Bloggang.com : พ่อพเยีย : ป่าเปลี่ยนสี

ป่าเปลี่ยนสี

เทศกาลหนังสือในสวน 25-26 สิงหาคม 2550
ห้องสมุดเพื่อการเรียนรู้ ลุมพินี

วันเสาร์ที่ 25 สิงหาคม 2550

ห้องวรรณกรรมเยาวชน

10.00 น. เริ่มกิจกรรมสอนน้องทำสมุดบันทึกทำมือ

11.00 น. วรรณกรรมเยาวชนบนแผ่นฟิล์ม ฉายภาพยนตร์เรื่อง chocolate factory ชาร์ลีกับโรงงานช็อคโกแล็ต

13.00 น. เกมโชว์ความรู้ดูสนุก เทปรายการแฟนธุ์แท้ (วรรณกรรมเยาวชน)

15.00 น. พูด ร้อง บรรเลง “ทำเป็น-เล่นไป” กับ ศักดิ์สิริ มีสมสืบ

16.00 น. วรรณกรรมเยาวชนบนแผ่นฟิล์ม ฉายภาพยนตร์เรื่อง Arthur and the Invisibles ทูตจิ๋วเจาะขุมทรัพย์มหัศจรรย์
เวทีดนตรีในสวน (หน้าห้องสมุด)

16.30 น. เปิดงานเทศกาลหนังสือในสวน โดย คุณอภิรักษ์ โกษะโยธิน ผู้ว่ากรุงเทพมหานคร

17.00 น. หวนคืนสู่วันสดใสรำลึกถึงบทเพลงแห่งวัยเยาว์ ดนตรีใส ๆ คิดถึงสองวัย / ดนตรี ยิ้มละไม

19.00 น. ทอล์คโชว์ “สำนึกดี อารมณ์ดี กับพิธีกรจุดเปลี่ยน”
เอก-วิชัย จงประสิทธิ์พร และ คมสัน นันทจิต

19.30 น. ดนตรีเพื่อครอบครัว ฟุตปาธแฟมิลี

วันอาทิตย์ที่ 26 สิงหาคม

ห้องวรรณกรรมเยาวชน

10.00 น. เริ่มกิจกรรมสอนน้องทำสมุดบันทึกทำมือ

11.00 น. วรรณกรรมเยาวชนบนแผ่นฟิล์ม ฉายภาพยนตร์เรื่อง Charlotte’s Web แมงมุมเพื่อนรัก

13.00 น. เปิดโลกวรรณกรรมแฟนตาซี กับ ดร.ป๊อป เดอะไวท์โรด

14.00 น. คุยกันเรื่อง จาก blog สู่ book โดม วุฒิชัย / พิบูลศักดิ์ ละครพล / จรินยา ศักดิ์ศิริ

15.00 น. วาดฝันระบายสี ร่ายลีลา กับ เทพศิริ สุขโสภา

16.00 น. วรรณกรรมเยาวชนบนแผ่นฟิล์ม
ฉายภาพยนตร์เรื่อง NARNIA นาร์เนีย เวทีดนตรีในสวน (หน้าห้องสมุด)

17.00 น. เพลงกวี ทุ่งแสงตะวันโดย พจนาถ พจนาพิทักษ์

18.00 น. ดนตรีกวีอินดี้ พยัต ภูวิชัย และเพื่อน

ห่างไกล ไม่ห่างกัน ของ โดม วุฒิชัย ปกพิมพ์ครั้งที่ 2 กรกฎาคมนี้

สำหรับเพลง “นกฉัน” จากการแต่งเนื้อร้อง-ทำนอง และขับร้องโดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ ผู้มีน้ำเสียงอันไพเราะชวนให้หลงใหลถึงขั้นทำให้หัวใจละลายได้

- ขอมอบแด่ทุกคนที่มีนกอยู่ในหัวใจครับ -

ทั้งนี้และทั้งนั้นขอได้รับความขอบคุณจากคุณตะเบบูญ่าที่เอื้อเฟื้อเพลงนี้และคุณสเลเตจัดทำโค้ดเพลงให้

----------------------------------------------------------------------------

ป่าเปลี่ยนสี

(ถ้าคุณรู้เรื่องนี้ของผมแล้ว...ก็อ่านข้ามๆไปบ้างหรือไม่ต้องอ่านก็ได้ แต่ผมไม่อยากให้คุณพลาดข้อความตัวเน้นหนาพารากราฟสุดท้าย ที่ผมยกมาไว้ตอนจบ )

เช้าวันนี้...เมื่อผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ไกลออกไปผมเห็นตึกสูง รูปร่างลักษณะน่าจะเป็นคอนโดมีเนียมก่อสร้างเสร็จนานแล้ว แต่ผมไม่เคยเห็นมีผู้คนมาอยู่ ถ้าวันไหนไม่ตั้งใจมองก็ไม่ค่อยเห็น เพราะต้นมะเฟืองที่ผมปลูกไว้ข้างบ้านมันค่อยๆสูงขึ้นจนบังหน้าต่างห้องแล้ว

ภาพตึกสูงทำให้ผมหวนนึกถึงภาพภูเขาหลังบ้านเช่าในหมู่บ้านเล็กๆที่หมู่บ้านผาบ่อง จังหวัดแม่ฮ่องสอน ผมอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสองเดือนเต็มในช่วงต้นปีที่ผ่านมานับว่าเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขอีกครั้งหนึ่งของชีวิตที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ...

ทุกๆเช้าที่ผมมองเห็นภูเขาความรู้สึกย่อมแตกต่างจากการมองเห็นยอดตึกสูงในเมืองหลวง เมื่อผมเริ่มสังเกตผมจึงค่อยๆเห็นความเปลี่ยนแปลงของภูเขาหลังบ้านวันละเล็กละน้อย สิ่งที่เห็นได้ชัดก็คือสีของภูเขาที่เคยเขียวชอุ่มด้วยต้นไม้ ในยามนี้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลแล้วค่อยๆซีดขาวขึ้น เมื่อต้นไม้สลัดใบร่วงหมดแล้วมันก็ยืนแห้งเหมือนตายแล้ว แต่ความจริงมันยังมีชีวิตอยู่ เพื่อที่จะผ่านฤดูร้อนและฝ่าหมอกควันไฟซึ่งกำลังจะมาถึงในฤดูกาลหน้านี้

เมื่อต้นไม้ทั้งราวป่าพร้อมใจพากันสลัดใบจึงทำให้ป่าเปลี่ยนสี ภาพป่าที่ผมมองเห็นจึงดูเสมือนหนึ่งเป็นภาพวาดAbstractที่เขียนด้วยภู่กันของกาลเวลา สีสันของฤดูใบไม้ร่วงก็ให้ความรู้สึกแตกต่างกับฤดูใบไม้ผลิเขียวขจีอย่างคนละขั้ว

ทุกๆเช้าผมจะมองดูป่าบนภูเขาที่กำลังเปลี่ยนสี บางคืนเมื่อตื่นขึ้นมากลางดึกผมเคยเห็นไฟป่ากำลังลุกโชติช่วงอยู่ในความมืด ผมเห็นแล้วอดรู้สึกใจหายไม่ได้เพราะกลัวว่าต้นไม้เหล่านั้นจะตายเพราะไฟป่า ซึ่งมีทั้งที่เกิดจากธรรมชาติและเกิดจากความประมาทและตั้งใจของมนุษย์ แต่ชาวบ้านที่นี่บอกว่าเมื่อเวลาผ่านไป ต้นไม้บนภูเขาก็จะผลิใบเขียวขจีดังเดิมเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต้นไม้ต้นไหนที่อ่อนแอไม่แข็งแรงพอที่จะถูกคัดเลือกให้เป็นส่วนหนึ่งของป่าก็จะตายไป

ต้นไม้แห้งโกร๋นยืนต้นประคองชีวิตให้ผ่านความแห้งแล้งเพื่อรอผลิใบใหม่เมื่อฤดูฝนมาถึง ต้นไม้เรียนรู้การใช้อาหารที่มีอยู่น้อยเท่าที่จำเป็น หายใจอย่างแผ่วเบา และยืนอยู่อย่างมั่นคงเต็มไปด้วยความหวังไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

ภาพป่าที่กำลังแปรเปลี่ยนทำให้ผมนึกถึงช่วงหนึ่งของชีวิตที่อยู่อย่างขัดสนต้องผจญกับความทุกข์ยากอย่างแสนสาหัสเพราะการดำเนินชีวิตผิดพลาด ซึ่งไม่ใช่เกิดเพราะฤดูกาลเหมือนป่าที่มองเห็นอยู่นี้ แต่เป็นเพราะการกระทำของตัวผมเองเสียมากกว่า

ชีวิตที่เต็มไปด้วยปัญหารกเรื้อจนไม่รู้จะสะสางอะไรก่อนหลังเพราะความผิดพลาดทับถมเต็มจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ทางเดินข้างหน้าก็มืดมิดเพราะบอดใบ้ไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด ยิ่งถลำลึกลงไปเรื่อยๆจนนาวาครอบครัวจะล่มอยู่รอมร่อ ผมรู้อะไรไม่มาก...รู้แต่ว่าจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้เท่านั้น

ชีวิตที่เริ่มจากศูนย์มาหาหนึ่งนั้นว่ายากแต่ก็ยังไม่เท่ากับการเริ่มจากติดลบมาหาศูนย์ ในยามนั้นจึงยากนักที่จะพยุงกายลุกขึ้นมา มีเพียง “ความหวังและกำลังใจ” ซึ่งสร้างขึ้นเองที่หล่อเลี้ยงจิตใจให้ผมลุกขึ้นและก้าวเดินมาจนได้

ทั้งนี้ส่วนหนึ่งผมต้องขอบคุณ “การอ่าน” เพราะนอกจากจะมีความรักต่อสิ่งอื่นๆแล้วผมยังรักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจด้วย การอ่านทำให้ผมเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างเพื่อนำมาใช้ปฏิบัติจริง คำขวัญและคำคมบางคำทำให้ผมรู้สึกฮึกเหิมมีกำลังใจลุกขึ้นมา

ผมมักบอกใครต่อใครเสมอว่ามีคำพูดประโยคหนึ่งของ นโปเลียน ฮิลล์ที่ผมใช้ชอล์กเขียนไว้ที่ประตูบ้าน ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ลบออก ประโยคนั้นคือ “ท่านทำได้ ถ้าท่านเชื่อว่าท่านสามารถทำได้” เป็นประโยคที่ผมใช้ปลุกปลอบให้กำลังใจตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากการล้มลงไปจนชีวิตติดลบและครอบครัวกำลังจะแตกสลาย ทั้งที่ผมมีทุนรอนของชีวิตคือเรื่องกำลังและเวลาเท่านั้น

ผมต้องสร้างความหวังและกำลังใจอย่างแรงกล้าให้กับตัวเอง ผมไม่ได้ตั้งเป้าหมายอะไรมากนัก เพียงแค่ขอให้พ้นไปจากสภาพที่เป็นอยู่ก็พอแล้ว

ผมค่อยๆตั้งสติทำงานอะไรก็ได้ที่พอจะประคองชีวิตให้รอดไปได้ก็ทำไปก่อน แล้วค่อยๆพัฒนาความสามารถและศักยภาพของตัวเองในเรื่องการงานอีกครั้ง ดูว่าตัวเรามีความสามารถใดที่เด่นชัดบ้างจากนั้นก็ลงมือทำ จะว่าไปแล้วผมก็มะงุมมะงาหราหาทางเดินออกจากชีวิตที่มืดมนอยู่นานพอสมควร แต่อย่างน้อยผมก็พอจะได้ข้อสรุปให้กับตัวเองว่า ทุกอย่างเริ่มต้นที่ “ความคิด” ก่อนเสมอ เมื่อคิดแล้วการกระทำก็จะตามมา

แต่ก่อนผมไม่เคยคิดว่าจะเปลี่ยนแปลงนิสัยดั้งเดิมของตัวเองได้ แต่เมื่อได้เปลี่ยนแนวคิดในการดำเนินชีวิตใหม่ ชีวิตก็เปลี่ยนไปได้จริงๆ ผมพบว่าการตัดสินใจในแต่ละครั้งมีผลต่อชีวิตของเราเสมอ

ถึงวันนี้ผมบอกตัวเองว่า การที่ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้นับเป็นประโยชน์กับชีวิตของผมอย่างมหาศาล ปัจจุบันผมไม่ใช่ “นายโดม” คนเดิมเมื่อสิบปีที่แล้วอีกต่อไป

เมื่อได้ทบทวนสิ่งต่างๆที่ผ่านมาว่าผมกลายมาเป็นคนใหม่คนนี้ได้อย่างไร จึงได้คำตอบว่าเป็นเพราะผมเริ่มต้นเปลี่ยนแปลงความคิดเดิมก่อน ถ้าผมยังไม่เปลี่ยนแปลงความคิดและยังทำตามความคิดแบบเดิมๆอยู่ ชีวิตของผมในวันนี้อาจจะยังไม่รู้ว่าเป็นอะไรอยู่ที่ไหนก็ได้

“แม้ว่าเราทุกคนจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงทุกวัน...

เราจะพบว่ามันเป็นการยากที่จะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงตามวิถีทางที่เราต้องการให้มันเป็น

เมื่อเราไม่มีความสุข เราก็พบว่ามันเป็นการง่ายหรือดีกว่าที่จะหมกมุ่นอยู่กับความไม่เป็นสุขนั้น แทนที่จะปรับปรุงแก้ไขมัน

เราเลือกไม่สนใจในโอกาสสำหรับพัฒนาตนเองและความสุขอันเกิดจากการกระทำอันถูกต้อง

เรายึดอยู่กับความคิดที่ว่า เราไม่สามารถจะปรับตนเองให้เข้ากับความต้องการซึ่งเกิดจากงานและจากชีวิต

หรือเราอาจจะมีความเชื่อว่าเราได้แก้ไข เปลี่ยนแปลงปรับปรุงตนเองมากเพียงพอแล้ว

หากเราถูกวิจารณ์ว่าช่างมีชีวิตที่ว่างเปล่า เราจะปกป้องตนเอง แก้ตัวและอ้างว่าเราก็จะเป็นอย่างที่เราเป็นแหละ

ดังนั้นเราจึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตนได้...

มันเป็นการง่ายที่จะใช้ชีวิตทั้งชีวิตในลักษณะนี้เพื่อปฏิเสธความรับผิดชอบในการพัฒนาตนเองให้งอกงาม”*

------------------------------------------------

*จาก “แห่งการงานอันเบิกบาน” ของตาร์ถัง ตุลกู

Create Date : 20 สิงหาคม 2550

Last Update : 20 สิงหาคม 2550 19:24:58 น.

74 comments

Counter : 1656 Pageviews.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 75

จริงด้วย...ตอนนี้เป็นสีเบจไม่ใช่สีขาว
ขอบคุณคุณซิกมันด์โดมที่มาเฉลย
เป็นว่า หนูได้เห็นความเปลี่ยนแปลงครบทั้งห้าประการค่ะ
แหม..ไม่ได้มัวแต่ฟังเพลง (แซวจริง..) หูตาฝ้าฟางแล้ว
สีขาวกับสีเบจมันใกล้กันมากจนไม่ทันสังเกตจริงๆค่ะ

รอฟังข่าวเทศกาลหนังสือในสวนอยู่นะคะ

ไม่คุยมากแล้ว จะไปหาซื้อขวัญเรือน
เดี๋ยวอดอ่านปุจฉา-วิสัจชนา
ระหว่างคุณวุฒิชัยกับท่านวุฒิชัย

โดย: ตะเบบูญ่า IP: 58.8.62.143 วันที่: 20 สิงหาคม 2550 เวลา:15:00:02 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 76
จริงด้วย เปี๊ยนไป๋
สวยขึ้น....

ไม่มีอะไรจะคุย แกล้งส่งเสียงให้รู้ว่ามาฟังคนเขาคุยกัน

โดย: ศิลป์ IP: 203.146.63.183 วันที่: 20 สิงหาคม 2550 เวลา:16:16:01 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 77
สวัสดีค่ะคุณโดม และทุกๆคนที่ถามถึง..

ขอบคุณมากค่ะ ยังสบายดีนะคะและยังไม่หายไปไหนหรอกค่ะ

เพียงแต่ยังไม่ได้มาเล่าเรื่องให้ฟังเท่านั้นเอง..ขอเวลาอีกสักนิดหนึ่งนะคะ..

คิดถึงทุกๆคนค่ะ..

โดย: ยานา IP: 61.7.173.9 วันที่: 20 สิงหาคม 2550 เวลา:17:35:39 น.

ห่างไกล ไม่ห่างกัน 78
วันนี้ก็อีกวันหนึ่งที่ อ่านเจอ กลอนของท่านพุทธทาส และคิดว่า พี่ เพื่อน น้อง อ่านแล้วคงจะได้เอามาใช้ในชีวิตประจำวัน และรวมถึงตัวฉันเองด้วย(ถ้าเคยอ่านมาแล้ว ก็ไม่ว่ากันนะจ้ะ) ตามเทร์น เดี๋ยวต้องคุยกันเรื่อง ธรรมะ กันแล้ว

ตาบอด-ตาดี
หมู่นกจ้อง มองเท่าไหร่ ไม่เห็นฟ้า
ถึงฝูงปลา ก็ไม่เห็น น้ำเย็นใส
ไส้เดือนมอง ไม่เห็นดิน ที่กินไป
หนอนก็ไม่ มองเห็นถูก ที่ดูดกิน
คนทั่วไป ก็ไม่ มองเห็นโลก
ต้องทุกข์โศก หงุดหงิด อยู่เป็นนิจสิน
ส่วนชาวพุทธ์ ประยุกต์ธรรม ตามระบิล
เห็นหมดสิ้น ทุกสิ่ง ตามจริงเอย ฯ

โดย: p.tim IP: 124.157.200.85 วันที่: 20 สิงหาคม 2550 เวลา:18:06:02 น.

สวัสดีครับทุกท่านเพิ่งอัพบล็อกหมาดๆ ก็เลยยกคอมเม้นท์ของสาวสวยทั้งสี่ มาตอบเสียตรงนี้เลย

ช่วงนี้มีงานการรออยู่มากมาย ต้องจัดการให้ดี จัดการไม่ดี เดี๋ยวจะทำงานไม่ทัน

เพราะตอนนี้มีสิ่งที่ต้องทำเพิ่มขึ้นมาในชีวิตประจำวันก็คืออัพบล็อกพ่อพเยียหนึ่งครั้งไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ และตอบจดหมายคุยกับปะการัง 1 ฉบับไม่เกินหนึ่งสัปดาห์เช่นกัน และยังฝันโน่นฝันนี่อีกเล็กๆน้อย เพราะฉะนั้นการจัดการเรื่องเวลาสำคัญที่สุด

ไหนล่ะก็บอกว่ารักการเขียนไม่ใช่หรือ ? เขียนหนังสือแล้วมีความสุขไม่ใช่หรือ เขียนสิ ! (ผมบอกกับตัวเอง)

สวัสดีจ้ะตะเบบูญ่า

สงสัยวันที่ 26 ไม่ว่างแน่เลย เพราะไปวันที่ 25 แล้ว ใช่ไหม ?

สวัสดีครับคุณยานา

ของฝากวันนี้...เวลาเราต้องการความแข็งแรงทางร่างกายเราต้องออกกำลังกายด้วยการเคลื่อนไหวร่างกาย
แต่ยามที่เราต้องการให้จิตใจให้เข้มแข็ง เราต้องทำจิตใจให้สงบ

และความสงบคืออาหารของจิต

ไม่ได้คิดเองหรอกคำพูดเหล่านี้ จำพระเขามาบอกต่อๆจ้า

สวัสดีครับคุณp tim

โอ้โฮ...เดี๋ยวนี้ธรรมะธัมโมน่าดู

ต้องขอแก้คำผิดหน่อยนะวรรคที่ว่า...

หนอนก็ไม่ มองเห็นถูก ที่ดูดกิน

ที่ถูกต้องคือ "หนอนก็ไม่ มองเห็นคูถ (ถ.ถุงสะกด-แปลว่าอุจจาระ แต่ในพจนานุกรมจะเขียนตรงๆว่า...) ที่ดูดกิน"

ขอบคุณครับที่เอาของดีๆมาฝาก ถึงแม้จะพิมพ์ผิดบ้างก็มีเจตนาดี แต่ที่แก้ก็ไม่ได้คิดจะตำหนิหรือเบรคกัน แต่ทว่าแก้ที่ผิดให้เป็นถูกน่ะ เข้าใจนะครับ !