รวมถึงไม่ได้อัพบล็อกด้วย ทั้งที่มีเรื่องอยากจะเล่าเยอะเลย

คืนนี้ตั้งใจว่าจะรีบนอน เพราะตอนเช้าจะเดินทางไปต่างจังหวัด พอดีผมเป็นคนที่มีบ้านนอกเป็นของตัวเอง ก็เลยว่าจะกลับบ้านนอก(ของตัวเอง)บ้าง

แต่มันก็นอนไม่หลับอยู่ดี อย่ากระนั้นเลย ลุกขึ้นมาอัพบล็อกดีกว่าเพราะทิ้งบล็อกไว้นานกว่าสัปดาห์แล้ว

หลายวันก่อนผมขึ้นสเตตัสเฟซบุ๊กไว้ว่า "คิดถึงวิทยาลัย"

ผมคิดถึงวิทยาลัยจริงๆนะ แต่อารมณ์ตอนนั้นอยากจะล้อเลียนชื่อหนัง"คิดถึงวิทยา" มากกว่า บังเอิญมีเพื่อนมาคอมเม้นต์เรื่องวิทยาลัยแล้วทำให้ผมคิดถึงจนอยากนำมาเล่าต่อที่บล็อกนี่แหละครับ

ตอนที่ผมจบ ม. 3 ช่วงนั้นผมออกจะลังเลจะเรียนต่ออะไรดี แต่ในที่สุดก็ได้ตัดสินเรียนต่อระดับ ปวช.ที่วิทยาลัยเกษตรกรรมราชบุรีซึ่งปัจจุบันได้เปลี่ยนชื่อเป็นวิทยาลัยเกษตรและเทคโนโลยีราชบุรีผมเรียนอยู่ที่นี่ถึง 5 ปี ถึงตอนนี้ก็จบมา 2-3 ปีแล้ว

วิทยาลัยเกษตรกรรมราชบุรีในสมัยนั้นเข้ายากมาก ผมเชื่อว่าน่าจะเป็นสถาบันการศึกษาที่เข้ายากที่สุดในจังหวัดราชบุรีถ้าจำไม่ผิดปีที่ผมไปเรียนมีนักศึกษาเรียนอยู่แค่ประมาณ 150 คนเท่านั้น

วิทยาลัยของผมอยู่แยกจากถนนใหญ่ไปประมาณ 6 กิโลเมตรเป็นถนนลูกรัง เวลารถแล่นผ่านฝุ่นสีสนิมจะฟุ้งกระจาย เข้าไปถึงวิทยาลัยจะกลายเป็นเด็กฝรั่งผมแดงโดยที่ไม่ต้องย้อมสีผม

ที่สำคัญ ระยะทาง 6 กิโลนี้ไม่มีรถเมล์ผ่าน

อย่างนี้จะไม่ให้ผมบอกว่าวิทยาลัยของผมเข้ายากกว่าสถานศึกษาอื่นได้อย่างไรผมภาคภูมิใจจนอดเอาไปคุยข่มเพื่อนที่เรียนที่อื่นไม่ได้ ต่อให้โรงเรียนประจำจังหวัดก็ยังเข้าง่ายกว่าวิทยาลัยของผมเยอะ

แต่หมายถึงการเดินทางนะ ไม่ได้หมายถึงการสอบเข้าเรียน

ถึงจะไม่มีรถเมล์ แต่เราก็มีวิธีเดินทางให้เลือกหลายอย่าง เช่นเดินผมเคยเดินระทาง 6 กิโลมาแล้วหลายครั้ง แต่วิธีนี้ก็ไม่ได้รับความนิยมแต่อย่างใด อีกวิธีหนึ่งก็คือนั่งมอเตอร์ไซค์วินซึ่งมีแต่ขาเข้า ไม่มีขาออก วิธีนี้ไม่ได้รับความนิยมเลย ผมไปเรียน 5 ปีไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซค์วินเลยสักครั้ง ถ้าใครเผลอนั่งจะต้องรู้สึกว่าเป็นผู้พ่ายแพ้เสียฟอร์มเป็นอย่างยิ่ง

ส่วนวิธีที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือการโบกรถรถที่นิยมโบกที่สุดคือรถสิบล้อ

จะเรียกว่าเป็นโชคดีของเหล่านักศึกษาก็ว่าได้ ที่ละแวกวิทยาลัยของเรามีบ่อดินหลายบ่อบ่อดินก็คือที่ที่เขาขุดดินขาย จึงมีรถสิบล้อวิ่งเข้าวิ่งออกอยู่ทั้งวันวิ่งมาตั้งแต่ก่อนผมจะเข้าเรียนจนผมเรียนจบก็ยังวิ่งให้รุ่นน้องของผมโบกอยู่

อาจารย์เล่าว่า ก่อนหน้านี้เคยติดต่อรถสองแถวให้วิ่งมาที่วิทยาลัยแต่สุดท้ายสองแถวเจ๊งเลิกวิ่งไป เพราะนักศึกษานิยมโบกรถสิบล้อมากกว่า(ผมเชื่ออาจารย์มา 20 กว่าปี เพิ่งฉุกคิดสงสัยขึ้นได้เมื่อกี้นี้ว่า ไม่ใช่เพราะนักศึกษาน้อยเหรอ)

ตอนไปปฐมนิเทศก์อาจารย์หลอกว่า เอ้ย บอกว่า ปีหน้าถนนที่เข้าวิทยาลัยจะลาดยาง แต่ผมรอมา 5 ปี มันก็ยังเป็นถนนลูกรังอยู่ สุดท้ายทนรอไม่ไหวก็เลยชิงเรียนจบออกมาก่อน

ส่วนมากผมจะโบกรถสิบล้อมาลงแค่ปากทาง เพื่อต่อรถเมล์กลับบ้าน แต่บางครั้งก็เลยไปถึงตัวอำเภอซึ่งจะต้องผ่านป้อมตำรวจ ซึ่งคนขับสิบล้อจะเอาแบงค์ 20 ยัดก้อนหินเล็กๆขยำๆเตรียมไว้พอถึงป้อมตำรวจคนขับจะโยนแบงค์ลงไป ก่อนถึงตัวอำเภอจะมีป้อมตำรวจอยู่ 2 ป้อม

เคยถามคนขับสิบล้อว่าทำไมต้องโยนเงินให้ตำรวจเขาบอกว่าเพราะสิบล้อส่วนมากบรรทุกน้ำหนักเกิน ก็เลยต้องจ่ายให้ตำรวจ

อดคิดไม่ได้ว่าบางทีพวกผมก็มีส่วนทำให้น้ำหนักเกินมากขึ้นเหมือนกัน เพราะบางทีขึ้นมากัน10 คน เฉลี่ยหนักคนละ 50 กิโลนี่ก็ปาเขาไป 500 กิโลแล้ว

สมัยนั้นวิทยาลัยเกษตรจะเปิดสอน 3 ระดับ คือปวช. ซึ่งรับผู้ที่จบ ม.3 มาเรียน 3 ปี ปวส. รับผู้ที่จบปวช. มาเรียนต่ออีก 2 ปี และ ปวท. รับผู้ที่จบ ม.6 มาเรียนต่อ 2 ปี ในทางทฤษฎีแล้ววุฒินี้เทียบเท่ากับวุฒิ ปวส.แต่ในบางครั้งก็อาจไม่ได้รับการยอมรับ

ตอนเข้าไปใหม่ๆ ผมเคยเห็นข้อความเขียนไว้ข้างฝาว่า

"ปวช. ปวส. ลูกเกษตร

ปวท.ไอ้เปรต ลูกผสม"

ซึ่งผมรู้สึกว่า... เออ จริงด้วยว่ะ แต่ก็เป็นแค่มุกหยอกกันเล่นเท่านั้น เพราะไม่ว่าจะเรียน ปวช. ปวส. หรือ ปวท. ก็เป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันหมด

สิ่งที่รุ่นน้องวิตกกันมากช่วงเข้าไปเรียนใหม่ๆก็คือการรับน้องการรับน้องที่นี่ไม่มีกฎกติกามารยาทอะไรเลย ไม่ได้รับการยอมรับจากทางวิทยาลัยแต่รุ่นพี่ก็ยังแอบรับโดยที่รุ่นน้องไม่ยินยอมแต่ต้องจำใจ

เขียนไปเขียนมา ทำไมมันยาวจัง เอาไว้มาเล่าต่อหลังสงกรานต์ดีกว่า

แก้คำผิด ผมเรียนอยู่ที่นี่ถึง 5 ปี ถึงตอนนี้ก็จบมา 2-3 ปีแล้ว แก้เป็น ผมเรียนอยู่ที่นี่ถึง 5 ปี ถึงตอนนี้ก็จบมา 2-3 ทศวรรษแล้ว