"...เพราะตอนนั้นคิดว่าจะต้องตายแน่ ๆ แล้ว ก็ไม่อยากอยู่..."

อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ บรรยายไม่ถูกครับ..

+++++++++++++++

ถึงจะอยู่หรือไม่ใช่ความหวัง
ถึงจะรั้งชีพได้ก็ไม่สน
ถึงจะตายหายไปในบัดดล
...จะไม่หม่นหมองเศร้าเคล้าน้ำตา

ขอมั่วอีกครั้งครับ...:-D

เป็นบทกวีที่ไพเราะมากค่ะ แต่อ่านแล้วรู้สึกใจหายยังไงไม่รู้

^
^
ค่ะคุณหนึ่งฯ ในบทสัมภาษณ์เขาถามต่อไปว่า..."คุณไม่มีความหวังอะไรในชีวิตเลยหรือ ?" คุณสุริยฉัตรตอบว่า..."ก็ไม่รู้จะหวังอะไร..."...โหยเลยค่ะ

ใช่ค่ะคุณบุ้คฯ...ทั้งใจหายแล้วก็...แห้งโหยทีเดียวเชียว...

วันนี้ตรงกับวันเสียชีวิตของคุณสุริยฉัตรเมื่อสิบปีที่แล้วค่ะ...จึงนำพจนาลัยบทนี้มารำลึกถึงเจ้าของในบล็อกนี้ค่ะ

ลำเนาว์ป่า เป็นบทประพันธ์ของใครคะคุณแม่ไก่...

อยากทราบ

ขอบคุณค่ะ
คิดถึงๆๆๆ

^
^
ลำเนาป่า ไม่มีว แหวนการันต์ค่ะคุณโมกฯ
เป็นหนังสือดีอีกหนึ่งเล่ม งานเขียนของคุณศิเรมอร อุณหธูป ค่ะ...คุณศิเรมอรเป็นลูกสาวของคุณประมูล อุณหธูป นักเขียนนักแปลคนโปรดของคุณสุริยฉัตรเลยค่ะ

แม่ไก่ เรื่องนี้น่าอ่านอย่างแรงง...



ปล. เก้าอี้ แม่ไก่ น่านั่งเจงๆ

เป็นบทกวีที่เขียนตามความรู้สึก
ของคนที่ปลงกับชีวิตแล้วยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
เขียนเร้าความรู้สึกจริงๆ

แวะมาอ่านกลอนค่ะ...คุณพี่แม่ไก่
วันก่อนแวะมาอ่าน"หวานไฟ"ไพเราะเหลือเกิน
ได้แรงบันดาลใจ...อยากแต่งกลอนบ้าง
แต่ว่าแต่งไม่ค่อยเป็นหรอก
แต่ก็จะลองดู...ตั้งบล็อกใหม่ไว้แต่งกลอน
พี่แม่ไก่...แวะไปติ-ชมบ้างนะคะ