พฤศจิกายน 2563

1
2
3
5
6
7
8
9
11
12
13
14
15
16
17
18
20
21
22
23
25
26
27
28
29
30
 
 
All Blog
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 20 หน้า 1
ต้นข้าวออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปสนามบิน เขามาถึงภูเก็ตเกือบ 9 โมง และนั่งรถเมลล์เข้าไปในเมือง

มาถึงบ้านอากงไม่มีคนอยู่ แต่เขามีกุญเจบ้านเลยเข้าไปในบ้านได้


“สงสัยทุกคนจะไปโรงพยาบาล”


เขาเอาโทรศัพย์ออกมาเพื่อโทรหาแม่


“แม่อยู่โรงพยาบาล ตอนนี้อากงรอหมอมาเช็คประจำวัน ต้นมาถึงกี่โมงลูก”


“เพิ่งมาครับ ไม่เห็นใครเลย”


“อาไปดูงานที่ร้าน เดี๋ยวคงมาล่ะ แม่ก็ว่าจะกลับไปอาบน้ำ”


“ครับ อากงเป็นไงบ้าง”


“คนแก่น้อ ก็กินข้าวได้บ้าง บ่นๆ อยากอุ้มเหลน” แม่ตอบ


“แล้วนี่ข้าวหอมมาด้วยไหม”


“อ้อ เดี๋ยวข้าวตามมาครับ”

เขาตอบเลี่ยงๆ


“อ้าวไม่ได้มาพร้อมกันเหรอ”


“ข้าวเขาเคลียร์งานก่อน อาทิตย์หน้าสงกรานต์หยุดหลายวัน เขาก็อยากกลับบ้านครับ”


“อ้อ”


“แต่จะมาหาอากงก่อนไปอุดรครับ”


“จ๊ะ เดี๋ยวสัก 10 โมง แม่ก็จะกลับบ้านนะ จะมานี่ก่อนหรือรอแม่อยู่ทีบ้าน”


“เดี๋ยวผมรอแม่มาแล้วค่อยไปด้วยกันครับ”


“จ๊ะ”



ต้นวางสายจากแม่แล้วก็เอากระเป๋าไปเก็บในห้อง พลางคิดอย่างปวดหัวเขาจะแก้ปัญหาเรื่องข้าวหอมกับแม่ยังไงดี

เขาจะบอกทุกคนอย่างไรดีว่าข้าวหอมทิ้งเขาไป

เสียงออดหน้าบ้านดัง ทำลายภวังค์ของต้นข้าว ต้นข้าวแปลกใจว่าใครมาหา ดัง 2 รอบ เขาเลยเดินออกมาดู



พอเปิดประตู เขาก็ยืนสงบนิ่งราวรูปปั้น ราวกับว่าไม่มีอากาศให้เขาหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง หรือตัวเขาเองแทบจะขาดใจ


ดวงตากลมโตที่มองเขาอยู่มีแววกังวล



“ขอโทษนะคะ ฉันมาเยี่ยมอากงค่ะ เมื่อวานเห็นอาเข็ญรถเข็ญที่โรงพยาบาล เลยไม่แน่ใจว่าอากงเป็นอะไรหรือเปล่า?”


เสียงที่เขาคุ้นเคยเอ่ย ตาโตๆ หน้าซนๆ จ้องมองหน้าเขาพลางมองเข้าไปในบ้าน



“หรือว่าอากงอยู่โรงพยาบาลคะ พอดีเมื่อวานพาเพื่อนไปหาหมอ เลยไม่ได้เข้าไปหาอากง ฉันเลยมาที่บ้านค่ะ แล้วคุณเป็นใครคะ?”


เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย


มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแปลกตา


ต้นข้าวถอดแว่นตาดำ


“อุ๊ยยย...เจ้”


หน้าซนๆ หลุดเสียงตกใจลนลานออกมา


ต้นข้าวดึงแขนเล็กเข้าบ้านเมื่อเห็นเธอหมุนตัวจะวิ่งหนี


“เจ้..จะลากเค้าไปไหน”


เธอสบัดแขนเขาออกไป


“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

เขาคว้าแขนเธอเดินเข้าบ้าน แม้ข้าวหอมจะพยายามแกะมือเขาออกก็ตามที


เมื่อมาอยู่ในห้องนอนต้นข้าว ข้าวหอมทำท่าทีหวาดๆ ด้วยรู้ตัวว่าจะต้องมีเรื่องอย่างแน่นอน


“ทำไมถึงทำแบบนี้”

เขาเริ่มคำถาม ทั้งที่ใจสั่นเทา


“ทำอะไรคะ”

หน้าซนๆ ถามกลับไม่กล้าสบตา


“หนีพี่มาทำไม ไม่บอกอะไรสักคำ คิดว่าตัวเองทำอะไรอยู่”


“ก็...ก็..ฉัน...”


“ทำไมถึงตัดสินใจทิ้งพี่”


 
ข้าวหอมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอต้นข้าวที่นี่ ถึงแม้จะรู้ว่ายังไงเขาอาจจะมา

แต่ก็มาแอบดูลู่ทางเมื่อวานแล้วก็ไม่เห็นจะมีต้นข้าวลงจากรถอาเลยสักนิด



“คือว่า..เค้า....”

ก้มหน้าสำนึกผิดหาพูดอะไรไม่ออก


ต้นข้าวพยายามข่มใจอย่างที่สุด ถึงจะสั่นเทาอย่างรุ่มร้อนใจ ถึงจะดีใจจนเนื้อเต้น



“คิดว่าอะไร ไม่ได้รักพี่ เกลียดพี่ ไม่อยากอยู่กับพี่ อยากจะเลิกกับพี่”



“เจ้ ไม่ใช่อย่างนั้น..คือว่า..”

เธอยังสรรหาคำพูดแก้ความผิดไม่ได้


ข้าวหอมมีข้อดีอย่าง เธอไม่ใช่คนที่เถียงโดยไร้เหตุ


“เพราะพจน์ขอร้องใช่ไหม”

เขาสรุปให้


“คือ...”

เมื่อตัวเองผิดแล้ว เธอก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงได้



“ใช่เจ้”


“แล้วทำไมถึงหนีพี่มาไม่บอกสักคำ โทรหาก็ไม่ติด ตั้งใจใช่ไหม”


ข้าวหอมสูดลมหายใจเข้าปอด ทำไมมากลายเป็นจำเลยง่ายๆแบบนี้ได้


“ก็ ก็ คิดดีแล้ว”

ก้มหน้าก้มตา


“ข้าวไม่ได้รักพี่เลยใช่ไหม”

ต้นข้าวหลุดสิ่งที่ทรมานใจจนน้ำตาไหล เขาสะอื้นอย่างไม่อายข้าวหอม


ข้าวหอมทำอะไรไม่ถูก


“คือ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”


“ข้าวไม่คิดถึงใจพี่เลยสักนิดเดียว ว่าพี่จะเสียใจขนาดไหน ไม่ถามพี่สักคำ ไม่ลาพี่สักคำ จะไปก็ไป จิตใจทำด้วยอะไรกัน ข้าวไม่ได้รักพี่เลยใช่ไหม”

เขาถามย้ำ น้ำตานองหน้า


ข้าวหอมยังอึ้งอือ พูดอะไรไม่ออก ต้นข้าวมองหน้าสลดของอีกฝ่ายเขาจับไหล่เธอทั้งสอง


“ข้าวหอม... ถึงข้าวหอม...จะไม่ได้รักพี่ พี่เข้าใจดี พี่เป็น..กะเทย พี่ไม่ได้เป็น..ชายเต็มร้อย แต่..พี่..รักข้าวหอมนะ พี่รักข้าวหอม... เข้าใจไหม.. พี่อยู่ไม่ได้..ไม่มีข้าวแล้วพี่ทรมานหัวใจมาก พี่ยังมีหัวใจอยู่นะ ทำไมทำร้ายกันแบบนี้”

เขาไม่อาจจะหยุดร้องไห้ได้ พรั่งพลูคำพูดที่อัดในอกออกมา ทั้งสะอึกสะอื้นปนกัน


“เจ้...”

ข้าวหอมมองหน้าเขาใจอ่อนปวกเปียกโผกอดเขาไว้


“เค้า..ขอโทษนะ เค้าผิดไปแล้ว เค้าไม่ได้ตั้งใจ”


ต้นข้าวสะอื้นที่ไหล่บาง พลางยิ้มที่เอาชนะอีกฝ่ายได้ด้วยน้ำตา


“เค้าขอโทษนะ ที่มาไม่บอก เพราะเค้าคิดว่า ถ้าเค้าบอกเจ้ เจ้คงไม่ยอมแน่ๆ เค้าเลยมาเงียบๆ ถ้าคุณพจน์เค้ารักเจ้ เค้าอยากเริ่มต้นใหม่กับเจ้ เขาคงดูแลเจ้ได้”


ต้นข้าวดึงตัวเล็กออกจากตัวเขา ปรับสีหน้าให้ดูจริงจัง


“ฟังนะข้าวหอม เรื่องของพจน์มันจบไปแล้ว พี่ไม่เคยคิดถึงเขาเลย ตอนนี้มีเพียงข้าวกับพี่ พี่มีอนาคตกับข้าวเท่านั้น ที่เป็นคนรักและเป็นภรรยาของพี่”


ข้าวหอมประคองหน้าเช็ดน้ำตาอีกฝ่าย


“ขอโทษที่เค้าไม่ได้ถามเจ้เลยสักนิด ขอโทษที่เค้าตัดสินใจเอง ขอโทษนะ...”

ข้าวหอมเริ่มร้องไห้บ้าง


ตลอด 2 อาทิตย์เธอเองก็เหงาและคิดถึงต้นข้าวตลอด

 



Create Date : 24 พฤศจิกายน 2563
Last Update : 24 พฤศจิกายน 2563 6:53:04 น.
Counter : 786 Pageviews.

2 comments

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณหอมกร

  
unitan Literature Blog ดู Blog
อ้าวอยู่ดีดีก็โผล่มานะคะ

โดย: หอมกร วันที่: 24 พฤศจิกายน 2563 เวลา:20:33:54 น.
  
There are reliable Case Study Assignment Services that are very popular for students in search of business case study writing services and case study assignment help. https://meldaresearch.com/case-study-assignment-services/
โดย: Case Study Assignment Services IP: 136.243.138.66 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2563 เวลา:19:18:46 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

unitan
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]