Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 14 หน้า 3 ข้าวหอมเดินมาที่หาดทราย ซึ่งเป็นหาดของทางรีสอร์ท มีเก้าอี้ชายหาดให้แขกเป็นระยะๆ เธอเลือกนั่งทำเลดูแล้วมองเห็นทั้งหาด นั่งมองทะเลยามเช้า พระอาทิตย์เริ่มยิ้มแตะขอบน้ำทะเล นกทะเลเริ่มบินว่อน มองไกลๆ เห็นเรือหาปลาลอยลำ หาดนี้เป็นหาดส่วนตัว จึงไม่มีคนนอกมาลุกล้ำ เจ้าของหาดก็ดูแลทำความสะอาดอยู่เสมอให้สะอาดและน่าอยู่ มองไปทางไหนก็สะอาดตา ลมเย็นๆ ยามเช้า ทำเอาหนาวเล็กน้อย และก็ทำให้ข้าวหอมเผลอหลับไปจนได้ เวลาเริ่มสาย 9 โมงเช้า ต้นข้าวเลยปลุกเธอเพื่อไปเตรียมตัวกลับ ต้นข้าวเคลียร์ค่าที่พักเรียบร้อย ส่วนสาวๆ ขึ้นรถกันเรียบร้อยก่อนจะอำลาทะเลเพื่อกลับกรุงเทพ แวะซื้อของฝากกันที่ตลาดบ้านเพ ระยอง แล้ววิ่งยาวถึงกรุงเทพ เวลาเย็น ข้าวหอมก็หลับบ้าง ชวนต้นข้าวคุยบ้าง รถมาส่งที่สปาเป็นจุดหมายปลายทางก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้านอย่างปลอดภัย เมื่อมาถึงคอนโด ข้าวหอมก็นอนหมดแรงบนโซฟา “ซื้ออะไรมาฝากผมบ้าง” โอห์มโผล่ออกมาจากห้อง “ปลาหมึกเส้น ปลาหมึกทรงเครื่อง สละลอยแก้ว” ต้นข้าวแจกแจงของฝาก “สนุกกันไหมพี่ ผมเสียดายที่ติดงาน” “สนุกสิ โอห์มน่าจะไปกับพวกเราด้วยนะ สาวๆ เพรียบเลยนะ” “แม้ พี่ข้าว น่าจะบอกผมนะครับ” “ฮ้าๆๆ ก็เห็นว่าโอห์มต้องทำรายงานน่ะสิ เอาไว้เราไปกันอีกก็ได้ สนุก ตื่นเต้น นั่งรถโพรวิลล์ มันตื่นเต้นสุดๆ ทางชันคดเคี้ยวกว่าเขาที่ป่าตองอีก ตอนเดินขึ้นเขาคนเยอะมากเลย” ข้าวหอมเล่าให้ฟัง “จริงเหรอครับ ผมเองก็ไม่เคยไปนะ เสียดาย” “เผื่อเจอบุพเพสันนิวาสนะ” “พี่ข้าวเชื่อเรื่องนั้นด้วยเหรอครับ” “ก็อาจจะมีจริงก็ได้นะ เราอธิษฐานดูสิ ขอให้เจอเนื้อคู่ของเราดู” หน้าตาซนๆ พยักหน้าหงิกๆ “เจอเนื้อคู่แบบพี่ข้าวก็ดีสิครับ ทั้งน่ารัก ใจดี” โอห์มหยอด “นี่ๆ เมียพี่” ต้นรีบแทรก “แหม ก็พี่สะไภ้ผมเหมือนกันล่ะครับ” โอห์มดึงปลาเส้นไปกิน “แต่ถ้าพี่ต้นไม่ได้แต่งงานด้วย ผมคงจีบพี่ข้าวแล้ว ฮ้าๆๆ” หัวเราะอารมณ์ดี “อ้าๆๆ ตลกตลอดนะโอห์ม” ข้าวหัวเราะตาม ต้นข้าวมองค้อนน้องชาย แล้วเอาสละลอยแก้วไปกินอย่างหมั่นไส้ “เดือนหน้าผมก็จะจบโปรเจคแล้วครับ เห็นพ่อบอกว่าจะให้ไปต่ออเมริกา” “ก็ดีนิ จะได้มีความรู้เพิ่ม ไปเปิดหูเปิดตา” พี่ชายสนับสนุน “คงคิดถึงบ้านน่าดูเลย” โอห์มทำหน้าเศร้า “มีเพื่อนไปด้วยไหมล่ะ?” ข้าวหอมถาม “ไม่แน่ใจครับ แต่อย่างว่าล่ะ เราก็ต้องไปเรียนรู้สู่โลกกว้าง” “ใช่ๆ ถ้าพี่มีเงินเยอะๆ เวลาเยอะๆ ก็ว่าจะเรียนเยอะๆ กว่านี้” ข้าวหอมพูด “พี่ข้าวไปเรียนด้วยกันไหมครับ ให้พี่ต้นส่งเรียน” เข้าทางโอห์มชวนทันที “นี่ จะชวนเมียพี่ไปทำไม เขาก็ต้องอยู่กับพี่สิ” เสียงเขียวขัด “ก็พี่ข้าวอยากเรียนต่อนิพี่” “พี่แก่แล้ว สอบที่ไหนก็คงไม่ได้หรอกโอห์ม” ข้าวหอมบอกเขา ดึงปลา 3 รสไปกิน “ผมคงคิดถึงพี่ข้าวมากเลยนะครับ” “พี่ก็จะคิดถึงโอห์มนะ” ต้นข้าวนั่งฟังสองคนบอกคิดถึงกันอย่างเคืองใจ “รดน้ำแคนตาลูปให้พี่ไหมคะ?” “รดครับรด....พี่ข้าวคิดถึงผมจริงๆ ไหมครับ” โอห์มถามอย่างข้องใจ ต้นข้าวแอบขำ มีหรือข้าวหอมจะคิดถึงอะไรนอกจากของกิน ดีนะที่คิดถึงแคนตาลูป แล้วเขาล่ะ ยัยตัวแสบจะคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า? “คิดถึงสิ ไม่งั้นก็ไม่ซื้อของมาฝากหรอก” ยังพยายามพูดรักษาน้ำใจอีกฝ่าย ของฝากก็เป็นต้นข้าวซื้อ เพราะข้าวหอมนอนหลับบนรถ “ซื้อมาฝากผม ทำไมทุกคนกินของผมหมดล่ะครับ” โอห์มแกล้งแหย่ “กินด้วยฝากด้วยไง” ข้าวหอมตอบซื่อๆ “เจ้ อร่อยไหม?” เธอหันไปสนใจสละลอยแก้วแทน “อร่อยมาก” ต้นข้าวเลยตักป้อนเธอ “อืม อร่อยน้อ..ทำไมเจ้ซื้อมาแพคเดียวเองล่ะ มี 6 ถ้วย คนละ 2 ถ้วยนะ” เธอรีบแบ่ง ถ้าเป็นเรื่องของกินแล้ว ต้องเป็นที่ 1 เสมอ ต้นข้าวมองหน้าซนๆ แล้วสงสัยเงียบๆ ข้าวหอมจะให้ความสำคัญกับเขามากขนาดไหนนะ ในเมื่อสงสัยแล้ว เขาต้องไขข้อข้องใจนี้ เมื่อข้าวหอมเดินฮัมเพลงออกมาจากห้องน้ำ เปิดตู้หาชุดนอนอย่างอารมณ์ดี “ข้าว” ต้นข้าวเรียกอีกฝ่าย “ค่ะ” เธอหันไปมองเขา เขาตบที่นอน แล้วเปิดผ้าห่มขึ้น ข้าวหอมเอียงคอ เขาพยักหน้าให้เธอเข้าไปหา ข้าวหอมเดินไปนั่งลงบนที่นอน เขาดึงผ้าห่มมาปิดเธอไว้เพราะกลัวเธอจะหนาว “ข้าวหอม รู้สึกยังไงกับพี่” เขากอดเธอไว้ ข้าวหอมตั้งสติ กับคำถามของอีกฝ่าย “รู้สึกยังไง?” เธอทวนคำถาม “ใช่...รู้สึกยังไง?” เธอหันหน้าไปมองคนหน้าตี๋ผสมไทย “เจ้ก็เป็นคนใจดี อบอุ่น เป็นกะเทยที่ไม่แรด เป็นกะเทยเรียบร้อย” เธอสาธยาย ต้นข้าวขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ถามอะไรผิดไปใช่ไหม “แค่นี้เหรอ” “เจ้ก็เป็นคนดี น่ารัก” เธอย้ำคำตอบ “ไม่รู้สึกรัก คิดถึงเวลาอยู่ไกล อะไรอย่างนี้บ้างเลยเหรอ” ทำไมเรื่องแบบนี้ข้าวหอมถึงได้เข้าใจยากเย็นจัง เขามองหน้าน้อยๆ ทำท่าคิดแล้วคิดอีก ต้นข้าวกอดเธอไว้ คิดแล้วไม่ค่อยอยากจะถามเธอแบบนี้เลยเพราะรู้อยู่แล้ว มันต่างจากคำตอบเรื่องถามรสชาติไอศกรีม ถ้าไม่ถามเขาก็รู้สึกค้างคาใจ ก็ในเมื่อความสัมพันธ์ที่เขาก่อไว้นั้น ทำไมมีแต่เขาคนเดียวที่ลึกซึ้ง ข้าวหอมหน้าแดงไม่รู้จะตอบคำถามอีกฝ่ายยังไง “ว่าไง ทำไมต้องคิดนานจัง” “เจ้ มีอะไรหรือเปล่า ทำไมอยู่ๆ มาถามแปลกๆ?” เธอถามใจเต้น “มันแปลกตรงไหน ก็พี่อยากรู้นิ วันๆ ข้าวหอมรู้เรื่องอื่นดีไปหมด แต่เรื่องของหัวใจ พี่อยากจะรู้สิ ว่าคิดยังไง ความสัมพันธ์ของเรามันลึกซึ้งขนาดไหน” เขาเชยคางเบี่ยงหน้าเธอให้หันมาเผชิญหน้ากันกับเขา “ถ้าข้าวไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ ก็ไม่เป็นไรนะ พี่ก็ไม่บังคับหรอกที่จะต้องตอบคำถาม เอาเป็นว่าวันไหนที่ข้าวอยากจะไปจากพี่ พี่ก็ยินดีที่จะให้ข้าวไป” เขาเอ่ยอย่างนุ่มนวล “เจ้ จะให้ข้าวไปอยู่ที่อื่นเหรอ?” เธอถามตาโต ฮืม....เอาแล้วสิ ทีเรื่องให้ตอบคิดไม่ได้ พูดแค่นี้กลับคิดไปเรื่องอื่นซะได้ “เปล่า เราก็อยู่ด้วยกันไปจนแก่นั่นแหล่ะ” จมูกโด่งโน้มเข้ามาจรดจมูกเล็ก เฮ้ยยย....แล้วเขาจะรู้เรื่องนี้ได้ตอนไหนนะ แต่เมื่อใดก็เมื่อนั้น ไม่อยากจะบอกกันดีๆ ก็ปล้ำทุกวันก็แล้วกันจะได้มีตัวเล็กไวๆ ถึงเวลานั้นรักไม่รักก็ไม่สำคัญแล้ว ยัยบ็องส์คงไม่ไปจากเขาแน่นอน
บล็อกนี้ติดไว้ก่อนจ้า
 โดย: หอมกร
  วันที่: 14 กรกฎาคม 2563 เวลา:14:54:59 น.unitan Literature Blog ดู Blog
วันนี้กลับมาตามสัญญาจ้า  โดย: หอมกร
วันที่: 15 กรกฎาคม 2563 เวลา:14:51:51 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
