 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
ทอดน่องท่อง "มะละกา" - Part II : มุ่งหน้าเข้าเมือง
ความเดิมตอนที่แล้ว Click here!
เดินตัวปลิวลงจากเครื่องแบบสัมผัสพื้นสนามบิน เพราะไม่ต้องผ่านสะพานงวงช้างแต่อย่างใด
ทำให้เราได้เห็น "เครื่องบิน" ใกล้ชิด เหมือนเป็น VIP เล็กน้อย 
นี่ถ้ามีรถยนต์มาจอดเทียบบันได ไม่ต้องเดินฝ่าแดดแรงๆ เข้าอาคารผู้โดยสารนะ ...ใช่เลย
แล้วเราก็มายืนต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง ..หน้าตาแบบแขก ท่าทางดุชะมัด
ยืนพาสสปอร์ต คั่นหน้าที่อยากให้ประทับตราเอาไว้ ...
พอรับกลับคืนมาเปิดดู..  ทำไมต้องไปปั๊มหน้าอื่นฟะ ...มันไม่ต่อเนื่องเฟ้ยยยยย
นี่เป็นลักษณะเฉพาะของพวกตรวจคนเข้าเมืองรึไง ...ปั๊มกันสะเปะสะปะ 
จากนั้นก็มารอรับกระเป๋า ...ไม่ช้าเลยด้วย
ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น ...
จากที่ได้อ่านกระทู้ของผู้เคยเดินทางเข้ามะละกาที่ห้อง Blue Planet และที่เวปอื่นๆ
เพื่อนๆ เล่ากันว่า มีรถบัสวิ่งสายตรงเข้าเมืองมะละกาของบริษัท Transnasional
บริษัทนี้ เจ้าหน้าที่การท่องเที่ยวมาเลย์ สำนักงานกทม. ก็บอกไว้เช่นกัน
แต่ว่า...มีรอบเวลา และเวลานั้น...ก็ผ่านไปแล้ว
ตอนนี้บ่ายโมงแล้วล่ะ (ตามเวลาท้องถิ่น) ถ้ารอก็ต้องรอถึง 5 โมงเย็น ...
ไม่รอหรอก...เราศึกษาข้อมูลกันมาดีแล้ว ...ไปต่อรถบัสใน KL กันก็ได้
อันที่จริงเราว่า ทางการมาเลย์เค้าก็จัดการรอรับช่วงเดินทางต่อไว้อย่างดีเลยล่ะ
พ้นจากขั้นตอนต่างๆ นานา ก็ออกมาเจอเคาน์เตอร์บริการรถบัส..หลายช่องมากกกกกก
พวกเราเจรจาซื้อตั๋ว จ่ายตังส์ ให้กับพนักงานตู้ซ้ายมือไปเรียบร้อยแล้ว
รถโดยสารอย่างเป็นทางการของ Air Asia วิ่งเข้าเมืองกัวลาลัมเปอร์ (จอด KL Sentral)
แต่แล้ว ...ก็เสียงนึงเอ่ยขึ้นมาว่า
"เฮ้ย..เราต้องไปอีกสถานีนี่นา ...ปูดูรายา (Pudu Raya)"
ก็เลยเจรจาคืนตั๋วที่เพิ่งซื้อ ...เห็นหน้าดุๆ แต่ใจดีนะ ..คืนเงินให้แล้วก็บอกให้พวกเรา ซื้อตั๋วจากล๊อคข้างๆ กันนั่นแหละ
รถบัสของบริษัท Star Shuttle เข้าไปจอดที่สถานีขนส่งปูดูรายา
ได้ตั๋วแล้ว..ก็หาทางออกไปยัง Platform ที่รถบริษัทนี้จอดอยู่
เดินไป ก็มองซ้าย มองขวา ไม่ยักเห็น
ก็เลยต้องไปตั้งหลัก ถามทางกันกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ
 น่ารักเชียว ยิ้มแย้มดี บอกทางให้พวกเราสั้น "เดินตรงไปอีกนิดครับ"
เออ จริง..ออกจากห้องของคุณตำรวจ เดินอีกนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ ก็เป็นจุดจอดรถหลายบริษัทเลย
ก็เดินหา Platform 5 แค่นั้นเอง ...รถออกบ่ายโมงครึ่ง...
ไม่มีเวลากินข้าวกลางวันกันแล้วล่ะ ...ต้องขึ้นรถกันเลย ...กลัวพลาด
รถบัสปรับอากาศสภาพดีพอสมควร ..และนั่งตรงไหนก็ได้ทีว่าง เพราะถึงผู้โดยสารไม่เต็ม ก็ออกตามเวลา
พนักงานเช็คตั๋วเรียบร้อยแล้ว ก็จัดแจงเอนเบาะ..สร้างความสบายส่วนตัว หลังจากที่นั่งหลังแข็งมาแล้ว 2 ชั่วโมงบนเครื่องบิน
สักพัก เพื่อนเราก็ชี้ให้ดู ..แมลงสาบตัวเล็ก.. วิ่งไต่ขอบหน้าต่างผ่านหน้าไป
และอีกสักพัก เสียงสาวๆ เบาะหลังก็วี้ดว้ายกันขึ้นมา แล้วก็ย้ายที่นั่งใหม่ ...
นับจากเวลานั้น เราได้กลิ่นแมลงสาบขึ้นมาทันใด  เอาเหอะ สนใจทิวทัศน์ละกัน อย่าไปสนใจกลิ่น
ถนนราบ เรียบ และเปิดช่องทางวิ่งหลายเลน
สองข้างทางในช่วงแรกที่ผ่านสายตาเรา มีแต่ต้นมะพร้าว ต้นปาล์ม (มองเห็นมากมายจากบนเครื่อง)
ไม่ค่อยเห็นป้ายโฆษณาถี่ เหมือนถนนในบ้านเรา  แบบนี้ชอบค่ะ
รถแล่นด้วยความเร็วคงทีมาเรี่อยๆ..ไม่ติดขัด ผ่านทางด่วน (มั๊ง) หลายครั้ง
จนกระทั่งเข้าเขตเมือง เริ่มเห็นตึกสีสัน (เคย) สดใส
และรถติดไฟแดง ได้เวลามองป้ายบอกทางแล้วล่ะ
มองดูตึกรามบ้านช่องไปพลางๆ ก่อน..คนบ้านเมืองนี้ ก็ไม่ข้ามถนนตรงทางข้ามเหมือนบ้านเราแหละ
และเราก็ไม่เห็น สะพานลอยสำหรับคนข้ามด้วยนะ
จากไฟแดงสี่แยก รถค่อยๆ กระดึบๆ มาจอดนิ่ง ณ จุดนึง ...เหมือนติดไฟแดง
เสียงคนรถตะโกนบอกอะไร ที่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่มีผู้โดยสารลงจากรถ
เราก็ลงกันด้วย ...ไปเอากระเป๋า แล้วเพื่อนเราก็ถามไถ่ได้ความว่า
เดินตรงไป ก็ถึงสถานีขนส่งปูดูรายา
คงเพราะรถติดมั๊ง ก็เลยไม่เลี้ยวเข้าไปจอดในสถานี หรือว่าปกติ เค้าจอดส่งตรงนี้ เราก็ไม่แน่ใจ
แต่ที่แน่ใจกันที่สุดในเวลานั้นคือ "หิวแล้ว"  เลยเวลามื้อเที่ยงมาได้พักใหญ่ๆ
ไม่ต้องห่วงเรื่องเดินทางต่อ ไหนๆ ก็มองเห็นสถานีขนส่งอยู่รำไร
ถ้าไปซื้อตั๋วก่อน ..เผื่อได้เวลารถออก ก็อดกินกันอีก
อย่างกระนั้นเลย ...หาซื้ออะไรไปกินบนรถด้วยเลยดีกว่า
แล้วมื้อแรกบนแผ่นดินมาเลย์ของพวกเราก็คือ "ลูกชิ้นปลาทอด" ...เป็นลูกชิ้นปลาแบบยาว (ลูกชิ้นรักบี้) ซึ่งยาวกว่าบ้านเรา หั่นตามยาว ทอดจนกรอบ (และแข็ง)
แบ่งกันกินคนละชิ้น แค่ชิม..น้ำจิ้มไม่มีรสเผ็ด ออกหวานด้วยซ้ำ
แล้วก็พากันเข้าไปสั่งแฮมเบอร์เกอร์ที่แม็คฯ ประเิดิมมื้อแรกกันด้วยอาหารที่คุ้นเคย
ได้อาหารแล้ว ก็มุ่งหน้าไปสถานีขนส่งกันต่อ
สถานีขนส่งปูดูรายา เข้าใจว่าเป็นสถานีรถบัสระหว่างเมือง
แต่ละบริษัทก็เปิดล๊อคขายตั๋วกัน ..หน้าตาประมาณเดียวกับ สถานีหมอชิต นั่นแหละ
พนักงานก็พากันตะโกนเรียกลูกค้า
หน้าตา "ไทยแลนด์" แบบเราๆ ก็ได้ยินภาษาจีนนำ..ตามด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงแขก
ซึ่งภาษาแรก เราฟังไม่รู้เรื่อง (เพื่อนเรารู้) และภาษาหลัง ฟังยากชะมัด
ดังนั้น วิธีที่ง่ายที่สุดคือ ...อ่านป้ายก่อน แต่ละเจ้าไปไหนกันบ้าง
แล้วค่อยถามไถ่ราคา ...จนมาได้ของบริษัท Metrobus Ekspress ราคาถูกสุดและกำลังจะออก
จ่ายตังส์แล้ว ก็เห็นพนักขายหยิบวิทยุสื่อสาร ..คงแจกไปยังคนขับว่า มีกระเหรี่ยงหลงอยู่ 4 คน
ก็มันได้เวลารถออกแล้วล่ะ ..บ่าย 3 โมงตรง
พวกเรารีบวิ่งไปชานชาลา 18 เจอรถบัสจอดอยู่ ปรากฎว่าไม่ใช่ของบริษัทที่เราจะขึ้น
รถคันที่เราจะต้องขึ้นอ่ะ ...ล้อหมุนแล้ว ...
เด็กรถ เปิดประตูลงมาบอกว่า คันนี้ .... OK ขึ้นรถได้ทันเวลา (จริงๆ คือเค้ารออยู่)
เลือกที่นั่งตามอัธยาศัยเช่นเคย ...แต่เที่ยวนี้คนเยอะหน่อย
เราได้นั่งแถวหลังๆ (อีกตามเคย)
ยังไม่ทันได้เปิดกล่องแฮมเบอร์เกอร์เลย กลิ่นที่ลอยมากระทบจมูกของเราก่อน คือ กลิ่นหมาก
 เพิ่งรู้ว่า..ผู้คนเมืองนี้ยังเคี้ยวหมากกันอยู่ ...น่าจะเป็นกลิ่นจากแถวหลัง
ช่างเถอะ...รับได้ ...ดีกว่ากลิ่นแมลงสาบตั้งเยอะ
กินอิ่ม..ก็เอนหลัง (ทำยังกับเป็นคนแก่ไปได้ .. )
รถวิ่งแบบเอื่อยเชื่อยไปรึป่าวเนี่ย...คู่มือท่องเที่ยวบอกว่า ใช้เวลาเดินทางราวชั่วโมงครึ่ง
เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง..เรายังเห็นแต่ถนนและต้นปาล์มอยู่เลย ...
ห้าโมงกว่านั่นแหละ เราก็มาถึงสถานีขนส่งประจำเมืองมะละกา Malaka Sentral
ที่นี่ กว้างขวาง มีร้านค้า ร้านอาหาร เยอะมาก เหมือนกับว่าเป็นศูนย์การค้าด้วยยังไงยังงั้นเลย
หนังสือคู่มือท่องเที่ยวแนะนำให้ "ซื้อตั๋วเที่ยวกลับไว้ก่อน"
เราก็เลยมาเดินหาบูธขายตั๋วของบริษัท Transnasional เพื่อวิ่งตรงจากมะละกาเข้า LCCT เลย ..ไม่ต้องต่อรถ
พวกเราก็ทำตามคำแนะนำอย่างนี้ ...จัดการซื้อตั๋วขากลับไว้ให้เรียบร้อย
พนักงานน่ารักมาก สอบถามเที่ยวบิน แล้วก็แนะนำรอบเวลาที่เหมาะสมให้
ที่นี่ เป็นอันว่า ภาระค่าเดินทาง..จบไป
..เงินกองกลางที่เหลือคือ ค่ากิน ค่าเข้าชม และค่าเดินทางภายในเมือง ...ยังมีเหลือเฟือ
เสร็จเรื่องแล้ว ก็มาถึงเรื่องเดินทางเข้าเมือง ...
เราตั้งกระทู้ถามไว้ในห้อง Blue Planet (เช่นเคย) และเพื่อนๆ ห้องนี้ไ่ม่ทำให้ผิดหวังซะด้วย
จาก Malaka Sentral เข้าเมืองมี Town Bus สาย 17 (เข้าใจว่ามีสายเดียว)
และจากป้ายรถเมล์เราสามารถเดินถึง Fenix Inn โรงแรมที่พักได้ด้วย
ง่ายๆ ...ตอนนี้แค่เดินหา Platform เท่านั้นแหละ
ปากมีอยู่กลัวอะไร ..ไปถามเจ้าหน้าที่ประจำ Information Counter ก็ได้
เจอแล้ว...รถสาย 17 รถสีแดงสดใส..จ่ายค่าโดยสารก่อนขึ้น..คนละ 1 ริงกิต แล้วก็หาที่นั่ง..มองทางกันต่อไป ...
เข้าเมืองกันได้ซะที...
โปรดติดตามตอนต่อไป
>
| Create Date : 23 ธันวาคม 2552 |
| Last Update : 23 ธันวาคม 2552 10:05:45 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 1398 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: chabori  วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:11:01:03 น. |
|
| โดย: chabori วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:14:07:35 น. |
|
| โดย: ส้มแช่อิ่ม วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:17:34:16 น. |
|
| โดย: นัทธ์ วันที่: 24 ธันวาคม 2552 เวลา:10:03:04 น. |
|
| โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) วันที่: 24 ธันวาคม 2552 เวลา:22:25:35 น. |
|
|
|
|
| นัทธ์ |
 |
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 39 คน [?]
|
รักที่จะอ่าน รักที่จะเขียน
เปิดพื้นที่ไว้ สำหรับแปะเรื่องราว
มีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง ณ ที่นี้
สงวนลิขสิทธิ์
ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
พ.ศ.2539
ห้ามผู้ใดละเมิด
โดยนำภาพถ่ายและ/หรือข้อความต่างๆ
ไม่ว่าจะเป็นส่วนใดส่วนหนึ่ง
หรือทั้งหมดใน Blog แห่งนี้ไปใช้
และ/หรือเผยแพร่โดยมิได้รับอนุญาต
เป็นลายลักษณ์อักษร
|
|
| |
|
|
|
ทำไมต้องไปปั๊มหน้าอื่นฟะ ...มันไม่ต่อเนื่องเฟ้ยยยยย
น่ารักเชียว ยิ้มแย้มดี บอกทางให้พวกเราสั้น "เดินตรงไปอีกนิดครับ" 
วิ่งไต่ขอบหน้าต่างผ่านหน้าไป 
เอาเหอะ สนใจทิวทัศน์ละกัน อย่าไปสนใจกลิ่น 
แบบนี้ชอบค่ะ 
เลยเวลามื้อเที่ยงมาได้พักใหญ่ๆ 
OK ขึ้นรถได้ทันเวลา (จริงๆ คือเค้ารออยู่) 
เพิ่งรู้ว่า..ผู้คนเมืองนี้ยังเคี้ยวหมากกันอยู่ ...น่าจะเป็นกลิ่นจากแถวหลัง 
)
ขอให้มีความสุขนะคะ
ขอให้มีโชคหมดทุกข์โศกโรคภัย
พ้นเคราะห์ที่เลวร้าย พันภัยด้วยเทอญ