Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 19 หน้า 4 แม่โทรหาเขาเช้าวันเสาร์ “ต้น...พ่อกับแม่จะไปภูเก็ตนะ” “ฮะ อากงไม่ดีขึ้นเหรอครับ” “ใช่ พ่อกับแม่เลยจะไปดูแล” “ครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้นตามไป” แม้จะมีเรื่องยุ่งยาก รวมทั้งปิดบังพ่อกับแม่เรื่องข้าวหอมอีก แต่เขาก็เป็นห่วงอากง เขาบอกบอกเพื่อนๆ เรื่องอากงไม่สบาย และต้องไปภูเก็ต เขาโทรบอกก๊อฟ ซึ่งเป็นประสาสัมพันธ์ของแกงค์กะเทยแสบ “เดินทางปลอดภัยนะมึง ไม่ต้องห่วงร้าน เดี๋ยวกูไปแวะดูให้ทุกวัน” ก๊อฟบอก เพราะเป็นทางผ่านเขาเวลาไปทำงานหรือหาลูกค้า “ขอบใจมากก๊อฟ ยังไงได้ข่าวข้าวแล้วจะบอกพวกมึงนะ” “เออ กูสวดมนต์ให้พวกมึงทุกวัน” “ขอบ..ใจ” ต้นถึงกับจุกที่อก “ขอบใจพวกมึงมาก” “เออ เราเพื่อนกันนิแก มีอะไรก็ต้องช่วย” ก๊อฟปลอบใจ ปกติก๊อฟจะเป็นคนที่ชอบกัดเพื่อนมากที่สุด เวลานี้ กลับเป็นก๊อฟที่พูดปลอบต้นข้าวมากที่สุด “ตอนพจน์ทิ้งฉันไป ก็มีพวกแกที่อยู่เป็นเพื่อน” เขารำลึกความหลัง “มันแค่เรื่องเล็กน้อยน่า กูไปเคลียร์กับพจน์มา มึงรู้ไหม มันพูดแปลกๆ” ก๊อฟบอกต้นข้าว “เขาพูดอะไร” ต้นถามอย่างสงสัย “มึงจำได้ไหมวันที่พจน์ไปเลี้ยงข้าวเรา แล้วเราไปดริ้งค์กันต่อ” “อืม” ต้นข้าวรับคำ เขาจำได้ดี “มันเมาแอ๋เลยนะ กูกับอีอันเลยลากมันไปคอนโด” ก๊อฟท้าวความ “หลังจากนั้นกูกับอีอันเลยปล้ำมัน” “อ้อ” ต้นรับทราบอย่างงงๆ “พอวันที่มึงบอกว่าข้าวเขาทิ้งแกไปเพราะพจน์ ไปตกลงกับเขา กูกับอันเลยไปหามันที่บ้าน กูเห็นมันหัวแตกเย็บไปตั้ง 30 เข็ม” “ฮึม ข้าวบอกกูเหมือนกัน เพราะเขาอยู่ด้วยกัน” “กูไปถามมันว่า ทำไมต้องไปบอกให้ข้าวทิ้งมึงไปด้วย” “ทีแรกมันก็คิดว่าจะกลับมาหามึง กูเลยบอกมันว่า มึงมีเมียแล้ว แล้วเขาก็รักกันมาก มึงไม่ยอมเลิกกับเมียมึงหรอก ถึงข้าวจะทิ้งมึงไป มึงก็ไม่กลับไปหามัน” ต้นรับฟังเงียบๆ “ดูมันตกใจมากนะที่รู้ว่าข้าวหายไป” “แล้วเมื่อวานมันมาหากู มันก็ถามหาข้าวอีก กูบอกว่ากำลังหาอยู่ มันก็ดูร้อนใจ มันไม่กล้ามาหามึง มันกลัว” “กลัวอะไร” “มันรู้สึกผิดที่ไปพูดแบบนั้นกับข้าว แล้วตอนนี้ มันก็ช่วยกูตามหาข้าวอยู่” “ทำไมเขาช่วยล่ะ” “กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ดูท่าทีมันแปลกๆ นะ กูถามว่า ตั้งแต่เลิกกับมึงไป ไปหากวางใหม่ที่อเมริกา เป็นไงบ้าง ทำไมเลิก” “มันก็บอกว่า มันเบื่อเขาแล้ว และก็กลับเมืองไทย” “กูไม่อยากรู้เรื่องมัน” ต้นรีบเบรค “เออ” “กูก็ไม่อยากติดต่อกับมันด้วย ฝากบอกมันด้วยว่าอย่ามายุ่งกับชีวิตกูกับข้าวอีก” “กูว่านะ เหมือนมันเปลี่ยนไปนะ มันถามเรื่องข้าวกับกูทุกวันเลย” “ถามทำไม” ต้นถามแปลกใจ “มันบอกว่ามันฝันเห็นหน้าข้าวทุกวัน ข้าวช่วยมันตอนมันโดนปะเจตีหัว หรือมันสมองเสื่อมว่ะแก” “เสื่อมก็ต้องจำอะไรไม่ได้สิ” “แต่มันไม่ยอมเล่นกับกูเลยนะ ทั้งที่มันก็เป็นผัวกูแล้ว มันยังบอกว่า เรื่องวันนั้นไม่ไม่รับรู้ เพราะมันเมา แล้วกูปล้ำมันเอง มันพูดแบบไม่รับผิดชอบเลย” “แล้วมึงคิดจริงจังกับเขาหรือไง?” “ไม่หรอกกูก็เมาเหมือนกัน” ต้นเกาหัวเบาๆ ยังไม่ทันจะคุยกับก๊อฟเสร็จ โจทย์ที่ว่าก็มาปรากฏตัวหน้าร้าน “เออ แค่นี้นะ เป้าหมายมึงมาแล้ว” ต้นบอกก๊อฟ พจน์ชวนต้นข้าวออกมาทานข้าวเที่ยงที่ร้านที่ต้นข้าวเคยพาเขามาเมื่อเจอกันครั้งแรก เขามองหน้าได้รูปของต้นข้าวที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเวลานี้มันช่างแปลกตานัก “ผมขอโทษจริงๆ สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น” “ไม่เป็นไรครับ ผมบอกคุณแล้ว ว่าอย่ามายุ่งกับชีวิตพวกเราอีก” ต้นบอกเขาอย่างไม่มีเยื่อใย นั่งกอดอกหยั่งเชิงอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนอีก หน้าสำนึกผิดถึงกับสลดไป “แล้วได้ข่าวคุณข้าวหรือยังครับ” “ยัง” “ผมก็พยายามหาร้านสปาทุกที่ในกรุงเทพด้วยนะครับ” “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ แต่ไม่จำเป็นต้องช่วย” หน้าเรียบเฉยของต้นข้าวบอกเขา “ไม่ได้นะครับ คุณข้าวมีบุญคุณต่อชีวิตผม ถ้าวันนั้นคุณข้าวไม่ช่วยผม ผมอาจจะตายไปแล้วก็ได้” ต้นข้าวขบกรามแน่น ต้องบอกว่านี่ก็เป็นผลตอบแทนแผนการณ์เลวๆของแกทั้งนั้น เวรกรรมก็ช่างไวปาน 5 G “ขอให้ผมได้ช่วยตามหาคุณข้าวเถอะนะครับ ผมอยากไถ่โทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมอยาก..เอ่อ..อยากพบข้าวอีกครับ” เขาพูดตะกุกตะกัก ต้นข้าวมองอย่างสงสัย “ผมคิดว่าเราควรเลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับ ผมไม่มีวันเลิกกับข้าวหอม และก็ไม่คิดต้องการที่จะกลับไปหาคุณอีก คุณไม่ได้มีค่ามีความหมายอะไรกับผมตั้งนานแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตครอบครัวของผม” ต้นข้าวพูดอย่างเด็ดขาด “เรื่องนั้นผมเข้าใจครับ...แต่ผมขอแค่..เอ่อ..แค่ได้พบคุณข้าวอีก” ต้นข้าวหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ “ผม..เอ่อ..ผม อยากจะไถ่โทษกับสิ่งที่ผมคิดไม่ดีกับคุณข้าว ผมละอายแก่ใจ เธอเป็นคนดี ผม..เอ่อ..ผม” คำพูดดูตะกุกตะกักอีกจนน่ารำคาญ “คุณมีปัญหาอะไร” เสียงแข็งของต้นข้าวเอ่ย “ผมแค่รู้สึกว่า ผมผิดมากมายที่ทำร้ายคนดีๆ แบบคุณข้าวหอม ทั้งที่ผมมีเจตนาร้าย แต่เธอกลับช่วยชีวิตผมไว้ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดจนไม่น่าให้อภัย ผมอยากจะขอโทษเธอ” “ไม่จำเป็นหรอกครับ” ต้นข้าวไม่อยากจะเชื่อว่าพจน์จะกลับใจ “ผม เอ่อ...ผม...” “คุณมีอะไรกันแน่ คุณพจน์....” “ผมชอบคุณข้าว” พจน์สารภาพออกมาตรงๆ ทำเอาต้นข้าวช็อคไปชั่วขณะ เมื่อเรียกสติกลับมา “เอ่อ..ผมมีเรื่องต้องทำ ขอตัวไปก่อนนะครับ” เขาลุกหนีไปอย่างไม่สนใจ “อ้าว แล้วข้าวล่ะครับ” พจน์ตกใจที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็ลุกหนีไปดื้อๆ มองข้าว 2 จานที่โต๊ะ เขาต้องกินคนเดียวหรือนี่ “น้องครับ ช่วยห่อให้พี่ด้วยครับ” เขาหันไปบอกเด็กเสริฟ ต้นข้าวเดินออกมาอารมณ์เสีย ที่อดีตคนรักมาสารภาพว่าชอบเมียเขา “บ้าหรือเปล่าวะ รู้ก็รู้ว่า ข้าวหอมเป็นเมียฉัน ทีแรกก็คิดจะแย่งผัวเขา คราวนี้เปลี่ยนใจจะแย่งเมียเขาอีก สมอง!” ต้นสถบออกมาอย่างหัวเสีย เดินกลับร้าน พอมาถึงร้านเขาก็รีบจัดตารางการทำงานให้เค้ก และสาวๆ ในสปา “เค้ก ยังไงเช็คบุคกิ้ง ดีๆ ด้วยนะ ดูบุคกิ้งให้พอดีกับพนักงาน แล้วอย่าชนกัน” “ผมไม่รู้ว่าจะต้องไปกี่วัน เพราะงั้นความเรียบร้อยทางนี้ ฝากป้าสายบัวช่วยดูแล ด้วยนะครับ” “ไม่ต้องห่วงค่ะคุณต้น ป้าดูแลร้านให้..แล้วนี่คุณข้าวเป็นไงบ้างคะ บอกว่าเป็นไข้หวัดไม่มาร้านตั้ง 2 อาทิตย์” ต้นข้าวบอกทุกคนว่าเธอไม่สบายเลยไม่มาทำงาน “ครับ ผมให้เขาพักให้หายดีก่อนครับ กลัวจะติดต่อคนอื่นๆ” “ค่ะ ฝากบอกว่าพวกเราคิดถึงและเป็นห่วงนะคะ หายไว้ๆ” “ขอบคุณครับ”
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
อีรุงคุงนังมากค่ะเรื่องนี้