ตาหยีไม่ซื้อตำรา เปิดเทอมอาทิตย์แรก ตาหยีไม่ได้มาเข้าเรียน อาทิตย์ที่สอง ตาหยีเข้าไปนั่งในชั้น พออาจารย์ส้มเช้งเดินเข้ามา ตาหยีก็เดินเข้าไปบอกอาจารย์ส้มเช้งว่า ตาหยีจะลงวิชานี้ ตาหยีเป็นเด็กปี 3 ผมเกรียนสั้น ผิวขาวซีด หน้าเป็นทางยาว ตัดกับตาที่หยีเป็นแนวนอน หางตายาวผิดปกติ เส้นเรียวแหลมเรียกว่าเกือบจรดใบหู วิธีพูดของยาหยีบ่งบอกว่า ตาหยีเป็นเด็กกระด้าง อย่าว่าแต่มารยาทพื้นๆเลย ไม่ต้องหวัง เด็กญี่ปุ่นสมัยนี้มีเยอะ คนไทยเราๆให้คำจำกัดความง่ายๆว่า "บุพการีไม่ได้สั่งสอน" ตาหยีพูดไม่มีหางเสียง แถมพูดด้วยสำเนียงแสดงการข่มขู่ น้ำเสียงเหมือนโกรธใครมาเป็นพันปี ตาหยีถามอาจารย์ส้มเช้งว่า "ผมเรียนได้ไหม" ฟังก็รู้ว่าอาจารย์ส้มเช้งให้คำตอบได้อย่างเดียวคือ "ได้" ไม่มี "ไม่ใด้" ให้เลือก แล้วไม่มีเหตุผลอื่นที่เอื้อให้ อาจารย์ส้มเช้งตองปฎิเสธ เพราะเพิ่งเปิดเทอมสดๆร้อนๆ และมหาวิทยาลัยยังอยู่ในระยะที่ให้นักศึกษาลงหน่วยกิจ อาจารย์ส้มเช้งก็ตอบว่า "ได้สิ แต่จะใช้ตำรา ตำรามีขายในร้านหน้งสือของมหาวิทยาลัย ชั่วโมงหน้าเอาหนังสือมาด้วย" อาจารย์ส้มเช้งไม่ลืมที่จะย้ำว่า "ไม่มีตำรา เรียนไม่ได้" อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์ที่ 6 ของเทอม 4 อาทิตย์เป็น 1 เดือน 6 อาทิตย์เท่ากับดือนครึ่ง เกือบครึ่งหนึ่งของหนึ่งเทอม แต่กระนั้น .... จนป่านนี้ตาหยีก็ยังไม่มีหนังสือมาเรียน แต่ตาหยีไม่เคยขาดเรียน และตาหยีไม่เคยมีหนังสือมาเรียน แต่ตาหยีก็ไม่เคยขาดเรียน (อ่านแล้ว ถ้างง ขอให้กลับไปอ่านอีกครั้งค่ะ) ตาหยีอาศัยตำราของเพื่อน ตาหยีชะเง้อดูตำราของเพื่อนร่วมชั้น คนไหนก็ได้ที่บังเอิญมานั่งข้างตาหยี แน่นอนของตาย ไม่มีทีท่าว่าตาหยีจะรู้เรื่องอะไรแม้แต่กะผีก ตอนท้ายชั่วโมงทุกครั้ง อาจารย์ส้มเช้งให้นักศึกษาทำแบบฝึกหัด แบบฝึกหัดอยู่ในตำรา คำถามอยู่ในตำรา คำตอบก็อยู่ตำรา ไม่มีตำราเสียอย่าง เทวดาหน้าไหนจะทำแบบฝึกหัดได้ ขณะที่นักศึกษาทั้งชั้นต่างคนต่างทำแบบฝึกหัดของตนไป ตาหยีได้แต่นั่งเฉยๆ ก้มหน้าขีดๆเขียนๆกระดาษเปล่าแผ่นเท่าฝ่ามือบนโต๊ะของตัวเอง หรือไม่ก็ก้มหน้านิ่งๆ เหมือนแมงสาบแห้ง อาจารย์ส้มเช้งรู้อยู่เต็มอก เพราะแกผ่านทั้งพายุไฟ พายุฝนมาแล้วหลายต่อหลายห่า อ่านความในใจของนักศึกษาเจ้าเล่ห์เจ้าเหลี่ยม ขี้โกงสารพัดได้ ราวกับอ่านลายมือตัวเอง ตาหยีมาเข้าเรียนเพื่อมาขานชื่อ เพื่อให้เป็นอันว่า "ตรูลงแล้วตรูมาเรียน" แล้วอาจารย์จะทำอะไรตรูได้ ตรูมาเรียนแล้วหนิตามวันตามเวลา ความแก่หรือผมที่เคยดำจนหงอกเต็มหัวในตอนนี้ ไม่ได้ช่วยให้อาจายร์ส้มเช้งเกิด ความเมตตาเด็กขี้โกงหยามเกียรติภาษาไทย เมื่อความอดทนของอาจารย์ส้มเช้งกร่อนในอาทิตย์ที่ 6 น้ำอดน้ำทนของอาจารย์ส้มเช้งก็กุด หดสั้น ไม่เหลือแม้แต่สักหยด น้ำใจที่เคยให้เด็กๆพวกนี้ก็เหือดแห้ง ทนเห็นตาหยีลบหลู่ดูเบาตัวเองกับภาษาไทยอีกต่อไปไม่ไหว เห็นถ่องแท้แล้วว่าตาหยีไม่มีความตั้งใจจะเรียนภาษาไทย ภาษาไทยที่แม้จะเป็นภาษาย่อยยิบเล็กๆ พูดและใช้เฉพาะในหมู่คนเผ่าไทยในแหลมทอง แต่มันก็เป็นภาษาแม่ของอาจารย์ส้มเช้ง ที่อาจารย์ส้มเช้งแสนรัก และเต็มใจทุ่มเทแรงกายแรงใจ ถ่ายทอดให้เยาวชนชาตินี้มานานเท่านาน อาทิตย์ที่ผ่านมาอาจารย์ส้มเช้งยื่นคำขาดกับตาหยีว่า "ถ้าไม่มีตำราไม่ต้องมาเข้าเรียน" Free TextEditor "เพราะอาจารย์สอนตามตำราทุกบรรทัด ทุกหน้า" "ไม่มีตำราก็เรียนไม่รู้เรื่อง เสียเวลาเปล่า คนอื่นเขามีกัน แล้วเขาต้องใช้ของเขาเอง คุณจะมาขอแบ่งดูทุกครั้งมันไม่ได้หรอก เอาเปรียบเพื่อน สร้างความลำบากให้คนอื่น" ตาหยีฟังแล้วตาหยีนิ่งอึ้งไปเสี้ยวนาที แต่....แทนที่ตาหยีฟังและได้คิด แล้วรู้ผิด สำนึกตัว ตาหยีกลับแสดงอาการหือไม่พอใจ ตอบอาจารย์ส้มเช้งด้วยเสียงสำแดงอารมณ์ว่า "ทำไมผมจะมาเรียนไม่ได้" แล้วอาจารย์ก็อธิบายที่อธิบายไปแล้วเมื่อกี้อีกครั้ง เหมือนเก่าซ้ำอีกที "เพราะอาจารย์สอนตามตำราทุกบรรทัด ทุกหน้า" "ไม่มีตำราก็เรียนไม่รู้เรื่อง เสียเวลาเปล่า คนอื่นเขามีกัน แล้วเขาต้องใช้ของเขาเอง คุณจะมาขอแบ่งดูทุกครั้งมันไม่ได้หรอก เอาเปรียบเพื่อน สร้างความลำบากให้คนอื่นเขา" ทีแรกตาหยีนั่งฟังแต่ตอนนี้ตาหยีฟังแล้วก็ลุกขึ้นถาม "ทำไมผมจะมาเรียนไม่ได้" เอ๊า แล้วกัน .... อาจารย์ส้มเช้งขนลุกซู่ ไอ้นี่มันโง่หรือมันบ้ากันแน่ Free TextEditor ไม่เอาแล้ว เลิกพูดกับมันได้แล้วเรา ใครว่าญี่ปุ่นเก่งญี่ปุ่นฉลาด ใครว่าญี่ปุ่นเจ๋ง อาจารย์ส้มเช้งแกเห็นญี่ปุ่นโง่ ญี่ปุ่นงี่เง่ามานับไม่ถ้วน ไอ้ตาหยีไม่ใช่คนแรกหรือคนสุดท้าย ยอดสยองของประเทศนี้ คนบ้ามีมากพอๆกับคนดี Free TextEditor Create Date : 22 พฤษภาคม 2552 Last Update : 23 พฤษภาคม 2552 6:48:58 น. 0 comments Counter : 795 Pageviews.   Share Tweet