เหตุการณ์หลังถุงยางแตก

หลายวันก่อนผมเขียนบล็อกเรื่อง "ความรู้สึกนี้...คงเหมือนคนที่บังเอิญมีลูกเพราะถุงยางแตกสินะ" ตอนแรกคิดคิดว่าคงจบแค่นั้น ไม่ได้คิดว่าจะเล่าต่อ แต่แล้วก็คิดว่าเรื่องราวที่ตามมามันก็น่าเล่านะ เพราะฉะนั้นขอเล่าต่อถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นนะครับ ใครยังไม่ไม่ได้อ่านตอนแรกขอแนะนำให้อ่านก่อน ตามไปอ่านตอนแรกคลิกที่นี่ครับ




หลังจากที่ระบบจากโทรศัพท์ส่งคำขอเป็นเพื่อนไปยังคน 200 กว่าคน ทำให้วันรุ่งขึ้นผมมีเพื่อนในเฟซบุ๊กเพิ่มขึ้นร้อยกว่าคน ส่วนวันต่อๆมาก็ยังมีคนตอบรับเป็นเพื่อนมาอยู่เรื่อยๆวันละหลายคน

ล่าสุดมีสาวอินโดนีเซียตอบรับมา เห็นรูปประจำตัวสวยมาก เสียดายที่เป็นรูปของคนอื่นไม่ใช่รูปเธอเอง คนนี้ผมแปลกใจมากไม่รู้ว่าส่งคำขอไปได้ยังไง ไม่มีเพื่อนร่วมกันสักคน เขาคุยกันด้วยภาษาอะไรก็ไม่รู้แต่ใช้อักษรอังกฤษ ถ้าผมไปคุยด้วยคงต้องใช้ภาษาอีโม

ก่อนหน้านี้เพื่อนสาขาสมัยเรียนปริญญาตรีพยายามรวมกลุ่มกันตอนแก่  ก็เลยได้เพื่อนเก่ามาเป็นเพื่อนใหม่ในเฟซบุ๊กหลายคน

พอเกิดเหตุการณ์ที่เล่าไปเมื่อบล็อกที่แล้ว ผมก็ได้เพื่อนของเพื่อนมาเป็นเพื่อนของผมหลายคน โดยเฉพาะเพื่อนสมัยเรียน ผมพบว่าเพื่อนของผมเป็นเพื่อนกับเพื่อนสาขาอื่นหลายคน ส่วนผมไม่มีเพื่อนที่เรียนต่างสาขามาเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กเลย แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้มีเพื่อนสาขาอื่นหลายคนแล้วครับ

แต่ปัญหาที่ตามมาก็คือผมจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร บางคนที่ใช้ชื่อจริงผมก็ดันนึกไม่ออกทั้งหน้าทั้งชื่อ คิดว่าคงจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ที่คุ้นหน้าแต่นึกชื่อไม่ออกในเฟซบุ๊กก็ดันไม่ใช้ชื่อจริง แต่ไม่เป็นไรเพราะเป็นเพื่อนต่างสาขา ย่อมหลงลืมกันได้

จนกระทั่งเมื่อวานซืนมาริโอ้(นามสมมุติ)ได้ตอบรับผมมา ผมจำนามสกุลของมาริโอ้ได้ ค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นเพื่อนสาขาเดียวกัน แต่นึกอะไรเกี่ยวกับมาริโอ้ไม่ออกเลย จำไม่ได้ว่าเขาเคยทำอะไรบ้าง หรือเคยทำอะไรร่วมกันบ้าง เวลาเรียนเขานั่งตรงมุมไหนของห้อง นึกไม่ออกจริงๆ อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนที่ผมคุยด้วยน้อยกว่าเพื่อนคนอื่นๆ

ผมนึกไปถึงโฆษณาอะไรสักอย่างที่บอกว่าคนธรรมดาโลกไม่จำ ย้อนกลับมาคิดถึงตัวเอง ผมเองก็โคตรธรรมดาเลย คงต้องมีเพื่อนบางคนที่จำผมไม่ได้เหมือนกัน(ผมอยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเจ้าหนี้ของผมมากกว่า)

เขียนมาถึงตรงนี้อยากจะฝากถึงน้องๆที่เรียนอยู่(ถ้าบังเอิญผ่านมาอ่าน) นานไปสัก 10-20 ปี เพื่อนบางคนอาจจำเราไม่ได้นะครับ เพราะฉะนั้นควรทำเรื่องดีๆให้เพื่อนได้จดจำบ้าง

เรื่องความจำนี่ก็แปลกนะครับ ผมจำมาริโอ้เพื่อนที่เรียนสาขาเดียวกันสมัยปริญญาตรีไม่ได้ แต่ผมจำอนิรุธกับนพพร เพื่อนสมัย ป.1 ได้ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนหลังเลิกเรียนในวันหนึ่ง อนิรุธกับนพพรเล่นลูกข่างกันอยู่ แล้วไปไงมาไงไม่รู้เกิดทะเลาะกันแล้วก็ต่อยกันตุ้บตั้บ จังหวะที่กอดรัดกันอยู่อนิรุธก็เอาลูกข่างส่วนที่เป็นตะปูเจาะหัวนพพร

ผมคิดว่านพพรจะตายเพราะลูกข่างน่าจะเข้าไปทำลายสมอง แต่วันรุ่งขึ้นนพพรก็มาเรียนตามปกติ

ผมไม่ได้แนะนำให้ใครเอาลูกข่างมาเจาะหัวกันเล่นนะครับ เพราะสมัยนี้ลูกข่างน่าจะหายากกว่าแท็บเล็ต และผมไม่มั่นใจว่าคนสมัยนี้จะแข็งแกร่งทรหดได้เท่ากับนพพร

ก่อนจะรู้จักชัชชาติ รัฐมนตรีกระทรวงคมนาคมที่แข็งแกร่งที่สุดในปฐพี่ ผมเชื่อมาตลอดว่านพพรคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในแผ่นดิน

เรื่องความจำนี่ก็แปลกนะครับ ผมจำมาริโอ้เพื่อนที่เรียนสาขาเดียวกันสมัยปริญญาตรีไม่ได้ แต่ผมจำเพื่อนผู้หญิงต่างสาขาคนหนึ่งได้ไม่เคยลืม

ผู้หญิงคนนั้นแม้จะเรียนคนละสาขา แต่บางวิชาเราก็มีเรียนด้วยกัน และแอบส่งยิ้มให้กันเสมอ เธอมีชื่อที่ผมคิดว่ามันสสุดแสนจะเชยว่าลำไย(นามสมมุติอีกแหละ)

ลำไยเป็นสาวเชียงใหม่ หน้ากลมๆ แก้มป่องๆ ผิวขาวเนียน ยิ้มทีนึงโลกสว่างไสว ดวงตาสุกใสเป็นประกาย แค่เห็นดวงตาผมก็เดาได้ว่าเธอต้องเป็นคนที่มีจิตใจดี

บ้านของลำไยอยู่ไม่ไกลจากสถาบันเท่าไหร่ น่าจะไม่เกิน 500 เมตร (ถ้าเกิน 500 เมตรแสดงว่าผมจำได้ไม่หมด) ผมเคยหลงไปบ้านเธอครั้งหนึ่งด้วยเหตุใดก็จำไม่ได้ซะแล้ว

ลำไยเข้ามาอยู่ในความทรงจำของผมช่วงเทอมแรกในคาบเรียนวิชาหนึ่ง ซึ่งเป็นวิชาพื้นฐานที่เรียนรวมกันหลายสาขา จึงเรียนในห้องประชุมใหญ่ ลำไยเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน มักจะนั่งด้านหน้าๆ ส่วนผมตั้งใจเรียนเหมือนกันแต่นั่งตรงกลางๆ ให้ไกลๆอาจารย์หน่อย ซึ่งผมคิดว่ามันปลอดภัยกว่า

ตอนนั้นเป็นช่วงต้นเทอม ตอนที่นั่งรออาจารย์เข้าสอน ลำไยหันมามองหาใครก็ไม่รู้ทางด้านหลัง แล้วบังเอิญสายตาเราสบกันพอดี (อันที่จริงก็ไม่แน่ใจว่าบังเอิญหรือผมตั้งใจ...ก็ไม่รู้นะ เรื่องมันนานมาแล้ว) ลำไยยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ (อันที่จริงก็ไม่แน่ใจว่าลำไยยิ้มให้ผมก่อนหรือผมยิ้มให้ลำไยก่อน...ก็ไม่รู้นะ เรื่องมันนานมาแล้ว)

ตลอดเทอมนั้นเวลาเข้าเรียนวิชานี้ก่อนที่อาจารย์จะเริ่มสอนลำไยจะต้องหันมามองข้างหลัง แล้วเราก็ยิ้มให้กัน เป็นอย่างนี้ตลอดทั้งเทอม

ผมไม่รู้ว่าลำไยรู้สึกอย่างไรกับผม และผมก็ไม่เคยจีบลำไย ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้ไปไกลว่านี้มากนัก แค่ทักทายพูดคุยกันบ้างในบางโอกาส ผมคิดว่าผมชอบลำไยนะ แต่อาจไม่ใช่การชอบแบบแฟน

ผมก็ไม่เคยเจอหรือได้ข่าวลำไยอีกเลยตั้งแต่เรียนจบ ซึ่งก็เป็นเวลาถึง...ปี (ขอเก็บเป็นความลับได้มั้ย ทุกวันนี้แม้จะมีคนรู้ว่าผมแก่ แต่ผมไม่อยากให้รู้ว่าแก่มาก)

จนกระทั่งผมได้เพื่อนใหม่มาร้อยกว่าคนตามที่เล่าไปแล้วในบล็อกก่อนหน้านี้  และมีบางคนเป็นเพื่อนร่วมสถาบันนี่แหละ

เมื่อวานเพื่อนใหม่ที่เคยเป็นเพื่อนเก่ารวมสถาบันอัพรูปขึ้นเฟซบุ๊ก แล้วผมเห็นชื่อคนหนึ่งที่มากดไลค์ ชื่อเขียนเป็นภาษาอังกฤษ แต่น่าจะอ่านว่าลำไยแหละ เพียงแต่นามสกุลเท่านั้นที่แตกต่างไปจากสิ่งที่ผมจดจำไว้ เวลามันผ่านมานานมาก เธอคงจะแต่งงานแล้วใช้นามสกุลสามี ผมคิดว่าต้องใช่เธอแน่ๆ เพราะยุคสมัยนี้คงมีไม่กี่คนแล้วที่จะมีชื่อเหมือนเธอ

ผมลองตามเข้าไปดูที่เฟซบุ๊กของเจ้าของชื่อนั้น สิ่งที่ผมพบก็คือผู้หญิงอ้วนๆคนนึง ในรูปเหมือนมีไฝด้วย นึกแปลกใจว่าทำไมในความทรงจำของผมจึงไม่มีไฝของลำไยเลย (สงสัยผมจะจำลำไยได้ไม่หมด ลืมจำส่วนไฝไป) หน้าตาก็แตกต่างจากลำไยในความทรงจำไม่น้อย แววตาของหญิงวัยกลางคนก็ไม่สดใสเหมือนวัยสาวอีกแล้ว

เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นคนละคนกัน บางทีชื่อที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษอาจไม่ได้อ่านว่าลำไย แต่อ่านว่าล่ำใหญ่ต่างหาก

แต่มันมีอยู่รูปหนึ่ง(ที่จริงเป็นรูปประจำตัวเลยแหละ มัวแต่ไปตะลึงกับภาพอื่นอยู่ก็เลยไม่ได้ดูตั้งแต่แรก) เป็นรูปที่คาดว่าน่าจะถ่ายตั้งแต่ช่วงเรียนจบใหม่ๆ วงหน้าแบบนี้ ดวงตาแบบนี้ รอยยิ้มอย่างนี้ ผมจำไม่ผิดคนแน่ๆ

มันไม่แปลกหรอกถ้าผู้หญิงที่เราไม่ได้เจอมา 20 ปีจะอ้วนขึ้น (อ้าว...เผลอบอกเรื่องเวลาที่ปิดบังไว้ก่อนหน้านี้จนได้) ผู้หญิงเป็นเพศที่อ้วนง่าย ขนาดคนโบราณยังบอกไว้เลยว่า "สามวันจาก นารีเป็นอ้วน" ซึ่งน่าจะหมายถึงถ้าไม่ได้เจอหน้าผู้หญิงสัก 3 วัน โผล่มาเจอกันในวันที่ 4 ก็อาจพบว่าผู้หญิงคนนั้นเกิดอาการอ้วนซะแล้ว

สุดท้ายผมทักเธอไปทางข้อความในเฟซบุ๊ก ใช่ลำไยจริงๆด้วย ลำไยบอกว่าเธอแต่งงานและมีลูก 2 คนแล้ว

แต่เธอนึกไม่ออกหรอกนะว่าผมเป็นใคร

ถ้ารู้ว่าเธอจะจำผมไม่ได้แบบนี้ ผมเอาจอบเฉาะหัวเธอตั้งแต่ตอนสมัยเรียนก็ดีหรอก

ผมไม่ได้คิดแค้นหรือมีจิตใจที่โหดร้ายนะครับ แต่ผมเชื่อว่าทุกวันนี้นพพรยังไม่ลืมอนิรุธ

Create Date : 18 มีนาคม 2557 Last Update : 21 มีนาคม 2557 8:47:39 น. Counter : 3178 Pageviews.		26 comments
Share Tweet