ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 118 "ระลึกความหลัง" (คิดถึงวิทยา...ลัย ตอนที่ 2)

เขียนเรื่อง คิดถึงวิทยา...ลัย (ตอนที่ 1) ค้างเอาไว้ตั้งแต่เดือนเมษา ตอนนั้นหนังเรื่องคิดถึงวิทยาเข้าโรงอยู่ จนตอนนี้ใกล้จะออกเป็นดีวีดีแล้ว ว่าจะเขียนต่อตอนที่ 2 ให้จบก็ไม่ได้เขียนสักที งงตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมไม่เขียนให้จบไปซะทีเดียวเลย จะว่าขี้เกียจก็คงไม่ใช่ แค่ไม่ขยันอ่ะนะ

ตอนนี้เริ่มรู้ตัวแล้วว่าผมมีปัญหากับการเขียนบล็อกภาคต่อ เพราะฉะนั้นต่อไปจะพยายามเขียนบล็อกให้จบในตอน ส่วนบล็อกนี้ขอเขียนสั้นๆแล้วตัดจบเลยก็แล้วกัน 555+

อาจมีคนสงสัยว่าเขียนตอนแรกไว้ตั้งแต่เดือนเมษายน แล้วทำไมมาเขียนต่อเอาตอนนี้ ขอบอกเลยว่าเป็นเพราะหลายวันก่อน ไปอ่านเจอมาว่ากิจกรรม "ถนนสายนี้...มีตะพาบ" ครั้งนี้มีโจทย์ว่า "ระลึกความหลัง" พอดีมันโจทย์มันตรงกับเรื่องที่เขียนค้างอาไว้ คงไม่มีครั้งไหนที่เหมาะกับการเข้าร่วมกิจกรรม "ถนนสายนี้...มีตะพาบ" คร้งแรกของผมเท่ากับครั้งนี้อีกแล้ว

ผมอารัมภบทยาวไปหรือเปล่าครับ ถ้าคิดว่ายาวไป ไม่ต้องอ่านบรรทัดข้างบนก็ได้ครับ เริ่มอ่านบรรทัดต่อไปเลยก็แล้วกัน


ครั้งที่แล้วผมเล่าค้างไว้ถึงการรับน้อง (จำได้หรือเปล่าครับ ถ้าจำไม่ได้ยังไม่ต้องอ่านบรรทัดต่อไป กลับไปอ่านตอนแรกก่อน)

555+ เรื่องมากเนอะ รู้สึกเหมือนถูกบังคับหรือเปล่าครับ ถ้ารู้สึกเหมือนถูกบังคับก็ไม่ต้องกลับไปอ่านตอนแรก อ่านบรรทัดต่อไปได้เลยนะครับ)

ที่จริงวิทยาลัยของเราไม่มีการรับน้องอย่างเป็นทางการหรอกครับ แต่บางทีรุ่นพี่ก็แอบรับกันบ้าง ผมเองไม่เคยถูกรับ เพราะอาศัยอยู่บ้านคนงานในวิทยาลัยก็เลยห่างไกลรุ่นพี่

เมื่อก่อนที่วิทยาลัยมีหอพักของวิทยาลัยเองด้วย แต่ตอนหลังยกเลิกระบบหอพักไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ได้รับความนิยมหรืออย่างไร นักศึกษาก็เลยต้องเช้าที่พักตามบ้านคนงานบ้าง บ้านชาวบ้านรอบๆวิทยาลัยบ้าง ซึ่งจะเรียกว่าหอพักก็เรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะดูๆไปก็เหมือนกระต๊อบเราดีๆนี่เอง

คนที่ไปเช่ากระต๊อบอยู่กับชาวบ้านนี่แหละที่โดนรุ่นพี่แกล้งเอาบ่อยๆ (รุ่นพี่เรียกการแกล้งนี้ว่าการรับน้อง) มุขที่ผมชอบมาก (แต่ไม่อยากโดนเอง) ก็คือมุขลูกอมเกษตร ที่รุ่นพี่เอามาให้รุ่นน้องอม

ซึ่งจริงๆมันก็คือก้อนหินธรรมดานี่แหละ ให้อมเสร็จรุ่นพี่จะถามว่า อร่อยหรือเปล่า แน่นอนแหละว่าก่อนหินธรรมดาที่ไม่ได้ผ่านการคั่วเกลือมันต้องไม่อร่อย (แต่ถ้าผ่านการคั่วเกลือแล้วจะอร่อยหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ)


เมื่อรุ่นน้องตอบว่า "ไม่อร่อย" รุ่นพี่ก็จะใจดีเปลี่ยนลูกอม(ก้อนหินให้ใหม่) "อ่ะ งั้นลองเอาลูกนี้ไปอมแทนก็แล้วกัน น่าจะอร่อยกว่า"

สักพักรุ่นพี่ก็ถามอย่างใส่ใจอีกว่า "อร่อยมั้ย" คราวนี้รุ่นน้องก็จะตอบอย่างมีประสบการณ์ว่า "อร่อยครับ" รุ่นพี่ก็จะดีใจ บอกรุ่นน้องว่า "ถ้าอร่อยก็อมต่อไปก็แล้วกัน"


ผมเช่าบ้านคนงานอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะย้ายไปอยู่ตามแผนกต่างๆที่อาจารย์ให้ไปอยู่ฟรี แลกกับการดูแลแผนกเล็กๆน้อย ก่อนที่ตอนหลังจะมีการสร้างบ้านขึ้นมา 5 หลัง เรียกว่าหมู่บ้าน อกท. (องค์การเกษตรกรในอนาคตแห่งประเทศไทย) ผมก็เลยสมัครเข้าไปอยู่ที่นี่ โดยอาจารย์จัดให้เข้าไปอยู่หลังละ 4 คน มีพื้นที่ให้ปลูกผักปลูกหญ้ากินหลังละ 1 ไร่ ส่วนหนึ่งเราก็ปลูกผักง่ายๆไว้กินเอง พื้นที่ส่วนหนึ่งอาจารย์หาพันธุ์น้อยหน่ามาให้ปลูก คงเห็นว่าเราชอบแอบไปขโมยน้อยหน่าในแปลงของวิทยาลัยกิน ก็เลยเอาน้อยหน่ามาให้ปลูกไว้กินเองเพื่อลดการสูญเสียของน้อยหน่าในแปลงของวิทยาลัย

แต่ตอนที่ผมจบออกมานี่น้อยหน่าที่ปลูกไว้ยังไม่มีลูกเลย

สิ่งที่ทันได้กินคือผักต่างๆที่ปลูกไว้ จำพวกผักบุ้ง ถั่วฝักยาว ซึ่งส่วนมากไม่ได้ขาย เนื่องจากเราก็เหมือนเด็กเกษตรโดยทั่วไปที่ทำเป็นแต่ขายไม่เป็น

เราทำกับข้าวกินเองวันละ 2 มื้อ เช้าและเย็น ส่วนมากเป็นกับข้าวที่ทำจากผักที่เราปลูกนั่นแหละ จำได้ว่าเช้าวันหนึ่ง เราสายมากแล้ว ผมรีบไปถอนผักบุ้งในแปลงมาลางน้ำ หั่นลงกะทะผัด ทำให้เรามีกับข้าวสำหรับมื้อเช้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อตั้งสำรับเสร็จ เพื่อนตักผักบุ้งเข้าปาก เคี้ยวสียงดังกร้วม แล้วทำหน้าปูเลี่ยนๆ ผมก็เลยลองตักมากินดูบ้าง แค่คำแรกก็สำผัสได้ถึงสิ่งแปลกปลอม ผมก็เลยบอกเพื่อนไปว่า

"อ๋อ นี่คือเมนูผัดผักบุ้งทะเลทราย เมนูใหม่เลยนะ เราเพิ่งทำที่นี่เป็นที่แรก"

ตั้งแต่นั้นมาจนถึงบัดนี้ เมนูผัดผักบุ้งทะเลทรายไม่เคยได้รับความนิยมแต่อย่างใด


เนื่องจากเวลาจำกัด ขอตัดจบเพียงแค่นี้ก็แล้วกันครับ ก่อนจากไปผมสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน จะกลับมาเขียนบล็อกใหม่ครับ

Create Date : 21 พฤศจิกายน 2557 Last Update : 21 พฤศจิกายน 2557 22:15:49 น. Counter : 1604 Pageviews.		8 comments
Share Tweet