หนูเลี้ยงหมาให้เป็นหมาค่ะ ไม่ได้เลี้ยงหมาให้เป็นคน

วันนี้มีเรื่องหมาๆ ของคนรักหมามานินทาให้ฟังค่ะ อิอิ
คือเจ้าสีทองที่บลูเลี้ยงเนี่ย ก็เลี้ยงแบบบ้านๆทั่วไปนั่นแหละค่ะ
แต่หน้าที่พาไปเดินเล่นเนี่ยจะเป็นของรินซะมากกว่า
คราวนี้ข้างบ้านบลูอีกด้านจะติดกับบ้านของคุณป้าคนหนึ่ง
ป้าแกเลี้ยงหมาเยอะ 3 ตัวค่ะ อืมม..ก็น่ารักดีค่ะ ตัวเล็กๆดุ๊กดิ๊กๆ
และยังมีหมานอกบ้านที่ป้าเอาข้าวมาวางให้ให้มันกิน
(ค่อนมาทางหน้าบ้านบลู)อีก 2-3 ตัว

จริง ๆ เราก็ควรอยู่กันอย่างสงบดีนั่นแหละค่ะ
เพราะบลูกับรินเองก็ไม่้ได้รังเกียจหมา (ออกจะรังเกียจเจ้าของมากกว่า )
เจ้าสีทองเนี่ย นับว่าเป็นหมาฉลาดค่ะ คงตามพันธุ์ของมันนั่นแหละ
แม้บางทีจะน่าเตะอยู่บ้างเวลาแกล้งโง่ก็ตาม
และด้วยความที่บ้านบลูมีสวนสวย(มั้ง) รินกับบลูเลยออกจะรักเป็นพิเศษ
แล้วเจ้าสีทองนี่มันซนใช้ได้ค่ะ บลูมักจะดุมันเสมอๆ
และแน่นอนรินซึ่งรักหมาและเด็ก แต่ไม่ค่อยจะรักบลู
ก็มักจะออกรับและแก้ตัวแทนมันเสมอ
ว่าบลูอย่าใจร้ายซิสีทองไม่ได้ตั้งใจ
(ตะกุยเต็มที่เนี่ยนะไม่่ได้ตั้งใจ สวนช๊านนน )

แต่ก็นั่นแหละค่ะ รินที่แสนจะใจดี เจ้าสีทองเลยสนองให้เต็มที่
ด้วยการไปตะกุยแปลงต้นโมกสุดหวงของรินเข้า
เท่านั้นแหละค่ะ องค์ลงในทันที เสียงแหลมตะโกน สีท๊องงงงงง
จนเจ้าหมาเจ้าปัญหาหันมาทำหน้า งง
ออกแนว เจ้านายพูดเสียงดังทำไมฮับหนวกหูนะนี่

และจากนั้นรินก็จะเดินไำปพร้อมทั้งดุด้วเสียงยาวเหยียด
แต่เป็นภาษาญี่ปุ่น
โถ ! ที่รักจ๋า หมาเราออกจะบ้านน๊อกกกก บ้านนอก
ไม่ใช่หมาอินเตอร์นะจ๊ะ มันฟังไม่รู้เรื่องหรอก
เจ้าสีทองได้แต่ทำหน้าหมา งง ค่ะ เพราะฟังภาษาญีุ่่ปุ่นไม่ออก
เพราะรินเวลาตื่นเต้น หรือตกใจกับอะไร
คุณเธอจะออกภาษาญี่ปุ่นมาเต็มเหนี่ยวเลยละคะ

เข้าเรื่องซะที ปรกติเวลาสีทองทำผิด รินกับบลูจะลงโทษด้วยการดุค่ะ
และถ้าดุแล้วยังไม่ฟังก็จะตี โดยบลูจะใช้วิธีเอาหนังสือพิมพ์ม้วนๆ
แล้วตีพื้นให้เสียงดังค่ะ ให้มันตกใจแล้วหยุดทำ จากนั้นก็จะดุ
แต่ถ้ายังดื้อ ก็ใช้ตีไปที่ตัวแรงๆ ให้รู้ว่าทำแบบนี้โดนลงโทษนะ
ซึ่งก็มักจะใช้ได้ผลดี คือ โดนไม่กี่ครั้งก็จะจำได้ว่ามันจะถูกลงโทษ

เข้าเรื่องอีกทีค่ะ อิอิ คราวนี้มีอยู่หนหนึ่ง ไม่กี่วันมานี้เอง
ป้าข้างบ้านมาเจอบลูกำลังเอาหนังสือพิมพ์ตีเจ้าสีทองอยู่พอดี
ป้าเลยสงสารเจ้าสีทอง เลยเกิดบทสนทนาประมาณนี้ขึ้นมาค่ะ

ป้า..ไปตีมันทำไมหนู น่าสงสารออก
บลู..มันดื้อค่ะ ต้องลงโทษบ้าง (ส่วนไอ้ตัวดี หายสลดไปแล้วค่ะ
......กระดิกหางดิ๊กๆ จนอยากจะถีบแถมให้อีกซักดอก)
ป้า..หมามันก็มีหัวใจนะหนูไปทำแบบนั้นมันเสียใจนะ มันก็เหมือนคนแหละ
......พูดดี ๆ มันก็เชื่อ (หันไปดูไอ้สีทอง นั่งส่ายหางดิ๊ก อืมม..มันกำลังเสียใจ )
ป้า..(ร่ายยาวต่อ) หมามันก็เหมือนคนแหละหนู มันซื่อสัตย์กับเราเห็นไหม
......ป้าเห็นหนูปล่อยมันนอนนอกบ้านน่าสงสารนะ น่าจะให้มันนอนในบ้าน
......ยุงกัดมัน อากาศก็หนาว
บลู..มันนอนในโรงรถค่ะไม่หนาวหรอก มีที่กันลม ยุงก็น้ิอย
......หนูเปิดที่ดูดยุึงให้มันค่ะ
ป้า..(ส่ายหน้าทำท่าทางนังนี่โปรดสัตว์ไม่ขึ้นจริงๆ) เนี่ยหมาป้าเลี้ยงรักทุกตัว
......เหมือนลูกหลานป้าเองเลยนะไม่ตีหรอก
บลู..มันหมาอ่ะค่ะป้า เลยเลี้ยงมันแบบหมา เรื่องจะไม่ให้ลงโทษเลย
......ทำไม่ได้หรอกค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ หนูจะพาหมาหนูไปเดินเล่นค่ะ

จบการสนทนาป้าแกคงนึกเคืองอยู่ในใจว่าเราหนอ
ไม่รู้จักรักมันหมือนลูกมั่งเลย แต่แหม...บลูเองก็ทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆค่ะ
เพราะมองยังไงมันก็หมาอ่ะ บลูเลี้ยงก็เลี้ยงว่ามันเป็นหมา
ให้ข้าวให้น้ำ ให้ที่นอนที่สุขสบายพอควร พาไปเดิืนเล่้นทุกวัน(โดยริน)
บลูก็คิดว่าเหมาะสมพอสมควรล่ะ ไอ้เรื่องจะให้เรียกลูกทุกคำแบบป้า
สงสัยจะทำไม่ได้

และเหตุการณ์ล่าสุดคือวันนี้ตอนเช้าค่ะ
เรียกว่าต่อไปนี้ป้าแกคงเกลียดขี้หน้าบลูเต็มที่ล่ะ
เนื่องมาจากทุกเช้าจะมีอึหมามาหย่อนที่หน้าบ้านบลูทุกวัน
แน่นอนมันเป็นหมาไม่มีเจ้าของนั่นแหละ (แต่มีคนให้อาหาร)
และรินก็ต้องไปเก็บอึทุกวัน แต่ไม่สามารถจับคาหนังคาเขาได้
เพราะมันมาเช้ามากกก (น่าจะยังไม่สว่างด้วยซ้ำ) แต่วันนี้มันคงตื่นสาย
บลูออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านพอดี เลยจัดการเอาปืน BB สอยไป 1 ชุด
มันคงตกใจและเจ็บพอสมควร เลยวิ่งเตลิดไป

ป้าที่กำลังให้อาหารหมาจร (ในเขตหน้าบ้านบลู) เห็นเข้า
เลยมาถามว่ายิงหมาป้าทำไม งานนี้ของขึ้นเลยค่ะ
โห ! ทีงี้อ้างตัวเป้นเจ้าของ ยัยหนูรินนั่งเก็บอึหมาหน้าบ้านมาเป็นเดือน
ไม่มีใครมาแสดงตนเป็นเจ้าหมาซักที

บลูเลยบอกไปว่าหมามันอึหน้าบ้านค่ะ อึทุกวัน หมาป้าเองหรอคะ
หนูถามหาหลายทีแล้วว่าใครเป็นเจ้าของมัน
ไม่มีใึครรับซักที ถ้าเป็นหมาป้า หนูจะได้ให้ป้าจัดการเรื่องอึหมา
เวลามันมาหย่อนไว้หน้าบ้านหนูซะที

อืมม..งา่นนี้ป้ามีอึ้ง เอา่ดิ ๆ เถียงมา ๆ โมโหแล้วเฟ้ย
สรุปคุณป้าพูดมาได้น่ารัวกระสุนบีบีใส่ซักชุดว่า
หมามันไม่มีเจ้าของป้าแค่ให้อาหารมันกินเท่านั้น
(ในเขตหน้าบ้านช๊าน ยัยหนูรินต้องไปคอยเก็บกวาดอีก)
หนูทำรุนแรงเกินไป เอาปืนไปยิงมันแบบนี้

ไม่รู้ค่ะ ถ้ามันไม่มีเจ้าของ
หนูก็จะยิงมันทุกครั้งที่มันมาอึหน้าบ้านหนูแหละค่ะ
เผื่อจะมีเจ้าของมาแสดงตัวซะที
เพราะมันมีปลอกคอแสดงว่ามีเจ้าของแน่ค่ะ
แต่สงสัยเจ้าของรักหมามากไปหน่อยค่ะ เลยมีนิสัยหมาๆติดมาด้วย
อึเสร็จ สะบัดตูดหนีไม่รับผิดชอบอ่ะค่ะ ถ้าป้าเจอเจ้าของหมา
ป้าช่วยเตือนๆเค้่าหน่อยแล้วกันนะคะ หนูกลัวหมาเขาจะเจ็บตัวค่ะ

สรุปคุณป้าค้อนให้หนึ่งวงเดินเข้าบ้านไปเลย
จริงๆแล้วบลูอยากซัดเจ้าของหมามากกว่าตัวหมาค่ะ
แต่ทำไงได้ ถ้าไม่ทำให้มันรู้ว่าตรงนี้อึไม่ได้
ยัยหนูรินได้นั่งเก็บอึหมาทุกวันแน่
แต่ที่ยิงก็เพราะมั่นใจว่า กระสุนไม่ได้แรงจนเกิดการบาดเจ็บอะไรมากค่ะ
(เพราะเวลาไปเล่นโดนยิงแบบนี้บ่อย ของคนอื่นวิ่งที่ 400ฟุตด้วยซ้ำ
ของบลูยังแค่ 370 นิดๆ) ถ้าบลูโดนแล้วไม่เป็นไร น้องหมาก็น่าจะไม่เป็นไร
แต่ถ้าใครจะว่าบลูโหดกะสัตว์ก็คงยอมรับแต่โดยดี
แต่ถ้าถามว่ามาอีกจะยิงมั้ย ก็นะยิงจนกว่าจะเข็ดนั่นแหละค่ะ

สำหรับวันนี้ขอจบดื้อๆแบบนี้แหละค่ะ ฝันดีราตรีสวัสดิ์ทุกคนค่า

Create Date : 26 ธันวาคม 2551		7 comments
Last Update : 26 ธันวาคม 2551 23:51:52 น.
Counter : 834 Pageviews.
Share Tweet