Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 11 หน้า 3 รุ่งเช้าทั้งสองออกเดินทางจากบ้านแต่เช้า เพราะต้นข้าวจองเที่ยวบินรอบ 8 โมง เมื่อร่ำลาพ่อแม่แล้ว “หนูจะโทรหาพ่อทุกมือนะ พ่อหายไวๆ เด้อ” ข้าวหอมบอกพ่อ “เอ้อ เดินทางปลอดภัยเด้อลูก” “ครับ” ข้าวหอมยังคงหลับตลอดเส้นทางการเดินทาง จนถึงคอนโด ต้นข้าวปลุกเธอเพื่อลงจากแท็กซี่ “ถึงแล้วเหรอเจ้” “ก็ใช่นะสิ จะนอนขี้เซาไปถึงไหน” เขาคว้าเป้เธอไปถือ อีกมือก็จูงเธอลงจากรถ แล้วพาเข้าลิฟท์ มีใครคนหนึ่งแอบมองทั้งคู่อยู่ที่มุมตึกคอนโด ....................................... วันต่อมาเมื่อไปทำงานด้วยกัน สาวๆ ต่างถามข่าวพ่อของข้าวหอมอย่างเป็นห่วง และเป็นกำลังใจให้หายเร็ววัน “ขอบคุณมากนะคะทุกคน พ่อปลอดภัยดี ตอนนี้ก็ใส่เฝือก อาทิตย์หน้าหมอก็นัดดูแผลค่ะ” “โล่งอกไปที เห็นคุณข้าวลากลับบ้าน คุณต้นก็ยังหายไปอีกคน ที่ร้านเงียบเหงามากนะคะ” เค้กเอ่ย เพราะเธอไม่รู้ว่าต้นข้าวหายไปไหน มีเพียงแก้วที่แอบยิ้มอยู่ข้างหลังเพราะรู้ว่าเจ้านายหายไป เพราะเหตุผลอะไร “ทุกคนคงจะคิดถึงมากสินะ” ข้าวหอมถาม “ก็นิดหน่อยค่ะ ไม่มีคุณข้าว ร้านเราก็เงียบๆ บอกไม่ถูก ส่วนคุณต้น อยู่หรือไม่อยู่แกก็เงียบอยู่แล้ว” ขวัญเอ่ย “เอางี้ วันนี้เดี๋ยวข้าวสั่งส้มตำเลี้ยงนะคะ ถ้ามีรถส้มตำเจ้าประจำมา เค้กเรียกเลยนะ สั่งให้ทุกคนทาน” “ไก่ว่านะคุณข้าว เราซื้อมะละกอตำกินกันเองได้เยอะกว่านะคะ เครื่องเราก็ครบ ขาดแต่มะละกอ คุณข้าวซื้อแค่ไก่ย่างก็พอนะคะ” “เอางั้นเหรอคะ งั้นข้าวฝากคนขับรถตอนไปรับลูกค้า ให้แวะตลาดให้นะคะ” “ได้ค่ะ” “วันนี้ เรามีบุคกี่รอบคะเค้ก” “3 รอบค่ะ รอบละ 15 คน” “2 วันมานี่ walk in เยอะไหม?” “ก็ 20 กว่าคนค่ะ” “เยอะเหมือนกันนะเนี่ย” ขณะที่ 2 สาวกำลังคุยงานกันเพลินๆ ชายร่างสันทัด หล่อเหลา สวมแว่นตาดำเดินเข้ามาในร้าน เค้กเดินไปต้อนรับ เชิญแขกนั่งโซฟา “สวัสดีค่ะ สนใจนวดแพคเกตไหนดีคะ?” หน้าคมถอดแว่นตามองเค้กแล้วปรายตามองร่างเล็กที่นั่งดูแลบท็อปที่เคาน์เตอร์ “ผมมาพบคุณต้นครับ” หนุ่มหน้าหล่อ จนเค้กใจเต้นตอบ “ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เค้กแอบมองอย่างสนใจ หรือจะเป็นเพื่อนของเจ้านาย พอดีรถไอศกรีมผ่านมา ข้าวหอมรีบลุกอย่างดีใจ “เค้กเอาไอติมไหม” “ขอสตรอเบอร์รี่นะคะ” ต้นข้าวเดินออกมาจากข้างในมองร่างบางที่เดินตัวปลิวไปที่รถไอศกรีม ไม่ทันมองว่ามีแขกมาที่ร้าน “คุณต้นคะ มีแขกมาขอพบค่ะ” เค้กรีบบอกเจ้านายหนุ่ม ต้นข้าวหันมามองบุรุษผู้มาเยือน แล้วนิ่งอึ้ง ร่างแข็งทื่อโดยอัตโนมัติ เขาเดินมาหาอีกฝ่ายช้าๆ “สวัสดีครับ” เขายกมือไหว้ “ไม่ได้เจอกันนานสบายดีไหมต้น” “สบายดีครับ” “คุณพจน์สบายดีไหมครับ” “สบายดี แวะมาหา ไม่ได้เจอกันนาน ออกไปหาอะไรกินตอนเที่ยงไหม” ต้นข้าวมองอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจของการมาเยื่อน เขาใช้ความคิดอย่างยิ่งยวดและเนิ่นนาน ถ้านับเวลาแล้ว น่าจะ 4 ปี ได้ ที่ไม่ได้พบเจอกัน “เจ้...” เสียงตัวแสบเปิดประตูเข้ามาแล้วเรียกเขา แล้วก็เงียบเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคุยกับแขก เธอเดินไปที่เค้าน์เตอร์ส่งไอศกรีมให้เค้ก “อร่อยเน๊อะ รสนี้” ต้นข้าวหันไปมองข้าวหอมที่ไม่ได้สนอกสนใจเขากับแขกผู้มาเยือน “ก็ได้ครับ ขอกินใกล้ๆ นี้นะครับ” เขาตอบอีกฝ่าย แม้ใจหนึ่งก็อยากจะปฏิเสธ แต่ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการพบเขาเพื่อสิ่งใด “เอาที่สะดวกก็ได้ครับ” “งั้น เชิญครับ” เขาลุกขึ้น เชิญอีกฝ่าย หันมามองข้าวหอมที่กินไอศกรีมไม่สนใจ “ข้าวพี่จะไปทานข้าวกับเพื่อนนะ” “ค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมาตอบ พจน์แอบมองกิริยาลำบากใจของต้นข้าวเงียบๆ ต้นข้าวพาเขามาทานข้าวร้านประจำที่ชอบพาข้าวหอมมา เขาสั่งอาหารมาทานสำหรับ 2 คน “ร้านเป็นไงบ้าง แขกเยอะไหม?” “เยอะครับ ก็ค่อยๆ เติบโตมา จากเดิมเล็กๆ มีหมอนวดไม่กี่คน ตอนนี้หมอนวดก็ 25-26 คน วันนึ่งๆ รับแขกประมาณ 50-60 คน” “ถือว่าเยอะเหมือนกันนะ” “ค่อยๆ ขยายมาเรื่อยๆ” “ตลอด 4 ปี ผมไม่คิดว่า ต้นจะทำได้ขนาดนี้” “ครับ ผมมีแรงผลักดัน” ต้นข้าวตอบมองเขาอย่างแน่วแน่ “แล้วตอนนี้คุณพจน์ทำอะไรอยู่ครับ” “เพิ่มกลับมาจากอเมริกา ก็ช่วยงานคุณพ่ออยู่ แต่ตอนนี้ก็กำลังมองๆ ธุระกิจอาหารไว้” “ก็น่าสนใจนิครับ” “คุยกับเพื่อนหลายๆคนไว้ เหมือนกัน ไม่ได้เจอต้นนานแล้ว เลยแวะมาหา” “ขอบคุณครับที่ยังคิดถึง” “ไม่คิดว่าไม่เจอกันแค่ 4 ปี ต้นจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ร้านก็โตขึ้น” “หลายอย่างชีวิตที่เปลี่ยนไปมันก็เป็นบทเรียนที่ดี ทำให้เราผลักดันต่อไปในอนาคต อดีตถึงจะล้มเหลว มันไม่ได้ทำให้อนาคตเราล้มเหลวไปด้วย” ความเข้มแข็งที่เขาเรียนรู้มาจากข้าวหอม สอนเขาให้ไม่กลัวกับอุปสรรคตรงหน้า “คุณโตขึ้นเยอะเลยนะ” “อาจจะใช่ครับ ประสบการณ์ทำให้คนเราเติบโต” “ดูเปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะ” พจน์เริ่มเรื่องก่อน หลังจากสำรวจร่างกายอีกฝ่ายจนทั่ว “ครับ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปมาก แค่ตัดผมสั้นเฉยๆ” “พูดจาก็เปลี่ยนไปนะ” “ก็นิดหน่อยครับ ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยน” “แล้วใจเปลี่ยนไปด้วยหรือเปล่า” พจน์จ้องตาอีกฝ่าย พลางจะจับมือเขา ต้นมองอย่างลำบากใจ ก่อนจะเบือนหน้าหนีดึงมืออกช้าๆ เมื่อเด็กเสริฟมาเสริฟข้าว พจน์รีบปรับสีหน้าทำหน้านิ่ง ดูต้นข้าวทานข้าวเงียบๆ ระแวงระวังเขา หลังจากทานข้าวเรียบร้อยแล้ว สองหนุ่มเดินกลับมาที่ร้าน พจน์กลับมาเอารถที่ลานจอดรถลูกค้า “เดี๋ยวจะแวะมาหาใหม่นะ” “ครับ ขับรถดีๆ ครับ” พจน์มองหน้านิ่งๆ อย่างค้นหาคำตอบ มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงชีวิตต้นข้าวได้มากมายขนาดนี้ เมื่อร่างสูงโปร่งเดินจากไปแล้ว อย่างไม่ได้สนใจหันหลับมามองพจน์อีก เขาจึงตามไปดูที่ร้านเงียบๆ ต้นข้าวมาถึงร้าน พบเค้กนั่งดูบุคลูกค้าและลงรายงานอยู่คนเดียว “เค้กทานข้าวหรือยัง?” เขาเดินเข้ามาหา “ยังค่ะ พวกพี่ส้มกำลังตำส้มตำอยู่ในครัวค่ะ” “คุณข้าวล่ะ” “กำลังช่วยพี่ส้มอยู่ในครัวค่ะ” “มี Walk In มาไหม?” “เมื่อกี้มา 2 คนค่ะ ไปนวดออย อีก 2 คนนวดไทย” ต้นยืนคุยกับเค้กอยู่ครู่นึง พจน์แอบไปนั่งร้านตรงข้ามที่เป็นร้านตัดผมเพื่อสังเกตการณ์ “มาทำอะไรคะ” เจ้าของร้านออกมาต้อนรับเขา “สระและตัดลองทรงครับ” “เชิญค่ะ” พนักงานร้านเชิญเขาเข้าไปสระผม พจน์เอาแต่คอยชำเรืองดูร้านตรงข้าม เมื่อพนักงานพาเขาไปสระผมด้านใน จึงทำให้เขาไม่สามารถมองอีกฝั่งได้ เมื่อสระผมเสร็จ ขณะที่ตัดผม เขาก็คอยชำเรืองดูร้านต้นข้าว จนพนักงานหงุดหงิด “ระวังผมแหว่งนะคะ” เธอแอบบ่น “อ้อ..ครับ” พนักงานตัดผมไปก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจจะต่อว่าลูกค้าได้มากนัก จนตัดผมเสร็จ พจน์ออกมาจากร้านตัดผม ไม่พบต้นข้าวที่เคาน์เตอร์ เขามองซ้ายมองขวา ข้างๆ เป็นร้านขายเค้กและกาแฟ ภายในร้านมีที่นั่งสำหรับลูกค้ามุมน่ารักๆ เขาเลยเข้าไปนั่งกินเค้กและสั่งกาแฟ มานั่งจิบ ต้นข้าวตามไปดูในครัว เห็นสาวๆ 4-5 คนกำลังช่วยกันตำส้มตำ “อ้าวคุณต้น มาทานส้มตำค่ะ” ไก่ ชวนเขา ข้าวหอมกำลังอร่อยกับส้มตำ “เจ้ กินปลาร้าไหม?” เขาเดินมานั่งลงข้างๆ ข้าวหอม หยิบช้อนส้อมที่ยังไม่ใช้มา แล้วตักจากจานข้าวหอมมากิน “อ้าว..เอาจานใหม่ไหม” “ไม่ล่ะ พี่กินข้าวแล้ว กินนิดเดียวก็พอ อร่อยนะเนี่ย เผ็ดจี๊ดเลย” เขาซี้ดปาก “เอาตัวด้วยไหม?” “อะไรตัว?” “ก็ปลาร้าไง ฮ้าๆๆๆ” “นี่กินปลาร้าดิบเหรอ?” เขามองอย่างไม่อยากเชื่อ “ฮืม อร่อยใช่ไหมล่ะ” ข้าวหอมหันไปสนใจกินส้มตำต่อ ต้นข้าวเลยพอแค่นั้น แล้วออกไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเปลี่ยนให้เค้กมาทานข้าว พจน์แอบดูความเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ กินเค้กจนหมดถ้วย กาแฟ หมดไป 2 แก้ว ตกเย็น ต้นข้าวก็กลับพร้อมกับกับข้าวหอม เขาเลยรีบตามไปดูอย่างสนใจ พจน์ขับรถตามไม่ทันต้นข้าว เพราะเจอไฟแดงก่อน เขาเลยกลับบ้านแล้ววางแผนที่จะมาเฝ้าดูวันหลัง
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
ชักเริ่มมีประเด็นใหม่ขึ้นมาหละ
พรุ่งนี้มาส่งโหวตนะคะ