Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 12 หน้า 4 4 ทุ่ม ต้นขาวปลุกข้าวหอมที่นอนหนุนตักเขาให้ลุก คนอื่นๆ ลงรถไปแล้ว ข้าวหอมงัวเงียลุกขึ้นเดินตามเขาลงมา ต้นข้าวลงจากรถเช็คพนักงานครบ เขาบอกทุกคนว่ากลับมาที่รถไม่เกิน 7 โมงเช้า แล้วก็พาเดินเพื่อไปคิวรถโพร์วิลที่จะพาขึ้นเขา ตอนนี้มีคิวรอยาวเหยียด “ที่นี่ ที่ไหนคะเจ้” “วัดพรวง” “วัดพรวงเหรอ” “ใช่ วัดที่อยู่ตีนเขาคิชกูฎ” ข้าวหอมพยักหน้างัวเงีย เมื่อได้ป้ายคิวแล้วน่าจะได้รอร่วม 2 ชั่วโมง ทั้งกลุ่มพากันเดินไปหาที่นั่งที่ทางวัดจัดเก้าอี้ให้นั่ง กลางดึกอากาศเย็นโชยมา พร้อมมีฝนปรอยๆ ทำเอาหลายคนสั่นสะท้าน ข้าวหอมมองรอบกายอย่างตื่นเต้น “คนเยอะจริงๆนะเจ้” “ใช่ ยิ่งวันเสาร์อาทิตย์นะ คนแทบเหยียบกัน” “ขนาดนั้นเลยเหรอ” “รอดูตอนไปเดินบนเขาก็แล้วกัน” ข้าวหอมมองดูรถโพร์วิลที่สลับมารับคนเข้าคิว “นี่รถที่จะพาเราขึ้นเขาเหรอเจ้” “ใช่จ๊ะ” ข้าวหอมมองรถทุกคันสภาพมอมแมนลุยโคลนตมมา “ต้องเป็นโพร์วิลเท่านั้น รถอย่างอื่น ที่ไม่ได้ลงทะเบียนให้ขึ้นเขา เขาจะไม่อนุญาตให้ขึ้นโดยเด็ดขาด” “ทำไมคะ” “รอดูเอาก็แล้วกัน” ข้าวหอมขมวดคิ้วอย่างสงสัย ทำไมต้นข้าวไม่ยอมเล่าให้ฟัง เมื่อคิวของคณะมาถึง จำเป็นต้องใช้รถประมาณ 3 คัน คันนึงจะได้ ประมาณ 12 คน นั่งหลัง 8 หน้า 4 กับคนขับ รถขึ้นเขาทุกคัน จะถูกดัดแปลงให้เป็นเก้าอี้นั่ง บางคันมีกรงประตูปิดท้าย เมื่อทุกคนนั่งเรียบร้อยแล้ว รถค่อยๆ ขับออกมาไต่ไปตามสันเขื่อน ผ่านด่านทางเข้าอุทยานเขาคิชกูฎ ทุกคนจ่ายค่าผ่านคนละ 20 บาท รถค่อยๆ ไต่ขึ้นเขาไป จากความสงสัยในตอนแรกของข้าวหอมว่าทำไมต้องมาปีนเขาตอนกลางคืน ทำไมจะต้องตื่นเต้นมากมาย บัดนี้เธอได้คำตอบแล้ว ทางคดเคี้ยวยิ่งกว่าลำตัวงู ทั้งสูงและชัน เวลารถวิ่งสวนกันยิ่งสร้างความตื่นเต้นกับผู้โดยสาร ถ้าคนขับไม่มีความชำนาญมากพอก็คงไม่อนุญาตให้ขับรถขึ้นเขาเช่นเดียวกัน ฟังจากเสียงสาวๆ กรี๊ดร้องด้านหลังรถ เป็นสิ่งที่บอกได้ว่ามันเสียวขนาดไหน ยิ่งสูงขึ้นไป หูเริ่มอื้อ หมอกหนา มีฝนลงบางๆ ข้าวหอมตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก รถใช้เวลาเดินทางร่วม 20 นาที เพื่อไปส่งผู้โดยสารที่ชั้นแรก และอีกประมาณ 5 กิโลเมตร ทุกคนต้องเดินกันต่อ ข้าวหอมลงจากรถหัวใจระทึก เธอไม่ได้หลับเลย นั่งลุ้นกับเส้นทางกับคนขับอย่างสนุก พอรถไปถึงลานจอดรถบนเขา ผู้คนมากมายกำลังทยอยกันเดินขึ้นเขา ข้าวหอมเข่าอ่อนหัวใจเต้นแรง เพราะยังตื่นเต้นอยู่มาก ต้นข้าวจึงกุมมือเธอไว้แล้วพาเดินปีนขึ้นเขา แล้วผู้คนที่ข้าวหอมไม่คาดคิดว่าจะมีมากมาย ที่จะมาปีนเขาในเวลาค่ำคืน ก็ดาดาษจนแทบไม่มีที่ยืน บางช่วงที่เป็นช่องแคบๆ ต้องค่อยๆ ไหลไป ยังกะงานเทศกาลสงกรานต์ที่ตรอกข้าวสาร ต้นข้าวต้องกุมมือข้าวหอมไว้ตลอด หมอกอันหนาพร้อมฝนอันโปรยปรายบางช่วงโขดหินค่อนข้างลื่นเพราะเจอฝน “แค่เดือนมีนาคม บนเขาก็มีฝนตกแล้ว เดือนหน้าก็ต้องปิดเขา เพราะอันตรายมากเกินไปสำหรับการเดินขึ้นเขา” ต้นข้าวบอกเธอ ข้าวหอมตื่นเต้นมองไปรอบทิศ ต้นไม้สูงใหญ่ มีไอหมอกหนา โขนหินบ้างช่วงมีตะไคร่เกาะอย่างหนาเป็นมอสสีเขียว “ที่นี่ระบบนิเวศยังสมบูรณ์อยู่เลยนะเจ้” “ใช่ เขาถึงไม่เปิดให้คนขึ้นมาง่ายๆ ไงล่ะ” “คนเยอะยังกะมดแบบนี้ ภูเขารับน้ำหนักไหวไหมเจ้” ข้าวหอมมองทางสูงชันคนเรียงกันเป็นแถว “ยัยบ๊อง ภูเขาลูกนี้ ทับถมกันมาก่อนเราจะเกิดไม่รู้กี่พันปี ไม่มีทางจะเป็นอะไรได้หรอก” “โห...จริงอ่ะ แต่ฉันชอบที่นี่จังเลย ยิ่งสูงยิ่งหนาว หูก็อื้อด้วย” “เกาะมือเอาไว้ดีๆ นะ ถ้าหลงไปแล้ว ต้องไปเจอกันข้างล้างอย่างเดียว” “ฮิฮิ งั้นเราก็แยกกันตรงนี้” หน้าทะเล้นแกล้งปล่อยมือเขา ต้นข้าวหันมาคว้าข้อมือเล็กไว้ “พี่ไม่ปล่อยเธอหรอก ยัยบ๊อง ถ้าหลงกันไป ไม่ได้ไหว้พระขอพรด้วยกันสิ” เขาทำหน้าจริงจัง ข้าวหอมมองหน้าจริงจัง “จะจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอเจ้” “ใช่...มาที่นี่ได้ปีล่ะครั้งเดียว เพราะฉนั้น พี่จะไม่พลาดโอกาสดีๆแบบนี้หรอก” “ทำไมเจ้เชื่อขนาดนั้น” “ความเชื่อและความศรัทธา มันทำให้เรามีกำลังใจนะ แม้เราไม่รู้ว่ามันจะช่วยได้กี่เปอร์เซ็นส์ แต่แค่ขอให้มีกำลังใจคนเราก็สำเร็จไปแล้ว 90%” ทำเอาข้าวหอมอ้าปากค้างกับความตั้งใจของอีกฝ่าย “อ้ะ ไปก็ไป” เธอเดินตามต้นข้าวไปอย่างไม่ขัดใจ ตอนนี้หันไปทางไหนก็มีแต่คนไม่รู้จัก คณะทัวร์ต่างก็แยกย้ายกันไปเป็นคู่ๆ ผ่านลานพระแม่ธรณี ลานต้นโพธิทอง และระฆังสาย ทุกคนก็เดินเรียงตีระฆัง ร้องกังวาลก้องไปทั่วเขา
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
เขียนลงรายละเอียดได้ขนาดนี้ต้องเคยไปเองแน่ๆ นะคะ