเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ไม่กี่วันหลังจากนั้น รอยร้าวรอยที่ 2 ก็เกิดขึ้น รอยร้าวนั้นเติบใหญ่เป็นรอยแยกที่ขยายกว้างขึ้นขวางกั้นเรา 2 คนไว้จนมิอาจกลับมาเหมือนเดิมได้อีก

ไม่อาจเหมือนเดิมได้อีกจริง ๆ

แล้วจะมาเล่าต่อครับ

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2555 Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2555 8:28:54 น. Counter : 6138 Pageviews.		15 comments
Share Tweet