ย้อนหลังไปก่อนที่กองทัพเรือของเจิ้งเหอมาถึงมะลาการาวหกปี หรือประมาณปีค.ศ.1400 ดินแดนแห่งนี้ยังเป็นป่าดงพงไพร ปกคลุมด้วยต้น "มะละกา" (Pokok Melaka or Embilica Officinalis) เจ้าชายปรเมศวร (Parameswara) แห่งเมืองปาเล็มบัง (Palembang) ทรงลี้ภัยทางการเมืองออกมาจากอาณาจักรมัชปาหิต (Majapahit Empire) บนเกาะชวาในปีค.ศ.1389 ข้ามช่องแคบระหว่างเกาะสุมาตราและคาบสมุทรมลายูมาอยู่ที่เมืองเตมุสิก (ปัจจุบันคือสิงคโปร์) จากนั้นก็อพยพพร้อมไพร่พลขึ้นเหนือมาถึงพูเลา เบซาร์ เพราะพอใจชัยภูมิที่มีชายฝั่ง ปราศจากต้นโกงกาง เหมาะเป็นเท่าเทียบเรือที่ดี และด้านหลังมีเนินเขาที่สามารถป้องกันการรุกรานของข้าศึกได้ วันหนึ่งขณะนั่งพักใต้ต้นมะละการะหว่างการล่าสัตว์ ทันใดนั้นมีหมาป่าล่าเนื้อสองตัววิ่งไล่กระจงตัวหนึ่งหนีออกมาจากป่าลึก แล้วมาหยุดต่อสู้กันตรงที่เจ้าชายนั่งพัก กระจงต่อสู่กับหมาป่าอย่างกล้าหาญ และสามารถเตะหมาป่าตัวหนึ่งตกน้ำไป เจ้าชายปรเมศวรเห็นดังนั้นก็ตะลึงในความห้าวหาญ และคิดว่านี่คงเป็นนิมิตหมายอันดี จึงตั้งอาณาจักรตามชื่อของต้นไม้ที่พักพิงว่า "มะละกา" และสร้างพระราชวังขึ้นที่เชิงเขา ณ ริมฝั่งแม่น้ำมะละกา