เราเดินทางจากอุโมงวินห์ม๊อก ผ่านเมืองดองฮา (Dong Ha) ลงไปทางใต้ เพื่อไปทานมื้อเย็นกันที่เมืองเว้ ก่อนที่ลงเรือมังกรเพื่อชมความงามของแม่น้ำหอม หรือ ซงเฮือง (Song Huong) ในยามค่ำคืน และฟังเพลงพื้นเมืองของชาวเว้ ซึ่งว่ากันว่าเครื่องดนตรีที่เขาเอามาเล่น ล้วนแล้วแต่เป็นเครื่องดนตรีในวังเมื่อครั้งก่อนทั้งสิ้น และที่เด่นที่สุดเห็นจะเป็นพิณสายเดี่ยว...

ชีวิตที่เรียบง่ายของชาวเว้

มารู้จักเมืองเว้ (Hue) กัน

เว้ เป็นเมืองเอกของจังหวัดถัวเทียน-เว้ สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม และเคยเป็นเมืองหลวงเก่าในสมัยราชวงศ์เหงียนช่วงปี พ.ศ. 2345-2488 มีชื่อเสียงจากโบราณสถานที่มีอยู่ทั่วเมือง จำนวนประชากรอยู่ที่ประมาณ 340,000 คน

เมืองเว้ตั้งอยู่ในเวียดนามตอนกลาง ริมฝั่งแม่น้ำหอม ถัดเข้ามาในแผ่นดินจากริมฝั่งทะเลจีนใต้เพียง 2-3 ไมล์ ห่างจากกรุงฮานอยไปทางใต้ประมาณ 540 กิโลเมตร และห่างจากโฮจิมินห์ซิตีไปทางเหนือประมาณ 644 กิโลเมตร

ทางฝั่งเหนือของแม่น้ำคือที่ตั้งของพระราชวัง ซึ่งเป็นศูนย์กลางของย่านประวัติศาสตร์ โบราณสถานและวัดสำคัญส่วนใหญ่ในเมืองเว้จะตั้งอยู่ในบริเวณนี้ ทางฝั่งใต้ของแม่น้ำจะเป็นเมืองใหม่ ซึ่งมีย่านธุรกิจและที่พักอาศัยมากมาย

สถานที่ท่องเที่ยวในเมืองเว้ส่วนใหญ่จะเป็นป้อมปราการ พระราชวังหลวง และสุสานจักรพรรดิ

หมู่โบราณสถานในเมืองเว้ได้รับการขึ้นทะเบียนจากองค์การยูเนสโกให้เป็นมรดกโลกในปี พ.ศ. 2536 ... ปัจจุบันเว้เป็นเมืองท่องเที่ยวที่เป็นที่นิยมมากที่สุดแห่งหนึ่งของเวียดนาม

ร้านอาหารจีน Nam Chau Hoi Quan อยู่ริมแม่น้ำหอมทางฝั่งทิศเหนือ

เราถึงร้านอาหารจีน (บางคนเรียกว่าภัตราคาร) ที่มีพื้นที่ค่อนข้างกว้างขวาง มีเรือนที่ทำเป็นร้านอยู่ 3 เรือน ทางเดินเข้าไปประดับด้วยต้นไม้นาๆพันธุ์ และมีป้ายติดไว้ตามทางเดิน เดาๆเอาว่าน่าจะเป็นกำหนดการของงานต่างๆ เช่นงานแต่งงาน

อาหารจีนรสชาดแบบเวียตนามก็ดูแปลกและอร่อยไปอีกแบบ คือไม่ต่างจากที่เราเคยทานในเมืองไทยมากนัก แต่จืดกว่า.... เดี๋ยวนี้ร้านอาหารในเวียตนามแทบทุกร้านมีพริกน้ำปลาให้แล้ว จำได้ว่าเมื่อก่อนเราไปช่วงปี 2007 เคยแนะนำเขาไว้ที่ดานัง ชื่อร้าน 4 you...

ร้านนี้อยู่ริมแม่น้ำหอมด้านทิศเหนือ บรรยกาศยามค่ำคืนดีมาก...

หน้าร้านอาหาร Nam Chau Hoi Quan อีกมุม

หลังจากที่เรารีบทาน และรีบออกมาถ่ายภาพกัน เขาก็พาเราเราข้ามแม่น้ำหอม เพื่อไปลงเรือฟังเพลงกันอีกอีกฝั่งของแม่น้ำ ซึ่งก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าแล้ว.....

สะพานข้ามแม่น้ำหอม ที่ประดับด้วยไฟแสงสี

เรือท้องแบนที่ตกแต่งเป็นรูปหังมังกร ที่ว่ากันว่า ในอดีตมีแต่เจ้านายระดับสูงของราชวงศ์ในเว้เท่านั้นที่มีสิทธิใช้..... เรือพาคณะเราออกไปกลางแม่น้ำหอม ลอดสะพานเพื่อให้เราได้ชมแสงสี ก่อนที่จะมาจอดสงบนิ่งอยู่กลางลำน้ำ แล้วทำการร้องเพลงโบราณสำเนียงเศร้าๆให้เราฟัง

เพลงส่วนมากจะบอกถึงฤดูการเก็บเกียวในเวียตนามที่มีกันมากถึงสามฤดูที่ภาคกลางนี้ หลังจากนั้นก็จะมีเพลงเกี้ยวพาราศรีกันระหว่างหนุ่มและสาว หลังการทำนา จากนั้นก็จะมีการโชว์เดี่ยวดนตรีแต่ละชนิด..ที่เด่นที่สุดเห็นจะเป็นพิณสายเดียว จนมาสิ้นสุดลงที่บรรเลงเพลงลอยกระทง (ครั้งก่อนที่เรามาเขาร้องได้ด้วย...มารู้เอาตอนหลังว่าทีมนั้นไม่ได้มาในวันนี้ ทีมที่มาร้องไม่ได้) แล้วท้ายที่สุดก็เชิญชวนเราลอยกระทงในแม่น้ำหอม...

ซ้ายบน..นักแสดงกล่าวต้อนรับไก๊ด์แปล ภาพอื่น นักแสดง

ดูการแสดงไป มองแสงสีของสะพานสายรุ้งไป

เสร็จจากการล่องเรือชมแม่น้ำหอม และฟังเพลงของชาวเว้แล้ว เราก็กลับเข้าฝั่ง ซึ่งประมาณว่าเราน่าจะเป็นทัวร์กรุ๊ปท้ายๆแล้วที่ขึ้นจากแม่น้ำหอมในวันนั้น.... รถพาเราไปส่งที่พักซึ่งเป็นโรงแรมระดับ 4 ดาว ชื่อ โรงแรม Camellia สภาพทั่วๆไปค่อนข้างดี เสียอย่างเดียวคือที่จอดรถแคบไปหน่อย.... ด้วยความที่ต้องเดินทางมาทั้งวัน และผ่านมาตั้ง 3 ประเทศ ทำให้เราหลับเป็นตายจนสว่าง...

คืนนี้ราพักกันที่โรงแรม Camellia

เว้..ยามเช้า

ประวัติศาสตร์

แรกเริ่มนั้นเว้เป็นเมืองหลวงของราชวงศ์เหวียน (มีปกครองทั้งหมดทั้งหมด 13 พระองค์ พระเจ้าญาลองหรือองค์เชียงสือ ที่คนไทยรู้จักก็ได้รับการสนับสนุนจากไทย) ซึ่งปกครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของเวียดนามตอนใต้ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 17-19

เว้มีฐานะเป็นเมืองหลวงของประเทศจนถึงปี พ.ศ. 2488 เมื่อจักรพรรดิเบาได๋แห่งเวียดนามทรงสละราชสมบัติ และมีการก่อตั้งรัฐบาลคอมมิวนิสต์ขึ้นที่ฮานอย ทางตอนเหนือของเวียดนาม ต่อมาในปี พ.ศ. 2492 จักรพรรดิบ๋าวด่ายทรงได้รับการช่วยเหลือจากชาวฝรั่งเศสในอาณานิคม และทรงก่อตั้งเมืองหลวงใหม่ คือ ไซ่ง่อน ทางใต้ของประเทศ

ยามเช้าจากชั้นที่ 11 ของโรงแรม Camellia

ในช่วงสงครามเวียดนาม เว้อยู่ในตำแหน่งที่ใกล้กับอาณาเขตระหว่างเวียดนามเหนือและเวียดนามใต้ โดยเว้อยู่ในอาณาเขตของเวียดนามใต้ ในปี พ.ศ. 2511 ตัวเมืองได้รับความเสียหายอย่างหนัก โดยเฉพาะโบราณสถานหลายแห่งที่ระดมยิงและถูกระเบิดจากกองทัพอเมริกัน แม้หลังสงครามสงบลงแล้ว เหล่าโบราณสถานก็ยังไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่ เนื่องจากถูกกลุ่มผู้นำคอมมิวนิสต์และชาวเวียดนามบางส่วนมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของระบอบศักดินาในอดีต แต่หลังจากที่แนวคิดทางการเมืองได้เปลี่ยนแปลงไป ก็เริ่มมีการบูรณะโบราณสถานบางส่วนมาจนถึงปัจจุบัน

แม่น้ำหอม

พระราชวังต้องห้า ดายโน๊ย (Dai Noi) หรือ Imperial Palace Hue

เป็นมรดกจากราชวงศ์เหวียน ด้านทิศเหนือลำน้ำเป็นพระราชวังโบราณ ซึ่งมีพื้นที่กว้างขวางถึง 5 ตารางกิโลเมตร ประกอบด้วยหมู่ตึกและตำหนักต่างๆหลายหลัง โดยแบ่งออกเป็น 3 ส่วน ด้านนอกสุดเป็นวังหลวง (Kinh Thanh) สำหรับออกราชการแผ่นดิน ถัดไปเป็นพระราชวัง (Hoang Thanh) สำหรับพักผ่อนอริยาบท และด้านในสุดคือวังต้องห้าม (Tu Cam Thanh) สถานที่ส่วนพระองค์ของพระมหากษัตริย์

ว่ากันว่าพระราชวังนี้เลียนแบบมาจากพระราชวังต้องห้ามที่ปักกิ่ง หลายอย่างจึงสร้างให้เหมือนที่นั่น จนบางครั้งคนเรียกพระราชวังนี้ว่า "วังต้องห้าม" เช่นกัน

ส่วนด้านในสุดที่เป็นวังของสนม โดนระเบิดไปเยอะเมื่อครั้งสงคราม ไปตอนนี้เห็นเขากำลังบูรณะขึ้นมาใหม่ แต่คงใช้เวลาอีกหลายปีกว่าจะเสร็จ....ปกติทัวร์จะพาเราไปดูส่วนที่เป็นสถานที่กราบไหว้บรรพบุรุษ ซึ่งอยู่ในส่วนทางตะวันตกของพระราชวัง แต่คราวนี้เขามีเวลาไม่พอ จึงได้แค่เดินชมพระราชวังเท่านั้น

ป้อมปราการที่กำแพงพระราชวังดายโน่ย (Dai Noi)

ปืนใหญ่ที่ใกล้ๆทางเข้า...แต่ละกระบอกหนัก 12,000 กก. ทีเดียว

ประตูเข้าพระราชวังชั้นใน...จแยกเป็น 3 ช่อง ตรงกลางเอาไว้สำหรับกษัตริย์ ขวาสำหรับชาวเวียตนาม และซ้ายสำหรับชาวต่างชาติ

เดินทางด้วยจักรยาน

หลังคาทางเข้าพระราชวัง

ประตู 1

กำแพงชั้นที่ 2

ตำหนักที่ว่าราชการมองเห็นด้านใน

ตำหนัก ใกล้เข้าไปอีกนิด

ที่ประทับพระราชาสำหรับว่าราชการ

นักศึกษาที่จะเข้าไปวาดภาพด้านใน

ลานที่จัดการแสดงสำหรับพระราชา (ฮ่องเต้)

ซ้ายถังใส่น้ำเอาไว้ดับเพลิง... ขวาวังด้านในสุดที่กำลังบูรณะ

ซ้าย 13 กษัตริย์ราชวงศ์เหวียน... และขวาพระพุทธรูปประจำรัชกาล

กิเลนที่ถือว่าเป็นสัตว์สัญลักษณ์ที่เอาไว้เฝ้าพระตำหนัก

ใส่ชุดฮ่องเต้ถ่ายภาพ

ทางเดินภายในพระราชวัง

ด้านใต้ของลำน้ำหอมเป็นบริเวณสุสานกษัตริย์ 4 พระองค์ ได้แก่พระเจ้าญาลอง, พระเจ้ามินหม่าง, พระเจ้าตือตึ๊ก, และพระเจ้าไคดิงห์

นอกจาเป็นแหล่งรวมโบราณสถานสำคัญมากมายของเวียตนามแล้ว กรุงเว้ยังถือเป็นศูนย์กลางพุทธศาสนาของเวียตนาม ที่นี่จึงมีวัดและศาสนสถานเก่าแก่หลายแห่งซึ่งมีอายุมากกว่า 300 ปีขึ้นไป

อีกทั้งยังเป็นแหล่งรวมศิลปการแสดงต่างๆ ของเวียตนามเอาไว้หมดสิ้น ไม่ว่าดนตรีหรือการละเล่นหุ่นกระบอกน้ำอันมีชื่อเสียงก็หาชมได้ที่เมืองเว้ แม้แต่สำรับอาหารของเว้ ก็ได้ชื่อว่าเป็นตัวแทนอาหารของเวียตนามที่แท้จริง แต่ต่างจากอาหารทางภาคเหนือและภาคใต้ อาหารในเมืองเว้ดั้งเดิมก็คือ อาหารชาววังที่ประดิษฐ์หรือทำขึ้นภายในราชสำนักนั่นเอง..

แม่ค้าที่ลานจอดรถ ทางเข้าพระราชวัง

เราออกมาขึ้นรถที่ลานจอด จะเห็นแม่ค้าชาวเวียตนามตามตื้อขายของให้เรามากมาย อย่างเสื้อผ้าเด็กแบบของชาวเวียตนาม ก็ขนมาจนถึงรถเลยล่ะ.... ถ้าจะซื้อหาก้ต้องต่อรองราคากันให้ดีๆ เงินที่จะใช้ซื้อรับทั้งบาทและด่อง อย่าลืมพวกแม่ค้าที่นี่เป็นนักฉวยโอกาส ถ้าเป็นไปได้ ถามราคาเป็นเวียตนามด่องดีกว่า ราคาจะถูกกว่า..

แม่ค้าที่ตลาดดองบา

ที่ตลาดดองบา ซึ่งเป็นตลาดขายของฝากสาระพัด ราคาจะไม่คงที่ขึ้นอยู่กับการเจรจาต่อรองกัน บางเจ้าได้ถูกกว่า แต่บางเจ้าก็ฉวยโอกาสเช่นกัน ตามประสบการณ์ของ จขบ. ต้องต่อประมาณ 50% เลยล่ะ.... สินค้าบางอย่างก็มีขายเฉพาะที่นี่ แต่ถ้าท่านไปเที่ยวฮอยอันก่อนแล้วลืมซื้อพวกโคมไฟ แต่อยากมาซื้อที่นี่ บอกได้เลยว่า ไม่เหมือนกัน หรือไม่มี...

อีกอย่างที่ตลาดดองบาวันนี้ นักท่องเที่ยวชาวไทยเข้าไปเยอะ ของจึงนำมาวางขายแน่นไปหมด ผไม่เหมือนตอนปี 2007 ที่เราไปครั้งแรก) เมื่อของเยอะผู้คนก็เบียดเสียดกัน มิจฉาชีพที่นี่ก็ดุพอๆกัน ต้องระวังกระเป๋าถือ กระเป๋าสะตางค์ให้ดี... จึงมีคำบอกเล่ากันว่า "กระเป๋า ถ้าอยู่ด้านหน้าตัวเรา จะเป็นของเรา 100% ถ้าอยู่ด้านหลังก็แทบจะเป็นของเขา 100% แต่ถ้าอยู่ด้านข้างก็ 50 - 50%"

สถานีขนส่งหน้าตลาดดองบา

ห้างสรรพสินค้าใกล้ตลาดดองบา

ทานมื้อเที่ยงที่ร้าน An Phuoc

เรามาทานมื้อเที่ยงกันที่เว้ด้านทิศใต้ของแม่น้ำหอมชื่อร้าน An Phuoc โดยมื้อนี้เป็นอาหารพื้นเมืองของเว้ ร้านค่อนข้างดี และจำได้ว่าคราวก่อนเราก็มาที่ร้านนี้แหละ แต่คนไม่มากมายเหมือนวันที่เราไปวันนี้....

หลังอาหารเที่ยงเราออกมาเดินหน้าร้านเพื่อเก็บภาพ ก็เหมือนกันทุกที่ แม่ค้าชาวเวียตนามตามมาขายของถึงรถอีกเช่นเคย....

เมื่อเราเห็นแม่ค้าส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ก็มีคำถามตามมาว่า "ผู้ชายชาวเวียตนามเขาไม่ทำมาหากินกันหรือ?" คุณไกด์เราบอกว่า ผู้ชายชาวเวียตนามจะอยู่บ้าน ให้ผู้หญิงเป็นคนทำมาค้าขาย หรือพูดง่ายๆก็หาเลี้ยงนั่นแหละ.... จริงเท็จประการใด ไม่ขอยืนยัน แต่ที่เห็นคือ ผู้ชายขับมอเตอร์ไซด์มาส่งแฟนให้ขายของแก่นักท่องเที่ยว ส่วนตัวเองก็หายไปจนกว่าจะถึงเวลามารับกลับ...

ได้เวลาเราก็ออกจากเว้ เพื่อเดินทางไปสุสาน ไคดิงห์ ที่ว่ากันว่าเป็นสุสานที่พระเจ้าไคดิงห์ออกแบบและคุมสร้างเองด้วย.... เดี๋ยวนี้กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวได้ดีที่สุดจุดหนึ่งของเว้เลยทีเดียว... บล๊อกหน้าเราจะไปดูกันครับ

ลาตอนนี้ด้วยภาพนี้ครับ