|

ลมสงัด,น้ำค้างแรง กำซาบแสงดาวพราว แล้วก็ฝัน นกละเมอ ใบไม้ร่วง,ดวงตาคู่นั้น ระยับพรายสีอำพัน,มึนเมา
หวานศัพท์ขับเอื้อน อ้อยอิ่ง สรรพสิ่งกึ่งสุข กึ่งเศร้า เหมือนไฟแรงร้อน แต่ซ่อนความอ่อนเยาว์ ความเหงาใช่ไหมคือบทลำนำ
แมกไม้อาบแสงเดือน ผู้มาเยือนต่างสุขสม อิ่มหนำ สนทนากันจนสิ้นถ้อยคำ เอาเมรัยอำพรางหยาดน้ำตา
เงียบ,หนาวน้ำค้าง ฟ้ากว้างเหมือนทะเลเสน่หา งานเลี้ยงจวนเจียนจะเลิกรา แล้วก็คงห่มความว้าเหว่นอน
...แล้วก็คงห่มความว้าเหว่นอน...
คืนนั้น สองพันห้าร้อยยี่สิบเจ็ด

*คัดจาก "พันธนาการดอกไม้" โดย สุริยฉัตร ชัยมงคล, สนพ.ดอกหญ้า ๒๕๒๘)
| |