|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
นครศรีธรรมราช Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [?]

|
ย้ายมาเป็นคนนครศรีธรรมราช ตั้งแต่ ๑ เมษายน ๒๕๕๘
เคยมาเป็นคนสระบุรี ตั้งแต่ ๑ มกราคม ๒๕๕๗
เคยเป็นคนกรุงเทพฯ ตั้งแต่ ๑ เมษายน ๒๕๕๒
ย้ายที่ทำงานในจังหวัดสระบุรี ตั้งแต่ ๑ มีนาคม ๒๕๔๖ เคยเป็นคนสระบุรี ตั้งแต่ ๑ มิถุนายน ๒๕๔๕
เคยเป็นคนนครศรีธรรมราช ตั้งแต่ ๑ สิงหาคม ๒๕๓๙
เคยเป็นคนระยอง ตั้งแต่ ๒๕๓๗
|
|
|
|
|
|
|
มีคำกล่าวในวงการการศึกษามานานแล้วนะคะ ว่า Children don't learn from what we teach, but learn from what we are. ซึ่งเราว่าเป็นความจริงตลอดไป
ดังนั้นการเป็นแบบอย่างให้เด็กสำคัญมาก เพราะเค้าเรียนรู้โดยตรงและจากตัวคนที่เค้าใกล้ชิด นอกจากทำให้เด็กเป็นคนดีแล้ว ก็ทำให้ครูอย่างเรารู้จักควบคุมตัวเองไปด้วย (เป็นเด็กอ่อนกว่าวัยเหมือนลูกๆ เสมอ)
หลักสำคัญอีกอย่างที่เราจำขึ้นใจ คือ การที่เด็กทำอะไรไม่ดี มันคือ "พฤติกรรม" ที่ไม่ดี ไม่ใช่เค้าเป็นคนไม่ดี นี่เป็นปัจจัยสำคัญที่บางครั้งผู้ใหญ่แยกแยะไม่ได้และทำให้เด็กสับสนไปด้วยว่าผู้ใหญ่ไม่รักเมื่อเค้าทำผิด พอทำความผิดร้ายแรงโดยเฉพาะเมื่อเข้าวัยรุ่นเค้าเลยไม่กล้าเข้าหาผู้ใหญ่ เราเจอเด็กหลายคนที่ร้องไห้เวลาทำผิดแล้วบอกว่า "ร้องเพราะกลัวพ่อแม่ผิดหวังในตัวเองมากกว่าที่จะร้องให้ตัวเอง" ได้ยินทีไรเศร้าใจทุกทีค่ะ
สื่อให้ลูกรู้ว่ารักและอยู่ข้างๆ เค้าตลอดชีวิตนะคะ