เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 19 หน้า 3
“เราจะเริ่มยังไงกันต่อ”
ต้นข้าวถามความเห็นเพื่อนๆ ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ช่างมืดแปดด้าน
“ในฐานะที่แกเป็นผัวมัน แกรู้จักมันดีกว่าพวกฉัน แกคิดว่ามันจะไปไหนได้”
อันถาม
“ฉันคิดไม่ออกจริงๆ บ้าน ที่ทำงานเก่า เพื่อน”
“เขาไม่มีที่อื่นอีกจริงๆ ข้าวหอมไม่ใช่คนเที่ยว ข้าวหอมรักบ้านกับครอบครัว แล้วก็ชอบกิน”
“เออ ใช่สิ ถ้ามันชอบกินก็ลองไปตามร้านอาหารดูสิ”
แม๊กเสนอ
“ใช่ๆ”
พูดเหมือนมีความหวัง แต่ร้านอาหารในกรุงเทพมีเป็นล้านร้าน เขาจะเริ่มยังไง
“ข้าวเขาเป็นมือนวด ถ้าเขาจะไปเริ่มงานใหม่ เขาก็ต้องไปร้านนวดไหมพวกมึง”
นัตตั้งสมมุติฐาน
“เออ ใช่ มึงทำไมเก่งวะนัต”
แม๊คชม
“งั้น ตามนี้ พวกกูก็จะช่วยมึงหา เราจะตะเวนไปตามร้านนวดในกรุงเทพก็แล้วกัน”
“ส่วนมึงต้นข้าว มึงก็คอยส่องเฟสข้าวหอม แล้วลองติดต่อเพื่อนๆ ที่มันแทคหาบ่อยๆ”
ก๊อฟบอกเขา
“โอเคร”
เหมือนจะมีความหวังมาอีกครั้ง ต้นข้าวเริ่มใจชื้นบ้างอย่างหน่อยๆ เพื่อนๆ ก็ดูรักและเอ็นดูข้าวหอม และไม่อยากให้ข้าวหอมทิ้งเขาไป
“ถามจริงๆ เถอะพวกมึง ทีแรกกูคิดว่าพวกมึงจะรับไม่ได้เรื่องของกูกับข้าวหอมเสียอีก ทำไมพวกมึงมาช่วยกูหาเขา”
ต้นข้าวถามทุกคน
แม๊ค ก๊อฟ อัน นัต และ ไพส์ สบตากัน
“กูบอกมึงเลยนะต้นข้าว กูเห็นมึงอยู่กับข้าวหอมแล้ว กูอิจฉา ถึงกูจะรับไม่ได้
แต่พวกมึงทำให้กูเข้าใจว่า ความรักมันไม่มีพรหมแดนระหว่างเพศ พวกมึงทำให้กูมีความหวังในความรัก และก็เลือกที่จะมีความรัก”
ก๊อฟบอกต้น
“กูเห็นมึงมีความสุขกับข้าวหอมแล้ว กูก็เชื่อว่าข้าวหอมนี่แหล่ะที่ทำให้ชีวิตมึงเปลี่ยนไป เขามาทำให้มึงมีอนาคต”
อันเสริม
“กูอยากให้มึงมีความสุขต้น แล้วข้าวหอมเขาก็ทำได้”
ไพส์เสริม
“ข้าวหอมมันเป็นคนดี กูอยากให้พวกมึงอยู่ด้วยกัน”
นัตพูดอีกคน
“กูเห็นแววตามึงที่มองเขาแล้ว ถึงมันจะเป็นเรื่องแปลก แต่กูเชื่อว่ามึงรักเขา แล้วกูก็เชื่อว่าข้าวหอมก็รักมึง แล้วมึงก็เป็นเพื่อนกู เมื่อเพื่อนมีความสุขและมีความรักที่แท้จริงแล้ว กูก็พร้อมที่จะช่วย”
แม๊คตบท้าย
ต้นข้าวซาบซึ้งเพื่อนๆ จนน้ำตาไหลคลอ
“เอ้าๆๆ จะร้องไห้ทำไมอีดอก”
ก๊อฟโอบต้นข้าวมากอด
“ขอบใจพวกมึงมากนะ กูไม่รู้จะพูดอะไรเลย ขอบใจมาก”
เขาเสียงสั่นเคลือ
“เออ เลิกร้องไห้ เดี๋ยวพวกกูร้องตามนะ”
ก๊อฟโยนตัวต้นเบาๆเป็นการปลอบ
ทุกคนเลยโผเข้ามากอดต้นข้าวไว้ น้ำตาคลอไปกับต้นข้าว
ทุกคนเริ่มงานของตัวเอง เหล่ากะเทยแสบ เวลาผ่านร้านนวดหรือร้านอาหารก็จะคอยส่องหาหน้าแป้นแล้นของข้าวหอมแทบจะทุกที่
ผ่านไป ร่วม 2 อาทิตย์ ก็ไม่มีวีแววจะหาเจอ ต้นข้าวพยายามโทรหาเท่าไหร่ก็ฝากแต่เพียงข้อความ เขาเข้าไปเจาะเพื่อนแต่ละคนในเฟสบุคก็ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน
ต้นข้าวแม้จะรู้สึกเศร้าแค่ไหน แต่เขาก็ต้องเก็บน้ำตาเอาไว้
ในเมื่อตั้งใจแล้วว่าจะต้องเข้มแข็ง
เขาจะต้องไม่อ่อนแอ ถึงวันนี้ไม่รู้ว่าข้าวหอมจะรู้สึกยังไงกับเขา ถึงในใจจะหวั่นๆ
ว่าเขาเป็นคนที่รักข้าวหอมข้างเดียวหรือเปล่า เธอไปโดยไม่ร่ำลาสักคำเหมือนคนไม่มีเยื่อใย พอคิดมาถึงตรงนี้น้ำตาก็พาลจะไหล
“ไม่ๆ เราจะมัวแต่มาร้องไห้ไม่ได้ เราต้องตามข้าวหอมให้เจอ แล้วก็เคลียร์ให้รู้เรื่อง”
เขาบอกตัวเอง เตือนสติตัวเอง เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
“ถ้าข้าวหอมเขาไม่รักเราล่ะ”
คำถามนี้ทำไมทิ่งแทงหัวใจจนอ่อนปวกเปียก จนกลื่นน้ำตาไม่ลง ต้องปลดปล่อยมันออกมา
“ข้าวหอม ถ้าเธอไม่รักพี่ ก็ได้โปรดบอกพี่ตรงๆ เถอะนะ อย่าจากไปแบบนี้เลย พี่ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง เธอทำยังกะเราไม่รู้จักกัน จะหนีก็หนีไปไม่บอกสักคำ”
ต้นข้าวปล่อยตัวเองร้องไห้ นอนไปทั้งน้ำตาหลายคืน
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ยังไม่มีเบาะแสสองอาทิตย์หละ สงสัยไม่มีใจให้กันค่ะ