เริ่มที่วัดใจ..จบที่วัดพื้น
เริ่มที่วัดใจ..จบที่วัดพื้นเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว
4 พย. 2566 เราเกิดอุบัติเหตุโดนรถปิคอัพชนกลางสามแยก
ห่างจากบ้านเราประมาณ 600 ม.
ขี่นู๋แดงจะไปทำงานตามปกติค่ะ วันเสาร์เราจะออกสายเป็นเรื่องปกติ
วันนี้อีก10นาที8โมง เพิ่งออกจากบ้าน
ออกจากปากซอยมาได้ประมาณ300ม.จะถึงสามแยกนี้
แถวบ้านเราจะเรียก แยกวัดนาคู หรือ แยกบ้านใหญ่
ตอนออกจากซอยมองมาเห็นแล้วว่าไฟจราจร เป็นไฟกระพริบสีส้ม
เท่าที่จำได้ ตั้งแต่มันเริ่มตั้งไฟจราจร เคยเจอไฟกระพริบแยกนี้ไม่เกิน3ครั้ง
แยกนี้เกิดอุบัติเหตุบ่อยค่ะ รถชอบไหลผ่าไฟแดงกัน
ตัวเราเองจะขี่ด้วยความระมัดระวังเสมอ
แต่วันนี้ดวงน่าจะซวยจริง 555555 เราติดประมาทด้วยหละ
เห็นแล้วว่าตัวเองเป็นคันสุดท้าย ก็คิดว่าทางที่จะเลี้ยวเข้าซอย คงรอคันเราก่อน
เราก็ขี่ไปไม่เบรคเลยจ้า มีมอไซค์คันนึงไม่รอบิดผ่านหน้าเราไปก่อนแล้ว
มีปิคอัพตามหลังอีกคัน เราขี่ออกมาจนถึงกลางไฟแดงแล้ว
คิดว่าพ้นแล้วนะ เราคิดว่าเค้าจะชะลอ ไม่จ้าาาา
ชนเปรี้ยงเข้าช่วงท้ายรถด้านขวาเราจังๆ ล้มกลิ้งกันไปทั้งรถ ทั้งคน
กลายร่างเป็นผู้ประสบภัยในทันที สติเราครบถ้วน100%
โลกหมุนอยู่แพรบบบ แล้วก็นอนหงายแน่นิ่งอยู่บนพื้นถนน
คิดในใจ ไหนๆนอนแล้ว ขอนอนนิ่งๆอีกแปปแล้วกัน 5555
นอนปลงอยู่แปป คิดในใจไม่น่าเลยตรู รอดมาตลอด20ปีที่ผ่านมา
แล้วก็ลุกขึ้นมาใส่รองเท้า อ้าววว รองเท้าหายไปไหนข้างนึง หมุนดูรอบตัวไม่มี
แล้วมีน้องผญ.เดินถือมาให้ บอก รองเท้าพี่กระเด็บไปตกที่รถหนู
ใส่เสร็จเดินมาที่นู๋แดง ลูกนอนแอ่งแม้งอยู่น่าสงสาร มีน้ำมันไหลนอง
มีน้องผญ.อีกคนลงมาช่วยดึงมอไซค์ขึ้น แต่ยกกันไม่ขึ้น
จนมีผช.ใจดีลงมาช่วยยกแล้วเข็นไปไว้ข้างทางให้
เราเดินไปอยู่ตรงมอไซค์ น้องที่หยิบรองเท้ามาให้ถามเป็นอะไรมั้ยพี่
เราบอกไม่เป็นอะไร เจ็บๆตรงข้อศอก2ข้างและไหล่ข้างขวา
คุยกับน้องอยู่แล้วขามันสั่น น้องบอกให้นั่งก่อนพี่ เราก็นั่งมันอยู่ข้างทางนั่นหละ
พอนั่งถึงได้รู้ว่ากางเกงยีนส์ขาดที่ขาขวาช่วงใกล้ๆสะโพกด้านหลัง
เป็นแผลเลือดไหลแต่ไม่มาก มองไม่เห็นด้วยว่าแผลใหญ่หรือป่าว
มีพลเมืองดีมาถามไปรพ.มั้ย เราบอกไป เค้าเลยโทรแจ้งฉุกเฉินที่รพ.ให้มารับ
ช่วงเรานั่งรอรถฉุกเฉิน เราโทรหาน้องชายไม่รับ เพราะยังไม่ตื่น
โทรหาหลานชายปิดเครื่อง จะให้เอากางเกงมาให้ กับมาขี่นู๋แดงกลับบ้าน
แล้วโทรไปบอกพี่ที่ทำงานว่าเกิดอุบัติเหตุ ไม่รู้จะไปทำงานกี่โมง
เค้าบอกไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงงาน แล้วถามเป้นไรมากมั้ย
เราบอกไม่มาก รอรถมารับไปรพ.อยู่
ช่วงรอรถก็มีคนเวียนมาถามว่าเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหน
เราไม่ได้สนใจเลยว่ารถที่ชนเรา ยังอยู่ หรือขับหนีไป
จนได้ยินเค้าคุยกันว่า รถปิคอัพข้างหน้าด้านขวาเค้าพังเยอะเลย
เราจึงได้หันไปมอง เห็นรถจอดอยู่จริงๆ หลังรถมีคนนั่งอยู่หลายคน
มองไปหน้ารถเห็นแวบๆว่า กันชนหน้ายุบมายันแก้ม ไฟหน้าขวาแตก
แล้วมีน้องพม่า2คนมายืนอยู่ข้างหลังเรา
พี่วินเลยถามว่าเป็นญาติคนเจ็บป่าว น้องบอกป่าว
สักพักน้องนั่งคุยกับเราถามเป็นยังไงบ้างพี่ เจ็บตรงไหนบ้าง
เรามองน้องด้วยความสงสัย เลยถามน้องมากับรถเหรอ น้องบอกใช่
เราถามต่อว่าน้องเป็นคนขับหรือป่าวยังดูเด็กอยู่เลย น้องบอกใช่
เราถามต่อ แล้วมีใบขับขี่มั้ยนี่ (เออ..ไม่น่าถาม น้องเป็นต่างด้าว)
เลยบอกน้องไปว่า ที่มาด้วยกันมีคนไทยที่มีใบขับขี่มั้ย
ให้เค้ารับเป็นคนขับแทนนะ เราจะได้ไม่มีปัญหา และประกันจะได้รับผิดชอบ
เราเลยถามน้องทำไม่ไม่ชะลอรถเลย พี่ขับมาจนถึงกลางแยกแล้ว
แต่น้องตอบว่าอะไรจำไม่ได้แล้วค่ะ พอดีน้องชายก็โทรกลับมา แล้วน้องก็เลยกลับไปที่รถ
ช่วงกำลังคุยรถฉุกเฉินมาพอดี เราเลยบอกให้น้องชายมาเอามอไซค์กลับบ้านที
แล้วเราก็ขึ้นรถฉุกเฉินไป
เปิดประสบการณ์นั่งรถฉุกเฉินครั้งแรก คนเดียวเหงาๆไป 555555
ตอนขึ้นมานั่งบนรถฉุกเฉินแล้ว ปวดไหล่ข้างขวามาก ปวดจี๊ดๆหนักขึ้นเรื่อยๆ
พอถึงรพ.ก็นั่งรถเข็นเป็นคุณนายเลยค่าาาา 55555
เวรเปลเข็นเราไปเข้าแผนกฉุกเฉินค่ะ ซักประวัติเรียบร้อยก็ไปทำแผล
น้องพยาบาลบอกตัดกางเกงได้ไหมคะ เราก็มองหน้าน้อง แล้วบอกว่า
แล้วพี่จะใส่อะไรกลับ น้องเลยไปเอาผ้านุ่งของรพ.มาให้เปลี่ยน
ทำแผลเสร็จก็นอนรอหมอไปค่ะ
ห้องฉุกเฉิน มีแต่เรื่องวุ่นวายมาเสมอ นอนอยู่พักใหญ่ เริ่มมีคนไข้ทะยอยเข้ามา
มีลุงมาเตียงข้างๆ มอไซค์คันเร่งค้าง โชคดีไม่ชนรถใหญ่ แผลที่มือใหญ่เลยค่ะ
แล้วก็มีแผลที่หน้า ที่แขนขา แต่ลุงแกแข็งแรงมากค่ะ คุยไปคุยมา แกอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานเรา
คนเริ่มเข้ามาเรื่อยๆ มีทั้งโดนที่ยิงปลาแทงเข้าข้างหลัง
มีที่เป็นหอบหายใจไม่ออกมา พยาบาลเลยเดินมาถามเราลุกได้ไหม เราบอกได้ สบาย
เค้าบอกงั้นพี่นั่งรถเข็นรอนะ เพราะคนไข้หนักเริ่มมา เราก็โอเคไม่มีปัญหา
มานั่งมองความวุ่นวายในห้องฉุกเฉินไปเรื่อยๆ ระหว่างรอหมอมา ปวดหัวไหล่ขึ้นเรื่อยๆ
ขยับยกขึ้นทีไร ปวดจี๊ดตลอด พอหมอมา ถามอากาว่าเป็นยังไงบ้าง
เราก็บอกอาการไป หมอเลยให้ไปเอ็กซ์เรย์หัวไหล่
ตอนเอ็กซ์กว่าจะใส่เสื้อในได้ เจ็บไหล่ชิหาย
เสร็จก็มานั่งรอฟังผลจากหมอค่ะ
รอหมออีกพักใหญ่ๆ หมอมาแจ้งอาการว่า กระดูกไม่หัก น่าจะมีแค่พกช้ำ
แล้วบอกว่าเด๋วไปรับยาแล้วกลับบ้านได้เลยนะคะ
และนี่คือยา2ตัวที่หมอจ่ายมาค่ะ ยาทาก็ไม่มี 555555
ไตรมาสสุดท้ายของปีนี่ซวยกับการเจอหมอจ่ายยาจริงๆ
รับสภาพตามนั้นค่ะเรา เตรียมตัวกลับบ้าน
พอดีน้องชายโทรมาถามว่าเป็นไงมั่ง บอกเสร็จแล้วกำลังจะกลับ
น้องบอกคู่กรณี (เจ้าของรถ รับเป็นคนขับเอง และเป็นหัวหน้าของน้องต่างด้าว)โทรหา2รอบแล้ว
ถามว่าเป็นยังไงบ้าง เค้าบอกเค้าจะรับผิดชอบทุกอย่าง
และน้องบอกตำรวจเอามอไซค์ไปโรงพักนะ เราเลยบอกงั้นเดี๋ยวไปเอาเอง
น้องบอกกุญแจอยู่ที่มัน มันบอกเดี๋ยวเอามาให้
เลยบอกให้แวะรับที่หน้ารพ.แล้วไปโรงพักกันต่อ
ที่โรงพักไม่ได้ถ่ายรูปไว้เลย นี่รูปจากอินเตอร์เน็ตค่ะ
ถึงโรงพักบอกตำรวจมาเอามอไซค์ ตำรวจบอกต้องรอคู่กรณีมาตกลงกันก่อน
นั่งรออยู่พักใหญ่ค่ะ พอคู่กรณี(เจ้าของรถ)มาถึง ตำรวจบอกให้คุยตกลงกันก่อน
คู่กรณียินดีรับผิดชอบเราทุกอย่าง ทั้งค่าเยียวยา ค่าซ่อมนู๋แดง
แต่ทางคดี ตำรวจให้เป็นประมาทร่วม เซ็นรับใบเรียบร้อยแล้ว
เรากับคู่กรณีมาคุยกันต่อ ทางคู่กรณีให้เรียกค่าเสียเวลามาเลย
เราเรียกไปเค้าก็โอนให้เลย เค้าบอกซ่อมรถเท่าไหร่ให้โทรมาบอก
เค้าจะโอนเงินให้ แล้วก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป
เราก็เดินไปเอานู๋แดงจอดอยู่หลังโรงพัก ลองขี่แฮนด์เบี้ยว
เราก็ค่อยๆขี่ไปร้านประจำของเรา ให้เค้าจัดการตีค่าซ่อมให้
ทางร้านก็ตีค่าซ่อมมา แล้วบอก ต้องสั่งของ รอของมาส่งค่อยเข้ามาซ่อม
เด๋วจะดัดแฮนด์ให้เราไปใช้ก่อน เราก็โอเคตามนั้น
วันรุ่งขึ้นเราก็โทรไปบอกเรื่องค่าซ่อมกับคู่กรณี เค้าก็โอนให้เราทันทีเหมือนเดิมเลย
เราคิดว่าที่คู่กรณีดีกับเราขนาดนี้ น่าจะเพราะเราช่วยเค้าก่อน
เรื่องที่บอกให้เปลี่ยนตัวคนขับ และเราไม่ได้โวยวายอะไรใส่เค้าเลย
และโชคดีที่เราไม่เป็นอะไรมาก ข้าวของที่ติดตัวไปไม่มีอะไรเสียหายเลย
ผ่านไป1อาทิตย์ ร้านมอไซค์โทรมาตามเรา
เราก็พานู๋แดงไปซ่อม ซ่อมออกมาขี่ลื่นกว่าเดิมเยอะเลยค่ะ 55555
เราต้องจ่ายนอกเหนือจากที่ช่างตี เพิ่มไปอีก
เพราะพอรื้อแล้ว มันมีความเสื่อมสภาพเข้ามา เราจึงบอกช่างให้เปลี่ยนเลย
ช่างบอก ขี่ไปเลย อีกหลายปี 5555555
นู๋แดงลูกแม่..ทนและถึกเหมือนแม่มากกกกกก
น้องมาอยู่ด้วยตั้งแต่ 11 สิงหาคม 2545 ถึงวันนี้ก็ผ่านมา 21ปี 5เดือนแล้ว
น้องยังใช้งานได้เหมือนเดิมไม่งอแง มีแก่ตามสภาพบ้าง
ตั้งแต่ขี่นู๋แดงมา เคยวัดพื้นไปครั้งเดียวค่ะ
น้องมา 11 สค. 45 พอ 20 กย.45 อิแม่พาน้องเจิม พาน้องวัดพื้นเลย
ชนหมาตรงเส้นวัดหลวงพ่อค่ะ 5555 และนับตั้งแต่วันนั้นมาไม่เคยวัดพื้นอีกเลย
จนเหตุการณ์นี้ 4 พย. 66 ผ่านมา21ปีกว่าๆ
จบแล้วค่ะ เรื่องราววัดใจ..วัดพื้น ของเรา
อีก1ประสบกาณ์ล้ำค่าในชีวิต 55555..ขอขอบคุณในการติดตามค่ะ....You'll Never Walk Alone ..
| Create Date : 15 มกราคม 2567 |
| Last Update : 15 มกราคม 2567 14:48:16 น. |
|
19 comments
|
| Counter : 554 Pageviews. |
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณกะว่าก๋า, คุณหอมกร, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณปัญญา Dh, คุณปรศุราม, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณสองแผ่นดิน, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณThe Kop Civil, คุณtanjira, คุณkae+aoe, คุณnewyorknurse, คุณอาจารย์สุวิมล |
โดย: กะว่าก๋า   วันที่: 15 มกราคม 2567 เวลา:15:30:33 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร  วันที่: 15 มกราคม 2567 เวลา:15:31:56 น. |
|
|
|
โดย: ปัญญา Dh  วันที่: 15 มกราคม 2567 เวลา:20:55:59 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน  วันที่: 15 มกราคม 2567 เวลา:23:13:09 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 มกราคม 2567 เวลา:5:17:48 น. |
|
|
|
| โดย: หอมกร วันที่: 16 มกราคม 2567 เวลา:9:20:40 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 มกราคม 2567 เวลา:20:24:01 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 มกราคม 2567 เวลา:5:45:55 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe  วันที่: 17 มกราคม 2567 เวลา:8:42:34 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 17 มกราคม 2567 เวลา:12:58:32 น. |
|
|
|
| โดย: ปัญญา Dh วันที่: 17 มกราคม 2567 เวลา:14:29:50 น. |
|
|
|
| โดย: หอมกร วันที่: 17 มกราคม 2567 เวลา:19:54:56 น. |
|
|
|
| โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 17 มกราคม 2567 เวลา:23:55:18 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 มกราคม 2567 เวลา:4:51:41 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [
ห้องฉุกเฉินนี่บรรยากาศน่ากลัวจริงๆครับ
คนขับเป็นต่างด้าว
ถ้าเอาผิดจริงๆก็ผิดเต็มๆ
โชคดีที่น้องจันทร์ไม่เอาเรื่องนะครับ