จะลองรักอีกสักครั้ง บทที่ 9

บางครั้งความมั่นใจอาจไม่ใช่เครื่องยืนยันความสามารถ แต่อาจหมายถึงหลอกตัวเองหรือปลอบใจตัวเองเป็นพัก ๆ เท่านั้นเอง

ผมรับกุญแจรถเมลืจากมือเจ๊กฮุยมาถือไว้ และกำมันแน่นราวกำอนาคตที่จะถึงไว้ในมือด้วยความกล้า

ทว่ามันก็แค่กล้าช่วงแรกเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ ผมพบตัวเองนั่งงง ๆ อยู่ในร้านข้าวแกง จานข้าววางตรงหน้า ทว่าผมกลับมองเห็นแต่เส้นทางเดินรถ พังงา - คุระบุรี ผมเห็นถนนคดโค้งขึ้นเขาลงเนินตัดผ่านบ้านเรือนตึกแถวในตลาด ตะกั่วป่า ย่านยาว ตลาดปากถัก เขาหมวเหล็ก เขาคุรอด และสองริมทางที่เป็นสวนยางพารา สวนเงาะทุเรียน และเหมืองแร่ดีบุก

เห็นผู้โดยสารยืนโบกมือริมถนน และเห็นจ่าก๊วยยืนโบกมือเป่านกหวีดอยู่ตรงทางแยกก่อนรถเมล์ของเราจะแล่นมาถึงท่ารถในตัวเมืองพังงา

"นายหัว" !!

"นายหัว"!

"อ้าว-ไอ้พร" ผมยิ้มให้เด็กหนุ่มที่มาอาสาเป็นกระเป๋ารถเที่ยวแรก

"อะไรกัน! พอได้เป็นนายหัวรถวันแรกก็นั่งฝันหวานแล้วหรือ?" โกกุ่ย นายท่ารถฝั่งพังงาสัพยอกเมื่อแกเหลือบเห็นผมนั่งเหม่อใจลอย

ผมยิ้มเขิน ๆ ให้แก แล้วเงยหน้าขึ้นไปแก้เกี้ยวเอากับไอ้พร "มึงไปเปิดฝาครอบเครื่องยนต์เช็คน้ำมันเครื่องดูหน่อย แล้วอย่าลืมเปิดฝาหม้อน้ำดูน้ำด้วย"

"ผมตรวจมาเรียบร้อยแล้ว-นายหัว" ไอ้พรว่า "เอากุญแจมาให้ผมสตาร์ทเครื่องยนต์อุ่นเครื่องไว้พลาง ๆ ดีกว่า เหลือเวลาแค่สิบกว่านาทีแล้วไม่ใช่หรือ?"

สมพร เป็นเด็กรถมาก่อนผมสองสามปี ขับรถเป็น แต่ไม่มีเจ้าของรถรายไหนปล่อยมือให้มันนั่งหลังพวงมาลัย เพราะมันมีนิสัยคึกคะนองและทำงานเอาแน่นอนไม่ได้ นึกจะทำก็ทำนึกจะหยุดก็หยุด คล้ายคนไม่รับผิดชอบหน้าที่ เพียงแต่ว่าบทมันจะทำงานมันก็ทำของมันอย่างเต็มที่ เอาใจใส่ดูแลเรื่องรถถ้วนทั่ว กับผู้โดยสารก็สุภาพอ่อนโยน

"นางย่อน นางย่อน นางย่อน" สมพรติดเครื่องยนต์เสร็จแล้วก็ลงจากรถมายืนร้องตะโกนเรียกผู้โดยสารอยู่ข้างล่าง "นางย่อน ตะกั่วป่า ปากถัก คลองห้าง... ใครไปบ้าง มาขึ้นรถเลยครับ เหลือไม่กี่นาทีรถเราจะออกจากท่าแล้วครับ"

ยิ่งใกล้เวลาออกรถ ผมยิ่งประหม่า ...ดีร้ายคงต้องโอนตำแหน่งโชเฟอร์ให้ไอ้พรมันละมั้ง... ผมคิดตลกในใจ ทว่าพอถึงเวลาเข้าจริง ๆ ผมก็ตัดสินใจเดินไปเปิดประตูรถบัส เบอร์ 26 สาย พังงา-คุระบุรี ทางฝ่ายคนขับและขึ้นไปนั่งบนเบาะในตำแหน่งนั้นได้อย่างมั่นใจ เมื่อโกกุ่ยซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะนายท่าเดินมาโบกมือส่งสัญญาณให้เคลื่อนรถ  ขณะที่เสียงเครื่องยนต์ครวญหึ่ง ๆ ร้าวใจ...  ผมก็เข้าเกียร์เดินหน้า ค่อย ๆ ปล่อยคลัช นำรถออกจากที่นั้นได้อย่างสบาย ๆ

ผู้โดยสารที่ผมเหลือบมองทางกระจกส่องหลังนั่งโดยสารกันมาเกือบเต็มคันรถ เพราะเที่ยวนี้เป็นเที่ยวรถออกหลังบ่ายสามโมงเย็น และเป็นบ่ายวันศุกร์ซึ่งพวกนักเรียนที่มาพักอยู่ในเมืองเดินทางกลับบ้านในวันสุดสัปดาห์พอดี

ในขณะที่ผมนำรถเมล์โดยสารขนาดกลางคันนั้นเคลื่อนออกจากท่ามาช้า ๆ เนิบ ๆ ผมก็พยายามทอดสายตามองทางกระจกหลังเพื่อจะสำรวจและคำนวนรายได้คร่าว ๆ ว่าขณะนี้เราจะได้ค่าโดยสารสักเท่าไหร่ เพราะผู้โดยสารส่วนใหญ่ที่นั่งมาในรถก็คุ้นหน้าทั้งนั้น ใครโดยสารไปลงที่ไหนผมจะรู้ แม้จะมีขาจรที่ไม่รู้จักมีปะปนมาบ้างสามสี่ราย แต่นั่นไม่ใช่ปัญยหาในการคำนวณรายได้ระหว่างเที่ยวของผู้ที่เป็นโชเฟอร์แต่ละคน...

ผมจับพวงมาลัยนำรถเคลื่อนจากท่าออกมาได้ราว ๆ สิบนาทีก็เลยเขตเมืองออกมาใกล้ถึงสามแยกนบปริง  แยกหนึ่งตรงไปกระบี่ อีกแยกไปตะกั่วป่า ซึ่งเป็นเส้นทางเดินรถของเรา ผมก็ชำเลืองมองกระจกหลังอีกครั้ง คราวนี้เจอสายตาคมกริบคู่หนึ่งจ้องประสานจนผมต้องรีบหลบและเบือนมามองถนนลาดยางเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว ทว่าแค่ชั่วไม่ถึงนาทีผมก็ชำเลืองมองไปใหม่  ก็ให้นึกประหลาดใจที่พบว่าสายตาคู่นั้นยังคงคอยจ้องประสานตาผมอยู่

ครั้งที่สามที่สาม ที่สี่ ที่ห้า ก็เหมือนเดิม เพียงแต่คราวนี้ไม่มองเฉย กลับทำสายตาล้อเลียนแปลก ๆ จนผมอดส่งยิ้มสะท้อนกลับไปทางกระจกส่องหลังบานนั้นไม่ได้

และสุดท้ายเธอก็ยิ้มตอบ...

Create Date : 10 สิงหาคม 2556		4 comments
Last Update : 10 สิงหาคม 2556 14:53:32 น.
Counter : 5059 Pageviews.
Share Tweet