นึกว่าจะต้องลาป่วยอีกแล้ว

19 กรกฎาคม 2549

ผมหลับ ๆ ตื่น ๆ งัวเงีย สลึมสลือหลายครั้งในคืนที่เป็นรอยต่อระหว่างวันอังคารและวันพุธ จนเมื่อถึงตอนที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกตัวว่าห้องทั้งห้องสว่างจ้า หยิบนาฬิกาปลุกที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาดู นาฬิกาบอกเวลาบ่ายสองโมงเศษ ๆ แล้ว

บ่ายสองโมง!!!

ผมใจหายวาบ นึกถึงงานเร่งด่วนที่รออยู่ที่ทำงาน มันยังพอจะรออีกวันได้มั้ยนะ นึกไปถึงวันลาป่วย ร่างกายที่เจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ ทำให้ระยะหลังมานี้ผมลาป่วยเป็นว่าเล่น และใช้สิทธิในการนี้ไปเต็มเพดานที่ตั้งไว้ การที่ต้องลาป่วยในวันนี้อีกหนึ่งวันหมายถึงขั้นเงินเดือนที่ควรจะเพิ่มขึ้น 1 ขั้น ในเดือนตุลาต้องหลุดลอยไป

ร่างกายผมอ่อนเพลีย รู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกาย แขนขาไร้เรี่ยวแรง ผมจึงตัดสินใจนอนต่อ เพราะอย่างไรเวลาก็ปาเข้าไปตั้งบ่ายสองแล้วนี่ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะตื่นขึ้นมาในตอนนี้หรอก

ผมหลับตาลง และพยายามนึกทบทวนเรื่องราว

ผมเคยตื่นสายอย่างนี้มั้ยนะ เคยซิ วันหยุดวันหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้เอง ผมเพิ่งทำลายสถิติการนอนตื่นสายของตัวเองไปหยก ๆ วันนี้ ผมจะทำลายสถิติของวันนั้นหรือเปล่า

ทำไมไม่มีใครที่ทำงานโทรศัพท์มาถามไถ่เลย ไม่ได้หวังว่าเขาจะเป็นห่วงเป็นใยอะไรหรอก แต่งานที่ค้างอยู่นั่นมันด่วนไม่ใช่เหรอ มันยังพอจะรออีกวันได้มั้ยนะ

เฮ้ย! นี่ผมกำลังคิดอะไรวนไปวนมานี่หว่า

ลุกขึ้นแล้วโทรศัพท์ไปฝากงานกับพี่ที่ทำงานดีหรือเปล่านะ แต่มันตั้งบ่ายสองแล้ว เหลือเวลาอีกนิดเดียวก็จะได้เวลาเลิกงาน อย่าโทรไปเลย

ทำไมผมจึงไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกเลย ก็เป็นอยู่บ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ต้องตั้งปลุกทีละ 4 เครื่องแล้วนะ

เมื่อวานผมก่อนที่จะนอนผมไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกนี่นา

ใช่แล้วล่ะ เพราะผมนอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม ตั้งใจว่าจะนอนสักงีบเดียว แล้วจะตื่นมาเล่นอินเตอร์เนต คิดว่าจะเข้าบล็อกเพื่อน ๆ บ้าง ก่อนนอนยังไม่ได้อาบน้ำ ซื้อข้าวมาก็ยังไม่ได้กินเลย มิน่าล่ะถึงนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้งคืน คงเป็นเพราะรู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัว ด้วยเหตุที่ยังไม่ได้อาบน้ำนี่เอง

ผมคิดอะไรต่อมิอะไรสับสนวุ่นวายอยู่ในมโนสำนึก

แล้วตอนนี้มันบ่ายสองจริงหรือเปล่า ผมลืมตาขึ้น ในห้องสว่างโร่ แต่ไม่ใช่แสงของกลางวันหรอก เมื่อคืนผมหลับไปโดยไม่ได้ปิดไฟ

มองออกไปตรงประตูกระจกบานเลื่อนด้านหลังห้อง เลยผ้าม่านสีฟ้าออกไปมืดสนิท ไม่มีสิ่งใดที่บ่งบอกว่ามีแสงสว่างของเวลาบ่ายสองรออยู่ที่ด้านนอกเลย

หรือว่านี่เพิ่งจะ ตีสอง?

นี่เพิ่งจะตีสองเองนี่ ผมลองนับเวลาที่หลับไป นับได้ตั้ง 7 ชั่วโมง หมายถึงผมนอนนานกว่าคืนอื่น ๆ แล้ว จึงตัดสินใจลุกจากที่นอนด้วยอาการงัวเงีย ร่างกายรับรู้ถึงอาการปวดเมื่อย อ่อนล้า แขนขาไร้เรี่ยวแรง

ผมตื่นขึ้นตอนตีสองครึ่ง เป็นการตื่นเช้าที่สุดในรอบหลาย ๆ ปีที่ผ่านมาเลยทีเดียว คืนอื่น ๆ ผมไม่สามารถทำอย่างนี้ได้ เพราะตีสองครึ่งเพิ่งเป็นเวลาเข้านอน

อาบน้ำ แปรงฟัน เสร็จแล้วชงกาแฟมาละเลียด พร้อมกับอ่านหนังสือ ผมชอบอ่านหนังสือแกล้วกับกาแฟในตอนเช้า

หนึ่งชั่วผ่านไปเพิ่งจะตีสามครึ่ง การตื่นเช้านี่ดีจริง ๆ เลยนะ ผมคิดว่าผมมีความสุขกับการตื่นเช้าแล้วล่ะ

หาอะไรกินแก้หิว แช่ผ้า ดูหนังวีซีดีไปหนึ่งแผ่น ซักผ้า เปิดคอมพิวเตอร์ เล่นอินเตอร์เน็ต อัพบล็อก

แล้วก็ไปทำงานสายเหมือนเดิม



เพลง : ง่วงนอน
ศิลปิน : ใหญ่

Create Date : 20 กรกฎาคม 2549 Last Update : 20 กรกฎาคม 2549 7:04:24 น. Counter : 1522 Pageviews.		27 comments
Share Tweet