Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 20 หน้า 4 มันไม่ได้ไกลจากสปาต้นข้าวเลยนัก นี่เขาตั้งใจจะมาเป็นคู่แข่งต้นข้าวเชียวเหรอ ต้นข้าวหรี่ตามองพจน์อย่างไม่ไว้ใจ ในใจก็ร้อนระอุ ทั้งที่เขาเป็นคนใจเย็นนนนนน....... “ผมไม่ได้อนุญาตให้ข้าวหอมลาออกนะครับ” ต้นข้าวรีบบอกเขา “เอาล่ะๆ เรื่องธุระกิจเอาไว้ทีหลังได้เปล่า ตอนนี้กินก่อน” นัตรีบเบรค ข้าวหอมหันไปสนใจชาบู พจน์ก็คอยเอาอกเอาใจข้าวหอม จนต้นข้าวตาขวาง กะเทยแสบก็หมั่นไส้พจน์ ที่อยู่ดีๆ อยากจะเป็นเสือใบซะอย่างงั้น ส่วนข้าวหอม ยังไม่รู้ตัวว่าพจน์มีเจตนาอะไรเช่นเคย เธอเข้าใจว่าเขาอาจจะสำนึกผิดจริงๆ เลยมีเพียงข้าวหอม แม๊ค นัต และไพส์ ที่กินชาบูอย่างอร่อย ส่วน พจน์คอยเอาใจข้าวหอมจนออกนอกหน้า จนต้นข้าวลมออกหูแต่ก็เก็บอาการไว้ ส่วนก๊อฟกับอัน คอยจ้องพฤติกรรมของพจน์จนกินไม่ทันเพื่อนๆ พอทานเสร็จ พจน์ก็ชวนไปดื่มฉลองต่อ “ชิ อยากจะไปต่อกับข้าวหอมล่ะสิ” ก๊อฟหมั่นไส้อย่างแรง “คงไม่ไหวแล้วค่ะคุณพจน์ นี่ก็จะ 3 ทุ่มแล้ว ข้าวขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า” ข้าวหอมปฏิเสธ “เจ้ เราไปโกนหนวดกันดีกว่าน้อ” เธอหันไปหาต้นข้าวที่ยืนกุมมืออยู่ข้างๆ “อะไรของหล่อน พวกหล่อนมีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ไม่เบื่อกันบ้างหรือไง” แม๊คชักสงสัย “ฉันไม่เบื่อหรอก ไม่ได้กอดตั้ง 2 อาทิตย์ใจจะขาดอยู่แล้ว” ต้นข้าวได้จังหวะกอดร่างบางแล้วพาเดินไปขึ้นรถ ไม่ได้สนใจว่าพจน์จะพยายามตามมาแต่ก็โดนก๊อฟล็อคคอไว้ “ผัว เมีย เขาจะไปสวีทกันก็ปล่อยเขาไปสิ คุณน่ะ อยากดื่มก็ไปต่อกับพวกเราได้ฮะ” “ผมว่า วันนี้ไม่สะดวกแล้วครับ” เขาสบัดตัวออกจากก๊อฟ เมื่อกี้ยังอยากดื่มอยู่เลย ทำไมกลับตัวซะไวว่อง “จะเอายังไง คุณจะไปตามจิกอะไรข้าวหอม มันไม่สนคุณหรอก มันรู้ว่าคุณเป็นเกย์ แล้วอีกอย่าง มันไม่เอาผู้ชายด้วย” ก็อฟเหลืออด พจน์ทำหน้าไม่เข้าใจ “ยังไงของคุณ สองคนนั่น ยังไงสักวันก็ต้องเลิก ต้นข้าวเป็นกะเทย ต่อให้แอ๊ปแมนขนาดไหน เขาก็ไม่มีทางทิ้งกำพืดตัวเอง” พจน์สถบถ้อยคำออกมา “อ้าวอีนี่ พูดดีๆ สิ มึงก็เคยกินกะเทยมาแล้ว” แม๊คเริ่มเดือด “เออ น่า เอาเถอะ อย่ามีปัญหากัน” ก๊อฟรีบเบรค “คุณพจน์ ขอบอกเลยนะ ถ้าคุณคิดว่ามาแย่งข้าวหอมจากต้นข้าว คุณไม่มีทางสำเร็จโดยเด็ดขาด เพราะอะไรรู้ไหม 1. ข้าวหอมมันความรู้สึกช้า 2. ข้าวหอมมันไม่สนใจผู้ชาย 3. ต้นมันรักเมียมันจริงๆ และ ข้าวหอมมันรักต้น 4. คุณต้องฝ่าแกงค์กะเทยแสบของพวกเราให้ได้” ก๊อฟสรุปเป็นข้อๆ อย่างชัดเจนให้พจน์ “บ้าไปหรือเปล่า ต้นข้าวเป็นกะเทยนะ” “ใช่มันเคยเป็น แต่ตอนนี้ก็ไม่มั่นใจหรอก เพราะมันแมนมาแล้ว 80%” แม๊คตอบ พจน์ทบทวนอย่างสบสันก่อนจะหนีกลุ่มกะเทยแสบไปขึ้นรถแล้วขับออกไป “คนอะไรใจร้าย ก่อนนี้จะแย่งผัวเขา มาคราวนี้จะมาแย่งเมียเขาอีก เพิ่งเคยจบเคยเจอ” นัตเอามือทาบอก “พวกมึงได้เสียกับมันมาแล้ว อาลัยอาวรณ์มันไหม มันเป็นคนดีซะเหลือเกิน” แม๊คหันไปถามก๊อฟกับอัน แทบจะสบัดหน้าหนีพร้อมกัน ข้าวหอมนอนอยู่บนเตียงข้างๆ ต้นข้าว มือน้อยๆ ลูบอกเขาไปมา เขาดึงมือเธอมาจูบเบาๆ “ข้าวหอม เราต่างก็เหนื่อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นมามากพอแล้วนะ ถึงพี่ไม่ได้เป็นสามีที่สมบูรณ์แบบ แต่พี่ก็จะเป็นสามีที่จะอยู่เคียงข้างข้าวหอมตลอดไป” เขาเอ่ย ข้าวหอมสบตาคู่สวยที่หวานหยาดเยิ้ม เขาช้อนเธอมาแนบอก “เจ้ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบหรอกค่ะ เราแค่เป็นสามีภรรยาที่ธรรมดา มีความเข้าใจกัน ให้เกียรติกัน และดูแลกันอย่างนี้ เราก็มีความสุขแล้วค่ะ” “ขอบคุณค่ะที่อยู่ที่นี่กับพี่” ข้าวหอมลุกขึ้นนั่ง เพิ่งพิศมองหน้าต้นข้าว “เจ้ ถามจริง เจ้ รักเค้าตอนไหน?” ต้นข้าวมองหน้าซนๆ ทำท่าคิด จะว่าไป เขาเริ่มรักต้นข้าวตอนไหนกัน ตอนที่เธอนอนกอดเขา ตอนที่เจอเธอเปือยครั้งแรก ตอนที่เธอแว๊ดๆ ใส่ อันธพาลที่มาวุ่นวายที่สปา ตอนที่เธอช่วยเขาหาลูกค้าเข้าร้าน หรือตอนที่มีอะไรกันครั้งแรก “ก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆ ไปก็เหมือนขาดไม่ได้” เขาดึงเธอมากอด “แล้วข้าวรักพี่ตอนไหน?” “ตอนที่เจอครั้งแรก” “ห๊า..” เขาตกใจช็อค กับความจริงที่ข้าวหอมสารภาพ ครั้งแรกเมื่อ 5 ปีก่อน ณ โรงงานยางอย่างนั้นเหรอ “ตอนนั้น.....พี่เป็นกะเทยนะ” มันมีเรื่องประหลาดของข้าวหอมที่เขายังไม่รู้อีกเหรอ “ใช่ แต่เค้ารู้สึกว่า เจ้ตัวสูง แขนขายาว เวลายืนด้วย ตัวเค้าเล็กนิดเดียวเลย เค้าเลยรู้สึกว่า เจ้น่าจะปกป้องเค้าได้” เธอตั้งใจตอบ ต้นข้าวขำในลำคอ ที่แท้ก็ชอบคนตัวสูงนี่เอง..เพราะฉนั้น เขาก็ไม่มีคู่แข่ง ใช่สินะ ผู้หญิงทุกคนยังไงก็ต้องการคนปกป้อง ข้าวหอมก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ถึงจะเก่งขนาดไหน ผู้หญิงก็คือผู้หญิง เขาก็จะปกป้องเธอในแบบที่เขาทำได้ ข้าวหอมคือคนที่ปกป้องเขาจากปัญหาทั้งหลาย เขาอยู่กับข้าวหอมแล้วมันสงบหัวใจ เพราะข้าวหอมรักเขามาก่อนนี่เอง เธอถึงไม่ได้รังเกียจที่จะเดินเคียงข้างเข้าแม้ในสภาพที่เขาเองเป็นกะเทย สุดท้ายแล้ว ความรักมันไม่ได้กำหนดว่าควรจะเป็นเพศใดถึงจะมีความเหมาะสม หากแต่เป็นคนสองคนที่มีความแต่งต่างแต่หากมีความลงตัวในแบบที่เขาทั้งสองคนเป็น ความรักไม่ได้ถูกกำหนดโดยใคร แต่กำหนดจากหัวใจคนแค่ 2 คน ที่มีความเข้าใจในกันและกัน มองข้ามความแตกต่างที่มี แต่หากใช้ใจในการสื่อถึงกัน รุ่งเช้า พจน์มาหาที่คอนโด ต้นข้าวมาเปิดประตูถามเขาหน้าเบื่อๆ ที่เช้าวันนี้ช่างไม่โสภาเท่าไหร่ “มาทำไมไอ้เตี้ย” พจน์มองหน้าอดีตคนรักกับสรรพนามที่เขาเรียกขาน แต่ก็ช่างเถอะไม่ใช่ประเด็นวันนี้ “มาชวนข้าวหอมไปดูร้าน แล้วนี่ตื่นหรือยัง?” เขาพยายามจะแทรกตัวเข้าห้อง “วันนี้เรามีธุระ คงไปด้วยไม่ได้หรอกนะ ขอโทษด้วย” ต้นข้าวไม่ได้สนใจ ทำท่าจะปิดประตู “ขอผมเข้าไปหน่อยสิ ผมซื้อโจ๊กมาทานกับข้าวหอม” “ผมทำกับข้าวให้เมียผมแล้ว ขอโทษด้วยนะครับ เรากำลังจะออกไปข้าวนอก” “ใครมาคะ” “อ้าวคุณพจน์ มาหาเจ้เหรอ” ข้าวหอมสะพายเป้ออกมาเหมือนเตรียมตัวกำลังจะเดินทางไปไหน เธอเอ่ยทักเขา “เอ่อ...ที่จริงผมแวะชวนข้าวหอมไปช่วยดูร้านสปาผมครับ แล้วนี่จะไปไหนกัน” “เราจะไปฮันนิมูนค่ะ พอดีเราแต่งงานกันมาหลายเดือนแล้ว ไม่มีเวลาไปเที่ยวกันเลย ข้าวเลยขอพี่ต้น ไปอุดรหาแม่ แล้ว ไปลาว ไปเวียงจันทร์ ไปหลวงพระบาง ไปวังเวียน ว่าจะไปปั้มเบบี๋ กันค่ะ” ข้าวหอมตอบซื่อๆ พจน์ถึงกับหน้าเจื่อน “ต้องขอโทษด้วยนะ เราต้องไปแล้ว เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง” “ครับ” พจน์ตอบทั้งสองแบบงงๆ ทั้งสองออกจากห้อง โบกมือลาพจน์ที่ยืนหน้าระห้อยอยู่หน้าห้อง มองดูสองคนที่เดินกอดกันจากไป จบบบบบบบบบบบ
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
อย่า่บอกนะคะว่าจบจริงๆ
อนุญาตไม่มีสระอินะคะ