เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 15 หน้า 2
ข้าวหอมฟังคำพูดเอาเรื่องของอีกฝ่ายตาโต ส่วนเค้กแอบไปยืนบิดอยู่หน้าประตูเพราะรู้สึกเขินแทนข้าวหอม
“เจ้ถามแบบนั้นเหรอ ไม่เห็นได้ยิน”
“เห็นไหม... พอพูดเรื่องของตัวเอง ก็ทำเป็นพูดไม่รู้เรื่อง เพิ่งจะเห็นหน้าพจน์เขาวันเดียว ทำเป็นรู้ดีไปถึงไหน แบบนี้จะให้พี่จัดการไหม?”
“จัดการอะไรคะ”
ข้าวหอมเงยหน้ามองหน้าขึงขัง
ต้นคว้าแขนข้าวหอมดึงลุกตามเขา
“เค้ก เดี๋ยวผมจะพาข้าวหอมไปเขตนะ วันนี้อาจจะไม่กลับเข้าร้านแล้ว”
“ค่ะ ไปทำอะไรคะ”
เค้กทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
“ใช่....ไปทำอะไรที่เขตล่ะเจ้”
หน้าตาตื่นๆ มองเขา
“ไปจดทะเบียนสมรส”
“ห๊า.........”
ข้าวหอมอึ้งอ้าปากค้าง
“พอจดทะเบียนแล้ว ก็ไปฉลองกันต่อ”
“ค่ะ”
เค้กเหมือนได้สติก่อนข้าวหอม เธอตอบรับเจ้านาย ต้นข้าวดึงแขนข้าวหอมที่ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ไปขึ้นรถที่ลานจอดรถ
“เจ้....เจ้ไม่สบายหรือเปล่า?”
เธอถามอย่างงงๆ ในรถ
“สบายดี การพาภรรยาไปจดทะเบียนสมรสต้องไม่สบายด้วยเหรอ”
“คือ...เจ้ เอาจริงเหรอ”
ถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“ฮืม ก็จะได้เข้าใจกันซะที บอกสิว่าไม่อยากไป จะได้กลับรถ”
เขาท้า
ข้าวหอมยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
“ทำไมเจ้อยากจดทะเบียนสมรส”
“เราแต่งงานกันมาหลายเดือนแล้ว จะไปจดทะเบียนสมรสมันผิดตรงไหน”
“เจ้แน่ใจเหรอ จดทะเบียนแล้วเราก็ต้องเป็นสามี ภรรยากันจริงๆ สิ”
“ยัยบ๊อง เราก็เป็นสามีภรรยากันแล้วทางพฤตินัย ถ้าจะต้องจดทะเบียนสมรสให้ถูกต้องทางนิตินัย มันผิดตรงไหน ไม่อยากไปก็บอกมา ไม่ได้รักพี่ ไม่อยากอยู่กับพี่ ข้าวบอกตรงนี้เลย วันนี้เลย”
น้ำเสียงดุเหมือนยื่นคำขาด
“ฉันงง......นิ”
“งง อะไร บอกมาสิ ไม่รักพี่ ก็บอกตรงๆ พี่จะรู้ตัว”
เขาพูดทั้งบี้เอาคำตอบและเหมือนตัดพ้อ
“จดทะเบียนแล้ว เราก็ต้องเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายสิ”
เธอย้ำ
“ใช่”
“สมบัติของเจ้ ก็เป็นของเค้าด้วยนะ”
ดูสิทีเรื่องแบบนี้ทำเป็นรู้ดีนัก เรื่องงกมันขึ้นสมองมากกว่าความรักหรือไงกัน
“อืม จะเอาอะไรก็ว่ามา ได้ทั้งหมดทั้งตัวและหัวใจ”
“เจ้ ต้องซื้อไอศกรีมให้เขากินทุกวันนะ”
“จะเอาแค่ไอศกรีมเหรอ”
“เจ้ต้องทำกับข้าวทุกวันด้วยนะ”
“ก็ผลัดกันมั่งสิคะ”
ต้นแย้ง
“ก็เค้าซักผ้าแล้ว รีดผ้า ทำความสะอาดบ้านแล้ว”
“พี่ก็ช่วยทำได้สบายอยู่แล้วแหล่ะ งานบ้าน”
“แล้วก็ ต้องให้เค้ากอดทุกคืน”
“สบายมาก”
“แล้วก็ พาเค้าไปภูเก็ตทุกปีนะ สงกรานต์ ไปอุดร”
“ได้”
“แล้ว เจ้ต้องเลิกห้ามเค้ากินไอศกรีมนะ”
“อืม แล้วมีอะไรอีกที่จะให้สามีทำอีก”
แม้จะนึกขำกับข้อเสนอแสนติ๊งต๊องของอีกฝ่าย แต่เขาก็รู้ว่าเป็นการเลี่ยงไม่อยากตอบคำถามของเขาตรงๆ
“...ไม่รู้สิ”
“แสดงว่าตกลงไปจดทะเบียนกัน”
เขาสรุป
หันไปมองอีกฝ่ายที่ยังมองเขาอย่างงงงัน
“ก็ขอให้ทำอะไรเยอะแยะขนาดนี้แล้ว ยังจะมาทำหน้างงอีก”
“ก็...ก็...ได้”
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ยังติดตามกันอยู่นะคะ