พวกผู้ใหญ่นี่ช่างไม่รู้อะไรเล้ย

-0-

ที่บ้านคุณมีเด็ก ๆ มั้ยครับ หรือที่ข้าง ๆ บ้านก็ได้ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีผมคิดว่าคุณคงเคยคุยกับเด็ก ๆ มาบ้าง

การคุยกับเด็ก ๆ นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เพราะเราอาจจะพลาดท่าเสียทีให้กับเด็ก ๆ ได้ง่าย ๆ

ซึ่งอาจจะทำให้คุณจดจำไปอีกนาน

---

-1-

หลายปีผ่านมาแล้ว ในวันที่ผมแวะไปบ้านเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนคนนี้มีหลานสาววัยกำลังน่ารัก แถมยังช่างพูดช่างจา ชนิดที่ใครไม่ระวังตัวอาจหลงคารมได้อย่างง่ายดาย

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่เวลาเจอหน้าหนูน้อยจะไม่กล้าคุยด้วย เหตุผลเพราะกลัว

คนคนนั้นชื่อลุง...

ผมจำชื่อไม่ได้ เอาเป็นสมมุติว่าชื่อลุง ด.ร.ฮ.ฮ. ก็แล้วกัน

เพื่อนผมเล่าให้ฟังหลานสาวกลัวลุง ด.ร.ฮ.ฮ. มาก ถ้าผมอยากรู้ว่าทำไมถึงกลัวก็ให้ผมลองถามเจ้าตัวเอาเอง

“กลัวลุง ด.ร.ฮ.ฮ. มากเหรอ” ผมหันไปถามหลานสาวเพื่อน (ซึ่งถึงวันนี้ผมก็จำชื่อไม่ได้แล้วเหมือนกัน)

หลานสาวเพื่อนพยักหน้าหงึก ๆ ยอมรับ

“ทำไมถึงกลัวล่ะ” ผมถามต่อเพราะอยากรู้เหมือนกัน

“ลุง ด.ร.ฮ.ฮ. เขามีมีด” หลานสาวเพื่อนตอบด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ

“ลองถามดูสิว่าลุง ด.ร.ฮ.ฮ. เอามีดไว้ที่ไหน” เพื่อนบอกบท ผมจึงถามไปตามนั้น

“ก็ซ่อนเอาไว้ในรอยยิ้มของเขานั่นแหละ” หลานสาวเพื่อนตอบ

“หือ ซ่อนเอาไว้ที่ไหนนะ” ผมถามซ้ำ

“ก็ซ่อนเอาไว้ในรอยยิ้มของเขาไง้” หลานสาวตัวน้อยของเพื่อนตอบด้วยท่าทีมั่นใจยิ่ง “เห็นเขายิ้ม ๆ น่ะ มีมีดซ่อนอยู่”

เฮ้อ...พวกผู้ใหญ่นี่ไม่รู้อะไรซะมั่งเล้ยยยย

เพื่อนผมบอกว่ารู้สึกงง ๆ อยู่เหมือนกัน ไม่รู้แกไปเอาความคิดนี้มาจากไหน แกพูดเองโดยไม่มีใครสอนให้พูด ถามกี่ครั้งก็ตอบเหมือนเดิมตลอด

หรือว่าเด็กมองเห็นอะไรที่ผู้ใหญ่มองไม่เห็นนะ

---

-2-

บางครั้งการคุยกับเด็กก็ต้องมีจินตนาการ การจินตนาการก็ต้องจินตนาการให้พอดี ๆ ไม่น้อยไป ไม่มากไป ถ้ามากไปหรือน้อย ไป เด็กก็จะมองเราแปลก ๆ

หลายวันก่อนเป็นวันหยุด ขณะที่ผมกำลัง เดินออกจากห้องเพื่อลงไปหาซื้ออะไรใส่ท้อง เปิดประตูออกมาก็เจอเด็กห้องตรงข้ามนอนเล่นกันเกลื่อนทางเดิน

เด็กคนหนึ่งนั้นผมคุ้นเคยดี เพราะเคยเห็นหน้าบ่อย ๆ และแกก็ช่างพูดช่างจาทักทายผมเป็นประจำ (เห็นมั้ยว่าผมน่ะ ไม่ได้น่ากลัวเท่าไหร่หรอก) ผมเคยให้ของเล่นไปครั้งหนึ่งด้วย

การให้ของเล่นเด็กครั้งนี้สร้างชื่อเสียงให้กับตัวผมเป็นอย่างมาก เพราะไม่ว่าจะแกอยู่กับใคร พอเห็นหน้าผมแกก็จะเผยแพร่เกียรติคุณผมตลอด

“น้าคนนี้ไงที่ให้ของเล่นหนู” (เห็นมั้ยล่ะ ผมน่ะไม่ได้เป็นลุงตลอดเวลานะ)

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน พอเจอหน้าผม แกก็หันไปบอกเพื่อนทันที

“น้าคนนี้เคยให้ของเล่นเราด้วย” พอบอกเพื่อนเสร็จ ก็หันมาถามผม “น้า วันนี้มีอะไรให้หนูอีกเปล่า”

“เอ่อ ไม่มี” ผมกำลังง่วง ๆ ก็เลยออกอาการงง ๆ เล็กน้อย

“ถ้าวันหลังมีอะไรให้หนู แต่ไม่เห็นหนู ก็เคาะประตูเรียกได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“จ้า” รีบไปดีกว่า ผมรับมุกไม่ทัน

ผมซื้อของกลับมา เด็ก ๆ ยังนอนเล่นระเกะระกะอยู่หน้าห้อง ด้วยความความที่เป็นคนที่มีความรักเด็กอยู่ในหัวใจ (อิอิ ใครจะรู้หรือเปล่า ว่าตรงนี้เป็นโฆษณาแฝง) ผมจึงเอ่ยทักทายเด็ก ๆ ไปด้วยคำถาม

“เล่นอะไรกัน”

“เล่นเช็ดตัว” เด็กน้อย ผมหยิก ผิวคล้ำ ตาคมสวยคนเดิมเอ่ยตอบ คำตอบที่ได้รับทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างงง ๆ ก็เห็นเด็ก ๆ กำลังเล่นตุ๊กตากันอยู่

“เล่นเช็ดตัวให้น้องบาร์บี้ น้องบาร์บี้กำลังไม่สบาย” เด็กหญิงตัวน้อยอธิบายเพิ่มเติม

แหม ช่างมีจินตนาการ

เข้าเมืองตาหลิ่ว ก็ต้องหลิ่วตาตาม คุยกับเด็กก็ต้องคิดแบบเด็ก ผมจึงถามเด็กน้อยไปว่า

“เหรอ แล้วพาไปหาหมอหรือยังล่ะ”

“นี่น้องบาร์บี้ เป็นตุ๊กตานะ ตุ๊กตาไม่ต้องไปหาหมอหรอก” เด็กหญิงตอบ

ผมรีบเข้าห้อง ปิดประตูใส่กลอนอย่างแน่นหนา และไม่โผล่หน้าออกไปนอกห้องอีกหลายชั่วโมง


ปล. รูปประกอบจากอินเตอร์เน็ต ไม่ใช่เด็กในเรื่องนะครับ เห็นน่ารักดี ก็เลยเอามาแบ่ง ๆ กันดู ตั้งใจว่าถ้ามีลูกจะบอกลูกว่าให้น่ารักอย่างนี้แหละ แต่เมื่อไหร่จะมีก็ไม่รู้ เพราะงานบางอย่าง ทำคนเดียวไม่ได้

Create Date : 11 พฤษภาคม 2550 Last Update : 11 พฤษภาคม 2550 0:46:57 น. Counter : 1739 Pageviews.		35 comments
Share Tweet