เสม็ดภาคตัดจบ(ซะที)

ตอนแรกว่าจะรอรูปที่ถ่ายทั้งหมดก่อน
แต่วันนี้เจออาการเจ้านายแล้วรู้สึกไม่ดีแฮะ
-_-' คือเรารบกวนให้เขาสแกนฟิล์มบ่อย(มากๆๆๆๆๆ)
จนเขาชักจะหงุดหงิดมั้ง
เลยไม่รอรูปดีกว่า
ว่าแล้วต่อเลย ย้อนเวลาไปเมืื่อเช้าวันอาทิตย์ วันที่ 14 ตุลาคม
........

เมื่อคืนผมหลับๆ ตื่นๆ บ่อยเหลือเกิน
แต่ก็ตั้งเวลาปลุกไว้ตอนตี 5 กว่าๆ
ตั้งใจว่าจะออกไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้น
เพราะเมื่อตอนเย็นพลาดพระอาทิตย์ตกไปแล้วนี่นา
แต่พอถึงเวลาจริงๆ
ขี้เกียจตื่นครับ ท่านผู้ช๊มมมมม(ทำเสียงแบบนาเดียดาวกระจายด้วยนะ)
มันเซ็งๆ นะ ไม่รู้สิ ที่พักเรา บ้านเคียงทะเล
ก็ใกล้ทะเลเดินไม่ถึง 50 ก้าวก็ถึงแล้วละ
แต่มันรู้สึกไม่อยากแฮะ
ก็เลยนอนต่อดื้อๆ
จากนั้น6 โมงกว่าๆ
พระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวง ฟ้าสว่างจ้า
ผมก็ค่อยออกมาถ่ายรูป
โดยมองขาตั้งกล้องที่แบกมาจากกรุงเทพฯแบบปลงๆแล้วบ่นกับตัวเองว่า
"อืมมมม แบกมาทำไมวะ"

ในตอนเช้าก็มีหลายคนออกมาถ่ายรูปกัน
บ้างก็ออกมาชมวิวเฉยๆ
ผมก็เริ่มเดินถ่ายรูป
เป้าหมายที่ผมวางไว้คร่าวๆ
กะว่าจะไปทางอ่าวหวายและจะลองไปให้ถึงอ่าวกิ่ว

จากอ่าวเทียน เราต้องเดินทิศใต้
จะผ่านอ่าวลุงดำ
ซึ่งมีจุดเด่นเป็นสะพานไม้สร้างยื่นออกมาให้ชมวิว
ก็เป็นจุดที่คนถ่ายรูปกันเยอะทีเดียว
ซึ่งอ่าวเทียนกับ อ่าวลุงดำเนี่ย เดินสบายมากเพราะติดกัน
แต่ไปอ่าวหวายนี่จะลำบากหน่อย
เพราะต้องปีนป่ายเล็กๆ น้อยๆ
เดินลัดเขา ใช้เวลาประมาณ 15- 20 นาทีได้
(อาจจะเร็วกว่านั้นได้แล้วแต่คนนะครับ แต่ผมเริ่มล้าๆ เลยไม่รีบเดิน)
มาถึงอ่าวหวายประมาณ 7 โมงครึ่งได้
ท่ีนี่ถูกเหมาด้วยรีสอทแห่งเดียว
จึงเสมือนหาดส่วนตัว
เงียบสงบ
หลายคนบอกว่าสวย
แต่ผมคงมาผิดเวลา
ผมคิดว่ามันดูสกปรกนะ
ไม่รู้สิ ผมว่า หาดเทียน กับ ลุงดำ สวยกว่า
ก็ถ่ายรูปเล่นๆไปนิดหน่อย
จากนั้นก็ถามคุณลุงท่านนึงที่เป็นคนงานของรีสอทที่น่ี
ถามแกว่า จะไปอ่าวกิ่วต่อยังไง
แกว่า ทางลัดเขาใช้การไม่ได้แล้ว
ต้องเดินไปที่ทางหลักแล้วเดิน
ระยะทางก็ไกลทีเดียว
เดินประมาณ 20 นาทีได้
ผมก็..... จะมีแรงเหลือกลับขึ้นเรือที่อ่าววงเดือนไหมเนี่ย
ก็เลยคิดว่า หยุดเดินแค่ที่นี่ดีกว่า
เพราะต้องเก็บแรงไว้เดินกลับ
(ใจคอไม่คิดจะใช้บริการรถเลย-_-' งก)
ก่อนจะกลับอ่าวเทียน
เห็นชิงช้าที่เขาทำไว้ เราก็เลยถ่ายกระเป๋าแทนตัวเราไว้เป็นที่ระลึก
:D
จากนัั้นก็กลับอ่าวเทียน
ตอนกลับรู้สึกเดินสบายจัง
......
เอ๋!
กระเป๋ากล้องกู!
ผมลืมกระเป๋ากล้องไว้ที่ชิงช้านั่น
ก็รีบกลับไปเอา-_-'
ประสาทแดกจริงๆ เรา
ในนั้นมีเลนซ์อีกตัวนึงด้วย
เฮ้อ เกือบไปแล้ว

จากนั้นก็เดินกลับจริงๆ
ตอนกลับประมาณ 8 โมงครึ่งได้
แสงแดดที่กระทบกับผิวน้ำดูสวยงามมาก
ผมเพิ่งรู้ว่าหาดเทียนสวยจริงๆ ก็คราวนี้เอง
ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่า
อ่าวหวาก็คงจะสวยในเวลานี้เหมือนกันนะ
แต่สงสัยไปก็เท่านั้น ใครจะเดินกลับไปอีกวะ

เวลาเกือบ 9 โมง
ผมก็คิดอยู่ว่าจะกินข้าวตอนนี้ดี
หรือรอกลับเข้าฝั่งแล้วค่อยกินดีกว่า
เพราะถูกกว่าครึ่งต่อครึ่ง
แต่ทนความหิวไม่ไหว
กลัวเป็นลมด้วย เดี๋ยวต้องเดินไปอ่าววงเดือนอีก
ก็เลยกินที่นี่ดีกว่า
มือนี้เราลุยด้วยข้าวผัดอเมริกัน
80 บาท
ให้เยอะโคด แต่ก็เลี่ยนโคดๆ มันแผล่บๆ เลยล่ะท่านผู้ช๊มมม
แต่ก็ตอบโจทย์เราดีนะ
อิ่มแบบโคตรอิ่ม
เห็นฝรั่งสั่งน้ำส้มมากิน
เราก็โคตรอยากกินบ้างเลย
แต่ที่นี่แพง
ก็เลยโทรไปบอกพี่สาวว่า
ซื้อน้ำส้มกล่องให้หน่อยดิ อยากกิน
แต่พี่สาวออกไปข้างนอกแล้วก็เลยอด เชอะๆ

หลังจากเซ็งๆเรื่องอดกินน้ำส้ม
ผมก็ชมวิวริมหาดสักพัก
เห็นสาวไทยนุ่งบีกินี่ด้วย
แต่ไม่ได้มองเขานานหรอก เกรงใจแฟนเขา เหอๆ
แต่คนนึงน่าเกลียดมากๆ
เอาเลนซ์ซูมมาส่องดู อิจฉามันจัง เฮ้ย ไม่ใช่
-_-' นิสัยไม่ดีเลยนะ

น่ังสักพัก ก็ขึ้นไปพักบนห้อง
กะว่าจะออกจากห้องตอน 11 โมง
ผมก็อาบน้ำและก็เก็บของ และก็นอนพักรอเวลา
พอ 11 โมง ก็ออกจากที่พัก
เดินไปที่อ่าววงเดือน

ที่หาดนี้คนคึกคักกว่าหาดเทียนเยอะ
เพราะมีเรือมาถึงที่อ่าวนี้ด้วยแหละ
ทั้งคนมาและคนที่เตรียมจะกลับอย่างเรา
ผมไปฝากกระเป๋าไว้ที่ป้อมของบริษัท ท่าเรือนวลทิพย์
เพราะเรือมีออกตอนเที่ยงครึ่ง
เหตุผลที่ผมออกจากที่พักมาตอน 11 โมง
ก็เพราะ ตั้งใจจะเดินถ่ายรูปเล่นที่หาดนี้
กับอ่าวลุงหวังอีกรอบก่อนกลับ
ผมก็ถ่ายรูปจนหมดม้วน
แล้วก็ถึงเวลาที่เราต้องกลับกันซะที

อย่างที่ทราบเรือออกจากที่นี่ตอนเที่ยงครึ่ง
ถึงฝั่งประมาณบ่ายครึ่ง
รถกลับกรุงเทพฯ รอบบ่ายสองจึงเป็นเป้าหมายของทุกคน
(รถออกทุก 1 ชั่วโมง ถ้าพลาดบ่ายสองก็ต้องรอบ่ายสาม)
ผมรู้สึกได้ตั้ังแต่ตอนขึ้นเรือกลับแล้วละ
คนต้องกลับเวลานี้แน่ๆ
แล้วก็คิดอีกว่า หลายๆ คนต้องชะล่าใจ
ไม่ได้จองตั๋วกลับไว้
ซึ่งผมก็เป็นเหมือนๆ พวกเขาอีกนั่นแหละ
พอเจอแบบนี้ ถึงฝั่งปุ๊บ
ผมก็รีบเดินๆๆๆๆ ไปถึงท่ารถให้เร็วที่สุด
และก็จริงดังคาด
ผมมาถึงตอนบ่ายโมงครึ่ง
รถรอบบ่ายสอง เหลืออีก 7 ที่นั่งเท่านั้น
พวกกลุ่มเด็กวัยรุ่นกลุ่มนึงก็เลยพลาดไป เพราะมัวแต่ฮาเฮกันเองดีนัก (สมน้ำหน้าฮ่าๆๆๆ)
ก่อนกลับ ผมก็เติมพลังด้วยซาลาเปาของเซเว่น
เพื่อให้อยู่ท้อง ก่อนกลับบ้าน
ตอนกลับ iPod ผมก็แผลงฤทธิ์แบตดับ
เซ็งจริงๆ มาทิ้งกันซะได้นะเจ้าเพื่อนบ้า
ผมเลยต้องทนดูวีดีโอโน๊ต เชิญยิ้มที่รถเปิด(แกมบังคับดูเพราะเสียงดัง)
ให้ตายเถิด ไม่ขำเลยว่ะ
มุขก็ลามกด้วย ไม่ชอบเลย
พอวีดีโอโน๊ตจบ ผมก็นึกว่าจะไม่เปิดอะไรแล้วซะอีก
ก็ดันเปิดหนัง ยัยตัวร้ายปราด้า (มันชื่อไทยแบบนี้ป่าววะ)
นั่นแหละ หนังฝรังเรื่องนั้นอะ
ผมไม่เคยดู ก็ได้ดูคราวนี สนุกดีแฮะ
ตอนกลับก็เลยไม่เบื่อเท่าไหร่ ได้หนังเรื่องนี้ช่วยไว้

ตอนรถเริ่มเข้ากรุงเทพฯ
คุณพี่สาวเราก็โทรมาหา
ประมาณว่า คุณแม่แอ๊บเป็นห่วง
เพราะตอนเช้าเราโทรไปบอกว่า อยากกินน้ำส้มนั่นแหละ
แม่เลยเป็นห่วงประมาณว่า มันเป็นไรป่าวหว่า
อยู่ๆ ก็โทรมาบอกว่าอยากินน้ำส้ม
เห็นกรุงเทพฯฝนตกบ่อยๆ ด้วย
(แต่ที่เสม็ดฝนไม่ตกเลยนะ อากาศดี)
ก็งี้แหละ ครอบครัวเรา
บางทีก็ด่าๆ กัน แต่ไงก็รักกันแหละเนอะ

ตอนรถเข้าถนนบางนา
ผมยังคิดอยู่ว่า มันจะจอดตรงไหนให้ป่าวหว่า
เพราะผมกลับทางบางนาจะสะดวกกว่าไปลงเอกมัย
แต่แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงขอลงตรงเซ็นทรัล
ผมซึ่งนั่งหลังสุด
เห็นเขาลงก็รีบบบบบ วิ่งลงด้วย
พอผมลงได้ปุ๊บ รถก็รีบออกตัวด้วยเช่นกัน
ผมใจหายแว้บบบบบ
กระเป๋าผ๊มมมมมมมมม
โชคดี เขาเห็นผมเคาะประตู เลยรีบมาเปิดประตูเก็บกระเป๋าให้
ก็โดนตินิดหน่อย ว่าไม่เตรียมตัวไว้ก่อน
เพราะตรงเซ็นทรัล เขาไม่ให้จอดนาน มันผิดกฎ
(เพราะรถอยู่เลนกลางไม่ใช่เลนริมฟุตบาท)
ก็ไม่มีอะไร จากด้วยกันดีนะจ้ะ-_-'
ผมก็มารอรถสาย 558 ที่วิ่งจากสุวรรณภูมิกลับพระราม 2
ก็ถึงบ้านตอน 6 โมงเย็นได้
ตอนแรกๆ คุณแม่ก็งอนๆ ไม่คุยด้วย
เราก็ง้อๆ สักพักก็คืนดีกัน
เราจะมีท่าไม้ตายส่วนตัว
"แม่ค๊าบบ วัชขอโทษษษษษษษษ(ทำเสียงอ้อนๆ)"

และความสงบสุขก็กลับสู่ครอบครัวเราอีกครั้ง
จบละ ไว้รอดูรูปนะครับผม

Create Date : 25 ตุลาคม 2550		3 comments
Last Update : 25 ตุลาคม 2550 0:58:31 น.
Counter : 1066 Pageviews.
Share Tweet