มุ่งเมืองชล ตอนที่ 2

อัพบล็อกนี้ก่อนที่จะไปชลบุรีอีกครั้งในวันอาทิตย์-จันทร์นี้ครับ

ต่อจากบล็อกที่แล้วนะครับ



เช้าวันที่ 20 คณะของเราก็ออกเดินทางไปดูงานกันครับ เราพักที่บางแสน แต่ไปดูงานที่บางละมุง สถานที่แรกที่เราไปดูงานกันก็คือสถานสงเคราะห์คนพิการการุณยเวศม์




ห้องบรรยาย


พอไปถึงก็เข้าห้องฟังบรรยาย แต่ผมเกือบบรรทม อาศัยความที่เป็นเจ้าหน้าก็เลยเดินไปเดินมาอยู่แถวนั้นได้

ที่จริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ รวมไปถึงสถานที่ทุกแห่งที่จะไปดูงานกันในวันนี้ด้วย ก็เลยไม่ค่อยกระตือรือร้นอยากจะดูสักเท่าไหร่ ฟังบรรยายจบก็ออกไปถ่ายรูปร่วมกันตามธรรมเนียม



ถ่ายรูปร่วมกัน

จากนั้นเจ้าที่ก็พาเราไปเดินเยี่ยมชมสถานที่ ผมถ่ายรูปมาไม่เยอะเท่าไหร่ สภาพร่างกายแย่ครับ ไม่ค่อยนึกอยากจะทำอะไร

ไปดูรูปกันดีกว่าครับ



ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ในห้องทำกายภาพบำบัด



โรงอาหาร



ฝึกระบายสีกัน



ฝึกลากเส้น นึกถึงตัวเองตอนเรียน ป.1 แต่ผู้พิการลากเส้นได้ตรงกว่าผมมาก



ตู้โชว์เหรียญรางวัลที่ได้จากการแข่งขันกีฬา ด้านบนตู้ที่ไม่เห็นในภาพเป็นที่วางถ้วยรางวัล


ได้เวลาอันสมควรต้องออกจากที่นี่กันแล้วล่ะครับ ตอนที่มาครั้งที่แล้ว ตอนกำลังจะกลับมีผู้พิการ(ทางสมอง)คนหนึ่ง เข้ามาจับไข่ผม จับไม่จับเปล่ายังเคล้นคลึงอีกต่างหาก ปากก็พูดซ้ำ ๆ ว่า ขอ 20 บาท ๆ แต่ผมไม่ให้หรอกครับ ผมเขินรีบเดินหนี เจ้าหน้าที่ที่นั่นบอกว่าน้องคนนี้ชอบคนหน้าตาดี


เล่าให้ฟังเพราะรู้สึกสะท้อนใจครับ ไม่รู้ว่าน้องคนนั้นผ่านอะไรมาบ้างในชีวิต อะไรที่ทำให้น้องเขาคิดว่าไข่ 2 ใบ 20 บาท

มาครั้งนี้ผมเจอเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนที่เดินไปที่โรงอาหารผมเห็นคนที่หน้าตาคุ้น ๆ ผมก็รีบเผ่นเลยครับ ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า ถ้าใช่ครั้งนี้เธอกำลังกินข้าวและดูทีวีอยู่ก็เลยไม่สนใจผม หรือเป็นเพราะว่าตอนนี้ผมไม่ใช่คนหน้าตาดีแล้วก็ไม่รู้นะ

ตอนจะกลับขึ้นรถ ผมเดินผ่านหญิงชราท่าทางเหงา ๆ ที่นั่งอยู่บนรถเข็น เจ้าหน้าที่บอกว่าหญิงชรานามสกุล "......." ซึงเป็นนามสุลเดียวกับ ดร.ท่านหนึ่ง ซึ่งผมเคยได้ยินชื่อตามสื่อบ่อย ๆ สอบถามดู เจ้าหน้าที่บอกว่าหญิงชราคนนี้คือน้องสาวต่างมารดาของ ดร.ท่านนั้น ซึ่งท่านคงจะทำงานถวายในหลวงจนไม่รู้ว่าน้องท่านอยู่ที่ไหน

หญิงชรามีลูกชายไปอยู่อเมริกา ไม่เคยกลับมาดูแม่เลย ส่วนลูกที่อยู่ในเมืองไทยเวลามาเยี่ยมก็จะให้เงินไว้ครั้งละ 500 บาท ซึ่งนาน ๆ ถึงมาสักทีหนึ่ง

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจ้าหน้าที่เล่าให้ฟัง จริงหรือไม่อย่างไรไม่รู้ แต่ที่เป็นเรื่องจริงแน่ ๆ คือ คนที่ต้องไปอยู่ที่นั่นน่าสงสารทุกคน

จากบ้านการุณยเวศม์ เรามุ่งหน้าไปยังสถานสงเคราะห์คนชราบ้านบางละมุง พอไปถึงก็ฟังบรรยายก่อนเหมือนเดิม


ฟังบรรยาย

ที่นี่ผมไม่ค่อยได้ถ่ายรูปเพราะคนที่บรรยาย บรรยายไม่จบสักทีจนหมดเวลา ก็เลยไม่ได้ดูอะไรเลย

จากที่นี่เราไปที่ร้านอาหารชื่ออะไรผมก็จำไม่ได้แล้ว เมื่ออิ่มหนำสำราญดีแล้วจึงเดินทางไปดูงานอีกหนึ่งแห่งในภาคบ่าย

สถานสงเคราะห์เด็กชายบ้านบางละมุงคือสถานที่ที่เราได้ไปชม





ฟังบรรยายอีกแล้ว


วันนั้นเป็นวันศุกร์ไม่มีเด็ก ๆ อยู่บ้าน เพราะไปเรียนกันหมด ก็เลยได้แต่ฟังบรรยายแล้วเดินบริเวณเท่านั้น



บรรยากาศร่มรื่นดี



เรือนนอนของเด็กเล็ก



ห้องนอน ไม่มีผ้าปูที่นอนเพราะเอาไปซักอยู่



หลังต้นหมากเป็นเรือนนอนอีกหนึ่งหลัง

เมื่อราว ๆ 3 ปีก่อน ผมเคยมาที่นี่ในวันหยุด เด็ก ๆ ดีใจกันมากครับ เวลาที่มีคนไปเยี่ยม พอเด็ก ๆ เห็นผมถือกล้องก็มาขอถ่ายรูปกันใหญ่ จาก 1 คน เพิ่มเป็น 2 เป็น 3 คน ตอนแรกคนนึงชู 2 นิ้ว ซึ่งเป็นปกติครับ เวลาคนถ่ายรูปชอบชู 2 นิ้ว อีกคนก็เลยชู 3 นิ้ว อีกคนเอามั่ง ชูนิ้วเดียว ผมก็เลยเลิกถ่าย คงไม่ต้องให้บอกว่าคนสุดท้ายชูนิ้วไหน

อกจากที่นั่นก็ถึงเวลากลับบ้าน ผมหลับตลอดทาง





สถานสงเคราะห์คนพิการการุณยเวศม์
ตั้งอยู่ที่ 105 ม.3 ถ.สุขุมวิท ต.บางละมุง อ.บางละมุง
จ.ชลบุรี 20150 โทร. 0-3824-1741

สถานสงเคราะห์คนชราบ้านบางละมุง
40 ม.4 ถ.สุขุมวิท ต.บางละมุง อ.บางละมุง จ.ชลบุรี 20150 โทร. 0-3824-1759

61 ม.3 ต.บางละมุง อ.บางละมุง จ.ชลบุรี 20150 โทร 0-3824-1373

ใครอยากทำบุญวันเกิดหรือในโอกาสอื่น ๆ ลองมองมาที่เหล่านี้บ้างก็ดีครับ



เพลง : ดอกไม้ของคนชรา - ประจัญบาน

Create Date : 28 กรกฎาคม 2550 Last Update : 28 กรกฎาคม 2550 15:27:14 น. Counter : 3563 Pageviews.		26 comments
Share Tweet