ห่างไกล ไม่ห่างกัน (11) สวัสดีทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ผมนำบันทึกที่เขียนถึงลูกเมื่อก่อนหน้านี้มาขัดเกลาตัดต่อเพิ่มเติม ขยับปรับแต่งเรียบเรียงเรียบร้อยแล้วมาให้อ่านกันเล่น แต่สิ่งที่ยังคงอยู่เหมือนเดิมก็คือเรื่องราวความจริงและความรัก ของพ่อที่อยู่ไกลบ้านคนหนึ่ง ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็คงได้เห็นหนังสือชื่อ "ห่างไกล ไม่ห่างกัน" ในไม่ช้าไม่นานนี้ ด้วยมิตรภาพ --------------------------------------- (11) พเยีย ลูกรัก ขณะที่พ่อเขียนบันทึกอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ฝนก็ตกลงมา ทุกครั้งที่ฝนตกลงมาพ่อรู้สึกสดชื่นชุ่มหัวใจ เพราะต้นไม้ที่พ่อปลูกไว้จะได้รับความชุ่มฉ่ำ น้ำฝนนั้นรดต้นไม้ดีกว่าน้ำและปุ๋ยชนิดใดๆ พ่อมาอยู่ที่นี่ยังไม่นานนัก แต่ในห้องนอนพ่อมีของชำร่วยจากงานศพถึง 4 ชิ้นแล้ว ชิ้นแรกเป็นพวงกุญแจ ชิ้นที่สองเป็นขวดน้ำหอม ชิ้นที่สามเป็นพัด ชิ้นที่สี่เป็นซีดีเพลงและหนังสอ วันนี้พ่อจะเล่าถึงที่มาของของชำร่วยที่เป็นซีดีเพลงและหนังสือให้ลูกฟัง คราวก่อนพ่อกลับบ้านที่นนทบุรีก่อนเวลาที่ตั้งใจไว้ เพราะต้องไปเผาศพเพื่อนรุ่นพี่ที่รักนับถือกันคนหนึ่ง อันที่จริงพ่อเคยรู้จักผลงานของเขาก่อนที่จะได้รู้จักตัวจริงของเขา โดยเฉพาะเพลง “จากไปด้วยดวงใจที่เงียบงัน” เพลงนี้เป็นเพลงที่พ่อรู้จักตั้งแต่ยังหนุ่มแล้ว ท่วงทำนองเนื้อหาเศร้าๆหม่นๆ โดยเฉพาะเวลานี้ขณะที่ผู้ร้องเพลงนี้ได้จากไปแล้วจริงๆ แต่มีเพลงหนึ่งซึ่งเป็นเพลงใหม่ที่พ่อเพิ่งได้ฟังแล้วรู้สึกเศร้าและ “อิน” ไปกับเพลงมากที่สุดก็คือเพลง “มาลัยหญ้า” เนื้อเพลงใช้ถ้อยคำง่ายๆและพูดถึงสิ่งเรียบง่ายแต่ทว่ากินใจเหลือเกิน ทั้งน้ำเสียงที่ร้องก็เต็มไปด้วยอารมณ์เศร้า กิ่งก้านใบหญ้า เก็บเจ้าเอามา มาร้อยเรียง กรุ่นกลิ่นไอดิน กลิ่นไม่รวยริน แค่เพียงดิน ค่าเพียงดิน ร้อยมาลัยแทนสายใย แต่งแต้มด้วยใจ เด็ดก้านกิ่งใบ ฝากให้ไป ไปคล้องใจ เหงาบ้างไหมหากใครไกลห่าง ทางยังไกลแต่ใจยังใกล้ ฝากมาลัยหญ้าไว้แทนใจ เก็บข้างทางดิน แหว่งวิ่นออกไป ลมพัดไกว ดอกหญ้าไหว ทำด้วยมือ คือหวังตั้งใจ ร้อยประสานกิ่งก้านหญ้าใบ ให้มาลัยหญ้านี้แทนใจ แต่งแต้มด้วยใจ เก็บก้านกิ่งใบ ฝากให้ไป ไปคล้องใจ เหงาบ้างไหมหากใครไกลห่าง ทางยังไกลแต่ใจยังใกล้ ฝากมาลัยหญ้าไว้แทนใจ โดยเฉพาะท่อนที่ว่า “เหงาบ้างไหม หากใครไกลห่างทางยังไกล แต่ใจยังใกล้ ฝากมาลัยหญ้าไว้แทนใจ” ฟังดูเศร้าเพราะนึกถึงเจ้าของเพลงที่ร้องเพลงนี้และพลอยทำให้พ่อรู้สึกคิดถึงลูกมากขึ้น พ่อจะเล่าเรื่องราวย้อนหลังบางเรื่องให้ลูกฟัง ตอนนั้นพ่อยังเป็นหนุ่มอยู่ในวัยแสวงหา ได้ไปเที่ยวเกาะสากที่พัทยากับเพื่อนๆและบังเอิญได้พบกับหนุ่มสาวคู่หนึ่ง เราพักบนเกาะสากด้วยกัน จากวันนั้นถึงวันนี้เป็นเวลายี่สิบปีเศษแล้วที่พ่อได้รู้จักกับเขา เขาคือศิลปินที่ทำงานเกี่ยวกับเพลงและร่วมผลิตรายการโทรทัศน์เพื่อเด็กหลายรายการ อีกทั้งแต่งเพลงร้องเพลงไว้จำนวนไม่น้อย และในจำนวนไม่น้อยนั้นเป็นเพลงสร้างสรรค์เพื่อเด็กๆ ด้วยวงโคจรของชีวิตทำให้เรามีโอกาสพบกันบ้างตามวาระต่างๆ จะว่าพ่อสนิทกับเขามากก็ไม่ใช่แต่จะว่าไม่สนิทเสียเลยก็ไม่เชิง รู้แต่ว่าทุกครั้งที่ได้พบและสนทนากันนั้นพ่อเป็นฝ่ายได้รับสิ่งดีๆจากเขาเสมอ วันเวลาผ่านไป...จนกระทั่งวันหนึ่งเราได้พบกันที่ห้างสรรพสินค้าบิ๊กซีสาขาวงศ์สว่าง ตอนนั้นพ่อเปิดร้านกิฟท์ช็อปนั่งขายของอยู่ที่นั่น เขาเพิ่งกลับจากอเมริกาใหม่ๆ เรานั่งดื่มเบียร์กันและพูดคุยกันเรื่องลูก ต่างฝ่ายต่างถามถึงชื่อลูกเพราะเรามีลูกสาวเหมือนกัน เขาบอกชื่อลูกสาวของเขาครั้งเดียว แต่พ่อจดจำชื่อนี้ได้อย่างแม่นยำ เพราะเขาต้องบอกพยัญชนะสระและสะกดให้ฟังด้วย ชื่อลูกสาวของเขาเขียนว่า “มาไลญ่า” ซึ่งพ้องเสียงกับเพลง “มาลัยหญ้า” นับว่าเป็นชื่อที่ไพเราะและเท่ทีเดียว ซ้ำยังแอบซ่อนที่มาไว้ด้วยอารมณ์ศิลปินของผู้เป็นพ่อ ส่วนแม่ของมาไลญ่าคือหญิงสาวที่มากับเขาในวันที่เราพบกันครั้งแรกที่เกาะสาก ตอนที่เขากลับมาเมืองไทยแต่ภรรยาและลูกยังอยู่ที่อมริกา เขาให้เหตุผลว่าที่ต้องแยกจากกันเพราะเขารักเมืองไทย เขาอยากมาใช้ชีวิตที่เมืองไทย ในขณะที่เธอตัดสินใจเลือกอยู่ที่อเมริกา เรายังพบกันบ้างตามวาระโอกาสโดยไม่ได้นัดหมาย ถึงจะไม่บ่อยนักแต่ในจำนวนนั้นหลายต่อหลายครั้งพ่อได้อาศัยรถเขากลับบ้าน เพราะบ้านของเราจะอยู่ทิศทางเดียวกัน เขาเคยเอ่ยปากอนุญาตให้พ่อไปพักที่บ้าน “บุหลันรายา” บ้านอีกหลังของเขาที่อ่าวพระนาง จังหวัดกระบี่ พ่อเคยนึกฝันว่าวันหนึ่งจะไปนั่งเขียนหนังสือที่บ้านหลังนั้นในบรรยากาศทะเลบ้าง แต่ก็ไม่ได้ตัดสินใจจริงจังเสียที จนกระทั่งถึงวันนี้บ้านหลังนั้นเปลี่ยนเจ้าของไปแล้ว พ่อได้พบกับเขาอีกครั้งในงานๆหนึ่งที่กลุ่มเพื่อนๆศิลปินและผู้คนในแวดวงนักเขียนจัดขึ้น เมื่อหลายเดือนก่อน เขายังขึ้นไปร้องเพลงให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆฟังอย่างมีความสุข และตอนงานเลิกแล้วพ่อก็ได้อาศัยรถของเขากลับบ้าน เราคุยกันมาตลอดทางเรื่องการเขียนหนังสือบ้าง เรื่องชีวิตบ้าง พ่อถามเขาเรื่องงานเขียนคอลัมน์ในหนังสือพิมพ์เล่มหนึ่งว่าจะรวมเล่มหรือยัง เขาบอกว่ากำลังรวบรวมต้นฉบับอยู่ เราคุยกันเพลินจนพ่อรู้สึกว่าถึงบ้านเร็วกว่าปกติ และพ่อไม่คิดเลยว่านั่นจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย ในงานวันเผาศพของเขามีคนมาร่วมงานมากมาย เพื่อนพ้องน้องพี่หลายคนอ่านบทกวีแสดงความอาลัย พ่อเพิ่งได้เห็น “มาไลญ่า” เป็นครั้งแรกหลังจากที่ได้ยินเรื่องราวของเธอมานาน ตอนนี้เธอเริ่มเป็นสาวแล้ว เธอเดินทางมาจากอเมริกาพร้อมกับแม่ ขณะพ่อวางดอกไม้จันทน์ข้างโลงศพใจพ่อนึกถึงบ้านหลังใหม่ของเขาที่อ่าวลึก จังหวัดกระบี่ที่ยังสร้างไม่เสร็จ ซึ่งเขาเคยบอกกับคนใกล้ชิดอยู่เสมอว่าเขาจะไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่ริมทะเลอันดามันที่เขารัก แต่ท้ายสุดเขาคงได้ไปในสภาพที่เป็นเถ้าอังคารเท่านั้น พ่อได้รับของที่ระลึกงานศพเป็นซีดีเพลงซึ่งเป็นการคัดสรรผลงานในรอบ 25 ปีของเขา และมีหนังสือปกสีขาวเล่มหนึ่ง มีรูปเขาอยู่ในชุดสีขาวกำลังเล่นกีต้าร์ ตัวหนังสือเป็นสีดำชื่อ “ด้านมืดของสรวงสวรรค์” มีลายเซ็นสวยงามของเขาอยู่ใต้ชื่อหนังสือว่า กิตติพงศ์ ขันธกาญจน์ พ่อไม่นึกเลยว่าผลงานหนังสือเล่มแรกของเขาจะกลายมาเป็นหนังสือที่ระลึกงานศพซึ่งเขาไม่มีโอกาสได้เห็น รักและคิดถึง พ่อ   Create Date : 05 ธันวาคม 2549 5 comments Last Update : 5 ธันวาคม 2549 9:34:13 น. Counter : 816 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีวันพ่อค่ะ   โดย: printcess of the moon 5 ธันวาคม 2549 10:02:52 น.

ขอมอบความรัก ความมีน้ำใจ ผ่านสายใย ตัวอักษร ถึงคุณพ่อ ... ทุก ๆ ท่านค่ะ   โดย: สาวิกา IP: 124.120.96.59 5 ธันวาคม 2549 11:18:36 น.

ห่างไกล แต่ไม่ห่างกันเนาะ แวะมาเยี่ยมจ้ะ บาย....................................................................   โดย: คายตรี (คายตรี ) 5 ธันวาคม 2549 12:03:04 น.

ห่างกัน แต่ไม่ห่างกัน ดีกว่าใกล้กัน แต่ดูไกล๊ไกล   โดย: kalapoasaimoo 5 ธันวาคม 2549 12:10:02 น.

ตอนนี้ น้าต้อม สองวัย คงสถิตย์อยู่บนสรวงสวรรค์แล้วค่ะ   โดย: Htervo 13 มิถุนายน 2550 21:32:26 น.