วันที่รู้ความจริง .... เราเข้าใจผิด
ผู้ชายนี้เข้าใจโคตรยากเลย
เมื่อวานหลังจากที่โดนนัดบอด...เท่านั้นไม่พอติดต่อไม่ได้อีก ก็เป็นอันคิดไปเองเลยว่า เค้าต้องหายไปอีกแน่ๆๆ โทร โทร โทรจนเอาวะ ไม่ติดทำใจปล่อยไป....แต่แล้ว.....เวรกรรมหรือโชคชะตา ทำให้เราได้คุยกันอีก
4 ทุ่มกว่าๆๆ ได้ยินเสียง Skype ดังขึ้นหลายรอบมาก ก็เอะใจใครมัน Call มาวะ ปกติเพื่อนจะไม่ Call ก็เลยตื่นมาดูซะหน่อย....ข้อความยาวเป็นกิโลเลยจ้า....เค้าก็คิดว่าเราคงโกรธแหละที่นัดบอด ก็เลยขอโทษแล้วก็ง้อ เหตุผลที่ไม่ได้ไปเพราะ เค้าไม่สบาย เอออันนี้เชื่อเพราะไม่ได้นอนมาหลายวัน + โดนฝน ติดต่อไม่ได้เพราะแบตหมด....คือแบบ แม่งเอ้ย เอาอีกแล้วหรอรอบที่ 2 แล้วนะที่จะบ้าตาย เพราะรอ รอ รอ
ตอนกลางคืนก็เลยคุยกัน คุยไปคุยมาเข้าประเด็น อืม....เค้าถามคำถามนึงว่า อยากกลับไปคบกันจริงๆหรอ? ด้วยความที่อึ้งๆก็เลย ถามกลับ 555+ พี่เค้าก็บอกนะว่า 50/50 เพราะเค้ายังไม่มีอะไรเลย ขนาดตัวเองยังดูแลไม่ได้ แล้วจะไปดูแลเราได้หรอ !!!! อืม...ก็จริง เราก็เลยตอบบ้างว่า ใช่อยากกลับไปคบกัน แค่อยากอยู่ใกล้ๆ คอยให้กำลังใจ เค้าดูแลตัวเองได้ยังไม่ต้องมาดูแลเค้าหรอก เท่านั้นแหละจ้า!!! ต่างคนต่างขอเวลาไปดราม่ากันซักครู่
คือ...เราก็ถามว่าทุกปีที่ผ่านมาไม่รู้สึกเลยหรอว่า เค้ายังเหมือนเดิม ยังคุยดีๆด้วย ไม่ตอกย้ำไม่ซ้ำเติม ทั้งที่ตอนเลิกกันมันเลิกกันแบบแย่มากๆ พี่เค้าก็บอกว่ารู้สิ รู้สึกเหมือนว่า น้ำรอพี่ตลอดรอแค่ว่าวันที่พี่จะกลับมาจริงๆ แต่เราก็คิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้และก็ได้แต่ทำใจ....เออแมร่งก็รู้นี่หว่า แต่มันเป็นความรู้สึกลึกๆในใจนะ เราไม่ได้ตั้งใจรอพี่เค้า เพราะที่ผ่านมาเราก็มีแฟนใหม่ เราก็ใช้ชีวิตที่เดินหน้าต่อไป แต่สุดท้ายเราก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ หรืออาจจะเป็นเพราะพรหมลิขิต แต่มันก็ไม่สำคัญ เพราะความรู้สึกดีๆที่มีให้มันเป็นความตั้งใจทั้งหมด ความห่วงใย ความคิดถึง มันคือสิ่งที่เราตั้งใจ ขอแค่ได้อยู่ข้างๆ คอยแชร์ความรู้สึกของกันและกัน เป็นห่วงเป็นใยกัน เข้าใจกันมันก็พอแล้ว ไม่จำเป็นเลยว่าตอนนี้เราต้องอยู่ด้วยกัน ต้องผูกมัดกันด้วยพันธะอื่นๆ
ตอน 6 โมงกว่าเราก็ไม่ไหวละง่วงมากเลยขอตัวไปงีบก่อน แต่ 9 โมงก็ตื่นมา...มันพะวง ว่าเค้าจะกลับห้องรึยัง นอนหลับรึยัง ไม่รู้สิมันเป็นห่วงไม่ได้จับผิดนะ แค่มันกังวลใจแปลกๆ ก็เลยโผล่ไปดู Skype ก็ยังออนอยู่ พอทักไปพี่เค้าก็บอกว่า รีบตื่นมาทำไม ไม่ง่วงรึไง พะวงหรอที่เค้ายังไม่กลับ....ก็เลยตอบไปว่า อยากกลับตอนไหนค่อยกลับละกันไม่ได้บังคับนะ เพราะเมื่อก่อน เราจะจู้จี้จุกจิก มากก็เข้าใจแหละว่ารำคาญ แต่ตอนนี้แค่รู้ว่าเออเค้าทำไร อยู่ที่ไหนก็พอละ ไม่ชอบตามชอบจิกแล้ว
พอ 10 โมงกว่าพี่เค้ากลับห้องก็โทรคุยกัน ซักพัก เค้าก็บอกหมดเลยว่าเป็นยังไง คิดจะทำอะไร เก็บเงินซื้อโน๊ตบุ๊คจะได้ไม่ต้องไปร้าน ซื้อรถ อะไรต่อมิอะไร ก็อืมให้กำลังใจกัน ค่อยๆทำค่อยๆเก็บเดี๋ยวก็ได้ ก็ถามเค้าว่า แล้วจะซื้อทำไมคอมอะ เดี๋ยวทำงานก็ไม่มีเวลาเล่นแล้ว...เค้าก็บอกว่า เดี๋ยวพอเค้าหายไป หมูบางตัวก็มาน้อยใจอีก แม้ว! แคร์กันจริงปะวะ ก็แอบดีใจนะ
แล้วพี่เค้าก็เข้าประเด็นอีกแล้ว...ว่ารับได้หรอที่เค้ายังไม่มีอะไรเลยนะ ก็นะคนมันรัก คนมันห่วง ต่อให้เป็นยังไงมันก็อยากอยู่ข้างๆ ตอนนี้แค่อยู่ข้างๆก็พอ ยังไม่ขอเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเพราะมันจะทำให้พี่รู้สึกกดดัน ไม่อยากให้มีห่วง...พี่เค้าก็พูดเชิงประชดว่า งั้นพี่จะมีใครก็ได้สิ ใช่มั๊ย แบบเสียงนิ่งๆดุๆ เราก็เลยตอบไปว่าใช่ ถ้าวันนั้นพี่มีใครเข้ามาในชีวิตน้ำก็ไม่ได้ว่าอะไร เค้าก็เงียบไปซักพักแล้วก็คุยเรื่องอื่น ถามถึงเรื่องแฟนเก่า ถามนู้นนี่นั่น และขอตัวไปนอนเพราะเย็นนี้พี่เค้าต้องไปถ่ายรูป สมัครงงาน....ยังไงก็ขอให้ได้งานเร็วๆละกัน
คนคนนี้จะไม่ไปจากเธอ เพราะฉันคือคนของเธอ เข้าใจนะ แม้จะอยู่ในสถานะไหนก็ตาม จะยังคงห่วงใยและคอยให้กำลังใจเสมอ ในวันที่เธอไม่มีใครก็ให้หันกลับมามองตรงนี้
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
