BlogGang.com : : akebi1 : อาคาลาเซีย ตอน 4

อาคาลาเซีย ตอน 4

คำพร่ำบ่นของคนเขียน

วันนี้วันวาเลนไทน + วันตรุษจีน แฮปปี้X2

ช่วงนี้น่ะเป็นวันหยุด เบรค จากงานประจำ งานสีซอให้ลิงฟัง
วันๆได้แต่นั่งมองฟ้า ดูเมฆ มีเวลาขี้เกียจเยอะเป็นกองๆ

อย่ากระนั้นเลย ขืนขี้เกียจไม่เข้ามาเขียนต่อ ก็ไม่ใช่หนึ่งในโตเกียว ...
(แต่ในความจริง ยอดของยอดขี้เกียจหลังยาว)

เข้าเรื่องชื่อแปลกกันดีฝ่านะ
ชื่อเรื่องนะ ถ้าอ่านไม่ถึงตอนจบ
ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร จาบอกให้ ..พับเพ้ยสิ

ฮิโตมิดึงเก้าอี้ตรงข้ามเขาออกมานั่ง

Free TextEditor

วางกระเป๋าเอกสารของตัวเองไว้บนพื้นข้างตัว
ส่วนโค้ทตัวหนาวางทาบบนตัก

หล่อนมองหน้าของอาจารย์ที่ปรึกษา ครั้งก่อนนี้หล่อนจำได้ว่า
สีหน้าของอาจารย์หนุ่มใหญ่ดูดีมีสีชมพูเรื่อยกว่าวันนี้มาก
หน้าของเขาในวันนี้ซีดๆ ถ้าตาหล่อนไม่ฝาด

"อาจารย์สบายดีหรือคะ อาจารย์ดูซูบไปนิดนะคะ"

เขาหัวเราะเบาๆ
"บทความที่จะลงในวารสารประจำปียังไม่เสร็จ
แทบไม่ได้นอนเลย"

"อาจารย์มีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ" หล่อนเสนอความช่วยเหลือ
เป็นคำถามที่หล่อนถามเขาทุกครั้งที่เจอเขา

หล่อนถามเขาบ่อยจนเดาคำตอบของเขาได้

เขาตอบหล่อนเสียงเรียบตามที่หล่อนเดา
"ไม่มี" ...เว้นนิดแล้วต่อด้วยคำว่า "ขอบคุณ"

"แล้ววิทยานิพนธ์ของคุณล่ะ ไปถึงไหนแล้วครับ"

"เริ่มเขียนไปได้แล้วส่วนหนึ่ง แต่คิดว่ายังต้องหาข้อมูลแล้วก็ตัวอย่าง
มาเพิ่มเติมอีกค่ะ" หล่อนรายงาน

"ดิฉันจะเอาส่วนที่เขียนเสร็จแล้วมาให้อาจารย์อ่านนะคะ"

พูดยังไม่ท้นจบ เขาก็แทรกขึ้นมาว่า
"ยังไม่ต้อง เอาไว้เปิดเทอมใหม่เดือนหน้า ตอนนี้ผมยุ่งๆ"

ฮิโตมิทั้งประหลาดใจทั้งโล่งใจ

ประหลาดใจที่เขาตอบเสียงแข็ง

โล่งใจที่เขาให้เวลาหล่อนทำงานต่อไปอีกหน่อย
ราวกับจับได้ว่างานของหล่อนยังไม่สมบูรณ์

หล่อนขยับตัว ลังเลใจว่าอะไรคือสิ่งที่หล่อนควรพูดหรือกระทำต่อไป

เขามองดูหล่อนเหมือนจะรอให้หล่อนพูดขึ้นก่อน
แต่ฉับพลันเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขาเปิดลิ้นชัก
ดึงปึกกระดาษออกมายื่นให้หล่อน ในใจรู้สึกผิดและเขินนิดๆ

เขาน่าจะนึกออกและบอกหล่อนตั้งแต่หล่อนถามเขาเมื่อครู่ก่อนนี้

นี่และเขา หัวคิด ความคิด ความอ่านทั้งหลายแล
เดี๋ยวนี้เดี๋ยวนั้นเต็มไปหมด อัดแน่นสมองจนตัวเอง
ก็จัดอันดับก่อนหลังไม่ทัน ไม่ทันจริงๆ

"ขอโทษนะครับ เมื่อกี้ผมลืมไป ผมเพิ่งนึกออก
ถ้าคุณมีเวลา ช่วยเอาข้อมูลนี้ไปจัดเรียบเรียงให้ผมทีจะได้ไหมครับ

ฮิโตมิตอบเสียงขึ้นสูงด้วยความดีใจ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหล่อนถึงได้ดีใจนักหนา

"อาจารย์จะให้เรียบเรียงยังไงคะ"

"ผมเขียนบอกไว้แล้วในนั้น"
"ได้ค่ะ รีบไหมคะ"

"เสร็จเมื่อไร ขอเมื่อนั้น แต่ไม่ต้องรีบนักก็ได้"
เขาเกาหัวเกร็ก ไม่รู้ว่าตัวเองจะเอารีบหรือไม่รีบ
ทำไมคำพูดของเขาถึงได้กำกวมกับหล่อนแบบนี้

"ได้ค่ะ" หล่อนขยับตัวลุกจากเก้าอี้

"ขอบคุณมากที่แวะมา ปึกนั้นเสร็จเมื่อไร ขอเมื่อนั้น"
เอาอีกแล้ว .....เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
ทำไมตัวเองถึงได้พูดซ้ำแบบนั้นอีก

ทั้งๆที่กำลังโทษตัวเองอยู่แหม็บๆ

ทำไมเขาถึงต้องกำชับหล่อนซ้ำ
เดี๋ยวบอกรีบ เดี๋ยวบอกไม่รีบ ..ความเปลี่ยนแปลงฉับพลันของ
อาจารย์ที่ปรึกษา ... ฮิโตมิทำงานกับเขามานานจนหล่อนเริ่มชิน

เขาว่ากันว่ามันเป็นความประหลาดเฉพาะตัวของคนที่มีอัจฉริยะพิเศษ
อย่างเขาคนนี้แหละ

หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ โค้งกล่าวคำลาแล้วก็เดินออกไป

Free TextEditor

หล่อนรู้ตัวว่า
สายตาของอาจารย์หนุ่มใหญ่จับอยู่กับความเคลื่อนไหวของหล่อนตลอด

จนกระทั้งหล่อนก้าวออกจากห้องไป

จนกระทั้งหล่อนปิดบานประตูลงสนิทก็เถอะ

ทั้งหล่อนและเขาไม่มีใครเอ่ยถึงคำว่า "อาคาลาเซียในอีเมล์เมื่อคืนนี้"

Free TextEditor

Smiley

Free TextEditor

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2553 16:18:25 น.

0 comments

Counter : 546 Pageviews.