80>>>ก่อนรักจางใจ...นับดาว

ก่อนรักจางใจ...นับดาว...ไ้ด้ิยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างมาหลายบล็อกแล้ว...ได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าไปเชื่อ...ของอย่างนี้ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเอง...หลังจากซื้อมาดองตั้งแต่งานหนังสือ ก็คิดว่าได้ที่แล้ว...


นทสรวง...ด็อกเตอร์อาจารย์หนุ่มฉายาเสือโคร่ง...เพราะหน้าดุ ยิ้มยาก...เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนความจำบางส่วนหายไป...แต่...บางเสียงก็ว่าไม่ใช่อุบัติเหตุเขาจงใจฆ่าตัวตายต่างหาก...ความจริงของเรื่องนี้เป็นยังไงแม้แต่เขาก็ไม่รู้...ความจำของเขาค่อยๆกลับมาไม่ว่าจะเรื่องงานหรือคนรอบข้างอย่างพี่สาว หลานสาว...แต่ก็มีบางสิ่งที่เขารู้สึกว่ามันหายไป...จนเมื่อกลับมารักษาตัวอยู่ที่บ้านเขาก็ยิ่งแน่ใจ...เพราะบ้านที่มีแต่กลิ่นอายของศิลปะเต็มไปหมด ห่างไกลจากรสนิยมของเขามาก...เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องที่หายไปจากความทรงจำของเขาคือเรื่องอะไร...และเรื่องของใคร...


พริมพริมา...สาวอาร์ตรักศิลปะ...เธอเป็นเหมือนน้องน้อยของบ้าน เด็กในปกครองของนทสรวงและพี่สาว...ถูกดูแลมาอย่างดีเหมือนเจ้าหญิง...และจากน้องสาวก็เลื่อนฐานะเป็นภรรยาของนทสรวง...ชีวิตแต่งงานกลับไม่ราบรื่นอย่างที่คิด...เธอต้องการความรักความอบอุ่น...แต่เขาก็ยังเป็นสามีที่เย็นชาและติดนิสัยพี่ชายเหมือนเดิม เอาแต่ออกคำสั่ง ห้าม ห่วง และค่อนข้างขี้รำคาญ...จนเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าที่แต่งงานกันเขารักเธอหรือเปล่า...ความเคลือบแคลง...ทำร้ายหัวใจคน...จนสุดท้ายทั้งคู่ก็ต้องจากกัน...
"สุขสันต์วันเกิดค่ะ".........."หนูพริมทำเค้กมาให้พี่น่าน...."
"รู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่ชอบ"...."หวังว่ามันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะ"...โฮ่...น้ำตาแทบร่วงแทน...





นีรา...นางพยาบาลสาวหน้าเด็ก...เย็นชา ทุกอย่างที่ทำคือหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเท่านั้น...เธอถูกจ้างให้มาดูแลนทสรวงแทนพี่สาวของเขาที่ต้องไปต่างประเทศ...นทสรวงไม่ค่อยยินดีต้อนรับนางพยาบาลสักเท่าไหร่เพราะคิดว่าตัวเองสามารถดูแลตัวเองได้...แต่ก็ไม่อยากขัดใจพี่สาว เลยตั้งใจว่าเมื่อนางพยาบาลก็จะให้กลับไป...
"คุณทำอาหารเช้าให้ผมเหรอ"
"ค่ะ"
"ทำทั้งที่ผมยังไม่ได้ตกลงใจว่าจะรับคุณเข้าทำงานเนีี่ยนะ"
"ยังไงคุณก็เป็นคนป่วย ส่วนฉัน...เป็นพยาบาล ฉันทำไปโดยสัญชาตญาณทางวิชาชีพน่ะค่ะ"
หลังจากนั้นพระเอกก็ร่ำร้องจะเอาสาหร่ายมาโรยใส่ข้าว...แต่นางพยาบาลวิชาชีพก็เอาทิ้งไปหมดแล้วให้เหตุผลว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ
"คุณอยากโดนไล่ออกใช่ไหม"
"คุณยังไม่ได้จ้างฉันเลยไม่ใช่หรือคะ แล้วคุณจะไล่ฉันออกได้ยังไง"
"งั้นที่คุณทำแบบนี้ ก็แปลว่าไม่อยากให้ผมจ้างคุณสินะ"
"ตรงกันข้ามค่ะ ฉันคิดว่าคุณควรจ้างฉัน เพราะฉันทำหน้าที่ของตัวเองอย่างซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา"
"ซื่อสัตย์เหรอ ตรงไปตรงมาเหรอ ผมว่าคุณกำลังก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวผมเกินไปมากกว่า"
"ฉันก้าวก่ายเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพร่างกายคุณเท่านั้นค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเข้าไปยุ่งเรื่องอื่น"
"ให้ตาย! รู้ไหม ตอนนี้ผมอยากพูดคำว่าอะไรมากที่สุด"
"ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้...มั้งคะ"...แค่วันแรก คุณพยาบาลก็แทบจะทำให้คนป่วยความจำเสื่อมเส้นเลือดในสมองแตกตายซะแล้ว



ความทรงจำเกี่ยวกับพริมพริมาค่อยๆกลับมา...บางครั้งเขาก็เห็นภาพของภรรยาซ้อนทับไปกับภาพของนีราพยาบาลส่วนตัว...แม้ว่าทั้งสองคนจะต่างกันสุดขั้ว...แต่ก็ทำให้เขายิ่งมองเห็นความทรงจำในอดีตได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น...นทสรวงไม่รู้จะทำยังไงดี...ระหว่างปัจจุบัน...ที่เขาอยากจะดูแลนีราพยาบาลสาวผู้เย็นชา...กับความทรงจำในอดีตที่เขาโหยหา...แม้รู้ว่าจะต้องเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกออก แต่เขาก็อยากจะจำได้ทั้งหมด...
"ตอนเธออยู่ คุณไม่เคยซื้อของขวัญเล็กๆน้อยๆอะไรแบบนี้ให้เธอเลยใช่ไหมคะ"
"อะไรทำให้คุณถามผมแบบนั้น"
"เพราะถ้าคนเราทำสิ่งดีๆให้กัน ต่อให้อีกคนหนึ่งไม่อยู่แล้ว แต่เมื่อเรามองย้อนกลับไปในอดีตก็ยังจะพบแต่ความสุขและความทรงจำดีๆที่เคยมีร่วมกัน แต่สิ่งที่ฉันมองเห็นจากคุณ มันมีแต่ความเจ็บปวดกับความขมขื่นอย่างคนที่มีแต่ความทรงจำเลวร้าย..."
"อีกหน่อยผมคงไม่ต้องพึ่งคุณหมอแล้ว เพราะมีพยาบาลประจำตัวทำตัวเป็นนักจิตวิทยาวิเคราะห์จิตใจคนอื่นอยู่บ่อยๆ"
"แทนที่คุณจะมาประชดประชันกัน คุณน่าจะเก็บเอาคำพูดของฉันเอากกลับไปคิดมากกว่านะคะ"..."อย่างที่ฉันเคยบอกคุณไปว่า การลืมอดีตอาจจะง่ายกว่าพยายามที่จะจดจำมัน สร้างความทรงจำของคุณขึ้นมาใหม่ แก้ไขในสิ่งที่คุณทำผิดพลาดเอาไว้ ต่อไปในอนาคตเมื่อคุณนึกย้อนกลับมา คุณจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับมันเหมือนตอนนี้"
"ผมยินดีที่จะเจ็บปวดกับมัน ถ้าเป็นเรื่องของคนที่ผมรัก..."


พระเอกเคยถามหมอที่รักษาเขา...เพราะความทรงจำอย่างอื่นกลับมาหมด...แต่เขากลับจำพริมพริมาไม่ได้...
"ไม่มีคำตอบที่แน่ชัดสำหรับเรื่องนี้ แต่่ถ้าจะให้หมอสันนิษฐาน ก็อาจเป็นเพราะว่าคุณรักเธอมากเกินไป...".........."การจำเธอได้ก็เท่ากับว่าคุณจำความตายของเธอได้เช่นเดียวกัน หัวใจคุณปฏิเสธความจริงที่ว่าเธอตายไปแล้ว จิตใต้สำนึกจึงปิดกั้นและกดเก็บความทรงจำส่วนนั้นเอาไว้ในซอกมุมลึกสุด"


อ่านจบ...โอ๊ย...เรียกน้ำตาได้จากคนอ่านได้อย่างท่วมท้นค่ะ......พล็อตเรื่องไม่แปลกเท่าไหร่...กับอุบัติเหตุความจำเสื่อม...แถมเดาตอนจบได้...แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น...ในระหว่างทาง...เรื่องที่เล่าสลับกันไปกับปัจจุบันของพระเอกกับนางพยาบาล...ที่แม้จะเย็นชาใส่กันแต่ก็มีอะไรให้เห็นได้ว่าลึกซึ้งกว่านั้น...กับอดีตที่หล่นหายไปจากควาทรงจำที่ค่อยๆกลับมาทีละนิดของพระเอกกับพริมพริมา...ที่ขมๆอมหวาน(นิดเดียว)...อ่านแล้วได้แต่อุทาน...โถ...พ่อคุณแม่คุณ...จะบีบคั้นจิตใจคนอ่านไปถึงไหน...เจ็บปวดตามพระเอกทุกครั้งที่เขานึกเรื่องในอดีตออกแล้วพบว่า...ตัวเองมีแต่ความผิดพลาดเต็มไปหมด...ไม่น่าแปลกใจที่ภรรยาจะคิดว่าเขาไม่รัก ที่แต่งงานด้วยเพราะจะเป็นแค่เครื่องมือหนึ่งในการออกคำสั่งให้ง่ายขึ้น...เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันส่อไปอย่างนั้น...กว่าจะรู้ตัวก็สาย...
โชดดีที่นิยายจบแบบเกือบๆจะแฮปปี้...ถ้าจบอีกแบบนึงนี่เรียกว่าโศกนาฏกรรมทางความรักได้เลยค่ะ...เกือบไปแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น...

ไม่เคยอ่านงานของนับดาวมาก่อน...แต่มีคนแนะนำว่าเขียนได้ดี...ลองเล่มนี้เล่มแรก ปรากฏว่าติดใจค่ะ...หากใครอยากอ่านงานที่บีบคั้นอารมณ์นิดๆ เรื่องโทนขมๆหน่อยๆ...และบางตอนก็ทำเอาน้ำตาซึม...บางตอนถึงกับไหลพราก...ลองอ่านเรื่องนี้ดูค่ะ...ไม่แน่ว่าคุณอาจจะรู้สึกบอกไม่ถูก พูดไม่ออก ตื้อไปหมดแบบจขบ.ก็ได้


ปล...แอบคิดว่าชื่อเรื่องเหมาะกับเนื้อหามากเลยค่ะ...ให้ความรู้สึกเหงาๆเศร้าๆ แต่ยังมีความหวัง...กับคำว่า"ก่อน" นี่ล่ะค่ะ...


...คุณสอนให้ผมเรียนรู้ความเป็นจริงข้อหนึ่งในชีวิต ถ้าคิดจะทำอะไรสักอย่างก็ควรรีบลงมือก่อนที่จะ...สูญเสียโอกาสนั้นไปตลอดกาล...

Create Date : 10 พฤษภาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:46:49 น. Counter : 1969 Pageviews.		10 comments
Share Tweet