เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 9 หน้า 3
ต้นข้าวไปทำงานอย่างอิดออดไม่อยากอยู่ห่างข้าวหอม
พอมาถึงที่ทำงานก็เอาแต่นั่งใจลอย
“คุณต้น ทำไมคุณข้าวไม่มาทำงานคะ”
เค้กถาม
และก็เสียงคนอื่นๆ ถามเขาตลอด
เพราะทุกคนจะเห็นว่าทุกวัน ต้นข้าวกับข้าวหอมจะมาด้วยกันเสมอ
และข้าวหอมก็บอกทุกคนว่าเธออยู่คอนโดเดียวกันกับเขา
“ข้าวไม่สบาย”
เขาตอบแค่นั้น ส่วนใจก็ลอยจนไม่เป็นอันทำอะไร
หลังจากทนนั่งทำงานอยู่แค่ 1 ชั่วโมงกว่า ตอนบ่าย
“เค้กเก็บร้านดีๆนะ”
“คุณต้นจะกลับแล้วเหรอคะ”
เธอถามเจ้านายอย่างสงสัย
วันนี้สังเกตเขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ฮืม จะไปดูข้าวหอมหน่อย”
เสียงทุ้มๆตอบ
“ฝากเยี่ยมคุณข้าวด้วยนะคะ”
เสียงไล่หลังของเค้กตามมา
ต้นข้าวมาถึงห้องเวลาบ่าย 2 ไม่พบเงาข้าวหอมด้านนอก
แสดงว่าเธออาจจะหลับอยู่ในห้อง เขาเข้าไปในห้องเป็นดังคาดร่างบางนอนตะแคงนิ่งเงียบ
เขาค่อยๆนั่งลงขอบเตียงพิจารณาดวงหน้าซนๆ ยามหลับ
ข้าวหอมหลับหายใจลึก เขาค่อยๆนอนลงข้างๆ เท้าคางมองเธอ
ข้าวหอมหลับกลางวันไปร่วมชั่วโมง เมื่อมีของหนักเคลื่อนไหวข้างตัวทำให้เธอรู้สึกตื่น
ต้องแปลกใจที่พบเป็นต้นข้าว
“เจ้ เย็นแล้วเหรอคะ”
เธอลุกขึ้นมองหน้าอมยิ้ม
อีกฝ่ายส่ายหน้า
“อ้าว แล้วกี่โมงแล้ว”
“บ่าย 2”
“ทำไมเจ้กลับมาแล้วล่ะ”
หน้าสงสัยมีคำถาม
“คิดถึง”
ข้าวหอมนิ่ง อึ้ง เหมือนมีเลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้า
เมื่อได้ยินคำตอบแปลกๆจากอีกฝ่าย
“คิดถึงใคร?”
ความซื่อของเธอเวลานี้ทำเอาต้นข้าวหัวเราะเสียงดัง
“ก็ยัยตัวแสบไม่ไปทำงานด้วยเลยคิดถึง”
เขาลุกขึ้นมารวบตัวเธอลงไปนอน
อาการหวานๆ เลี่ยนๆ มันผุดงอกมากจากไหนกัน ข้าวหอมต้องยอมรับว่าปรับตัวไม่ทันกับเรื่องแบบนี้จริงๆ
“เจ้ ถามอะไรหน่อยสิ”
เธอหมุนตัวมามองหน้าเขา
“อืม”
“ทำไมหมู่นี้เจ้ทำตัวแปลกๆ มีอะไรกับฉัน แล้วยังพูดแปลกๆ อีก”
ต้นข้าวยิ้มละไม
“คิดถึงก็คิดถึงสิ ทำไมจะต้องคิดว่ามันแปลกด้วย แล้วการที่เรามีอะไรกันมันแปลกเหรอ ก็บอกแล้วไงว่าจะทำทุกวันให้ชิน”
ข้าวหอมกระพริบตาปริบๆ ต้องยอมรับว่าถ้าเป็นเรื่องอะไรแบบนี้เธอตามเขาไม่ทัน จู่ๆ จะมาเปลี่ยนแปลงแบบสายฟ้าแลบ
เห็นข้าวหอมยังกระพริบตาอย่างไม่อยากเชื่ออยู่นาน ต้นข้าวก็จุ๊บที่เปลือกตาเธอ
“เอ่อ”
เธอรีบหมุนตัวหนี เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรเธอกมากไปกว่านี้
“คิดถึงก็คิดถึง”
เธอทวนคำเขา
ร่างเหยียบยาวขยับมาแนบชิ้นแผ่นหลัง แล้วกกกอดเธอไว้แน่น
ก่อนหน้านี้จะกอดก็ดีดดิ้นหนีเธอนัก
ใยตอนนี้ มือเหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแกอีก จะแกะจะคาย ต้องหาอะไรงัดออก
แค่กอดแค่หอมก็ไม่เท่าไหร่หรอก แล้วยังเกิดความเคร่งเครียดอีกล่ะ ทำไมเขาถึงได้มีอารมณ์ตอบสนองไวนัก
แล้วชอบบดเบียดเธอให้รับรู้และยั่วยวน ข้าวหอมถอนใจ ปล่อยอีกฝ่ายกอดรัดเหมือนงู เขาคงอยากพักผ่อนบ้าง
เธอไม่อยากจะดิ้นให้เหนื่อย ในเมื่อเขาอยากทำอะไรก็ปล่อยเขาทำไป ต้นข้าวถอดกางเกงออกไปและหมุนตัวมานอนกอดข้าวหอมต่อ ช่วงล่างก็แกล้งเบียดให้เธอรู้ถึงแรงปรารถนา
อยากจะด่าทอตัวเองมากมายที่เขาไม่อาจจะควบคุมความรู้สึกเหล่านี้ได้ พอได้กอด ได้กลิ่น ของอีกฝ่าย
เหมือนยากระตุ้นชั้นดี ฮอร์โมนมันสูบฉีดจนเลือดกระฉูด แต่การจะทำให้ข้าวหอมคุ้นเคยนั้นต้องใช้เวลา เขาต้องให้เวลากับเธอ
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
อย่งนี้เขาเรียกว่าข้าวใหม่ปลามันค่ะ