Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 20 หน้า 3 ต้นข้าวโอบไหล่แล้วพาเดิน เขาพาเธอกินติ่มซำจนอิ่มแล้วซื้อใส่กล่องเพื่อไปให้คนอื่นๆ ที่โรงพยาบาล อากงพักห้องผู้ป่วยพิเศษ พอข้าวหอมกับต้นข้าวโผล่หน้าให้เห็นอากงก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “อากงต้องทานข้าวเยอะๆ นะคะ จะได้แข็งแรง คืนนี้ข้าวกับพี่ต้นจะนอนเป็นเพื่อนอากงค่ะ” ข้าวหอมกุมมือชราของอีกฝ่าย “เดี๋ยวอากงจะกลับบ้านแล้วนะ” อากงตอบเสียงเบา “อากงคะ ข้าวมีซาลาเปามาฝากด้วยนะคะ อากงทานได้ไหม” “ได้ๆๆ กินได้หมด” ข้าวหอมยิ้ม “ว่าแต่เมื่อไหร่จะมีลูกซะที” อากงถาม “อืม เดี๋ยวก็มีค่ะ อากงต้องอยู่อุ้มเหลนนะคะ” ข้าวหอมเจื้อยแจ้วไม่หยุด ถ้าเป็นเรื่องชวนคุยขอให้จ้างมา “อากงคะ คืนนี้ ซีรี่ย์รักข้ามภพจะจบแล้วนะคะ อากงเคยดูไหมคะ พระเอกหล่อมากเลย นางเอกก็สวยนะคะ” “ฮืม..” อากงพยักหน้า หลับตาลง ข้าวหอมใจเต้น เธอจำภาพที่ตากำลังจะเสียได้ ถึงแม้เธอจะยังเล็ก แต่เธอก็กุมมือตาเอาไว้แบบนี้ ทุกคนมายืนล้อมเตียงอากง “อากงคงเหนื่อย ให้อากงนอนพักดีกว่านะคะ” ข้าวหอมบอกทุกคน เธอค่อยๆ วางมือของอากงลงข้างๆ อย่างเบามือ ต้นข้าวเตะบ่าเธอเบาๆ เขาชวนเธอออกมานั่งที่ทางเดินหน้าห้อง “อากงคงเหนื่อยมากนะคะ” เธอพูดเบาๆ “พี่ไม่อยากจะเห็นอากงตอนนี้เลย” “ชีวิตเราก็เป็นเรื่องธรรมดา เจ้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย” ข้าวหอมหันมามองต้นข้าวที่หน้าเศร้าใจ เขาเอาหัวมาพิงที่ไหล่เธอ “พี่อยากให้อากงอยู่อุ้มเหลนก่อน” ข้าวหอมยิ้มอาย “เจ้ ก็ขอดาว ขอ เดือน ดูสิ เผื่อมีดาวสักดวงอยากมาเกิด” อุ้มมือใหญ่เลื่อนมากุมมือเล็กที่วางที่ตักเขาผสานกับนิ้วเล็กก่อนจะค่อยๆ สวมแหวนเพขรวงเล็กๆ อย่างแผ่วเบา “อะไรคะเจ้” ข้าวหอมมองอย่างตื่นเต้น “แหวนคู่ ตอนเราแต่งงาน เราใส่แหวนแต่งที่ไม่ได้เป็นทางการ ข้าวหอมก็ไม่ยอมใส่ แต่วงนี้ พี่ขอให้ข้าวหอมใส่ ถือว่าเป็นแหวนคู่แต่งงานของเรานะ” เขาล้วงเอากล่องแหวนอีกวงส่งให้ข้าวหอม “ใส่ให้พี่หน่อยสิ” ข้าวหอมยิ้ม บทเขาจะสวีท เขาเองไม่ได้ด้อยไปกว่าชายอกสามศอกเลยจริงๆ “เรามาสวมแหวนแต่งงานที่โรงพยาบาลกันนี่น่ะ” “ฮืม ถึงจะอยู่ที่ไหน เมื่อไหร่ พี่ไม่อยากพลาดโอกาส ที่จะยกชีวิตพี่ให้กับข้าวหอม เพราะงั้น เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน พี่อยากจะให้เป็นช่วงเวลาที่แสนดีที่สุด หากวันหนึ่งเราต้องจากกัน ก็อยากจะให้จดจำเอาไว้ว่าช่วยเวลานี้เรามีแต่สิ่งดีๆ ให้คิดถึง” “เราคงอยู่ด้วยกันจนแก่” “ถ้าเราต้องแก่ตายจากกัน พี่ก็จะอยู่ข้างๆ ข้าวหอม พี่จะบอกลูกของเราว่า ให้เอาอัตฐิเราสองคนมาลอยอังคารที่ภูเก็ต” “มันไม่ไกลไปเหรอคะ” “ข้าวหอมชอบทะเลไม่ใช่เหรอ” “ใช่ค่ะ” “เราก็จะได้อยู่ทะเลตลอดไปไง” “แล้วเจ้จะไม่กลับไปเกิดใหม่เหรอคะ” “ถ้ากลับไปเกิด เราก็ต้องกลับไปด้วยกัน” “แล้วเจ้จะจำเค้าได้เหรอ” ข้าวหอมเอาหัวพิงกับหัวของต้นข้าว “จำได้สิ ไม่ว่าพี่จะเกิดเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิง หรือกะเทย พี่ก็อยากให้ได้เจอกับข้าวหอมอีก” “เจ้...ทำไมเจ้ถึงรักข้าวขนาดนี้” “ไม่รู้สิ” เขาเองก็งงตัวเองอยู่ไม่น้อย “เจ้จำได้ไหมข้อความที่ฉันเคยส่งหาเจ้เมื่อ 4 ปีก่อน” เธอถามเขา ต้นข้าวทบทวน ข้อความนั้นมันหายสาบสูญไปกับโทรศัพย์เครื่องเก่าเขาแล้ว “ตอนนั้นเค้าไม่รู้หรอกว่าทำไม เค้าถึงคิดถึงเจ้มาก ทั้งที่รู้ว่าเจ้คือกะเทย เจ้ชอบผู้ชาย แต่เค้าก็หวั่นไหวไปกับเจ้ พอเค้าบอกว่าชอบเจ้ไปแล้ว เค้าก็อายไม่กล้าคุยกับเจ้ตั้ง 2 เดือน” ต้นข้าวทบทวนความหลัง ใช่สินะ มันเป็นช่วงที่เขาทะเลาะกับพจน์แล้วเลิกกัน เป็นช่วงที่เขาเสียอกเสียใจเพราะอกหัก พอเขาได้อ่านข้อความบอกรักของข้าวหอม ก็ทำเอาเขางงงันไปเป็นแรมเดือน “แสดงว่าชอบพี่มานานแล้วสินะ” “อืม” “ยัยบ๊องค์” เขาจับหัวข้าวหอมยีเบาๆ นี่ข้าวหอมชอบเขามานานมากแล้วสินะ นานขนาดนั้น ทำไมผู้หญิงถึงได้ไม่ตัดใจเสียที “เขาก็คิดว่าเจ้คงรักผู้ชาย เราคงเป็นไปไม่ได้ เค้าก็เลยต้องเก็บงำมันเอาไว้” ยังมีคนแบบนี้อยู่ในโลกนี้ด้วยเหรอเนี่ย ต้นข้าวไม่อาจจะหาคำพูดใดออกมา มันอัดแน่นอยู่ในอกเขากอดข้าวหอมเอาไว้ราวกับว่ากลัวเธอจะหายไปอีก .............................................. “พี่ต้น พี่ข้าว อากง จะไปแล้ว” โอห์มออกมาเรียกทั้งสองคนที่นั่งเล่นกันอยู่ด้านนอกห้อง ที่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว อากงมีอาการทรุดทุกวัน ต้นกับข้าวเลยวิ่งเข้ามาในห้อง ลูกๆ หลานๆ ยืนเรียงกันข้างเตียงผู้ป่วย “เตี่ยไม่ต้องห่วงนะ เราทุกคนจะไม่ทอดทิ้งกัน ลูกหลานเราทุกคนจะยังสืบทอดกิจการของเราสืบต่อไป” “เตี่ยระลึกถึงคุณพระศรี ทำใจดีๆ ไม่ต้องกังวลนะครับ” ลูกชายทั้งสองกุมมืออากงไว้คนละข้าง “เตี่ยไม่ต้องห่วงเด็กๆ ตั้งใจเรียน จบมาก็จะช่วยเหลืองานกิจการของเรา ทุกคนจะไม่ทิ้งกันค่ะ” อาหญิงพูดเบาๆ หลานๆ ทุกคนเงียบดูวาระสุดท้ายของอากงอย่างสงบ ทุกคนต่างก็ร้องไห้ “หลับให้สบายนะเตี่ย เหนื่อยมากมากแล้ว ไม่ห่วงลูกๆ หลานๆ พวกเราจะตั้งใจทำงานสืบทอดเจตนาของเตี่ย” พ่อพูดแล้วกราบลงข้างๆร่างเตี่ย หลานๆ เข้าไปกราบลาเตี่ยเช่นกัน งานศพของอากงจัดขึ้นแบบเรียบง่ายตามเจตนาของอากง แต่ด้วยความที่อากงเป็นคนกว้างขวาง ผู้คนรู้จักทั้งภูเก็ต จึงมาผู้คนมาร่วมงานศพอย่างเนืองแน่น พ่อกับแม่ข้าวหอมเองก็มาร่วมงานด้วย รวมถึงแกงค์กะเทยแสบเองก็แอ๊บแมนไปร่วมงานกัน แต่ไม่มีเวลาคุยกันเยอะ เพราะต้นข้างกับข้าวหอมวุ่นวายกับการรับแขกงานศพผ่านไปด้วยดี ศพอากงถูกนำไปฝั่งในฮวงจุ้ยของตระกูลบนเขา เสร็จงานศพอากง ซึ่งก็ใช้เวลาร่วม 2 อาทิตย์ พ่อแม่ ต้นข้าวกับข้าวหอม เดินทางกลับกรุงเทพ เพื่อนๆ มาหาที่คอนโด ต่างก็ดีใจที่ข้าวหอมกลับมาพร้อมต้นข้าว “ข้าวหอม ต่อไป จะทำอะไรก็คิดดีๆ นะ ต้นมันรักข้าวหอม ข้าวหอมก็คิดถึงใจมันหน่อย” ก๊อฟบอกเธอ “ค่ะเจ้” “โล่งอกไปที เจอซะที อดหลับอดนอนมาตั้งหลายอาทิตย์” นัตชู 2 มือขึ้นฟ้าอย่างโล่งใจ “ขนาดนั้นเชียว งั้นวันนี้เราไปกินชาบูกันไหม” ข้าวหอมเสนอ “นั่นสิ เราไม่ได้กินอะไรแบบจัดเต็มมานานแล้วนิ” แม็คเสริม “แล้วคิดยังไงถึงไปภูเก็ตเหรอข้าวหอม” อันสงสัย “ฉันอยากกินปูม้า” เธอตอบ “เพี้ยน...แล้วหล่อนน่ะ ปูม้ามันกินที่ไหนก็ได้” อันอดว่าไม่ได้ “แล้วไปอยู่กับใคร” “ฉันเคยไปเรียนนวดที่ภูเก็ตค่ะเจ้ มีเพื่อนอยู่ที่นั่น” เธอตอบ “อ้อ..พวกเราก็เป็นห่วงข้าวหอมมากเลย เห็นต้นมันทุกข์ เราก็พลอยทุกข์ตาม” นัตบอกข้าวหอม “ค่ะ ข้าวต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ที่ทำให้เป็นห่วง” ธอไหว้เจ้ๆ รอบวง “เอาล่ะถึงเวลากินหรือยัง” นัตเร่ง “รออะไรล่ะพวกมึง” เมื่อไปร้านชาบูที่เคยมาครั้งก่อน แขกทีไม่ได้รับเชิญก็มาร่วมด้วย “ใครโทรบอกมันวะ” แม็คสถบ “พอดีวันนี้มันไปกับกูน่ะ กูหลุดดีใจที่อีต้นเจอข้าวหอม” ก๊อฟสารภาพ ทุกคนหันไปมองก๊อฟ ผู้ชักศึกเข้าบ้านตลอด “เดี๋ยวนี้พวกมึงไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยนะ” อันมองอย่างจับผิด “ก็ทำธุระกิจด้วยกัน” ก๊อฟปัด แม้ในใจก๊อฟมีหวังกับพจน์ก็ตาม แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจเลย “คุณข้าว ดีใจมากเลยนะครับที่ได้เจอคุณข้าว” พจน์เอ่ยอย่างยินดีเป็นที่สุด “ค่ะ” ข้าวหอมยิ้มร่า “นี่ครับ ...” เขายื่นช่อดอกไม้ให้ “ขอบคุณค่ะ” ข้าวหอมรับมาอย่างงงๆ หันไปสบตาต้นข้าวเองที่มองอย่างแปลกใจเช่นกัน ทุกคนเองก็มองเขางงงัน ว่าเขาจะมาไม้ไหน “ยินดีต้อนรับกลับมานะครับ ก่อนอื่นผมต้องขอบคุณที่คุณข้าวช่วยผมวันนั้น และผมขอโทษที่พูดไม่ดีกับคุณข้าวไว้” “ไม่เป็นไรค่ะ” “ต่อไป ผมเป็นคนใหม่แล้วนะครับ ผมอยากจะเริ่มต้นใหม่” พจน์เผลอดึงมือข้าวหอมมากุมไว้ ต้นข้าวตาโต รีบดึงมือข้าวหอมกลับ พจน์เองก็เหมือนได้สติ “เออ...ดีแล้วค่ะ คุณพจน์ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะคะ” ข้าวหอมบอกเขา “ใช่ แต่ว่า ผมไม่อนุญาติให้ เมียผม!..” ต้นข้าวเน้นคำพูดเพื่อเตือนสติพจน์ “ไปไหนกับคุณอีก” เขาต่อข้อความให้จบ พจน์ทำหน้าเจื่อน “ครับ ไม่เป็นไร ผมไปหาที่สปาได้ครับ” อะไรกัน...นี่เขา...ตั้งใจมาเพื่อสิ่งใดกันนะ ดูสายตาที่มองข้าวหอมแล้วมันดูเยิ้มๆ ชอบกล หรือปะเจมันไปกระแทกสมองส่วนหน้าให้เกิดการทำงานผิดเพี้ยนไป ต้นข้าวไม่สบอารมณ์ ข้าวหอมได้แต่ยิ้ม “ว่างจังเลยนะคุณพจน์” อันจิกเขา “พจน์คุณต้องเดินเรื่องส่งเอกสาร SMEs นะฮะ พรุ่งนี้เราไปยื่นเอกสารกัน” ก๊อฟพูดอย่างหึงหวง “ผมว่าผมจะไม่ทำต่อแล้วคุณก๊อฟ” “อ้าว...” ทุกคนมองเขาแปลกๆ “ผมจะเปิดร้านสปา ถ้าคุณข้าวสนใจ ผมอยากจะจ้างมาเป็นผู้จัดการร้านครับ” ไม่อ้อมค้อม ตรงๆ แบบนี้เลยเหรอ ทุกคนต่างตกตะลึง ทำเอาต้นข้าวลมออกหู เขารู้จักนิสัยพจน์ดี อยากได้อะไรเป็นต้องได้มา “ถ้าได้ค่าจ้างเป็นแสนก็น่าสนใจอยู่หรอกค่ะ ฮ้าๆๆ” ข้าวหอมหัวเราะอารมณ์ดี “ยังไง ผมอยากให้คุณข้าวช่วยไปดูร้านให้หน่อยนะครับ ผมจะเริ่มตกแต่งพรุ่งนี้” งานเร่งด่วนสะไม่มี ไม่ได้เกรงใจแฟนเก่า เอ้ย...สามีของข้าวหอมเลยสักนิดเดียว “อยู่แถวไหนคะ” ข้าวหอมถามอย่างสนใจ “สุขุมวิท 30 ครับ”
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
วันนี้เนื้อรเรื่อลากยาวเลยค่ะ