ต่อให้ชั้นพยายามมากมายสักเพียงใด...สุดท้ายชั้นก็คิดถึงคุณอยู่ดี
"เป็นได้เพียง...ดอกหญ้าริมทาง"
2-3 วันมานี้ฟังเพลงอะไรน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นน้ำตก ซกเล็กกันเลยทีเดียว พยายามยิ้ม(ทั้งน้ำตา) ร่าเริงต่อหน้าเพื่อนๆ เพราะขนาดร้องไห้เพื่อนในกลุ่มยังกลัว เงิบเลยจ่ะ! เป็นผู้หญิงที่ดุขนาดนั้นเลยหรอ? พึ่งรู้ตัว
เราไม่ได้คุยกัน 3 วันแล้วนะ พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่า พี่เค้าคงงานยุ่งเลยไม่มีเวลามานั่งเล่นนั่งคุยกับเรา แล้วทำไมมีเวลาไปกินเหล้าถึงบ้านโป่งวะ? ก็คิดเข้าข้างตัวเองอีกว่า พี่เค้าคงมีเรื่องเครียดๆมั้ง เลยไปหาน้าๆที่บ้านโป่ง เพราะจากสุพรรณไปราชบุรีก็แป๊บเดียว
พยายามคิดในทางแบบนี้ แต่มันก็มีอีกความคิดนึง คือ เราไม่เคยอยู่ในสายตาเค้าเลยหรอ? เค้าถึงไม่คิดถึง ไม่แคร์ แต่ผู้ชาย...เวลาที่อ่อนแอ คงไม่อยากให้ผู้หญิงเห็นในมุมนั้นหรอกมั้ง นั่นไงสุดท้ายชั้นก็คิดแต่แง่ดี
คุณจะรู้มั๊ยว่าชั้นทุกข์ใจขนาดไหนกับการที่ต้องเก็บความรู้สึกไว้ในใจ คุณรู้ไหมว่าชั้นรักคุณมากขนาดไหน เป็นห่วงคุณมากแค่ไหน สุดท้ายแล้ว ความรักความห่วงใยมันก็ไม่เคยไปถึงคุณเลยสักนิด...ชั้นพยายามตัดใจ ร้องไห้ให้เต็มที่ เพื่อที่จะลืมคุณ แต่เมื่อคืนคุณกลับทักเฟซมา เพื่อ? ทักมาตอนที่เรานอนแล้ว ส่งรูปหัวใจมา เพื่อ? มันทรมานนะที่ไม่เคยรู้เลยว่าคุณคิดยังไงกันแน่
ช่วยบอกให้รู้หน่อยได้ไหม...ว่าคุณคิดกับชั้นแค่ไหน "น้องสาว" ใช่ไหม?
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
