Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 9 หน้า 2 “ข้าวหอม” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขานเธอ “มองพี่ดีๆ สิ” เขาพยายามเรียกสติตัวเองกลับมามากกว่า แต่ก็อยากกอดปลอบอีกฝ่ายที่เสียขวัญจากการจู่โจมของเขา “ตอนนี้เราเป็นคนเดียวกันแล้วนะ พี่เป็นของข้าวหอม ข้าวหอมอยากจะทำอะไรพี่ก็ได้” เขาเอ่ยช้าๆ ข้าวหอมที่กำลังตกใจอยู่พยายามข่มใจที่เต้นโครมคราม “ก็ ก็ เจ้ทำตัวแปลกๆ” “ฮึ ฮึ เลิกคิดว่าพี่แปลกได้แล้ว” เขาดึงมือเธอมากุมไว้ “ข้าวหอมอยากจะจับอยากจะกอดพี่ตรงไหน ได้ตามสบาย” เขาดึงมือน้อยไปแนบแก้มทั้งสองข้าง ข้าวหอมมองตาแป๋ว “พี่เป็นของข้าวหอมนะ” สายตาวาวแววมองเธออย่างมีความหมาย ข้าวหอมมองจ้อง เขาจูบที่มือน้อยเบาๆ ข้าวหอมมองใจเต้นรัว “พี่ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปเลย มีเปลี่ยนแค่อย่างเดียว” “อะไรคะ” ถามอย่างอยากรู้ “ตรงนี้ไง” เขาดึงมือน้อยลงมาทาบที่อก หัวใจที่เต้นกระแทกอุ้มมือน้อยทำเอาอีกฝ่ายตกใจ หากอุ้มมืออบอุ่นมิยอมปลดปล่อยเธอ ความอบอุ่นของเขาแพร่ซ่านจนถึงเธอรับรู้มัน แม้จะยังสับสนอยู่ แม้จะยังไม่เข้าใจ แต่อีกฝ่ายก็พูดเสนอตัวให้มากขนาดนั้นแล้ว เธอได้แต่นิ่งคิด เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบ ต้นข้าวดึงร่างเล็กมากอดไว้ ลูบแผ่นหลังเปื่อยเปล่าปลอบใจ “กอดแล้วรู้สึกว่าเปลี่ยนไหม?” เขาถามเบาๆ ข้าวหอมส่ายหน้า เธอยังได้กลิ่นตัวที่หอมละมุนอย่างคุ้นเคยของเขาเช่นเดิม “พี่เป็นของข้าวนะ” “ทำไมเจ้ถึงคิดว่าเป็นของข้าวล่ะ” “ก็พี่เสียตัวให้ข้าวแล้วนิ” เขาเอ่ยเอาใจอีกฝ่าย ข้าวหอมหลุดขำ “บ้าเหรอเจ้ ฉันต้องเป็นคนพูดประโยคนี้” เธอเงยหน้ามองเขา “อีกอย่างเจ้ก็เป็นกะเทยนิ จะมีอารมณ์กับผู้หญิงได้เหรอ” “ก็ไม่รู้สิ มันมีไปแล้ว” เขาจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างมีความหมาย ทำเอาข้าวหอมกลื่นน้ำลายลงคออย่างยากเย็น นี่เขากำลังจะจีบเธออย่างนั้นหรือ ทั้งเสนอตัว ทั้งยั่วยวนด้วยสายตา ไม่พูดเปล่าเขาจุมพิษเปลือกตาเธออีกหน ข้าวหอมมิอาจจะเบือนหน้าหนีได้ เมื่ออุ้มมือใหญ่ทั้งสอง ประคองหน้าเธอไว้ แล้วก็จูบเรื่อยมากจนริมฝีปากบาง ทำท่าไม่ยอมหยุดแค่นี้ จะผสานเรื่องเมื่อครู่ที่หยุดชะงักต่อให้จบ ร่างใหญ่เอนลงทาบทับอีกฝ่าย แล้วดึงกางเกงเบื้องล่างออกไปอย่างรวดเร็ว ข้าวหอมสัมผัสที่ความเคร่งเครียดของเขาที่พร้อมจะลุกเธอ “เดี๋ยวๆ” เสียงคนตัวเล็กประท้วงเมื่อริมฝีปากอีกฝ่ายถอนออก “เจ้จะทำอะไร?” มองหน้าเร่าร้อนอีกฝ่ายที่หื่นกระเส่าตรงหน้า “ก็ทำให้คุ้นไงล่ะ ไม่จะไม่ต้องสงสัยมาก” “เดี๋ยวสิ เดี๋ยว” เขาหาได้ฟังเสียงเธอไม่ เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังดิ้นขัดขืนเขาเลยเปลี่ยนเป็นแกล้งจี้ลำตัวให้เธอคลายความเกร็ง “โอ้ย...โอ้ย” ร่างเล็กบิดไปหัวเราะร่วน “ยอมแล้วๆ อย่าแกล้งเขา พอแล้วๆๆ” เธอหัวเราะอย่างเหน็ดเหนื่อย ต้นข้าวได้แต่หัวเราะตาม มองร่างเล็กหัวเราะหายใจหอบในอ้อมกอด เขาเลิกแกล้งเธอ ข้าวหอมหันมามองเขาอย่างเหนื่อยอ่อน เขายิ้มบางๆ หากแต่แฝงด้วยความกระหายอยาก ก่อนก้มลงจูบที่ซอกคออย่างวาบหวาม ข้าวหอมได้แต่กุมท้ายทอยเขาไว้ ปล่อยให้เขาดำเนินสิ่งที่ปรารถนาต่อไป กว่าจะได้ออกมากินข้าวก็สายมาก ต้นข้าวตักทั้งหมูทั้งกุ้ง และตอกไข่ลวกใส่ถ้วยข้าวต้มข้าวหอม “กินเยอะๆ แล้ววันนี้ก็ไม่ต้องไปทำงาน” “ทำไมล่ะ?” “ก็พี่กลัวข้าวหอมจะเหนื่อย วันนี้นอนอยู่บ้านพักผ่อน แล้วก็ครั่นเนื้อครั่นตัวกินยาด้วย” เขาบอกอย่างอ่อนโยน มองหน้าน้อยๆที่กินข้าวต้มเปื้อนปากก็คอยเช็ดให้ โอห์มเตรียมตัวจะไปมหาวิทยาลัย เห็นทั้งสองสวีทนั่งทานข้าวอยู่ก็แกล้งลงมานั่งเบียดข้าวหอม “วันนี้ทำไมไปทำงานสายกันครับ” “พี่ข้าวไม่สบายอย่ามานั่งใกล้” เสียงดุๆ เหมือนหวงของ “ถ้าจะกินข้าวก็ไปตักกิน พี่ทำข้าวต้มกุ้งไว้ในครัว แล้วก็อย่ากลับดึกนะ” เสียงดุน้องอย่างกับแม่ดุลูก “แล้วทำไมวันนี้ดูสวีทกันจัง” อีกฝ่ายทำหน้าอยากรู้อยากเห็น “เมื่อคืนวันวาเลนไทด์ทำอะไรกันเหรอ” ทำหน้าทะเล้นถามกระแซะพี่สะไภ้ ข้าวหอมได้แต่หน้าแดงตัวชาไม่ตอบ “เรื่องของผู้ใหญ่อย่ามาทะเล้นนะ” โดนพี่ชายดุเสียงอีกรอบ โอห์มเลยหลบหน้าหนีเข้าครัวไปหาของกิน พอทานข้าวกับข้าวหอมเสร็จ เธอเก็บถ้วยไปล้าง ต้นข้าวตามเข้ามาในครัว กอดรัดฟัดเหวี่ยงหอมแก้มเธอ ข้าวหอมไม่กล้าร้องเสียงดังเพราะโอห์มนั่งอยู่ที่ห้องข้างนอก
unitan Literature Blog ดู Blog
จ่ายค่าอ่านงานเขียนนะคะ  โดย: หอมกร
  วันที่: 5 มีนาคม 2563 เวลา:9:36:53 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
พรุ่งนี้มาโหวตนะคะ