เป็นหนังสือที่น่าสนใจมากค่ะ
"ธรรมชาติเป็นครูของทุกสิ่ง" คงไม่หนีคำนี้ใช่ไหมคะ

ประมาณนั้นแหละครับ แต่หมอโจเคยเขียนไว้น่าสนใจเดี๋ยวไปอ่านก่อนนะครับ

เล่มโปรด
แต่แนวทางที่เค้าปฏิบัติ มันก็แนวทางเดียวกับพระพุทธเจ้านั่นแหละ
คือเรียนรู้ด้วยตัวเองจนเข้าใจกระจ่างแจ้ง

เห็นชื่อหนังสือ รีบเข้ามาทันที

ผมอ่านไปสองรอบแล้วครับพี่
ชอบมาก
ถึงมากที่สุด

บางบทบางตอน
ผมรู้สึกว่าตัวผมเป็นสิทธารถะ
และสิทธารถะเป็นตัวผม


พระพุทธเจ้าท่านหลุดพ้นได้ด้วยวิธีของท่าน
ผมก็เชื่อว่าเราทุกคนมีศักยภาพที่จะหลุดพ้น
ในแนววิธีและวิถีแบบของเรา
โดยไม่ต้องเดินตามรอยท่านก็ได้


เหมือนกับคำถามที่พี่ถามว่า
การศึกษา
ศึกษาเพื่อชนะไม่ได้หรือ
เพระาแพ้ชนะก็วนเวียนอยู่ในวัฏสงสารเหมือนเดิม


ผมกลับคิดว่าการศึกษาเพื่อไม่ชนะและไม่แพ้
เป็นสิ่งที่สำคัญกว่าผลแห่งการเรียนรู้

บางคนบอกว่าเวลาเราลงแข่งขันวิ่ง
จงวิ่งเพื่อเอาชนะ
ไม่เอาชนะคู่แข่่งขันเพื่อเป็นผู้ชนะ
ไม่ก็ต้องเอาชนะเพื่อทำลายสถิติของตัวเอง
หรือที่สุดแล้วก็ต้องเรียนรู้ที่จะเป็นผู้แพ้ที่ดี


แต่น้อยครั้งนะครับ
ที่การศึกษาของเรา
จะสอนให้คน

"วิ่งเพื่อวิ่ง"



เหมือนกับการปฏิบัติธรรม
เราสอนแต่เพื่อเอาชนะกิเลส
เอาชนะตัณหา
เพื่อจะได้พาตัวเองหลุดพ้น
มีความอยากและปรารถนาในนิพพาน

ที่สุดแล้ว
เราก็ลืมตัว

ลืมไปว่าแท้จริงแล้ว

เราควรปฏิบัติธรรมเพื่อปฏิบัติธรรม
เราปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าใจและยอมรับในการอยู่ร่วมกับควาเมป้นจริง
อยุ่กับกิเลสอย่างรู้ทัน ไม่ใช่เอาชนะกิเลส
อยู่กับธรรมชาติและการเปลี่ยนแปลงอย่างรู้ทัน
มิใช่การปฏิเสธหรือท้าทายธรรมชาติ

และในการศึกษาที่เ่ป็นอยู่
ไม่เคยสอนให้่เราได้ตระหนักรู้ในความจริงข้อนี้เลยครับ

ผมว่าฝรั่งเขาคิดเป็นระบบ เป็นเหตุเป็นผล
ศาสนาพุทธน่าจะตอบโจทย์เขาได้เลย
โดยเฉพาะเรื่องของ ปฏิจสมุปบาท น่ะครับ

พระพุทธเจ้าสอนไว้ไม่ให้เชื่อครูอาจารย์...ถูกต้องที่สุดเลยค่ะ

เราเคยเชื่อว่าธรรมะคือธรรมชาตินะคะ

จนไปเจอพระอาจารย์ท่านหนึ่งบอกว่า ธรรมะเหนือธรรมชาติ แล้วท่านก็บอกว่า ธรรมชาติแล้ว คนเราต้องเีวียนตายเวียนเกิด

การที่เราจะทำให้ไม่เวียนตายเวียนเกิดอีก เราต้องเข้าใจหลักปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นไปสู่จุดเหนือธรรมชาติค่ะ

อรุณสวัสดิ์ครับพี่