81>>>สายลับพรางรัก...tiara

สายลับพรางรัก...tiara...กรี๊ดกร๊าด ตั้งแต่รู้ข่าวว่าจะส่งให้คุณเต้เป็นพระเอกเต็มตัว...คนอ่านได้แต่รอ ร๊อ รอ...จนรู้ว่าพิมพ์เสร็จแล้ว...แต่...ร้านหนังสือแถวบ้านยังไม่มี...อ่ะ รอไปอีกสัปดาห์...เมื่อวานก็ไปสอยมาได้สำเร็จ 555 และไม่รอช้า ลัดคิวอ่านก่อนเล่มอื่นเลยค่ะ


ร.ต.ท.อติกันต์ หรือคุณเต้ นายตำรวจหนุ่มลุคเกาหลีแห่งหน่วยสืบสวนสอบสวนกลาง...เป็นพระรองในเรื่องสืบซ่อนรัก...นายตำรวจที่แอบหลงรักหัวหน้าตัวเอง...เกิดความอึดอัดคับข้องใจไม่อยากทำงานในหน่วยสืบสวนแล้ว...ทำเรื่องขอย้ายหน่วยงานพอดีักับที่กองปราบปรามกำลังต้องการคนเข้า...เลยได้ย้ายไปทำงานที่นั่นชั่วคราว...ที่นั่นกำลังต้องการให้เขาไปช่วยคดีชิ้นส่วนอวัยวะริมทะเล...

สรัลชนา...สาวน้อยวัยเพิ่งจบมหาวิทยาลัย...ต้องเสียคุณพ่อบุญธรรมที่เป็นตำรวจไปและจะต้องย้ายออกจากแฟลตที่พัก...แต่ก็มีนายตำรวจแห่งกองปราบปรามไ้ด้ช่วยเหลือเธอไว้...และเธอก็ตอบแทนเขาด้วยการทำงานเป็นสายลับ...ปลอมตัวเป็นหนุ่มน้อยศรัณย์เด็กกำพร้าอาชีพส่งหนังสือพิมพ์ตามบ้าน...แฝงตัวเข้าไปในแก๊งค์ค้ายา...
อ๊ะๆๆๆ อย่าคิดนะคะว่าสายลับเล่มนี้จะปลอมตัวจากหญิงสาวกลายเป็นเด็กหนุ่มด้วยแค่การใส่วิก ใส่หมวก ติดหนวด ใส่เสื้อตัวใหญ่นะค๊า...เดี๋ยวนี้เค้าพัฒนาให้ฉีดฮอร์โมนเทสโทสเตอโรน(เพิ่งรู้นี่ล่ะค่ะ)เข้าไปในร่างกาย ทำให้มีกล้ามเนื้อ มีไรหนวด เสียงแหบห้าว ขนเป็นสีเข้มขึ้น และไม่เป็นประจำเดือนด้วย...


จู่ๆชาวประมงก็เจอแขน...ย้ำค่ะว่าแค่แขนนะคะ...ตรงริมทะเล...แถมไม่ได้มีแค่แขนเดียว แต่มันมีสองแขนและยังเป็นแขนข้างเดียวกันด้วย พอสำรวจต่อไป ก็เจออวัยวะต่างๆ แต่ไม่สามารถนำมาต่อกันเป็นคนๆเดียวกันได้เลย กองปราบปรามเลยต้องขอกำลังเสริมอย่างคุณเต้เข้าไปช่วยในการสืบคดี...และเขาก็ทำให้เป็นที่เลื่องลือด้วยฉายา...เต้รางน้ำ...เพราะได้รับอิทธิพลวิธีการคิดการสืบคดีจากริซ่า ทำให้ความคิดเขาค่อนข้างแปลกไปจากนายตำรวจอื่นๆ และการกลับไปยังสถานที่ทิ้งอวัยวะทั้งๆที่มันผ่านมาเป็นเดือนๆแล้ว...เขาก็ยังให้เหตุผลว่า
"ครับ ผมก็ไม่ได้ต้องการไปดูสภาพที่พบ แต่เราควรจะไปสังเกตสภาพแวดล้อมแล้วหาแรงจูงใจของคนที่ำนำอวัยวะมาทิ้งว่าเขาทำได้ยังไง มันเป็นการใช้บทบาทสมมติน่ะครับว่าถ้าเราเป็นฆาตกร เราจะทำยังไงกับของที่เรามีอยู่และไม่ต้องการมันแล้ว"

ส่วนหนุ่มน้อยศรัณย์หลังจากแฝงตัวเข้ากลุ่มค้ายาได้สำเร็จแล้ว...ก็ถูกพวกมันพาไปฝากไว้ที่สถานที่หนึ่ง ที่นั่นศรัณย์ได้ทำงานเป็นคนสวน...แต่ก็จำกัดบริเวณเฉพาะที่เท่านั้น...ที่นั่นทำงานกันอย่างมีระบบและห้ามเดินไปเดินมาในสถานที่ที่ไม่ใช่พื้นที่ที่ตัวเองรับผิดชอบ...ศรัณย์สงสัยว่าในนั้นทำอะไร และหาทางสืบเท่าที่จะทำได้...


ส่วนคุณเต้หลังจากที่รางน้ำทำให้พบสถานที่ที่ต้องสงสัย...ก็ได้หาทางเข้าไปทำงานที่นั่น...หน้าที่ขับรถกอล์ฟรับส่งคนจากสปามายังสถานพยาบาล หน้าที่เขามีเ่ท่านี้และไม่ได้รับอนุญาตให้นอกเส้นทางเหมือนกัน...และเพื่อนร่วมห้องของเขาก็คือศรัณย์...
"นายนอนกรนไหม"...คำถามแรกของคุณเต้ตอนเจอนางเอก เอ๊ย ศรัณย์


ศรัณย์รู้ว่าพี่กันต์คือตำรวจที่ปลอมตัวเข้ามาสืบ...แ่ต่พระเอกของเราไม่รู้ว่าศรัณย์คือใคร คิดว่าเป็นคนสวนคนหนึ่งที่ค่อนข้างซนเอาเรื่อง และเพราะความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาสามารถหยิบกระดูกออกมาได้ชิ้นหนึ่งใต้ฐานน้ำพุในสวนที่ทำเป็นเขาวงกตนั่น...หลังจากนั้น ศรัณย์ก็ถูกพาออกไปจากสถานพยาบาลและตำรวจก็บุกเข้ามาจับกุมทั้งหมดอย่างกะทันหัน...

หลังจากนั้นก็เป็นขั้นตอนการสอบปากคำ หาหลักฐานล่ะค่ะ...ซึ่งตรงนี้คุณเต้ก็มีส่วนบ้างนิดหน่อย แต่ศรัณย์กลับหายต๋อมไปเลย...จนทั้งคู่ได้มาพบกันอีกในงานแต่งงานของอัครพลกับวิชิตา(พระเอกนางเอกเรื่องไขคดีซ้อนซ่อนเงารัก) ซึ่งอาศัยการแต่งงานเป็นฉากจับโจรในคราบตำรวจ...ศรัณย์มาในคราบของเด็กเปิดประตูรถของโรงแรม และเมื่อถึงเวลายิงกัน คุณเต้ก็ไม่สนใจใครทั้งนั้น วิ่งเข้าไปช่วยหนุ่มน้อยก่อน...ศรัณย์ได้รับบาดเจ็บ...แต่คุณเต้ไม่พาไปโรงพยาบาล ดันพาไปที่บ้านแทน...แล้วก็รู้ว่าศรัณย์เป็นผู้หญิง (ตอนนี้น้องสาวคุณเต้ที่เป็นหมอเธออธิบายได้ดีเลยค่ะ)

คุณเต้รู้สึกว่าไว้ใจใครไม่ได้เลย ไม่ว่าจะหัวหน้าตัวเอง หรือหัวหน้าของศรัณย์ เลยโทรไปขอร้องหัวหน้าเก่า...และพาศรัณย์ไปอยู่ที่เซฟเฮาส์...
"นี่ห้องนอน มีห้องเดียวนะ แล้วฉันก็จะนอนบนเตียงด้วย"
"ตามสบาย..เพราะฉันจะนอนในห้องรับแขก"
"มานอนด้วยกันก็ได้นี่นา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"
"ฉันไม่ได้กลัวว่าคุณจะทำอะไรฉัน เพราะเราเคยนอนในห้องเดียวกันมาแล้ว"
"แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง"...
"พอรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงคุณก็จะล่วงเกินฉันเลยรึไง หรือว่าคุณคิดอะไรกับฉันตั้งแต่ที่คิดว่าฉันเป็นผู้ชายแล้ว"........"ฉันเคยคิดนะว่าคุณเป็นตำรวจที่หน้าตาดีไปสักหน่อย หน้าหวานอย่างกับผู้หญิง แต่ไม่คิดว่าจะเป็นพวกรักร่วมเพศด้วย"
"ใช่ สำหรับฉันน่ะเพศไหนก็ได้ เธอก็ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน"......อ๊ายยย ทำไมไปพูดแบบนั้นล่ะคุณเต้ เสียภาพพจน์หมดเลย


คือ...อยากจะบอกว่าตั้งแต่กลางเรื่องมาจนถึงปลายเรื่องนี่...เพิ่งจะมีบทพระเอกนางเอกให้เห็นค่ะ...เพราะฉะนั้น ฉากหวานมั่งไม่หวานมั่ง มันเลยมากระจุกอยู่ตรงนี้...คุณเต้เรียกคะแนนจากคนอ่านไปอีกสิบเลย...พูดได้ตรงมาก..
"ดูเหมือนฉันจะหลงรักเธอแล้วล่ะ"...
"คุณ...คุณรักฉันงั้นเหรอ"....."ระ...รักตอนไหน ตอนที่เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง"....เออ นั่นสิ คนอ่านก็สับสนเหมือนกันนะ..
"มันสำคัญด้วยเหรอ"
"สำคัญสิ!"
"ไ่ม่รู้สิ..."
"บ้า...ไม่รู้ได้ไง ถ้าคุณชอบฉันตั้งแต่ตอนที่ยังไม่รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงก็แสดงว่าคุณชอบผู้ชาย! ซึ่งฉันไม่ใช่...ปล่อยเลย"
"เดี๋ยวๆๆๆ คุยกันก่อน ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร แล้วมันจะสำคัญตรงไหนว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว...ฉันมั่นใจ"...กรี๊ดไปอีกยก...
"นี่คุณ สมัยนี้นะผู้ชายบางคนเขาก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าเขามีรสนิยมแบบไหนกันแน่ บางคนพอแต่งงานกับผู้หญิงไปถึงได้รู้ใจตัวเองว่าชอบผู้ชายด้วยกัน แันทำใจไม่ได้หรอกนะถ้า...อึ๋ยยย"....และแล้วนางเอกก็ขุดหลุมฝังตัวเองเรียบร้อย...ฮา
"นี่เธอคิดไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ฉันยังไม่ได้คิดเลย เออ...แต่ก็ดีเหมือนกันนะ...แต่งงาน"...


พอคุณเต้เธอเปิดใจแล้ว...อะไรๆก็ดูน่ารักไปหมดเลยแฮะ คำพูดแต่ละคำนี่...คนอ่านอ่านไปยิ้มไป...สมมติว่่าตัวเองเป็นนางเอก...ทั้งๆที่นางเอกยังอยู่ในคราบของเด็กหนุ่มอยู่เลย(ฮอร์โมนยังไม่หมดฤทธิ์)...
"เปิดประตูนะ!"
"คุยกันก่อน"
"ไม่คุย คุณมีทางเลือกอยู่สองทาง เอามือถือมาให้ฉันแล้วเอากุญแจรถไป หรือจะหลีกทางแล้วให้ฉันขับรถของคุณกลับกรุงเทพฯ...เลือกมา"
"ไม่เลือก!"
"ทุกคนต้องเลือกทั้งนั้น แม้บางครั้งไม่อยากเลือก แต่ก็ต้องทำ ชีวิตของคนไม่ได้สมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง ไม่ใช่่ว่าอยากได้อะไรแล้วจะได้ตามที่ต้องการไปซะทุกครั้ง อ้อ...ฉันลืมไป คุณเป็นคุณหนู คุณคงไม่เข้าใจหรอก แต่ฉันกำลังจะสอนให้คุณรู้ว่าชีวิตคนมันมีข้อจำกัดต้องรู้จักคิด รู้จักเลือก แล้วก็ตัดสินใจมาซะ!"
"เอาล่ะ ใจเย็นๆ ฉันจะเลือกก็ได้ แต่ต้องคุยกันก่อน"
"ถ้าจะคุยเรื่องส่วนตัว...ฉันไม่คุย...ฯลฯ...เมื่อต่างฝ่ายต่างทำงานเสร็จก็ควรจะกลับเข้าสังกัดของตัวเองได้แล้ว เราไม่มีอะไรต้องเกี่่ยวข้องกันอีก"
"เฮ้ย มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ"
"ก็ไม่เห็นจะยากนี่"
"เธอทำให้ฉันรักแล้วจะทิ้งกันไปเฉยๆอย่างนี้เนี่ยนะ"...ช่ายๆๆๆ น่าสงสารคุณเต้ีที่สุด
"ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย คุณมารักฉันเอง คุณก็รับผิดชอบหัวใจของตัวเองไปก็แลวกัน"...ตอกย้ำอีก...
"ใจร้ายชะมัด..."...นาทีนี้รู้สึกว่าคุณเ้ต้น่ารักมากมาย ปล่อยให้นางเอกพูดๆๆๆ แต่ตัวเองได้แต่ตัดพ้อ...
"เราต่างก็ต้องอยู่ในโลกที่อันตราย เราไม่ควรไว้ใจใคร ไม่อย่างนั้นอาจจะตายด้วยน้ำมือของคนที่เรารักเ้ข้าสักวัน"
"ไม่ต้องรอให้ใครมาฆ่าหรอก แค่คำพูดของเธอเมื่อกี้ฉันก็ตายได้แล้ว"...อ๊า...น่าสงสารคุณเต้ที่สุด...
"คุณอย่าพูดอย่างนี้ได้ไหม เรื่องของเรามันไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น ฉันเป็นเหมือนน้องชายคนหนึ่ง คุณพูดเองจำไม่ได้รึไง"
"จำได้ไม่เคยลืมสักวินาทีที่เคยอยู่ด้วยกัน แม้แต่ตอนที่ไม่ได้อยู่ก็อดคิดไ่ม่ได้ว่าชาตินี้คงจะไม่ได้พบกันอีก เคยคิดแม้กระทั่งว่าตัวเองคงเป็นพวกเบี่ยงเบนทางเพศแล้วจริงๆ ที่เฝ้าแต่คิดถึงเจ้าศรัณย์อยู่ได้ พอได้พบกันอีกครั้งเหมือนได้พรจากสวรรค์ แล้วเมื่อได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงฉันก็ยอมรักกับตัวเองว่านั่นมันคือความรัก คงจะรักตั้งแต่ที่ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใครหรือเป็นอะไรด้วยซ้ำ บางทีถ้าตอนนี้เธอเป็นผุ้ชาย...ฉันก็อาจจะพูดแบบนี้เหมือนเดิม"........อ่า...บวกไปอีกสิบ...
แต่สุดท้ายพระเอกก็ต้องปล่อยให้นางเอกไป...และอีกแล้ว...แล้วจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่เนี่ย..




อ่านจบ...กรี๊ดกร๊าดตามประสา และสมใจอยากที่รอคอยมา...เว่อร์ไปมะเนี่ย...แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆค่ะ ตามงานของผู้เขียนมาตั้งแต่ตุลยวัตร จากเรื่องคลี่ปมร้ายคลายปมรัก ต่อด้วยอัครพลจากเรื่องไขคดีซ้อนซ่อนเงารัก (ที่เรื่องนี้ได้เป็นเจ้าบ่าวสักที) และริซ่าจากสืบซ่อนรัก และคุณเต้ก็ปรากฏตัวในเรื่องนี้ล่ะค่ะ...ตอนนั้นแววพระเอกยังไม่ออก แต่ก็น่าสนใจมาก...ลูกน้องที่หลงรักหัวหน้าตัวเอง...ถ้าเป็นพระเอกเขาจะเป็นพระเอกแบบไหน...ในที่สุดก็ออกมาเป็นแบบนี้...การได้ย้ายที่ทำงานชั่วคราว ทำให้คุณเต้ดูโตขึ้น...และการที่ต้องรับภารกิจออกสืบนอกสถานที่ยิ่งทำให้เขาดูเ่ก่งขึ้น และแกร่งขึ้น...แม้จะได้รับอิทธิพลทางความคิดในเรื่องของการสืบคดีมาจากริซ่าอยู่บ้างก็ตาม...
ส่วนนางเอก...สายลับในคราบเด็กหนุ่ม...ชอบที่ผู้เขียนใช้วิธีการฉีดฮอร์โมนผู้ชายแทน อ่านดูแล้ว อืม...ค่อยดูเนียนหน่อย ไปอยู่ในรังโจรแบบนั้นจะมาตัดผมสั้น ใส่หมวก ติดหนวด...มันไม่เนียน...

อ่านรีวิวแล้วอย่านึกว่าเรื่องนี้มีแต่เรื่องรักๆ แล้วสืบๆนี่นิดเดียวนะคะ...บังเอิญคนอ่านเน้นรีวิวคุณเต้เป็นหลัก...พล็อตเรื่องเป็นรอง 555...เลยออกมาอย่างที่เห็น...แต่ขอบอกค่ะว่าการสืบคดีก็เข้มข้นมาก...ใครจะไปคิดว่าคดีอวัยวะชิ้นส่วนริมทะเล จะเกี่ยวข้องกับสปา การศัลยกรรม การแพทย์ ยาเสพติด และการค้ามนุษย์...ผูกเรื่องได้ดีเลยค่ะ...บรรยายฉากในห้องใต้ดินได้น่าสะอิดสะเอียดและน่ากลัวดีค่ะ ส่วนคดีดูยิ่งใหญ่มาก หมอ นักการเมือง และนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่...มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งนั้น...แต่แอบขัดใจนิดหน่อยตรงจุดจบของนายตำรวจผู้นั้น มันง่ายไปนิดค่ะ...

แต่ที่อ่านแล้วแอบขัดใจมากคือ...หนังสือมีทั้งหมด 277 หน้า...มีทั้งหมด 28 บท รวมบทส่งท้าย...แต่อ่านไปถึงบทที่ 12 หน้าที่ 110...โอ้ว แม่เจ้า!...พระเอกนางเอกเพิ่งจะได้เจอกัน แถมยังเจอกันในคราบผู้ชายอีก... อยู่ด้วยกันแป๊บเดียว...พอบทที่ 15 นางเอกก็ต้องจากไป...อาร๊ายยยย มันจะไวและดำเนินเรื่องฉับไวขนาดนั้น...หลังจากนั้นก็เป็นการสืบสวนสอบสวน หาตัวการทั้งหลาย สรุปคดี...แล้วนางเอกก็ได้เจอพระเอกอีกทีก็หน้าที่ 194 บทที่ 21 โน่นเลย......เอ่อ...เลยค่อนข้างแน่ใจว่าคนเขียนคงเน้นเรื่องคดีมากกว่าพระเอกนางเอก...ถึงได้ใจร้ายกว่าจะเจอกันก็ปาเข้าไปเกือบครึ่งเรื่อง...กว่าจะเจอกันอีกทีก็เกือบจะปลายเรื่อง...แถมฉากหวานยังแทบไ่ม่มีให้เห็นเท่าไหร่ มีแค่คำพูดของพระเอกที่พอให้ชื่นใจอยู่บ้างเท่านั้น...แต่คิดอีกที...ถ้ามีฉากหวานๆระหว่างที่นางเอกยังดูเป็นผู้ชายอยู่คงพิลึกๆ...นางเอกกว่าจะได้เป็นผู้หญิงเต็มตัวก็โน่นเลยบทที่ 27 กะบทส่งท้าย...ฮื่อ...

บ่นไปงั้น...จริงๆแล้วชอบมาก...และก็สมกับที่รอค่ะ...เรื่องนี้ไม่เน้นหวานมากเพราะมันต้องมีคดีเข้ามาด้วย ขืนมามีแต่เรื่องรักๆ คดีไม่คืบหน้า คงไม่สนุกแน่...แบบนี้ทำให้คนอ่านลุ้นไปทั้งคดีและทั้งเรื่องรักด้วยค่ะ...
ว่าแต่ว่า...จะมีต่ออีกไหมนะ...อยากเห็นว่าที่คุณหมอมนันยาเป็นนางเอกบ้าง เห็นตอนหยอกล้อกับพี่ชายแล้วน่ารักอ่ะค่ะ...ถึงหน้าตาจะห่างไกลจากพี่ชายไปมากหน่อยแต่ก็น่าจะดันใ้ห้เป็นนางเอกไหวนะคะ...

Create Date : 12 พฤษภาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:45:34 น. Counter : 929 Pageviews.		11 comments
Share Tweet