ปกิณณกะ คือ หมวดเบ็ดเตล็ด

อุปกิเลส คือ โทษเครื่องเศร้าหมอง ๑๖ อย่าง ^(๑)

๑. อภิชฌาวิสมโลภะ ละโมบไม่สม่ำเสมอ คือความเพ่งเล็ง.

๒. โทสะ. ร้ายกาจ.

๓. โกธะ โกรธ.

๔. อุปนาหะ ผูกโกรธไว้.

๕. มักขะ ลบหลู่คุณท่าน.

๖. ปลาสะ ตีเสมอ คือยกตัวเทียมท่าน.

๗. อิสสา ริษยา คือเห็นเขาได้ดี ทนอยู่ไม่ได้.

๘. มัจฉริยะ ตระหนี่.

๙. มายา มารยา คือเจ้าเล่ห์.

๑๐. สาเถยยะ โอ้อวด.

๑๑. ถัมภะ หัวดื้อ.

๑๒. สารัมภะ แข่งดี.

๑๓. มานะ ถือตัว.

๑๔. อติมานะ ดูหมิ่นท่าน.

๑๕. มทะ มัวเมา.

๑๖. ปมาทะ เลินเล่อ.

ม. มู. ๑๒/๒๖-๒๗,๖๕.

๑. ในธัมมทายาทสูตร ( ม. มู. ๑๒/๒๖-๒๗ ) ข้อ ๑ ว่า โลภะ ข้อ ๑ ว่า โทสะ ในวัตถุปมสูตร ( ม. มู. ๑๒/๖๕ ) ข้อ ๑ ว่า อภิชฌาวิสมโลภะ ข้อ ๒ ว่า พยาปาทะ. นอกนั้นเหมือนกัน.

โพธิปักขิยธรรม ๓๗ ประการ

สติปัฏฐาน ๔

สัมมัปปธาน ๔ (ปธาน ๔).

อิทธิบาท ๔

อินทรีย์ ๕

พละ ๕

โพชฌงค์ ๗

มรรคมีองค์ ๘